Veel christenen gaan gebukt onder tegenslagen en onvoorziene gebeurtenissen. Situaties zoals de langdurige quarantaine van een pandemie wegen natuurlijk op hen. In het algemeen worden we erg nerveus, al is het maar omdat de dingen overdag niet zijn gegaan zoals verwacht. We vergeten dat het christendom de religie van de verrassingen is, zoals paus Franciscus pleegt te zeggen. Het is geen fatalistische religie, waarin alles vastligt en alleen op een bepaalde manier kan gebeuren. God is voorzienend, hij weet beter dan wij wat goed voor ons is, en van tijd tot tijd dringt hij binnen in de routine van ons leven en verandert die. Dit is niet nieuw. Het gebeurde in het Oude Testament en het blijft gebeuren in het Nieuwe Testament. De God van verlossing is de God van verrassingen.
Mozes, een herder die een leven heeft opgebouwd voor zichzelf, zijn vrouw en kinderen, nadat hij jaren geleden uit Egypte is ontsnapt, is verbaasd dat God hem heeft uitgekozen om zijn volk te redden. Hoe gaat hij zich aan de Farao presenteren als hij van tevoren weet dat het antwoord negatief zal zijn op zijn verzoek om het volk Israël te laten vertrekken? Waarom zou zijn volk accepteren dat hij geroepen is om hen naar een nieuw land te leiden? Dit zijn argumenten om nee te zeggen tegen God, om bang te zijn voor de verrassing van een onbegrijpelijke keuze. En het begon allemaal omdat Mozes de berg was opgegaan toen hij het vreemde verschijnsel waarnam van een struik die brandde zonder te worden verteerd (Ex 3, 6). Een christen moet ook zijn ogen en oren wijd open hebben, boven de verzadiging van beelden die ons dagelijks overvallen, om te zien wat God van hem wil. De Heilige Geest zaait onze dagelijkse wandel met zorgen en inspiraties. Laten we naar hem luisteren, maar laten we niet vergeten dat luisteren naar hem betekent openstaan voor verrassingen.
De profeet Samuel is ook een verbaasd man. Hij gaat in het geheim naar Bethlehem om een van de zonen van Jesse tot koning van Israël te zalven (1 Sam. 16:1-13). Aanvankelijk laat hij zich leiden door het uiterlijk van de jongemannen, maar God verrast hem door de jongste jongen te kiezen, David, een herder die op dat moment niet in huis was. De verrassing was voor Samuel, maar ook voor David. Het is opvallend dat de jongeman zijn zalving niet hindert. Hij laat het gewoon doen. Hij vertrouwt op de door God gezonden profeet, en God zal hem belonen door de Messias tot zijn nakomeling te maken. Ook wij moeten geen obstakels in de weg leggen en Gods vooruitziende blik aanvaarden, zelfs in die dingen die ons niet logisch lijken en die we anders zouden hebben gedaan. Eerst verbazing, maar dan aanvaarding, vertrouwen in een God die in de eerste plaats een Vader is.
In het Nieuwe Testament is Paulus een andere grote verrassing van God. Hij is geen discipel van Christus geweest, maar een felle vervolger, een van degenen die dachten de Heer een dienst te bewijzen door christenen te vervolgen, afwijkend van de farizeese orthodoxie waarin hij was opgevoed. Opnieuw de goddelijke verrassing, deze keer op de weg naar Damascus. Het antwoord van de vervolger is: Heer, wat wilt u dat ik doe (Handelingen 9:6). Opnieuw volgzaamheid, het vroegere leven wordt achtergelaten. Er is een punt waarop geen weg meer terug is, omdat een beter leven is gekozen, ook al is het pad om dat te bewandelen smal.
Eerst verbazing, maar dan aanvaarding, vertrouwen in een God die in de eerste plaats een Vader is.
Anders is Jezus Gods meest onverwachte verrassing. Hij was een verrassing voor de Joden, die een strijdende en zegevierende Messias verwachtten, want hij werd geboren in een kribbe en stierf aan een kruis. Jezus blijft een verrassing voor mensen van alle tijden, omdat zijn woorden verder gaan dan de categorieën en waarden van deze wereld. Hijzelf vult zijn publieke leven met verrassingen. Hij verrast de Samaritaanse vrouw wanneer hij stopt om met haar te praten ook al is hij een Jood (Joh 4,9), hij verrast Zacheüs wanneer hij vraagt om in zijn huis te blijven (Lc 19,5) en hij verrast ook de rijke jongeman wanneer hij hem zegt hem te volgen en afstand te doen van zijn bezit (Mc 10,21). Verrassing vraagt om het antwoord van volgzaamheid, maar in het geval van die jongeman zien we dat hij de verrassing niet accepteerde en in grote nood vertrok omdat hij veel bezittingen had.
Paus Franciscus herinnert ons eraan ons hart open te houden voor Gods verrassingen. Het meest verrassende is de opstanding van Jezus. Degenen die het het beste accepteerden waren de vrouwen die het aan de discipelen renden om het aan te kondigen (Mt 28,8), maar de mannen, die de intimiteit van de Meester hadden genoten, wilden de verrassing niet ontvangen. Dat was het geval met Thomas, maar, zoals de paus tijdens Pasen 2018 zei, de Heer heeft ook geduld met hen die niet zo snel gaan. Hij is geduldig met ieder van ons.
Antonio R. Rubio Plo
Afgestudeerd in geschiedenis en rechten
Internationaal schrijver en analist
@blogculturayfe / @arubioplo
