Door zijn studie kon hij aan de slag bij het persbureau van het Roemeens Orthodox Patriarchaat. Enkele van zijn mooiste ervaringen waren het verslaan van het bezoek van paus Franciscus aan Roemenië in 2019. "Dankzij de instrumenten die ik tijdens de communicatiestudies aan het Heilig Kruis heb verworven, ben ik een betere communicator en woordvoerder kunnen worden", zegt pater Bogdan.
Hij heeft ook een doctoraat in de theologie uit zijn thuisland, gespecialiseerd in catechetiek en homiletiek. "Ik heb mijn communicatieve activiteit gericht op de intensivering van de dialoog tussen kerk en cultuurDe Kerk is een schepper van echte culturele waarden. Dit is heel belangrijk in een land als Roemenië, waar we nog steeds te maken hebben met de problemen die zijn ontstaan door de communistische dictatuur die zoveel jaren heeft geduurd," zegt hij.
Bogdan Teleanu is in zijn land bekend om zijn evangelisatiewerk en pastorale dienstverlening, vooral in het laatste jaar van de pandemie. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. In de orthodoxe kerk kunnen zij na het huwelijk tot priester worden gewijd, hoewel zij geen bisschop kunnen worden.
Het jaar 1999 markeert een zeer bijzonder moment in de geschiedenis van Roemenië, tien jaar na de val van het communistische regime.
Inderdaad, de eerste reis van een katholieke paus naar ons land met een orthodoxe meerderheid: de heilige Johannes Paulus II. Het was op 9 mei 1999 - een historische datum! Ik herinner me nog - want toen werkte ik al bij de persdienst van het orthodoxe patriarchaat - toen in het Podul Izvor-park in Boekarest, aan het eind van de eucharistieviering die door de paus werd voorgezeten, in aanwezigheid van patriarch Teoctist, katholieken en orthodoxen een onverwachte kreet slaakten: "Unite! Unite! wat in onze taal "Eenheid, eenheid" betekent. Deze beelden zijn in het geheugen van alle Roemenen blijven hangen. En juist tijdens het eerste bezoek van Johannes Paulus II werd ik geïnformeerd over de Faculteit Communicatie van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis.
En hoe was het om een orthodoxe priester te zijn aan een pontificale universiteit in Rome?
Ik herhaal altijd, sprekend over die rijke ervaring, wat de kerkvaders zeggen: "Er is geen langere weg dan de weg tussen de geest en het hart". En vooral voor mij was het orthodox zijn aan een pontificale universiteit een verbinding tussen de geest en het hart. Ik overwon de moeilijkheden van de taal en van het reizen naar Roemenië om bij mijn familie te zijn. Ik dank de weldoeners die het mij mogelijk hebben gemaakt in Rome te studeren. Hun bijdrage is fundamenteel.
Wat denk je dat het betekent om een communicator te zijn?
Voor mij, als religieus, is het vooral een daad van zuivering, d.w.z. je gevoelens laten samenvallen met wat je communiceert. Je innerlijke problemen negeren, je geweten niet zuiveren, betekent communiceren over een leugen! Het mechanisme om geloof over te brengen ligt in dit "gewetensproces", namelijk in onszelf kijken en iets vinden dat ons verlicht, ons bestaansrecht: goedheid en heiligheid gematerialiseerd in het gezicht van Christus.
Wij zijn de "draden" die de verschillende instellingen en mensen met elkaar verbinden. Als wij niet voor deze "draden" zorgen, d.w.z. als wij proberen een zondeloos moreel geweten te hebben, is het heel moeilijk om de werkelijkheid over de Kerk of de gezins-, beroeps- en persoonlijke behoeften van mensen over te brengen. Daarom is allereerst een overeenstemming tussen denken en uiten nodig.
Bogdan Teleanu is in zijn land bekend om zijn evangelisatiewerk en pastorale dienstverlening, vooral in het laatste jaar van de pandemie. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. In de orthodoxe kerk kunnen zij na het huwelijk tot priester worden gewijd, hoewel zij geen bisschop kunnen worden.
Een van de problemen in zijn land is emigratie, "omdat er zoveel Roemenen in het buitenland zijn. De Roemeens-orthodoxe kerk zet zich sterk in om de families van degenen die geëmigreerd zijn te steunen, vooral om te zorgen voor kinderen die alleen in het land achterblijven omdat hun moeders en vaders gedwongen zijn in het buitenland te gaan werken om geld naar huis te sturen," zegt hij.
In Roemenië worden deze kinderen "witte wezen" genoemd. Volgens schattingen zijn 750.000 van de 5 miljoen Roemeense kinderen min of meer gewelddadig getroffen door het vertrek van hun ouders. Daarvan zijn er 350.000 van een van hun ouders beroofd, terwijl 126.000 van beide ouders zijn beroofd. Maar meer dan 400.000 kinderen hebben gedurende een periode van hun leven een vorm van eenzaamheid ervaren.
Over denken en uiten gesproken, hoe heeft u als kind het communistische regime ervaren?
Mijn streven is om deze essentiële herinnering aan alles wat mij persoonlijk is overkomen te bewaren. Ik ben ervan overtuigd dat het op historisch niveau van fundamenteel belang is de "grote reddende herinnering" te bewaren die de spiritualiteit van het Roemeense volk vormt.
Zelfs als kind was ik, zoals veel mensen in mijn dorp, christen... Maar iedereen leefde in angst, zelfs mijn ouders raadden ons aan niet te praten over wat we op de radio hoorden, over Europa, over vrijheid, over bidden, over ons geloof. Maar ik kon deze angst niet accepteren, zelfs op school verzette ik me tegen het communistische regime. Zo vroeg de geschiedenisleraar in het gymnasium ons kinderen eens of we naar de kerk gingen. Iedereen ging, maar niemand durfde iets te zeggen, omdat we wisten wat de leraar eigenlijk bedoelde. Nou, ik voelde een opstand in mijn hart, ik stond op en zei tegen hem: "Ik ga altijd naar de kerk! Nou, hij was verbaasd en vroeg me waarom ik in God geloofde. Ik antwoordde: "Het universum moet een einde hebben, en ik geloof dat het einde van het universum in Gods handen ligt". Zijn reactie was goed, want hij zei me dat ik een heel dappere jongen was!
Wat blijft er vandaag de dag over van dat tijdperk?
Gebrek aan waarden, in het algemeen... En armoede en ongelijkheid. De problemen van een atheïstisch politiek regime, zoals het communistische systeem, waren niet nieuw voor de christelijke wereld, aangezien de visie van het communisme op de werkelijkheid veel gemeen had met de ketterse dualistisch-Manicheïsche visie: in feite verdeelde het communisme de wereld ook in twee totaal gescheiden en tegengestelde rijken, goed en kwaad.
Het christendom kan echter een middenweg voorstellen die niet alleen een dialoog tussen christenen onderling, maar ook tussen het christendom en de seculiere wereld mogelijk maakt. Maar vandaag de dag is er, meer dan algemeen wordt aangenomen, behoefte aan een "nieuwe evangelisatieDe "nieuwe cultuur", ook om te reageren op nieuwe problemen, op nieuwe moeilijkheden die niet zogenaamd veroorzaakt zijn door de communistische dictatuur.
Wat bedoel je?
Ik moet denken aan wat paus Johannes Paulus II ons heeft gezegd: "Gij die u hebt bevrijd van de nachtmerrie van de communistische dictatuur, laat u niet misleiden door de valse en gevaarlijke dromen van het consumentisme. Ook zij doden de toekomst. Jezus doet jullie dromen van een nieuw Roemenië, een land waar Oost en West elkaar in broederschap kunnen ontmoeten. Dit Roemenië ligt in jullie handen. Bouw het samen, met vrijmoedigheid. De Heer vertrouwt het jullie toe. Toen wisten we nog niet wat de problemen waren van het consumentisme en een materialistische samenleving... Vandaag zien we ze wel.
Migratie is ook een probleem.
Leefden we vroeger in een land dat bijna van de buitenwereld was afgesloten, nu hebben we te maken met immigratie en vooral emigratie, omdat er zoveel Roemenen in het buitenland zijn. De Roemeens-Orthodoxe Kerk zet zich sterk in om de gezinnen van de geëmigreerde personen te steunen, met name om de kinderen op te vangen die alleen in het land achterblijven omdat hun moeders en vaders in het buitenland moeten gaan werken om geld naar huis te sturen.
Aan deze kinderen in Roemenië worden "witte wezen" genoemd. Volgens schattingen zijn 750.000 van de 5 miljoen Roemeense kinderen min of meer gewelddadig getroffen door het vertrek van hun ouders. Van hen zijn er 350.000 van een van hun ouders beroofd, terwijl 126.000 van beide ouders zijn beroofd. Maar meer dan 400.000 kinderen hebben gedurende een periode van hun leven een vorm van eenzaamheid ervaren.
...En ik weet dat u zeer betrokken bent bij dit soort zorg voor de existentiële periferieën, zoals onze paus Franciscus ze noemt.
Ja, dat klopt, en vooral sinds vorig jaar, toen ik mijn baan bij het persbureau van het Roemeens Orthodox Patriarchaat moest verlaten nadat ik was benoemd tot pastoor van de Sint-Panteleimonkerk in het centrum van Boekarest. De vorige pastoor werd ziek en stierf aan COVID. En ik, ook vader van een gezin, moest enkele verantwoordelijkheden opgeven om de activiteiten van de parochie uit te voeren, wat in feite een zeer moeilijke realiteit is, niet zozeer vanwege de mensen, maar vanwege het werk dat nog gedaan moet worden, vanwege de werkomstandigheden, de behoeften van de parochianen.
Pater Bogdan Teleanu is zeer betrokken bij pastorale activiteiten in de existentiële periferie van zijn stad. Vorig jaar moest hij zijn baan bij het persbureau van het Roemeens-orthodoxe patriarchaat opgeven nadat hij was benoemd tot pastoor van de Sint-Panteleimonkerk in het centrum van Boekarest.
"De vorige pastoor stierf vanwege de COVID. En ik, ook vader, moest een aantal verantwoordelijkheden opgeven om de activiteiten van de parochie uit te voeren, wat in feite een zeer moeilijke realiteit is, niet zozeer vanwege de mensen, maar vanwege het werk dat nog gedaan moet worden, vanwege de werkomstandigheden en de behoeften van de parochianen," legt hij uit.
Zijn studie communicatie heeft hem geholpen bij het maken van een webpagina. http://ateneulsfantuluipantelimon.blogspot.com om theatervoorstellingen te promoten (waarvan hij de scenarioschrijver en auteur is). "In onze activiteiten proberen we ons artistieke, historische, culturele en muzikale erfgoed te herontdekken... We hebben ook een oude krant, die tijdens het communistische tijdperk gesloten was, opnieuw opgericht en samen met mijn vrouw, die voor de Eparchy-televisie werkt, hebben we een documentaire gemaakt over hoe we bij toeval het bestaan van deze krant ontdekten en hoe we ons hebben ingespannen om de krant weer te laten verschijnen.
Pastorale problemen zijn divers en ingewikkeld. Toch heb ik in het bijzonder veel baat gehad bij de opleiding die ik in communicatiewetenschappen heb gevolgd, want ik heb een webpagina gemaakt http://ateneulsfantuluipantelimon.blogspot.com om een programma te promoten dat ik Ateneo di San Pantelimon heb gelanceerd. We organiseren theatervoorstellingen (waarvan ik de scenarist en auteur ben) voor iedereen die wil deelnemen: mensen uit de parochie, kinderen, migranten, enz. Met onze activiteiten proberen we ons artistieke, historische, culturele en muzikale erfgoed te herontdekken... We hebben ook een oude krant heropgericht die tijdens het communistische tijdperk was gesloten, en samen met mijn vrouw, die voor de Eparchy-televisie werkt, hebben we een documentaire gemaakt over hoe we bij toeval het bestaan van deze krant ontdekten en hoe we eraan gewerkt hebben om haar weer te laten verschijnen.
Wat is de huidige situatie op de weg naar eenheid tussen katholieken en orthodoxen?
Welnu, er wordt nog steeds vooruitgang geboekt... Al in 2002 bracht patriarch Theoctist een tegenbezoek aan Johannes Paulus II in Rome en bij die gelegenheid ondertekenden de twee religieuze leiders een gezamenlijke verklaring waarin zij opnieuw het engagement bevestigden om "te bidden en te werken voor volledige zichtbare eenheid" onder alle leerlingen van Christus. Ons doel en ons vurig verlangen is volledige gemeenschap, die geen absorptie is, maar gemeenschap in waarheid en liefde. Het is een onomkeerbare weg, die geen alternatieven kent: het is de weg van de Kerk.
Een ander scharniermoment was het bezoek van paus Franciscus in 2019, die ons eraan herinnerde dat wij allen, Roemeens-katholieken en Roemeens-orthodoxen, op dit bijzondere moment moedig moeten zijn. De wereld wordt geteisterd door vele, dramatische problemen. We zijn allemaal geroepen om te werken aan de eenheid van de hele mensheid, aan solidariteit, aan vrede, waarbij we ons altijd die prachtige woorden van Johannes Paulus II herinneren: "Wees niet bang". Ik geloof dat deze boodschap ook vandaag nog het fundament is van de eenheid en van onze weg voor christenen om vruchten van vrede en solidariteit te dragen in ons land en in de hele wereld.
En in die zin is de rol van geloofscommunicatie heel belangrijk...
Natuurlijk! De media kunnen een belangrijke rol spelen, als pressiemiddel dat kan bijdragen tot sociaal-politieke, culturele, waarde- en zelfs klimaatveranderingen in het land en in de wereld. Ik zeg altijd dat we niet als Yuri Gagarin kunnen zijn: naar de hemel gaan en terugkomen zonder God in deze hemel te willen ontmoeten. Integendeel, wij christelijke communicatoren moeten de werkelijkheid blijven onderzoeken, bestuderen, alle middelen die ons ter beschikking staan gebruiken om te navigeren in onze ruimte, onze hemel, die de menselijke geest is, noodzakelijkerwijs doordrongen van de reddende herinnering aan God, die daarin woont, en waarin wij samen moeten leven.
Hartelijk dank, pater Bogdan. Het is verheugend te weten dat, door de vorming in de Faculteit Communicatie van de Universiteit van het Heilige KruisDe missie van een kerk die niet katholiek is, maar zuster in geloof en missie, is geholpen.
Ik wil volgen. onze interviews onder voormalige en huidige studenten, van de Faculteit voor Sociale en Institutionele Communicatie van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, op de 25e verjaardag van haar oprichting.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
