Giovanni Battista Bergamo jest 35-letnim włoskim księdzem, pochodzącym z Wenecji, ale mieszkającym na Tajwanie, mieście, w którym mieszka mniej niż 1% chrześcijan, wyznającym religię opartą na synkretyzmie taoistycznym i buddyjskim, która obejmuje również kult różnych lokalnych bóstw i kult przodków typowy dla kultury chińskiej. SWyjechał do Chin, aby wziąć udział w wielkiej misji ewangelizacyjnej w tym kraju i obecnie jest inkardynowany w diecezji Kaohsiung. Pomimo odległości - nie mogąc opuścić kraju z powodu COVID - aby lepiej ukształtować się jako ksiądz i służyć Tajwańczykom, Giovanni mógł studiować online pierwszy rok Licencjatu z Teologii na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie, dzięki stypendium CARF - Centro Academico Romano Fondazione.
Boże drogi są nieskończone. Często planujemy pewien sposób życia, pewną pracę, ale nagle dzieje się coś, co wywraca nasze plany do góry nogami i z czasem odkrywamy, że tak było lepiej, ponieważ uświadamiamy sobie, że wola Boża, która w tajemniczy sposób działała w naszej egzystencji, doprowadziła nas właśnie do miejsca, w którym jest nam wygodnie: to nasze powołanie.
W związku z Tajwanem Giovanni opowiada swoją historię.
Mój ojciec Maurizio (który poszedł do nieba w 2018 roku) i moja mama Annalisa, oboje Wenecjanie, dorastali na Murano (wyspie szkła). Katolicy od dziecka, pobrali się młodo na początku lat 70. Mój ojciec był architektem i profesorem uniwersyteckim. Razem z moją mamą uczęszczały w okresie posoborowym do FUCI (Włoska Federacja Uniwersytetów Katolickich). W tym dość burzliwym dla życia Kościoła okresie spór w środowisku akademickim był bardzo silny, a chrześcijaństwo w pewnym sensie dość upolitycznione. Dlatego moi rodzice, w szczerym poszukiwaniu odnowionej wiary, postanowili żyć swoją wiarą chrześcijańską w prostocie w parafii niedaleko naszego domu, właśnie Santa Maria Formosa.
W tej parafii słuchali katechez Drogi Neokatechumenalnej. Wraz z niejednorodną grupą wiernych utworzyli pierwszą wspólnotę neokatechumenalną w Wenecji.
Ile jest ich w Pana rodzinie?
Moi rodzice mieli 5 dzieci (ja jestem najmłodsza). Moje rodzeństwo jest żonate, a ja mam 15 siostrzenic i siostrzeńców! Mój brat Pietro z żoną i 5 córkami jest misjonarzem w Belgii. Mój ojciec zawsze kontynuował swoje życie zawodowe i akademickie w Wenecji, ale jednocześnie prowadził działalność katechetyczną i ewangelizacyjną w innych miastach Veneto. Ponadto, jako wolontariusz, służył swoją fachową pomocą przy projektowaniu kościołów i seminariów w terytoria misyjne (Kazachstan, Gruzja, Tajwan, Chorwacja, Kanada itd.).
Co najbardziej przyciągnęło Pana do tej nowej rzeczywistości kościelnej?
Bo przede wszystkim fakt znalezienia w Drodze poważnej i głębokiej odpowiedzi na ich najbardziej autentyczne aspiracje, w osobistym i wspólnotowym kontakcie ze Słowem Bożym, w Liturgia uczestnicząca i życie w celebracji wspólnotowej. Przeżyli głębokie spotkanie z Panem i ich życie zaczęło się zmieniać: rodziły się bardzo duże rodziny z 8, 9, 10 dziećmi; niektórzy wyjeżdżali na ewangelizację, niektórzy nawet za granicę, do Niemiec, Chorwacji itd.
Rodzina całkowicie oddana Kościołowi i jego misji. A rodzina, która się modli, jest narzędziem ewangelizacji dla innych.
Tak, naprawdę... Wychowałam się w tym środowisku kościelnym i mam wspaniałe wspomnienia z dzieciństwa, kiedy zbieraliśmy się na Eucharystii we wspólnocie moich rodziców. Również, Droga inicjuje rodziny w bardzo piękne formy modlitwy domowej, których doświadczyłemRodzinna celebracja niedzielnych Jutrzni, dzięki której rodzice przekazują wiarę swoim dzieciom.
Piękno życia chrześcijańskiego i znaki wiary, które Duch Święty wzbudził w Drodze Neokatechumenalnej, wywołały w naszym pokoleniu pragnienie naśladowania. Tak bardzo, że pomimo trudności, jakie znamy z dzisiejszego, coraz bardziej zdechrystianizowanego i zsekularyzowanego społeczeństwa, oraz pomimo starzenia się i zmniejszania populacji Wenecji, tylko w mojej parafii istnieje obecnie 10 wspólnot neokatechumenalnych, w większości składających się z dzieci i wnuków, które z kolei zawierają małżeństwa, mają duże rodziny i przekazują wiarę swoim dzieciom.
W mojej starej wspólnocie weneckiej, piątej wspólnocie neokatechumenalnej w parafii Santa Maria Formosa, Obecnie liczy około 30 członków, wiele młodych małżeństw, które mają łącznie ponad 30 dzieci, oraz 3 księży misjonarzy.
Giovanni Battista Bergamo jest najmłodszym z pięciorga rodzeństwa. Jego rodzice jwraz z niejednorodną grupą wiernych utworzyli pierwszą wspólnotę neokatechumenalną w Wenecji. Wychował się na Drodze Neokatechumenalnej i ma wspaniałe wspomnienia z czasów, gdy był dzieckiem i zbieraliśmy się na Eucharystii ze wspólnotą jego rodziców w bardzo szczerej i radosnej atmosferze.
"Po bierzmowaniu, w okresie dojrzewania, również słuchałam katechez i rozpoczęłam Camino z moją małą wspólnotą, składającą się głównie z dzieci rodzin z pierwszej wspólnoty. Od tego czasu zawsze uczestniczyłam w uroczystościach, a za mną podążała grupa świeckich katechetów i odpowiedzialny ksiądz. Razem uczestniczyliśmy w Światowych Dniach Młodzieży z Papieżem, od Rzymu w 2000 r. do ostatniego w Polsce i innych doświadczeniach ewangelizacyjnych, jak widać na zdjęciu", opowiada.
Ale, jak w przypadku wszystkich młodych ludzi, nadszedł czas, aby znaleźć swój własny wymiar rozwoju duchowego i zawodowego.
Wiara jest doświadczeniem osobistym i nigdy bym nie pomyślał, że w wieku 36 lat znajdę się jako ksiądz na drugim końcu świata. Po bierzmowaniu, jako nastolatka, rozpoczęłam Camino z moją małą wspólnotą, składającą się głównie z dzieci rodzin z pierwszej wspólnoty. Od tego czasu zawsze uczestniczyłam w uroczystościach, a za mną podążała grupa świeckich katechetów i odpowiedzialny ksiądz. Razem z papieżem uczestniczymy w Światowych Dniach Młodzieżyod Rzymu w 2000 roku do ostatniego w Polsce oraz inne doświadczenia ewangelizacyjne.
Jako nastolatka prowadziłam bardzo aktywne życie: Chodziłem do szkoły publicznej i byłem bardzo dobry z wielu przedmiotów; grałem w piłkę nożną i koszykówkę; lubiłem muzykę, grałem na trąbce... Moje życie było w zasadzie normalnym życiem weneckiego chłopca z klasy średniej. Moim projektem było odnieść sukces dzięki swoim umiejętnościom, mieć dobrą rodzinę, być nauczycielem, trochę jak mój ojciec. Studiowałem filozofię w Wenecji, w całkowicie ateistycznym środowisku, poświęcona autonomicznemu poszukiwaniu przez ludzki rozum prawdy, w której nie ma miejsca dla Boga.
W pewnym momencie miałem wszystko, co wydawało mi się, że przyniesie mi szczęście: miałem piękną dziewczynę i przygotowywaliśmy się do ślubu, miałem wielu przyjaciół, na studiach byłem błyskotliwy i należałem do najlepszych, każdy, kto mnie znał, widział człowieka sukcesu. Ale w środku czułam się pusta, samotna, pełna kompleksów i zasadniczo niezadowolona.
Przeszedł Pan przez moment rozpaczy... jak Pan wrócił do domu?
W tym czasie Bóg pozwolił mojemu ojcu na poważną chorobę.Mimo wszystkich moich sukcesów i studiów filozoficznych, nie znalazłam konkretnej odpowiedzi na pytanie o śmierć i ból. Weszłam w okres smutku i rozpaczy, kiedy życie wydawało mi się w zasadzie oszustwem. Coraz bardziej uciekałem w studia, w projekty, ale wydawało mi się, że nic już nie ma sensu. Załamał się również mój związek uczuciowy i przez pewien czas nie miałam siły, aby cokolwiek zrobić.
Dzięki Bogu nigdy nie opuściłam mojej wspólnoty, gdzie w tak mrocznym okresie czułam się jeszcze bardziej kochana. Chociaż byłam w Kościele od urodzenia, być może dopiero w tym momencie mogłam naprawdę usłyszeć zwiastowanie bezinteresownej miłości Boga do mnie, nie z powodu moich zasług, ale z powodu Jego dobroci. Słowo Boże przemówiło do mnie głęboko i odrodziło się we mnie nowe życie i możliwość kochania i przebaczania. Potem wznowiłam studia, ukończyłam je; mogłam pogodzić się z rodzicami i służyć ojcu w ostatniej części jego życia: to napawa mnie radością.
...i postanowił Pan oddać się Bogu.
Tak: czułem, że jestem gotów dać Bogu dyspozycyjność, aby zrobić wszystko, co zechce, nawet wstąpić do seminarium i zostać księdzem. W 2011 roku, po czasie rozeznania, wstąpiłem do seminarium Redemptoris Mater dla nowej ewangelizacji.
W Drodze Neokatechumenalnej kandydaci do kapłaństwa nie wstępują do seminarium najbliższego ich diecezji. Seminarium docelowe rysuje się więc w chwili modlitwy, w której następuje moment, w którym poprzez wydobycie kleryk zostaje wezwany do udania się do pewnego miasta narysowanego na mapie, dowolnego miasta na świecie, w którym znajduje się seminarium Redemptoris Mater, aby pomóc lokalnej diecezji w nowej ewangelizacji.
I przez ekstrakcję zostałam wysłana do seminarium Redemptoris Mater w Kaohsiung na Tajwanie. Nasze seminarium, z woli JE Kardynała Petera Shana, ówczesnego biskupa Kaohsiung, który podpisał dekret erekcyjny, jest przeznaczone do służby narodowi chińskiemu w każdej części świata.
Wyobrażam sobie, że nie było to łatwe....
Wcale nie: Od razu po przyjeździe na Tajwan musiałam nauczyć się języka chińskiego. Pośród tysiąca trudności to doświadczenie było piękne, ponieważ w tej słabości czuje się, że Pan pomaga; widzi się Chińczyków, którzy, chociaż nie znają ewangelii, przychodzą do Pana, pomagają Panu i w końcu są wzruszeni, widząc ludzi, którzy oddają za nich życie.
Podstawą naszej formacji jest właśnie Droga Neokatechumenalna jako droga katolickiej formacji do dorosłej wiary. Dlatego nawet w seminarium mogłem kontynuować Drogę w lokalnej wspólnocie neokatechumenalnej. Teraz moi bracia i siostry we wspólnocie nie są już moimi towarzyszami z dzieciństwa, ale młodymi ludźmi, starszymi i chińskimi parami. Mogłem poznać ich cierpienia, wejść do ich domów, razem z nimi przygotować Słowo, razem z nimi świętować i poznać ich rodziny. Teraz czuję ich jako braci: to naprawdę poruszające doświadczyć komunii i jedności, którą Duch Święty daje nawet ludziom tak odległym kulturowo i językowo.
Do tak wielkiej i trudnej misji potrzebna jest także bardzo dobra formacja teologiczna i pastoralna...
Oprócz nauki języka chińskiego i teologii, nasze seminarium obejmuje czas wędrownego doświadczenia misyjnego poza seminarium, towarzysząc księżom, katechetom i rodzinom na misjach na całym świecie. Byłem w Hongkong i Chiny przez około rok. Był to piękny czas, w którym mogłam zobaczyć ubóstwo, ale także miłość Boga i moc głoszenia Jego Słowa i sakramentów.
6 lipca 2019 r. zostałem wyświęcony na kapłana przez J.E. Petera Liu, biskupa Kaohsiung. Przez rok służyłem w aborygeńskiej parafii, najpierw jako diakon, a potem jako ksiądz. W końcu zostałem wysłany do seminarium, gdzie jestem teraz, jako prefekt studiów.
W Drodze Neokatechumenalnej młodzi mężczyźni, kandydaci do kapłaństwa, nie wstępują do seminarium najbliższego ich diecezji, ani do seminarium jakiegoś narodu, wybranego przez ich przełożonych. Seminarium docelowe wybiera się więc w chwili modlitwy, w której następuje moment, w którym przez wyciągnięcie ręki seminarzysta zostaje wezwany do udania się do pewnego miasta narysowanego na mapie, dowolnego miasta na świecie, w którym znajduje się seminarium Redemptoris Mater, aby pomóc miejscowej diecezji w nowej ewangelizacji.
"I przez ekstrakcję zostałem wysłany do seminarium Redemptoris Mater w Kaohsiung na Tajwanie" - mówi Giovanni. Nasze seminarium, z woli JE Kardynała Petera Shana, ówczesnego biskupa Kaohsiung, który podpisał dekret erekcyjny, jest przeznaczone do służby narodowi chińskiemu na całym świecie.
A w zeszłym roku zapisał się Pan na studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, gdzie kształci się kilku towarzyszy Drogi Neokatechumenalnej, ale także dziesiątki księży, seminarzystów, zakonników i zakonnic z całego świata z różnych zakonów lub rzeczywistości Kościoła katolickiego.
Cudowna rzecz. Dlatego w naszym seminarium, wraz z innymi formatorami i liderami oraz w komunii z biskupem Liu, uważamy, że ważne jest zapewnienie księżom poważnej formacji jak najbliżej Rzymu i dlatego kontynuuję swoją formację teologiczną na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, gdzie wielu z nas ma możliwość Doskonałe nauczanie z indywidualnym i znajomym podejściem.
W szczególności ja, wraz z biskupem i moimi współpracownikami z seminarium Redemptoris Mater, jesteśmy niezmiernie wdzięczni za pomoc, jaką CARFKażdego dnia pamiętam o moich dobroczyńcach w naszych modlitwach i podczas naszych uroczystości eucharystycznych!
Wsparcie udzielane przez dobroczyńców CARF w przypadku formacji księży nie tyle student, ile przede wszystkim diecezja i lud Boży, który skorzysta z posługi tego księdza....
...I z dużą ilością pracy! Tajwan jest wyspą zamieszkałą przez około 23 miliony osób. Chrześcijanie stanowią mniej niż 1%. Najbardziej rozpowszechnioną religią jest synkretyzm oparty na taoizmie i buddyzmie, który obejmuje również kult różnych lokalnych bóstw i kult przodków typowy dla kultury chińskiej.
Jesteśmy tutaj, służąc diecezji Kaohsiung, głoszenie Ewangelii i tworzenie małych wspólnot chrześcijańskich, które podejmują drogę formacji chrześcijańskiej dorosłych, która jest Drogą Neokatechumenalną. Wspólnoty na Tajwanie mają tę specyfikę, że składają się również z wielu nieochrzczonych katechumenów, pochodzących z rodzin pogańskich, buddyjskich lub taoistycznych. Ten czas inicjacji pomaga im w konkretnym doświadczeniu Jezusa Chrystusa: kontakt ze Słowem, chrześcijańska miłość, którą żyje się we wspólnocie, stopniowo zmienia ich życie i daje głębokie świadectwo mocy zmartwychwstania.
Kiedy przychodzą do chrztu, który jest udzielany przez zanurzenie podczas Wigilii Paschalnej, sakramentalna pieczęć chrztu znajduje glebę już zaoraną, zaoraną i gotową do wydania pięknych i trwałych owoców życia chrześcijańskiego. Dzisiaj w naszych społecznościach widzimy młodych Chińczyków w chrześcijańskich małżeństwach. z wieloma dziećmi, różne świadectwa wiary w obliczu choroby i śmierci: światło, które świeci w społeczeństwie pogrążonym w ciemności.
Z przyjemnością wysłuchałam Pani historii. Dla naszej społeczności uniwersyteckiej ten rok pandemii był bardzo trudny, pełen wyzwań... Ale bardzo pozytywny był również widok Państwa studentów, którzy podjęli wielki wysiłek, aby kontynuować swoją formację w sieci. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, widząc, że dzieło Boże wypełnia się poprzez naszą pracę i w życiu młodych księży, takich jak Pan.
To samo dla mnie! W trudnościach Bóg zawsze robi coś nowego... Pan robi nową rzecz. praca na rzecz nowej ewangelizacji a my jesteśmy widzami. Nie zawracamy, ponieważ widzieliśmy, jak dobry jest Pan i że czynienie Jego woli jest najpiękniejszą rzeczą. Tajwan jest platformą startową dla wielkiej misji, która czeka Kościół, jeżeli prawdą jest, że jak powiedział św. Jan Paweł II, trzecie tysiąclecie będzie tysiącleciem ewangelizacji Azji!
Gerardo Ferrara
Absolwentka historii i nauk politycznych, specjalizująca się w tematyce bliskowschodniej.
Odpowiedzialność za uczniów
Uniwersytet Świętego Krzyża w Rzymie
