Gebed, naastenliefde en vreugde bij Paulus VI

Gebed, naastenliefde en vreugde

Ik heb ooit gelezen dat het profiel van heiligheid door de gebedliefdadigheid en vreugde. Ik heb dit profiel gevonden in de homilies en toespraken van de heilige Paulus VI. Deze teksten worden het best begrepen door gebed; zijn eigen gebed alvorens ze te verspreiden, en het gebed dat hun lezing in ons opwekt. Maar alle gebed, als het een authentiek dialoog met God, heeft zijn onmiddellijke hoogtepunt in het dagelijks leven. Biddend om uit te gaan naar mensen, die dicht bij ons staan en die ver weg van ons zijn, als Jezus in het Evangelie. Gebed en naastenliefde maken deel uit van een groot avontuur, menselijk en goddelijk, van een hart vol vreugde, in liefde voor Christus en het Evangelie. Kerkals die van Paulus VI.

De homilie van Giovanni Battista Montini, aartsbisschop van Milaan, uitgesproken op 1 januari 1961, kan worden begrepen vanuit de eenvoud van een innerlijk leven, vol van gewone en bovennatuurlijke zin, in dialoog met de moderne wereld. Het gaat over de waarde van tijd, op de dag dat sommige mensen hun goedbedoelde voornemens formuleren. Montini onderstreept een wijdverbreide misvatting: die van gehechtheid aan het moment, intenser genieten zodat het geluk niet ontsnapt. De Milanese prelaat herinnert er echter aan dat dit geen realistische houding is, omdat het de neiging heeft zich af te sluiten voor de toekomst.Het leven heeft waarde vanwege de hoop die het in stand houdt, het heeft waarde vanwege de doelen die het zichzelf stelt, het heeft waarde vanwege de toekomst die het projecteert, vanwege de programma's die zijn eigen activiteit proberen te organiseren.". De bisschop herinnert ons eraan dat zolang er leven is, er een toekomst is. Alleen mensen van gebed, van voortdurende dialoog met God, zijn in staat de tijd te heiligen en haar eeuwigheidswaarde te geven.. Het heden, of liever het eeuwige heden, komt later. Vandaag is de tijd van de toekomst omdat, zoals Montini opmerkt, "... de toekomst later komt.het leven is gemaakt voor Gods verovering". Om het te veroveren, moet je het kennen, je moet het behandelen door middel van de gebed. Dan komt er nog een stap: de liefdadigheid.

Echte christelijke naastenliefde

Op 1 mei 1972 hield Paulus VI een toespraak tot de deelnemers aan het IVe Nationale Congres van de Gezellen van Liefde van Sint Vincentius de Paul, en herinnerde hen eraan dat de naastenliefde de toetssteen is voor de echtheid van het christendom, want "...de naastenliefde is de toetssteen voor de echtheid van het christelijk geloof...".Liefdadigheid is altijd relevant. Liefdadigheid heeft haar functie in de moderne wereld niet verloren. Liefdadigheid blijft". De paus erkent echter dat de moderne samenleving veel gevoeliger is voor de toepassing van rechtvaardigheid dan voor de uitoefening van liefdadigheid, waarschijnlijk omdat zij er soms van wordt beschuldigd medeplichtig te zijn aan de onrechtvaardigheden. Geconfronteerd met hetzelfde bezwaar zou Johannes Paulus II antwoorden dat de naastenliefde een "overvloed" aan rechtvaardigheid is. In ieder geval heeft liefdadigheid een pedagogie nodig. Het staat duidelijk in het Evangelie: "Zoals u het deed voor een van de minste van deze mijn broeders, deed u het voor mij."(Mt 25:40). Als wij christenen beseffen dat de arme Christus is, kunnen wij hem zien in de vele gezichten van de armen. armoedeWij zullen niet stilstaan bij een vermeende tegenstelling tussen naastenliefde en rechtvaardigheid. Wat volgens Paulus VI echt belangrijk is, is dat de de mysterieuze aanwezigheid van Christus in de behoeftigen onderwijst en zuivert de zielen maakt duidelijk dat de liefde voor God is als "een verterend vuur" (Jes 30:27). Inderdaad, vreugde is een groot vuur, zoals Paul Türks aangeeft in zijn biografie van de heilige Filippus Neri.

Juist de liturgie barst van de vreugde met Kerstmis. Een feest waarop Paulus VI dicht bij de parochianen van een Romeinse parochie, Sancta Maria Regina Mundi in Torre Spaccata, kwam toen hij op 25 december 1971 bij zonsopgang met hen de mis opdroeg.

Liefde

Een paus, die de kerstnachtmis in het Vaticaan heeft gevierd, laat de slaap achter om bij het eerste licht naar een verre parochie te gaan. Paulus VI, als bisschop van RomaHij wil zijn parochies van dichtbij leren kennen, in plaats van genoegen te nemen met de kilte van rapporten. De paus laat zich bekijken door de gelovigen in de grote metropool, en die ochtend vertrouwde hij hen toe: "... hij is geen man van het doek".Ik zal u één ding bekennen, ik ben ook gekomen om mijzelf te troosten, om een mooie Kerst te hebben, en mijn mooiste Kerst is om te kunnen zijn met hen die de Heer mij gegeven heeft als broeders en zusters en zonen en dochters.".

Nabijheid en naastenliefde gaan hand in hand, en broederschap is het beste recept tegen de verleidingen van de eenzaamheid en ontmoediging. Maar het zou onvoldoende zijn als Kerstmis ons niet zou helpen de komst van Christus te ervaren. De grootsheid van het christendom is dat een God vlees werd om onze vriend en metgezel te worden. Paus Montini geeft hieruit een eenvoudige en beknopte definitie van het christendom: "Het is Gods liefde voor ons". Daarom zou religieus zijn niet moeten bestaan uit iets anders dan reageren op de liefde.

In dit verband herinnerde Paulus VI er in zijn homilie aan dat "velen religie zien als iets beklemmends, moeilijks, vermoeiend. Nee! Religie, in contact staan met Christus en met God, is iets dat ons vervult met geluk, met vreugde. Waarom? Omdat het liefde is.