Het christendom leeft in de stad

Levend christendom

Wij zouden kunnen stellen dat de stelling van het werk is dat de Het christendom leeft in de stad en is voorbestemd om in de stad te leven in een eeuw van megapolis. De Christendom in de stad kan niet worden teruggebracht tot een stedelijke pastorale, een dienstreligie. Christenen moeten leven in de wereld. In de gebed Jezus vraagt zijn Vader hen niet uit de wereld te halen (Joh 17, 15). Als ze daar moeten zijn, moeten ze ook in de stad zijn zonder werelds te zijn.

Er was een tijd in de geschiedenis dat het christendom werd geassocieerd met de velden en de woestijnen, met de stilte en de meditatie van monniken en kluizenaars. In theorie waren deze settings meer bevorderlijk voor contemplatie. We mogen echter niet vergeten dat het christendom ontstond in een uithoek van de wereld. Romeinse Rijk en groeide snel uit tot een mediterrane stedelijke beschaving. Geleidelijk aan vulde het de steden, waar het zich vermenigvuldigde als de zaad waarover het evangelie spreekt (Mc 4, 26-29).

Geestelijke Oefeningen 2019

Ze waren zeer geschikt om gepredikt te worden voor de aartsbisschop van Buenos Aires, de megalopolis van het zuidelijk halfrond, en later de bisschop van het hoofd van het christendom. Al met al is het een boek dat kan worden omschreven als poëtische theologie, ongetwijfeld onder invloed van een groot Florentijns dichter uit de 20e eeuw, Mario Luzi, wiens gedichten als een rode draad door de hoofdstukken lopen. Een andere interessante bijdrage zijn enkele geschriften en toespraken van Giorgio La Pira, die onvergetelijke burgemeester van Florence. de weg naar de altaren.

Het zal niet vreemd zijn dat sommigen dit boek niet begrijpen en het zelfs utopisch noemen, zowel in tijden van pandemie zoals op momenten dat mensenmassa's de straten en pleinen vullen. Het lijkt mij dat deze kwalificatie het kind van de angst is, vaak geboren uit de perceptie dat steden en hun inwoners koud en vijandig zijn.

We realiseren ons niet dat de probleem is in ons. Abt Gianni zegt het goed: we hebben de neiging om onszelf in een scherm om aan de blik van anderen te ontsnappen. Naar mijn mening is dit een Desolation dan die van verlaten straten in tijden van pandemie. Ik zou hieraan willen toevoegen dat sommige christenen in de stad onbewust slechts de voorstelling zien van een nieuw en verschrikkelijk Babylon, vergelijkbaar met dat in de Apocalyps, en er graag voor willen vluchten.

Anderzijds benadrukt de auteur van het boek dat de christen houdt van de werkelijkheid en weet haar te overstijgen. Anders zou de hemelse stad, waarover burgemeester La Pira zo vaak sprak, gereduceerd worden tot een aardse utopie.
Abt Gianni citeert vaak de Paus Franciscusin het bijzonder de aansporing Evangelii Gaudiumwaar hij ons eraan herinnert dat de realiteit superieur is aan het idee.

Het is waar dat de christen moet mediteren over wat er op Golgotha is gebeurd, maar abt Gianni spreekt ons ook toe over de berg Tabor, waar de essentiële boodschap die van "Dit is mijn Zoon geliefde, in wie ik een welbehagen heb, luister naar hem". (Mt 17,5).

Er is ook een Tabor-weg die door om Christus het centrum van de geschiedenis en van ons leven te laten zijn. We moeten onszelf in de handen leggen van God en vlucht voor de hoogmoed van hen die denken dat zij goden zijn in plaats van mensen, zoals de vorst van Tyrus, die in het boek Ezechiël (28, 1-10) wordt genoemd en die de schrijver uitdrukkelijk citeert.

Ik vond ook het hoofdstuk dat uitnodigt om handen te schudden, een verontrustende zaak in tijden van pandemie en post-pandemie. Handen schudden door de abdij van San Miniato komt voor in een gedicht van Mario Luzi. Je moet handen schudden omdat Christus is niet gekomen om mensen afzonderlijk te redden. Hij heeft een volk opgebouwd, een gemeenschap. De christelijke God is drie-eenheid en communie.

De verwijzing van de abt naar Psalm 132, waarin wordt gezegd dat het goed is voor de broeders om samen te zijn, is daarom passend. Paus Franciscus heeft dit zeer goed onderstreept in Evangelii Gaudium (270), waarin staat dat men kan geen christen zijn door een voorzichtige afstand te bewaren tot de wonden van de Heer.. Het is noodzakelijk om in contact te komen met het bestaan van de anderen en om de kracht van tederheid.

Dit maakt het gemakkelijker te begrijpen dat het christendom live in de stad, maar je moet je ogen wijd open houden. Het citaat van de abt, die leefde in de 12e eeuw, is zeer treffend: Ubi amor, ibi oculos. Alleen zo kan de stad worden opgebouwd.