"Elk jaar, tijdens de veertig dagen van de Grote Vasten, verenigt de Kerk zich met het Mysterie van Jezus in de woestijn", Catechismus van de Katholieke Kerk, 540.
De betekenis van vasten komt uit het Latijn quadragesima, een liturgische periode van veertig dagen ter voorbereiding op Pasen. Veertig dagen als verwijzing naar de 40 jaar die het volk Israël doorbracht in de woestijn met Mozes en de 40 dagen Jezus verbleef in de woestijn voordat hij zijn publieke leven begon.
Dit is een voorbereidingstijd en conversietijd om deel te nemen aan het hoogtepunt van onze liturgie, samen met de hele katholieke kerk, waar we woensdag met groot enthousiasme aan beginnen.
In de Catechismus stelt de Kerk voor om de voorbeeld van Christus in zijn terugtocht in de woestijn, ter voorbereiding op de Paasplechtigheden. Het is een bijzonder geschikt moment voor spirituele oefeningende liturgieën penitentiairen, de bedevaarten als een teken van boetedoening, vrijwillige ontberingen zoals de vasten en de aalmoezenen de christelijke communicatie van goederen door middel van liefdadigheids- en missiewerken.
Deze inspanning van bekering is de beweging van het berouwvolle hart, getrokken en bewogen door genade tot reageren op de barmhartige liefde van God die ons eerst heeft liefgehad.
"We mogen deze vastentijd niet beschouwen als een zoveelste seizoen, een cyclische herhaling van het liturgische seizoen. Dit moment is uniek; het is een goddelijke hulp die we moeten verwelkomen. Jezus gaat aan onze zijde en verwacht van ons - vandaag, nu - een grote verandering". It's Christ Who Passes By, nr. 59.
Het opleggen van as op het voorhoofd van de gelovigen, Aswoensdag, is het begin van deze reis. Het vormt een uitnodiging tot bekering en boete. Het is een uitnodiging om de vastentijd door te maken als een bewustere en intensere onderdompeling in het paasmysterie van Jezus, in zijn dood en verrijzenis, door deelname aan de Eucharistie en aan het leven van de naastenliefde.
De tijd van De vastentijd eindigt op Witte Donderdagvoor de mis in Coena Domini (het Avondmaal), waarmee de Paastriduum, Goede Vrijdag en Gloriezaterdag.
Tijdens deze dagen kijken we in onszelf en nemen we het mysterie van de Heer op... . verleid in de woestijn door Satan en zijn gang naar Jeruzalem voor zijn Passie, dood, Opstanding en Hemelvaart.
Wij herinneren ons dat wij ons moeten bekeren en geloven in het Evangelie en dat wij stof zijn, zondige mensen, schepselen en niet God.
"Wat is een betere manier om de vastentijd te beginnen? We vernieuwen geloof, hoop en naastenliefde. Dat is de bron van de geest van boete, van het verlangen naar zuivering. De vastentijd is niet alleen een gelegenheid om onze uitwendige verstervingspraktijken te intensiveren: als we zouden denken dat het alleen daarom gaat, zouden we de diepe betekenis ervan in het christelijk leven missen, want deze uitwendige handelingen zijn - ik herhaal - de vrucht van geloof, hoop en liefde". Christus komt voorbij, nr. 57.
De vastentijd kan worden beleefd door de sacrament van de biecht, gebed en een positieve houding.
Katholieken we bereiden ons voor op de belangrijkste gebeurtenissen van Pasen door de pilaren van de bidden, vasten en aalmoezen geven. Deze begeleiden ons in onze dagelijkse reflectie op ons eigen leven als we wij streven ernaar onze relatie met God en met elkaar te verdiepenwaar ter wereld je buurman ook woont. De vastentijd is een tijd van persoonlijke en geestelijke groei, een tijd om naar buiten en naar binnen te kijken. Het is een tijd van genade.
Als een tijd van boete, is de vastentijd een tijd van boetedoening is het een goed moment om te gaan biechten.... Het is niet verplicht, noch bestaat er een kerkelijk mandaat om dit te doen, maar het past heel goed bij de woorden van het Evangelie die de priester op Aswoensdag herhaalt: "...".Vergeet niet dat je stof bent en tot stof zult terugkeren..." o "Bekeerd zijn en geloven in het Evangelie".
In deze heilige woorden zit een gemeenschappelijk element: de omzetting. En deze is alleen mogelijk door berouw en verandering van leven.. Daarom is biechten tijdens de vastentijd een praktische manier om God om vergeving vragen voor onze zonden en opnieuw beginnen.... De ideale manier om deze oefening van introspectie te beginnen is door middel van een gewetensonderzoek.
Boetedoening, Latijnse vertaling van het Griekse woord ".metanoia". wat in de Bijbel de bekering van de zondaar. Wijst een volledige een geheel van innerlijke en uiterlijke handelingen om de begane zonde te herstellenen de daaruit voortvloeiende toestand voor de zondaar. Letterlijk verandering van leven, wordt gezegd van de handeling van de zondaar die terugkeert tot God nadat hij van Hem is weggeweest, of van de ongelovige die tot geloof komt.
Worden is verzoening met GodAfkeren van het kwaad, vriendschap sluiten met de Schepper. Eenmaal in genade, na de biecht en wat die inhoudt, moeten we ons erop toeleggen om van binnenuit alles te veranderen wat God onwelgevallig is.
Om het verlangen naar bekering te realiseren, kan men het volgende doen verbouwingswerkenzoals, bijvoorbeeld: Het bijwonen van de sacramentenhet overwinnen van verdeeldheid, vergeven en groeien in een broederlijke geest; het beoefenen van de Werken van barmhartigheid.
De Kerk nodigt haar gelovigen uit om naleving van het vasten en onthouding voorschrift van vlees, compendium van Catechismus 432.
De vasten bestaat uit één maaltijd per dag, hoewel het mogelijk is 's morgens en 's avonds iets minder te eten dan gewoonlijk. Behalve in geval van ziekte. Alle volwassenen worden uitgenodigd om te vasten tot hun negenenvijftigste. Zowel op Aswoensdag als op Goede Vrijdag.
Het heet onthouding om zich te onthouden van vlees op vrijdag in de vastentijd. Onthouding kan beginnen vanaf veertien jaar.
Men moet ervoor waken het vasten of de onthouding als een minimum te beleven, maar als een concrete manier waarop onze Heilige Moeder Kerk ons helpt te groeien in de ware geest van boete en vreugde.
Voorgestelde kalender van resoluties voor de levende vastentijd.
Door de wildernis leidt God ons naar de vrijheid
"Beste broeders en zusters:
Wanneer onze God Zichzelf openbaart, communiceert Hij vrijheid: "Ik ben de Heer, jullie God, die jullie uit Egypte heeft gehaald, uit een plaats van slavernij" (Ex 20,2). Zo opent de Decaloog die aan Mozes op de berg Sinaï werd gegeven. Het volk weet goed over welke exodus God het heeft; de ervaring van slavernij staat nog in hun vlees gegrift. Ze ontvangen de tien woorden van het verbond in de woestijn als de weg naar de vrijheid. We noemen ze "geboden", wat de kracht onderstreept van de liefde waarmee God zijn volk opvoedt. De oproep tot vrijheid is inderdaad een krachtige oproep. Ze is niet uitgeput in één enkele gebeurtenis, want ze rijpt onderweg. Net zoals Israël in de woestijn nog steeds Egypte in zich draagt - ze mist zelfs vaak het verleden en morrelt tegen de hemel en Mozes - zo draagt ook vandaag het volk van God beklemmende banden in zich die het moet besluiten los te laten. We worden ons hiervan bewust wanneer het ons aan hoop ontbreekt en we door het leven dwalen als in een verlaten woestenij, zonder een beloofd land waar we samen naartoe kunnen wandelen. De vastentijd is de genadetijd waarin de woestijn weer - zoals de profeet Hosea aankondigt - de plaats van de eerste liefde wordt (vgl. Os 2,16-17). God onderwijst zijn volk om hun slavernij op te geven en de overgang van dood naar leven ervaren. Als een bruidegom trekt hij ons terug naar zichzelf en fluistert woorden van liefde in ons hart.
De uittocht van slavernij naar vrijheid is geen abstracte reis. Om onze vastentijd ook concreet te maken, is de eerste stap om te willen de realiteit zien. Toen de Heer Mozes bij het brandende braambos aantrok en tot hem sprak, openbaarde Hij zich onmiddellijk als een God die ziet en vooral hoort: "Ik heb de onderdrukking van mijn volk gezien, dat in Egypte is, en ik heb de pijnkreten gehoord, die door hun opzichters worden veroorzaakt. Ja, ik ken hun lijden heel goed. Daarom ben Ik nedergedaald om hen te bevrijden uit de macht van de Egyptenaren en om hen uit dat land te brengen naar een vruchtbaar en weids land, naar een land dat vloeit van melk en honing" (Ex 3,7-8). Ook vandaag bereikt de schreeuw van zoveel onderdrukte broeders en zusters de hemel. Laten we ons afvragen: bereikt het ook ons, schudt het ons, ontroert het ons? Veel factoren vervreemden ons van elkaar en ontkennen de broederschap die ons vanaf het begin verenigt.
Tijdens mijn reis naar Lampedusa stelde ik, geconfronteerd met de globalisering van de onverschilligheid, twee vragen die steeds actueler worden: "Waar ben je?Gn 3,9) en "Waar is je broer?" (Gn 4,9). De vastenreis wordt concreet als we, door opnieuw naar hen te luisteren, belijden dat we nog steeds onder de overheersing van Farao staan. Het is een overheersing die ons uitput en ongevoelig maakt. Het is een groeimodel dat ons verdeelt en berooft van onze toekomst; dat de aarde, de lucht en het water heeft vervuild, maar ook onze ziel. Want hoewel onze bevrijding al begonnen is met het doopsel, blijft er in ons een onverklaarbaar verlangen naar slavernij. Het is als een aantrekking tot de zekerheid van wat we al gezien hebben, ten koste van de vrijheid.
Ik wil graag wijzen op een niet onbelangrijk detail in het verhaal van de Exodus: het is God die ziet, die ontroerd is en die bevrijdt, niet Israël dat erom vraagt. De Farao vernietigt zelfs dromen, steelt de hemel, laat een wereld waarin waardigheid met voeten wordt getreden en authentieke banden worden ontkend onveranderlijk lijken. Met andere woorden, hij slaagt erin alles aan zich te onderwerpen. Laten we ons afvragen: wil ik een nieuwe wereld en ben ik bereid mijn verplichtingen aan de oude wereld te verbreken? Het getuigenis van vele bisschoppen en van velen die zich inzetten voor vrede en gerechtigheid overtuigt mij er steeds meer van dat wat aan de kaak gesteld moet worden een gebrek aan hoop is. Het is een belemmering om te dromen, een stomme schreeuw die naar de hemel reikt en het hart van God raakt. Het is als het verlangen naar slavernij dat Israël in de woestijn verlamt en verhindert om vooruit te komen. De uittocht kan onderbroken worden. Anders zou het niet mogelijk zijn om uit te leggen dat een mensheid die de drempel van universele broederschap en niveaus van wetenschappelijke, technische, culturele en juridische ontwikkeling heeft bereikt, die in staat is om de waardigheid van iedereen te garanderen, in de duisternis van ongelijkheden en conflicten wandelt.
God wordt ons nooit moe. Laten we de vastentijd omarmen als de krachtige tijd waarin zijn Woord ons opnieuw aanspreekt: "Ik ben de Heer, jullie God, die jullie uit Egypte heeft gehaald, uit een plaats van slavernij" (Lent).Ex 20,2). Het is een tijd van bekering, een tijd van vrijheid. Jezus zelf werd, zoals we elk jaar op de eerste zondag van de veertigdagentijd gedenken, door de Geest de woestijn in geleid om getest te worden in zijn vrijheid. Veertig dagen lang zal hij voor ons en met ons zijn: hij is de vleesgeworden Zoon. In tegenstelling tot de Farao wil God geen onderdanen, maar zonen. De woestijn is de ruimte waarin onze vrijheid kan rijpen tot een persoonlijk besluit om niet terug te vallen in slavernij. In de veertigdagentijd vinden we nieuwe criteria voor oordeel en een gemeenschap waarmee we een weg kunnen inslaan die we nooit eerder hebben afgelegd.
Dit impliceert een strijdwat het boek Exodus en de verzoekingen van Jezus in de woestijn ons duidelijk vertellen. Tegen de stem van God, die zegt: "Jij bent mijn geliefde Zoon" (Mc 1,11) en "gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben" (Ex 20,3), worden de leugens van de vijand in feite bestreden. Vreselijker dan Farao zijn de afgoden; we zouden ze kunnen beschouwen als zijn stem in ons. Zich almachtig voelen, door iedereen erkend worden, voordeel halen uit anderen: ieder mens voelt de verleiding van deze leugen in zich. Het is een platgetreden pad. Daarom kunnen we gehecht raken aan geld, aan bepaalde projecten, ideeën, doelen, aan onze positie, aan een traditie en zelfs aan sommige mensen. In plaats van ons te drijven, verlammen deze dingen ons. In plaats van ons te verenigen, zullen ze ons tegen elkaar opzetten. Er is echter een nieuwe mensheid, die van de kleine en nederige mensen die niet zijn bezweken voor de verlokkingen van leugens. Terwijl afgoden degenen die hen dienen stom, blind, doof en onbeweeglijk maken (vgl. Zout 115,8), zijn de armen van geest onmiddellijk open en welwillend; ze zijn een stille kracht ten goede die de wereld geneest en in stand houdt.
Het is een tijd voor actie, en in de vastentijd handelen is ook stoppen. Stoppen bij gebedom het Woord van God te verwelkomen en stil te staan zoals de Samaritaan, voor de gewonde broer. De liefde voor God en de naaste is één liefde. Geen andere goden hebben is stilstaan bij God, in het vlees van de naaste. Daarom zijn bidden, aalmoezen geven en vasten geen drie op zichzelf staande oefeningen, maar één enkele beweging van openen, van leegmaken: weg met de afgoden die ons belasten, weg met de gehechtheden die ons gevangen houden. Dan zal het geatrofieerde en geïsoleerde hart ontwaken. Dus vertraag en stop. De contemplatieve dimensie van het leven, die de vastentijd ons zal helpen herontdekken, zal nieuwe energieën mobiliseren. In de aanwezigheid van God worden we zusters en broeders, zien we anderen met een nieuwe intensiteit; in plaats van bedreigingen en vijanden vinden we metgezellen en medereizigers. Dit is Gods droom, het beloofde land waarheen we uit de slavernij marcheren.
De synodale vorm van de Kerk, die we in de afgelopen jaren hebben herontdekt en gecultiveerd, suggereert dat de vastentijd ook moet zijn een tijd van gemeenschapsbeslissingenIk nodig alle christelijke gemeenschappen uit om dit te doen: om hun gelovigen momenten aan te bieden om na te denken over hun levensstijl, om de tijd te nemen om hun aanwezigheid in de buurt en hun bijdrage aan de verbetering ervan te verifiëren. Ik nodig alle christelijke gemeenschappen uit om dit te doen: om hun gelovigen momenten aan te bieden om na te denken over hun levensstijl; om de tijd te nemen om hun aanwezigheid in de buurt en hun bijdrage aan de verbetering ervan te verifiëren. Wee ons als de christelijke boetedoening was zoals die Jezus bedroefde. Hij zegt ook tegen ons: "Kijk niet bedroefd, zoals de huichelaars, die hun gezicht vermommen zodat men kan zien dat ze vasten.Mt 6,16). Laat liever de vreugde in de gezichten te zien zijn, laat de geur van vrijheid voelen, laat de liefde vrijkomen die alles nieuw maakt, te beginnen met het kleinste en meest nabije. Dit kan gebeuren in elke christelijke gemeenschap.
Voor zover deze vastentijd er een van bekering is, zal de misleide mensheid een sensatie van creativiteit voelen; de sprankeling van een nieuwe hoop. Net als de jongeren die ik afgelopen zomer in Lissabon heb ontmoet, zou ik tegen jullie willen zeggen: "Zoek en riskeer, zoek en riskeer. Op dit historische moment zijn de uitdagingen enorm, het gekreun pijnlijk - we beleven een derde wereldoorlog in stukjes en beetjes - maar we omarmen het risico te denken dat we niet in doodsnood zijn, maar aan het werk; niet aan het einde, maar aan het begin van een groot spektakel. En er is moed voor nodig om dit te denken" (Toespraak voor universiteitsstudenten3 augustus 2023). Het is de moed van bekering, van uit de slavernij komen. Geloof en naastenliefde nemen deze kleine hoop bij de hand. Ze leren het lopen en tegelijkertijd is het dat wat het vooruit sleept. Ik zegen jullie allemaal en jullie vastenreis. Paus Franciscus, 2024.
Bidden met een open hart is de beste voorbereiding op Pasen. We kunnen het Evangelie lezen en overdenken, we kunnen de Via Crusis bidden. We kunnen ons wenden tot de Catechismus van de Katholieke Kerk en de liturgische vieringen volgen met het Romeinse Missaal. Het belangrijkste is dat we de onvoorwaardelijke liefde van Christus ontmoeten.
Heer Jezus, met uw kruis en
Wederopstanding heb je ons gemaakt
gratis. Tijdens deze vastentijd,
leid ons door uw Heilige Geest naar
getrouwer leven in vrijheid
Christelijk. Door te bidden,
toename van liefdadigheid en de
disciplines van deze tijd
Heilige, breng ons dichter bij U.
Zuiver mijn intenties
hart, zodat al mijn
De vastenpraktijken zijn
uw lof en glorie. Geef dat
door onze woorden en daden,
kunnen we trouwe boodschappers zijn
van de evangelieboodschap aan een
wereld die de
hoop op uw genade. Amen.
Bibliografie:
