Zij leefden in verschillende tijdperken, die van de Renaissance, het Victoriaanse Engeland en het eerste derde deel van de 20e eeuw. Allen werden gekenmerkt door hun gevoel voor humor, parallel aan een leven waarin de zoektocht naar de waarheid tegelijkertijd een blik in hun geweten was.
Zij liepen uit de pas met sommige opvattingen van hun tijd, met invloedrijke tendensen in de politieke macht en de samenleving, maar zij gaven niet veel om hun prestige als dat alleen maar ten koste van hun geweten kon worden bereikt. Zij geloofden, kortom, in de vrijheid van hun geweten, iets wat te belangrijk was om kortstondige modes te omarmen.
Het gaat om Thomas MoreJohn Henry Newman en Gilbert Keith Chesterton, drie van de belangrijkste persoonlijkheden in de geschiedenis van Engeland. Een land dat om redenen van staatsgemak het katholicisme de rug toekeerde, maar dat... heeft in deze drie katholieken enkele van zijn meest illustere zonen en dochters.die rolmodellen blijven voor verschillende generaties.
Zoals Erasmus zei over Thomas More. In zijn geschriften vinden we overvloedige inspiratie, reflectie en richtsnoeren voor de weg van het leven, niet zozeer voor de ambitieuzen maar voor hen die groot worden door klein te zijn, d.w.z. nederig.
Het zijn voorbeelden voor de gewone man, die niet altijd de gewone man is. Ware wijsheid wordt verworven wanneer men de ficties waarmee men zijn eigen leven probeert op te bouwen terzijde schuift en het principe van de werkelijkheid omarmt. Deze drie Engelsen die de hoofdpersonen zijn van het nieuwe boek van Don Mariano Fazio wisten hoe ze het goed moesten doen.
De auteur van dit nieuwe boek, Mariano Fazio, Buenos Aires, Argentinië (25 april 1960). Priester, historicus en schrijver. Hij heeft een graad in geschiedenis en een doctoraat in filosofie. Hij werd in 1991 tot priester gewijd door de heilige Johannes Paulus II. Tussen 2002 en 2008 was hij rector van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome. Hij is vicaris geweest van Opus Dei in Argentinië, Paraguay en Bolivia en van 2014 tot mei 2019 was hij vicaris-generaal van dezelfde Prelatuur. Hij is momenteel hulp-vicaris van Opus Dei.
Het wordt in dit werk gepresenteerd als een voorbeeld van het onderzoeken van intelligentie en vastberadenheidzoals afgebeeld op een portret van Hans Holbein de Jonge. Als gelovige heeft hij het volste vertrouwen in Gods plannen. Hij is een man van vroomheid, maar geen man met een krimpende geest, want hij beoefent de vrijheid naar zijn geweten, en zijn geloof is de basis van zijn vreugde.
Al deze kwaliteiten maken hem tot een man die geboren is voor vriendschap en een trouwe dienaar van zijn koning, Hendrik VIII, die hem zijn vertrouwen schenkt met verantwoordelijke taken. More zal de vorst veel meer geven dan hij ontvangt, maar hij zal hem niet, zoals andere ambtenaren, de onvervreemdbare waardigheid van zijn geweten kunnen geven, "de geheimste kern en het tabernakel van de mens, waarin hij alleen is met God, wiens stem weerklinkt in het binnenste van hem" (Gaudium et Spes, 16).
Het is een gepassioneerd zoeker naar de waarheid. Als Anglicaans geestelijke in Oxford ontwikkelde hij een diepgaande spiritualiteit die niet gebruikelijk was in de officiële Engelse godsdienst, hoewel hij verbonden was met de Oxford-beweging, een vernieuwingsbeweging die reageerde op het relativisme waarin het Anglicaanse geloof verviel.
Het glijdt af naar een pad waaruit men alleen maar kan concluderen dat het bestaan van de waarheid wordt ontkend, omdat iedereen meent het recht te hebben naar believen keuzes te maken en te laten.
Newman is ook een christelijke humanist, een volgeling van het charisma van Sint Philip Neri. in het Oratorium, die hij in Engeland introduceerde toen hij het katholicisme omarmde. Hij was geen devotionele godsdienst, gedomineerd door een klerikale mentaliteit, zoals andere katholieken van zijn tijd. Hij stimuleerde het bestaan van een universiteit, waar het label "katholiek" niet slechts een label was. Hij verzette zich tegen een manier om het christendom te begrijpen, die nog niet verdwenen is, waarin je om religieus te zijn onwetend moet zijn, en waarin je als intellectueel niet gelovig kunt zijn.
In het midden van de 19e eeuw had Newman het lef om van leken-intellectuelen religieuze en van vrome kerkleden intellectuelen te maken.
Hij is vooral een journalist, een liefhebber van debatten waarin hij het schermen met paradoxen beoefent. Hij voelt zich op zijn gemak tussen tegengestelde ideeën, die voor hem niet altijd onverenigbaar zijn. Paradox ontkent de rede niet, want het is een oefening in vrijheid. LVoor deze schrijver, die geleidelijk tot het katholicisme is toegetreden, is vrijheid ondenkbaar. Anders zou hij het determinisme of mechanisme toegeven dat hij zijn hele leven heeft verafschuwd.
Hij zag echter dat de twintigste eeuw, waarin hij een grote literaire productiviteit ontwikkelde, zich verwijderde van de rede, ook al geloofden sommigen dat het de religie was die vervaagde.
Chesterton beseft dat zijn tijd, en de onze, niet zozeer een geloofscrisis is als wel een cultuurcrisis, waarin mensen hun vertrouwen in de rede hebben verloren. Niettemin presenteren sommige ideologieën zich als heilzaam en vertonen ze een zekere aantrekkingskracht, maar Chesterton erkent dat dit christelijke ideeën zijn, die gek geworden zijn.
Hij is, zoals Don Mariano Fazio zegt, de schrijver van de dankbare verwondering, iemand met een buitengewone menselijkheid en een groot gevoel voor humor, die in staat is zijn medemensen beter te begrijpen dan alle apostelen van de deductieve logica, net als een van zijn onvergetelijke personages, Father Brown, de grote detective van de menselijke ziel.
Antonio R. Rubio Plo
Afgestudeerd in geschiedenis en rechten
Internationaal schrijver en analist
@blogculturayfe / @arubioplo
