Człowiek, który odmienił Jerozolimę, Ateny i Rzym

św. Pawła

Faryzeusz, syn faryzeuszy, ale także obywatel rzymski urodzony w Tarsie. To jest Saul lub PaulJudaizm i hellenizm to cechy, które charakteryzują człowieka posiadającego obywatelstwo imperium. W ostatnich dwóch stuleciach, zwłaszcza na ziemiach NiemieckiNiektórzy przypisywali mu nawet status wynalazcy chrześcijaństwa, a nawet opowiadali się za powrotem do prawdziwy Jezus, który, podobnie jak Sokrates, nic nie napisał.

Ale kwestionowanie Pawła oznacza zamazanie jego ChrystusBiblia jednak nie była tak jednoznaczna, przez co stał się on mało znanym, heterodoksyjnym kaznodzieją, którego wpływ poza granicami Izraela był niewielki. Jednak ewangelista Łukasz, uczeń Pawła, bardzo wyraźnie opisuje słowa Jezusa po zmartwychwstaniu: "..." (Łk 1:1).Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał, trzeciego dnia zmartwychwstanie i w jego imieniu będzie głoszone nawrócenie na odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy." (Łk 24:46-47). 

W rzeczywistości Paweł zaczyna w Jerozolimie, podróżuje przez świat hellenistyczny i kończy swoją podróż w Roma nieodzowne.  Dzięki Pawłowi chrześcijaństwo dogłębnie zmieniło charakter tych miast i kultur.

Podróże Pawła

Stolica religii i narodu żydowskiego, jest wyrazem tysiącletniego kultu, który doprowadził do powstania religii nakazów, w której człowiek wydaje się być zobowiązany do osiągnięcia zbawienia własnymi siłami. Wynikiem tego jest prawo bez miłości, co tłumaczy wyrzut proroka Izajasza wobec ludu, który czci Boga wargami, choć sercem jest daleko od Niego (Iz 29:13).

Rutyna wdarła się do religii judaistycznej i wyciszyła wezwania do pokuta i pokuty, przekazanych przez proroków. Saduceusze dostosowali się do rzymskiej okupacji i kwestionują wszelką transcendencję, a faryzeusze uważają, że osiągnęli czystość religijną poprzez ścisłe przestrzeganie przepisów.

Nic dziwnego, że młody Saul ściga uczniów Jezusa z krwią i ogniem, biorąc pod uwagę, że stawką jest przyszłość religii. Dopiero po nawróceniu zrozumie, że Chrystus jest spełnieniem obietnic Bożych. BógMówi, że nie przyszedł, aby znieść Prawo i Proroków, ale aby dać im pełnię. Nie udaje mu się przekonać o tym wielu Żydów i w końcu zwraca się do pogan, podkreślając jednocześnie, że Bóg nie odrzucił swojego ludu, ponieważ dary i powołanie Boże są nieodwołalne (Rz 11, 1, 29).

Azja i Ateny

Paweł głosi Ewangelię w Azji Mniejszej i pozostałby w tym regionie, gdyby nie miał obcej osoby marzeniePierwszym z nich był Macedończyk, który błagał go, aby przyszedł i pomógł im (Dz 16,9).

Apostoł udaje się do Grecji i ewangelizuje w Filippi, Tesalonice i Koryncie, a także w Atenach, gdzie na Areopagu wygłasza mowę na podstawie istnienia napisu poświęconego nieznanemu Bogu. Manifestuje tego Boga cytatem z "...".jesteśmy jego potomstwem"Poeta Aratus z Cylicji, zapowiadając człowieka zmartwychwstałego, spotyka się jednak z odrzuceniem epikurejczyków, podobnym do odrzucenia saduceuszy.

Wydaje się, że w Atenach trzeba było dokonać wyboru między stoikami a epikurejczykami, między rezygnacja i przyjemność, aby uciec od niepokojów życie. Świat hellenistyczny porzucił tęsknotę za zbawieniem, która była obecna w innych czasach. Nie słuchała wewnętrznego głosu, jak Sokrates, ani nie podpisała się pod twierdzeniem Antygony, że nie było jej pisane dzielić się z innymi. nienawiść ale miłość. Paweł natomiast głosi im uniwersalne przesłanie, w którym nie ma ani Żyda, ani Greka [...], bo wszyscy są jednym w Chrystusie Jezusie (Gal 3,28).

Uniwersalne obywatelstwo

Paweł przyjeżdża do Roma wiosną 61 roku i przychodzi obciążony łańcuchami, ale są to łańcuchy obywatela rzymskiego, który dobrowolnie odwołał się do sądu Cezara, aby uciec przed machinacjami władców żydowskich, i jest dumny ze swojego obywatelstwa.

Imperium Rzymskie jawi się zatem jako przykład organizacji administracyjnej, a prawo, które odróżnia je od arbitralności imperiów wschodnich, ma za zadanie zarządzać imponującym gmachem, o którego wspaniałości świadczą również dzieła publiczne wznoszone na całym terenie pod jego kontrolą.

Jednak już w I wieku spuścizna instytucji republikańskich i tradycyjnych cnót rzymskich zanikała. Kult cesarzy stopniowo przekształcił rządy Rzymu w coś najbardziej zbliżonego do orientalnej tyranii, która upodliła wieś z panem et circenses. Ale również filozofia stoicka, reprezentowana przez Senekę czy Marka Aureliusza, nie uratuje Roma ponieważ jest to wyznanie mniejszości.

A Roma Natomiast powszechne obywatelstwo głoszone przez Pawła i fakt, że będzie ono zbawione, zbawi je. Peter ustanowić tam Kościół. Chrystus Apostołów stał się Rzymianinem, namaszczając Rzym swoją pieczęcią i wykupując go swoją krwią.