"Trainen en temperen vermindert het risico om aan Gods pad te twijfelen".

Hij werd zelfs leraar aan de Nationale Universiteit van Piurain Peru, zijn geboorteland. Negen jaar later werkte hij weer als leraar in zijn geboortestad, maar deze keer als theoloog aan de Universiteit van Piura, een werk van het apostolaat van de Opus DeiHij is ook aalmoezenier van de faculteit Ingenieurswetenschappen.

Pater Chinguel verhuisde naar Spanje om een priesteropleiding te volgen en aan de Universiteit van Navarra voltooide hij zijn bachelor in de theologie. Daarna voltooide hij zijn Licentiaat in Moraaltheologie en uiteindelijk zijn Doctoraat, waarvan hij het proefschrift verdedigde in 2021. Ondertussen werd Don José Luis in 2020 tot priester gewijd. Direct na zijn priesterwijding verbleef hij enkele maanden in Murcia, in twee scholen van Fomento, totdat hij uiteindelijk kon terugkeren naar Peru om zijn priesterambt voort te zetten.

In dit interview met de Stichting CARF vertelt deze priester met grote genegenheid over zijn tijd in Pamplona, zijn priesterwijding in Rome, de vruchten van de vorming die hij in deze jaren heeft ontvangen en de mooie herinneringen die hij heeft beleefd toen hij eenmaal gewijd was.

God, de Heer van Wonderen

Je hebt in Europa gewoond en ook in Peru, je geboorteland. Welke overeenkomsten en verschillen heb je gezien in het geloof en de Kerk op beide plaatsen? Tijdens mijn verblijf in Europa heb ik alleen Spanje, Frankrijk en Italië kunnen bezoeken. Dit zijn landen met een lange katholieke traditie, maar waar nog steeds het geloof in stand wordt gehouden in sectoren van de samenleving in elk land. Ik heb wel gemerkt dat het secularisatieproces voortschrijdt, maar God blijft in de harten van de mensen het verlangen wekken om Hem te zoeken en zich aan Zijn dienst te wijden. Ik herinner me zelfs dat ik op de universiteit tijdens de theologiedagen en andere conferenties de aanwezigheid opmerkte van studenten van andere faculteiten, vooral van geneeskunde, die erg geïnteresseerd waren om te horen over het geloof en de religie die ons werd aangeboden.

Het grote voordeel van Europa ligt volgens mij in de nabijheid van Rome, het centrum van het katholicisme, en de nabijheid van historische geloofsplaatsen: Santiago de Compostela, Assisi, Fatima, Lourdes en andere. Peru, aan de andere kant, wordt gekenmerkt door het feit dat het officieel en overweldigend katholiek is, hoewel de praktijk van het geloof duidelijk lager ligt. De volksdevotie heeft echter een sterke "aantrekkingskracht" op de mensen. Er is er één in het bijzonder die diep geworteld is en dat is de Señor de los Milagros (Heer der Wonderen), aan wie veel Peruanen zeer toegewijd zijn.

Je hebt in Pamplona gestudeerd, hoe was je ervaring? Ik heb inderdaad in Pamplona gestudeerd, sinds september 2015. Het was een geweldige ervaring. Ik kwam daar aan op 33-jarige leeftijd, na meer dan tien jaar als econoom te hebben gewerkt. Het was een terugkeer naar het klaslokaal die in het begin moeilijk was. Ik moest een beetje moeite doen om de rest van mijn klasgenoten in te halen.

Wat is je het meest bijgebleven van je tijd aan de Universiteit van Navarra? Verschillende dingen. De schoonheid van de campus, de grote verscheidenheid aan studentenachtergronden en vooral hoe georganiseerd de universiteit is. Wat ook opviel was dat wij theologiestudenten hetzelfde werden beschouwd als andere studenten van andere faculteiten, met dezelfde rechten, dezelfde plichten en toegang tot dezelfde plaatsen als de anderen. Ik herinner me met plezier de hartelijkheid van de secretaresses, de bibliotheekmedewerkers ....

Hoe heeft de training die je hebt gekregen je geholpen in je pastorale werk? Studies in Pamplona in de UNAV Faculteit GodgeleerdheidTheologische studies hebben me niet alleen geholpen om mijn kennis van de heilige theologie te verdiepen, maar ook in de goede gewoonte om betrouwbare bronnen te zoeken voor de voorbereiding van de prediking, wat een constante is in het priesterambt.

En op een persoonlijker en spiritueler niveau? Ongetwijfeld, na geleefd te hebben in de Aralar ResidentiezaalHet spirituele kielzog van de heilige Josemaría heeft een diepe indruk op mij achtergelaten en op de mensen die hem hebben gekend en die het aan mij hebben doorgegeven in zeer interessante bijeenkomsten en, in het algemeen, in alle studie- en vormingsactiviteiten die ik daar heb ontvangen.

Wat waren de meest memorabele momenten die u als priester hebt meegemaakt? De dag nadat ik in Rome was gewijd, ging ik naar het Sint-Pietersplein voor het Angelus met de paus. Toen dat voorbij was, besloten de mensen met wie ik was te gaan lunchen in de wijk Trastevere. Terwijl we daar waren, waren er in een van de straten die we passeerden een paar jonge dames die handtekeningen verzamelden. Een van hen kwam naar me toe en zei heel snel een paar woorden die ik niet begreep en vroeg me toen in het Italiaans om haar een zegen te geven. Voor mij was het mijn eerste daad als geestelijke: iemand zegenen.

Maar bovenal herinner ik me het moment van mijn wijding, dat ik niet kan uitleggen. Ik voelde dat hoogtepunt tijdens de handoplegging door de kardinaal die ons wijdde.

De eerste doop die ik verrichtte was iets bijzonders.

En zijn er nog anderen? De eerste mis die ik opdroeg, was in de Romaanse kerk van St. Girolamo della Carità. Het was een geschenk van God, want het was een prachtige kerk, want de kardinaal van Lima en een aantal landgenoten die van mijn wijding hadden gehoord, wilden deze bijwonen. Een dag later kwam ik door Frankrijk, op weg naar Pamplona met vijf andere priesters. We overnachtten in Lyon en de gastheer moedigde ons aan om naar Ars te gaan en daar de mis op te dragen, in de kapel waar de patroonheilige van de pastoors en priesters is, de heilige Johannes Maria Vianney. Het was weer een groot geschenk van God.

Ook de eerste doop die ik verrichtte zal ik niet vergeten, het was iets speciaals. Het was ook de eerste bruiloft in Piura. In de gesprekken voor die bruiloft zei ik tegen de bruid en bruidegom dat ik nerveuzer was dan zij, maar dat ik zou proberen te kalmeren en hen vertrouwen te geven.

Wat denk je dat een priester nodig heeft, vanuit de ervaring die je al hebt, om de vele uitdagingen het hoofd te bieden waarmee hij elke dag geconfronteerd wordt als hij God naar anderen wil brengen? Terugkijkend, zijn het niet alleen de studies die ons veel training geven en ons helpen om de uitdagingen van ons ambt aan te gaan, maar ook het feit dat ze ons geestelijke uithoudingsvermogen smeden en onze ziel verrijken. Ik geloof dat dit ons enorm sterkt in onze roeping en zo het risico verkleint om aan Gods pad te twijfelen.

Aan de andere kant omvat de financiële steun die we ontvangen voor onze studies ook huisvesting in een goede residentie of hogeschool met voldoende voorwaarden, wat ons onderwijst in de waardigheid waar we als priesters voor moeten zorgen, zo mogelijk met iets meer urgentie, bij het uitoefenen van ons ambt.

Zou je nog iets anders willen toevoegen? Ja, de sport die men in deze tijd probeert te beoefenen is ook een gezonde gewoonte voor de taak om zielen te helpen. Op deze manier kan de priesterlijke overbelasting worden afgevoerd en beter worden verdragen. Elke zondag organiseerde ik een zaalvoetbalwedstrijd in de sporthal van de Universiteit van Navarra.

Wil je iets zeggen tegen de weldoeners van de CARF Foundation? Aan de weldoeners van de Stichting CARF wil ik mijn oprechte dank uitspreken. Ik wil u zeggen dat uw vrijgevigheid veel goeds doet en dat God, onze Heer, het hoog zal houden als verdienste voor u en uw gezin. U kunt rekenen op mijn gebeden, ook al ken ik u niet persoonlijk. Door de gemeenschap van heiligen geloof ik dat de gebeden van priesters ten goede komen aan allen die uw vorming en wijding mogelijk hebben gemaakt.

"Weldoeners, uw vrijgevigheid doet veel goeds en moge God onze Heer het als verdienste hebben voor u en uw familie".