Για τη μητέρα τεσσάρων παιδιών, το να μιλάμε για θηλυκότητα σημαίνει να μιλάμε για το κομμάτι εκείνο της ανθρωπότητας που είτε δίνει ζωή είτε τη "σταματά". Για το λόγο αυτό, θεωρεί την άμβλωση "ως ένα μη αναστρέψιμο ρήγμα στην καρδιά της θηλυκότητας".
Η María Calvo έδωσε στους 221 συμμετέχοντες σε αυτή την εκδήλωση μια ιστορική επισκόπηση της εξέλιξης του φεμινιστικού κινήματος, από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα. Τόνισε ότι ο φεμινισμός είχε κέρδη και απώλειες: κέρδη στη δημόσια σφαίρα (οι γυναίκες στη δημόσια σφαίρα είναι πλέον επιτυχημένες γυναίκες) και απώλειες στην "αποφεμινιστικοποίηση" των γυναικών, η οποία επηρέασε την έννοια της γυναικείας ταυτότητας. Στη δημόσια σφαίρα, ο φεμινισμός έχει επιτύχει την ισότητα σε ίσα δικαιώματα και ελευθερίες και έχει καταστήσει τις γυναίκες επιτυχημένες.
Το φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησε με τη Γαλλική Επανάσταση, όταν μια ομάδα θαρραλέων γυναικών απαίτησε ισότητα στα δικαιώματα και τις ελευθερίες, κάτι που η Γερμανίδα θεολόγος και φιλόσοφος Jutta Burggraf ονόμασε "φεμινισμό της ισότητας στη δημόσια σφαίρα". Αυτές οι Γαλλίδες υποστήριξαν ότι αν μπορούσαν να ανέβουν στο Cadalso, θα μπορούσαν να ανέβουν και στην εξέδρα. Στο τέλος, τους αποκεφάλισαν.
Η πρώτη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των γυναικών έγινε το 1792 από την Αγγλίδα φιλόσοφο και συγγραφέα Mary Wollstonecraft. Αυτά τα δικαιώματα στη δημόσια σφαίρα, που βασίζονται κυρίως στο δικαίωμα στην εκπαίδευση, δεν θίγουν τη γυναικεία ουσία της μητρότητας.
Η María Calvo υπενθύμισε επίσης τη φιγούρα της Concepción Arenal στην Ισπανία, για παράδειγμα, η οποία, με την υποστήριξη του συζύγου της, ντύθηκε άντρας για να μπορέσει να σπουδάσει. "Ο σύζυγός της την πήγαινε ντυμένη σαν άντρας σε λογοτεχνικές συγκεντρώσεις για να μπορεί να συμμετέχει. Μου αρέσει να θυμάμαι την υποστήριξη των ανδρών προς τις γυναίκες σε αυτή την ισότητα δικαιωμάτων και ελευθεριών", είπε.
Υπενθύμισε επίσης την Emilia Pardo Bazán, η οποία δεσμεύτηκε σθεναρά για την εκπαίδευση των κοριτσιών, και την Clara Campoamor, η οποία κέρδισε την ψήφο των γυναικών το 1931 στο Κογκρέσο των Αντιπροσώπων.
Οι δύο γυναίκες που αντιτάχθηκαν με την περίφημη φράση τους: "Πριν γίνω γυναίκα, είμαι πολίτης".
Αυτός ο φεμινισμός της ισότητας, με νόμιμα αιτήματα για τα ίδια δικαιώματα και ελευθερίες με τους άνδρες, άρχισε να αλλοιώνεται τη δεκαετία του 1940 από την επιρροή ορισμένων στοχαστών, όπως η φιλόσοφος Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία προώθησε την ιδεολογία του φύλου και το σύνθημά της "Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι"", υπενθύμισε η συγγραφέας.
Μπορείτε να επανεξετάσετε αυτό το Συνάντηση προβληματισμού της CARF για τη γυναικεία ταυτότητα εδώ
Από αυτή τη δεκαετία και μετά, άρχισε να αναπτύσσεται μια τάση που θεωρούσε ότι η ιδέα της γυναίκας ήταν μια κοινωνική κατασκευή, ότι η βιολογία δεν μετρούσε. Ο γαλλικός αθεϊσμός, τον οποίο υπερασπίστηκε κυρίως ο Ζαν Πολ Σαρτρ, επηρέασε επίσης αυτό το ρεύμα της φεμινιστικής σκέψης, το οποίο αποτέλεσε μια από τις απαρχές της επανάστασης του Μάη του '68, "μια επανάσταση που ήθελε να είναι κολεκτιβιστική, αλλά ήταν ατομικιστική στην πιο καθαρή της μορφή. Ήταν μια εξέγερση κατά των ανδρών και κατά του ανδρισμού, τον οποίο θεωρούσαν καταπιεστικό και αυταρχικό", διευκρινίζει η María Calvo.
Για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Carlos III, η επανάσταση του 1968 ήταν επίσης μια εξέγερση κατά των γυναικών. Η θηλυκότητα εισήλθε σε κρίση. Συνεπαγόταν χειραφέτηση από τους άνδρες, αλλά απαιτούσε ισότητα όχι μόνο στη δημόσια σφαίρα, αλλά και στην αναπαραγωγική σφαίρα. Οι γυναίκες το πέτυχαν αυτό με την αντισύλληψη και την άμβλωση.
"Αυτή τη στιγμή ο φεμινισμός διαφθείρεται από μια σεξουαλική απελευθέρωση, διαχωρίζοντας το σεξ από τη συναισθηματικότητα, τη δέσμευση και την αναπαραγωγή. Το σεξ παραμένει κάτι παιχνιδιάρικο και φυσιολογικό", λέει η María Calvo.
Αυτός ο τρόπος θεώρησης των σεξουαλικών σχέσεων είχε ως αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου μοναξιά των γυναικών και να θεωρούνται αντικείμενα του πόθου.
Η επανάσταση του 1968 οδήγησε στον φεμινισμό του φύλου που "για τους ιδεολόγους η γυναίκα και ο άνδρας δεν υπάρχουν, είναι μόνο ένα κοινωνικό κατασκεύασμα ή βασίζονται σε κάτι εξωτερικό που μπορεί να λειτουργήσει".
Ο καθηγητής πανεπιστημίου υπενθύμισε ότι τώρα ένα άτομο μπορεί "να είναι άνδρας και γυναίκα λόγω των επιθυμιών του και οι επιθυμίες γίνονται δικαιώματα. Σε αυτόν τον φεμινισμό δεν μπορούμε να μιλάμε για έναν φυσικό άνδρα και μια φυσική γυναίκα, διότι αρνούνται τη φύση. Είναι ο θάνατος της λογικής. Με αυτό το κίνημα καταργούμε τα θεμέλια της δυτικής παράδοσης, καταργούμε τη σεξουαλική ετερότητα και η οικογένεια και ο γάμος γίνονται υποκειμενικές έννοιες. Τα φιλοσοφικά και νομικά θεμέλια της κοινωνίας μας επίσης αρνούνται, επειδή τα πάντα βασίζονται στα συναισθήματα και τις επιθυμίες".
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Μετά από αυτόν τον φεμινισμό, έχουμε φτάσει στον υπερμοντερνισμό. "Αυτό είναι αυτό που ονομάζω μαγικό φεμινισμό, επειδή όλες οι επιθυμίες μου μετατρέπονται μαγικά σε δικαιώματα", λέει η ειδικός.
Σε αυτό το σημείο υπενθύμισε ότι το φεμινιστικό κίνημα στο σύνολό του πάντα ξεχνούσε τη μητρότητα και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τις μητέρες. "Η αγνόηση αυτού του σημαντικού παράγοντα είναι εντυπωσιακή. Ούτε καν στις μέρες μας. Μόνο επτά αυτόνομες κοινότητες στην Ισπανία παρέχουν επιδόματα μητρότητας, ενώ το κράτος δαπανά εκατομμύρια ευρώ για τις αμβλώσεις", κατήγγειλε ο εμπειρογνώμονας.
"Ο φεμινισμός είχε κέρδη και απώλειες- κέρδη στη δημόσια σφαίρα (η γυναίκα στο δημόσιο χώρο είναι πλέον μια επιτυχημένη γυναίκα) και απώλειες στην "αποφεμινιστικοποίηση" των γυναικών, η οποία επηρέασε την έννοια της γυναικείας ταυτότητας". Μαρία Κάλβο
Η María Calvo υψώνει τη φωνή της για κάτι που είναι εγγενές στις γυναίκες: την ικανότητα να είναι μητέρες, είτε υλοποιείται είτε όχι. "Έχουμε ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στον εγκέφαλό μας για ανατροφή, για προσκόλληση, για φροντίδα. Οι γυναίκες είναι οι εξανθρωπιστές της κοινωνίας, όπως έλεγε ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β'".
Επιπλέον, η επιστήμη έχει πλέον καταστήσει δυνατή την απόδειξη ότι η γυναικεία ταυτότητα είναι μια πραγματικότητα, ότι υπάρχει μια σεξουαλική διαφορά, από την κύηση και μετά. Η επιστήμη δείχνει ότι ο γυναικείος και ο ανδρικός εγκέφαλος είναι διαφορετικοί, με τα ίδια δικαιώματα, αλλά με διαφορετικό τρόπο να βλέπουν τη ζωή.
"Ένας γυναικείος εγκέφαλος που μας δίνει την ενσυναίσθηση να μπαίνουμε στη θέση των άλλων ανθρώπων, κάτι που αποτελεί μέρος της γυναικείας ουσίας", λέει.
Για τη María Calvo, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες στη δημόσια σφαίρα είναι επιτυχημένες, έχουν γίνει ανεξάρτητες, αλλά δεν είναι εντελώς ελεύθερες, διότι υπόκεινται σε "πιο διεστραμμένες" μορφές δουλείας από ό,τι τους προηγούμενους αιώνες, όπως, για παράδειγμα, οι παρένθετες μήτρες - οι γυναίκες είναι ένα δοχείο για ένα προϊόν. "Άλλες μορφές δουλείας είναι η πορνογραφία ή το να είσαι μια ναρκισσιστική, επαγγελματικά επιτυχημένη γυναίκα, η οποία οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου μοναξιά", είπε.
Σε αυτή την κοινωνία, στην οποία οι γυναίκες δεν γνωρίζουν ακριβώς ποιες είναι, επειδή η ουσία τους αρνείται, ορισμένες σχολές ψυχιατρικής παράγουν αποκλίσεις της θηλυκότητας και αποσυμπίεση. Για παράδειγμα, οι ψυχολογικές και μητρικές πτυχές των γυναικών αποκόπτονται.
"Όλες οι γυναίκες έχουν ένα ανεξίτηλο μητρικό αποτύπωμα που μας κάνει να νοιαζόμαστε για τους άλλους είτε είμαστε μητέρες είτε όχι, και η άλλη πλευρά είναι η ερωτική-επαγγελματική πλευρά. Η ισορροπία στις γυναίκες θα προέλθει από αυτά τα δύο μέρη, όχι από την άρνηση του ενός έναντι του άλλου", είπε.
Ένας άλλος τύπος απόκλισης για τον οποίο μιλούν οι ψυχίατροι είναι η ανύπαντρη μητέρα, εκείνη που θέλει να μείνει μόνη της απαρνούμενη έναν άνδρα επειδή τον θεωρεί επιβλαβή και ενοχλητικό. "Αυτές οι μητέρες καταδικάζουν το παιδί να μείνει χωρίς πατέρα πριν καν γεννηθεί. Ο πατέρας δεν υπάρχει και αντί για πατέρα, δεν υπάρχει τίποτα, και αυτό οδηγεί σε ψυχολογικά προβλήματα για τα παιδιά αυτά. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τις ρίζες του. Ψυχιατρικές μελέτες δείχνουν ότι αυτά τα παιδιά εξωσωματικής γονιμοποίησης έχουν εμμονή με το να γνωρίζουν τον πατέρα που δεν θα γνωρίσουν ποτέ.
Αποκάλυψε επίσης ότι το μοντέλο των ανύπαντρων μητέρων είναι αυτό που αυξάνεται περισσότερο στην Ισπανία, οι μονογονεϊκές οικογένειες που καταδικάζουν το παιδί σε πατρική ορφάνια. Τα παιδιά αυτά έρχονται να καλύψουν ένα υπαρξιακό κενό της μητέρας, κάτι που ορισμένοι ψυχίατροι αποκαλούν ψυχολογική αιμομιξία. Στη συνέχεια, ορισμένα από αυτά τα παιδιά είναι επιθετικά προς τις μητέρες αυτές, επειδή δεν τους έχει δοθεί αυτονομία, κάτι που συνήθως γίνεται από τον πατέρα. Τους αφήνουν επίσης πνευματικά ορφανούς, ανίκανους να γνωρίσουν τη θεία καταγωγή.
Στο πλαίσιο αυτό, απάντησε σε μια ερώτηση από το κοινό: "Στα παιδιά που σου λένε όταν είναι μικρά ότι αισθάνομαι σαν γυναίκα, πρέπει να τα αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, αλλά νομίζω ότι το παράδειγμα συμπεριφοράς είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Νομίζω ότι το παράδειγμα του πατέρα είναι θεμελιώδες. Η πρωταρχική σεξουαλική ταύτιση των παιδιών είναι με τη μητέρα, όταν γεννιούνται ταυτίζονται με τη γυναικεία σεξουαλικότητα, η οποία πρέπει να υποστεί ένα σχίσιμο και να βιώσει μια σύνδεση με το πατρικό μαγνητικό πεδίο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πατρική απουσία αποτελεί πρόβλημα σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει πλέον ένας φόβος να είσαι άνδρας και να εκφράζεις αυτά τα ουσιαστικά ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως η υπεράσπιση των αδυνάτων, η γενναιότητα και η ανταγωνιστικότητα.
Εν κατακλείδι, πιστεύει ότι οι γυναίκες πρέπει να ανακτήσουν την ψυχική-μητρική τους ουσία και την ερωτική-επαγγελματική τους πλευρά για να επιτύχουν ισορροπία. Αυτή η ελευθερία μπορεί να επιτευχθεί πληρέστερα χάρη στους άνδρες. "Όταν ο άνδρας μπαίνει στο σπίτι, εμείς οι γυναίκες θα μπορούμε να βγαίνουμε έξω και θα πετύχουμε περισσότερη ισορροπία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ανθρώπινη ετερότητα είναι τόσο σημαντική.
Μπορείτε να έχετε πρόσβαση στο αρχείο των Συναντήσεων του CARF Reflection για να τους ξαναδείτε
