Otto Fernando Arana Mont is een 31-jarige seminarist uit Guatemala (bisdom Santiago). Hij studeert theologie aan het Bidasoa Internationaal Seminarie in Pamplona. In dit interview vertelt hij ons over zijn roeping, de apostolische behoeften van zijn land, dat in maart 2022 zal worden uitgeroepen tot "Ibero-Amerikaanse pro-life hoofdstad", en tot slot over zijn ervaring in Spanje.
Je bent 31 jaar en ouder Voordat je het seminarie inging, heb je meer dan 11 jaar in het onderwijs gewerkt. Hoe heb je je roeping ontdekt?
Als ik hierover praat, leg ik altijd uit dat de roeping vroeg was, maar het antwoord laat. Ik speelde graag voetbal, totdat hepatitis op 11-jarige leeftijd dwong me tot rust. voor een paar maanden. Maar Gods oneindige wijsheid maakte van deze situatie gebruik om me een opwindend avontuur voor te stellen: het priesterambt.
Hoe is dit gebeurd? Door beperkt te zijn in termen van fysieke activiteit en met weinig mogelijkheden voor afleiding (thuis was er maar één tv, geen computer en geen internettoegang), mijn moeder zo verstandig was om mij het volgende ter beschikking te stellen boeken van de Heilige Schrift en veel biografieën van heiligen aangepast voor kinderen.
Uit deze teksten ontwikkelde ik een sterke belangstelling voor deze onderwerpen, omdat ik de heldenlevens waarover ik las wilde imiteren. Bovendien werkte de omgeving dit in de hand, want mijn moeder moedigde me altijd aan om thuis de Heilige Rozenkrans te bidden, om vaak deel te nemen aan de Heilige Mis en het sacramentele leven, evenals aan momenten van persoonlijk gebed.
Toen ik 12 jaar oud was, al misdienaar met een grote belangstelling voor liturgie, maakte ik dit bekend aan mijn familie en aan een priester, Fray Pedro Medina ofm, die mij begeleidde in dit beroepsproces.
Het eerste plan was om een opleiding te volgen bij de franciscanen van de provincie die de pastorale zorg hadden voor de pastorie van Sint Franciscus van Assisi, waar ik aan deelnam. Dit betekende reizen naar Murcia en daar studeren. Maar toen het zover was, wilde ik de stap niet zetten.
Hierna was er een periode van 18 tot 29 jaar waarin de roeping van een jongere opzij werd gezet.Ik werkte en studeerde filosofie, literatuur en onderwijs aan de universiteit.
De rusteloosheid was echter altijd latent aanwezig en elk einde van het jaar was een tijd waarin ik mezelf wijdde aan zie websites voor informatie over de verschillende charisma's in de KerkFranciscanen, Dominicanen, Benedictijnen, Kartuizers, Jezuïeten en vele anderen.
Met betrekking tot deze tijd wil ik benadrukken dat de aanwezigheid van Onze Lieve Moeder Maria, die altijd aan mijn zijde stond en me hielp terug te keren naar de Heer, heel belangrijk was. Daarom zeg ik graag tegen haar "Kleine Moeder, wat zou mijn leven zonder jou zijn? Mijn leven en mijn roeping zijn ondenkbaar zonder de moederlijke aanwezigheid van de Onbevlekte Altijd Maagdelijke Moeder van God.
Op mijn laatste werkplek, een opvoedingscentrum waar ik werkte als leerkracht en opvoedingsadviseur voor gezinnen, gaf de Heer mij de vormingsmiddelen die mij hielpen om met enthousiasme de universele christelijke roeping tot heiligheid weer op te nemen.
Giovanni Pleitez die mij met veel geduld en toewijding heeft bijgestaan als mijn geestelijk leidsman toen ik in 2012 terugkeerde naar het onderwerp van het priesterambt.
Maar het zal tot november 2017 duren voordat ik tijdens een retraite met deze priester in gesprek kwam en hij me hielp te onderscheiden en te beslissen wat ik tot gebed had genomen: een eerste ja aan God geven en hem dienen als een wereldlijke priester geïnfardineerd in het aartsbisdom Santiago de Guatemala.
Op dat moment sprak hij met mij over de mogelijkheid van een studiebeurs. Vanaf dat moment regelde Gods voorzienigheid het hele proces tot mijn aankomst in Spanje om theologie te studeren aan de Universiteit van Navarra en een opleiding te volgen in Bidasoa, gestuurd door de toenmalige aartsbisschop, Monseigneur Óscar Julio Vian Morales sdb.
Het volgende jaar was beslissend en betekende een radicale verandering: de aankondiging van mijn intrede in het seminarie om gevormd te worden tot kandidaat voor het priesterambt. De school ontving het goed, hoewel de overgang een uitdaging was voor de gezinnen waarmee ik dat schooljaar werkte. Het was een uitstekende plek om te werken.
De ervaring van het werken met gezinnen was belangrijkHet eerste wat ik zou willen doen is getuige zijn van het dagelijkse 'ja' tegen de roeping van het huwelijk, van ouders die hun kinderen opvoeden met toewijding en zorg, en die een authentiek getuigenis van heiligheid geven.
Hoewel ik God als leraar had kunnen dienen en Hem door dit werk had kunnen laten werken, realiseerde ik me dat ik de Heer meer kon geven.
Om mijn leven volledig te geven om Hem te dienen, ondanks mijn ellende. en vele zonden, met een liefde volgens zijn allerheiligst en priesterlijk Hart, vernieuwd door zijn verlossingswerk, die geactualiseerd wordt in elke eucharistieviering die in de Kerk gegeven wordt aan de zielen die Hij mij wil toevertrouwen.
Ik geloof dat in deze tijden degenen onder ons die gehoor hebben gegeven aan de oproep van de Heer om hem in de Kerk als priester te dienen, duidelijk moeten beseffen dat onze roeping vervolging en zelfs martelaarschap met zich meebrengt.
Otto Fernando Arana Mont voelde de roep van de Heer toen hij 11 jaar oud was. hepatitis dwong hem tot een rustperiode voor een paar maanden. "Daarna mijn moeder zo verstandig was om mij het volgende ter beschikking te stellen boeken van de Heilige Schrift en veel biografieën van heiligen, aangepast voor kinderen. Vanuit deze teksten ontwikkelde ik een sterke interesse in deze onderwerpen, in het willen imiteren van de heldhaftige levens waarover ik las.
Echter, Van zijn 18e tot zijn 29e zette hij zijn roeping opzij en wijdde hij zich aan de om te werken en daarna filosofie, literatuur en onderwijs te studeren aan de universiteit.
"Op mijn laatste werkplek, een opvoedingscentrum waar ik werkte als leraar en opvoedingsadviseur voor gezinnen, gaf de Heer mij de vormingsmiddelen die mij hielpen om de universele christelijke roeping tot heiligheid weer met enthousiasme op te pakken".
Op de foto, met andere leraren van de school.
Wat zijn volgens u, als seminarist in Guatemala, de belangrijkste apostolische noden in uw land, hoe is de situatie met betrekking tot godsdienstvrijheid?
Ik sta in verbinding met de bisschoppen van het land, die in hun communiqués als de Bisschoppenconferentie, waarvan de huidige voorzitter mijn Bisschop Monseigneur Gonzalo de Villa y Vásquez sj, hebben als voorgangers de belangrijkste apostolische behoeften verwoord: zorg voor migrantenzowel buitenlanders als staatsburgers; de noodzaak van vrede tegenover verschillende vormen van geweld dat zoveel lijden en pijn veroorzaakt, de schreeuw van de armen, onder andere.
Ongetwijfeld zal de weg die we zijn begonnen met de diocesane fase naar de synode over synodaliteit de behoeften van de Kerk op bedevaart in Guatemala in gemeenschap met de Heilige Vader benadrukken.
Wat de vrijheid van godsdienst betreft, lijkt er momenteel geen probleem te zijn, er is geen inbreuk op de vrijheid van godsdienst, ondanks het feit dat er een Vrijmetselaars liberale regeringen in het verledens die de Kerk van 1871 tot 1945 vervolgden en een "gruwel der verwoesting" achterlieten (Dn 9, 27). het uitwijzen van religieuze ordes, het opleggen van seculier onderwijs, het schrijven van een geschiedenis tegen de evangelisatie en het werk van de Kerk voor eeuwen, het onteigenen van kloosters.
Misschien moet een recente pandemiegerelateerde ontwikkeling worden vermeld. Geconfronteerd met het verbod op het bijwonen van religieuze activiteiten in kerken en buitenshuis in september 2021, reageerde de bisschoppenconferentie, met het verzoek om deze regeling te wijzigen, door te verklaren dat de De "essentiële waarde" die het aanbiddingsleven van gelovigen is.
Bovendien zijn veel geestelijken bedreigd en geïntimideerd als het gaat om de zorg voor het gemeenschappelijke huis, zoals wordt bevestigd door een rapport uit 2017 van de Amerikaanse ambassade.
Vertel ons over abortus in jouw land, euthanasie en genderideologie.
Ik zie een toekomstig gevaar opdoemen voor de Kerk op bedevaart in Guatemala als de gevaar van wetgeving die abortus en euthanasie toestaatDe EU stimuleert seksuele voorlichting om kinderen genderideologie bij te brengen en de erkenning van verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht.
Want als deze wetgeving wordt aangenomen, kan dat juridische gevolgen hebben voor de prediking van predikanten, waarvan sommigen al het slachtoffer zijn geworden: rechtszaken, vervolgingen, wettelijke sancties, gevangenisstraf, monddood makenenz.
Er is geen gebrek aan pogingen om wetsvoorstellen te promoten die het decriminaliseren van abortus en de invoering van abortuswetgeving bevorderen. genderideologie in seksuele voorlichting op scholen. De meest recente is wetsvoorstel 5494, dat abortus uit het strafrecht wil halen.
Daarnaast zijn er instellingen die, gelieerd aan bepaalde bedrijven en mensen met veel internationale macht, geïnteresseerd zijn in het opleggen van deze agenda en die veel mensen vergiftigen, voornamelijk kinderen en adolescentenzodat deze ideeën als vanzelfsprekend worden geïnternaliseerd. Om nog maar te zwijgen van het ideologische werk dat met vrouwen wordt gedaan om ze tot een abortus- en anticonceptiementaliteit te bewegen.
Dit zou een nieuwe vervolging ontketenen.. Maar ik geloof dat in deze tijden degenen onder ons die gehoor hebben gegeven aan de oproep van de Heer om Hem in de kerk als priester te dienen, duidelijk moet zijn dat Onze roeping gaat gepaard met vervolging en zelfs martelaarschap.
Het motiveert me en vervult me met een onbeschrijfelijke vreugde als ik bedenk: de Heer wilde mij in deze tijden in zijn team hebben. Daarom wil ik net als de profeet Jesaja (mijn vriend en favoriete profeet die ik heb bestudeerd) tegen hem zeggen en hem voortdurend vernieuwen: "Hier ben ik. Stuur mij" (Jes. 6, 8) en zoals de psalm het uitdrukt "Hier ben ik - zoals over mij geschreven staat in het boek - om uw wil te doen, mijn God" (Ps. 40, 8-9).
Voorlopig is er een wettelijk kader, zoals de politieke grondwet, dat deze antichristelijke wetten verdedigt met twee hoofdprincipes: artikel 3, dat gaat over het leven, bevestigt dat "de staat het menselijk leven vanaf de conceptie garandeert en beschermt". In artikel 42, dat over het gezin gaat, staat dat het gezin wordt gevormd "door de vrije beslissing van een man en een vrouw om een huwelijk aan te gaan".
Dit garandeert grondwettelijk echte oppositie tegen elke poging om abortus uit het strafrecht te halen en verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht te erkennen.
Onlangs waren er twee nieuwsberichten die de situatie rond de abortuskwestie laten zien. Het eerste was op dinsdag 12 oktober toen Alejandro Giammattei, de huidige president van de Republiek.zijn toetreding tot de consensus van Genève ondertekend, waarin staat dat er is geen "recht" op abortus. De tweede was dat het land in maart 2022 zal worden uitgeroepen tot een "Ibero-Amerikaanse pro-life hoofdstad".
Daarom zie ik aan de horizon nog steeds een serieus, zelfs niet zo ver weg, toekomstig gevaar: dat internationale druk en bepaalde invloedrijke personen de regering van het land kunnen conditioneren door haar te dwingen terug te krabbelen, vernietigt alles wat is bereikt in de verdediging van het leven en het gezin.
Hiermee kunnen ze een hele prop creëren die op economische wijze de wet probeert te beïnvloeden. Maar dit hoeft ons niet te verbazen, want achter dit alles zit Satan, "een moordenaar vanaf het begin" (Joh 8:44), die het gezin wil vernietigen, het leven haat en mensen wil perverteren.
We mogen onze waakzaamheid niet laten verslappen, we moeten waakzaam volhouden en weten dat de totale overwinning zal zijn tot aan de Parousia, dat we weten dat de triomf van de Opgestane is, maar dat ontslaat ons niet van de profetische aanklacht tegen deze kwaden.
In sommige Latijns-Amerikaanse landen verlaten mensen het katholieke geloof en stappen over naar het protestantisme. Gebeurt dit ook in Guatemala?
Dit is een onmiskenbare realiteit. In 2016 schatte de Evangelische Alliantie dat er in Guatemala voor elke katholieke parochie 96 protestantse kerken waren. het land met de meeste protestanten in Latijns-Amerika. Terwijl er in 2015 45% katholieken tegen 42% protestanten waren, laten de gegevens voor 2020 een verandering zien: 42,8% van de protestanten en 41,2% van de katholieken.
Er is een breed scala aan factoren die deze veranderingen beïnvloeden: slechte training van katholieken versus rigoureuze persuasion training van protestanten, de gastvrije capaciteit van protestantse groepen versus een enigszins passieve houding in sommige katholieke tempels, en de onvermoeibare proselitisme door protestanten tegenover het comfort van duizenden katholieken die tevreden zijn met de zondagsmis.
Om deze reden, Ik denk dat de aanwezigheid van de priester in de parochie is fundamenteelHij moet beschikbaar zijn voor de gelovigen en als een vader onvermoeibaar zijn in het vormen van hen en hen altijd aanmoedigen om missionaire discipelen te zijn. Het is niet ongebruikelijk dat een katholieke gelovige hulp heeft gezocht bij de pastoor van zijn parochie en dat zijn afwezigheid de oorzaak was van de teleurstelling dat hij in een of andere protestantse groep alle steun en welkom vond die hij in de parochie niet kreeg.
Bovendien, moeten wij katholieken enkele van de grootste problemen overwinnen en complex, waaronder een gedegen kennis van de Heilige Schrift, de levende Traditie en het Leergezag, evenals een vorming in Mariologie die ons ertoe brengt trots te zijn op een Moeder als de altijd maagd Maria.
We moeten alles uitleggen wat bezwaar maakt tegen de voorrechten waarmee God haar heeft versierd in afwachting van haar goddelijk moederschap, zodat we "onbeschaamd Mariaal" kunnen zijn, zoals mijn vroegere bisschop Mgr. Óscar Julio Vian Morales sdb placht te zeggen.
Het is echter niet allemaal schaduwen. Er is veel hoop en licht in de oecumenische taak. We moeten niet vergeten dat al deze protestantse broeders tot de Kerk behoren, maar zij missen de volheid die wij katholieken wel hebben in het bezit zijn van de integriteit van de leer en de alle sacramenten, vooral de Eucharistie en het Sacrament van de Heilige Orde.
Bovendien zijn er veel redenen die ons kunnen verenigen tegenover gevaren die de waardigheid van de persoon en het christendom bedreigen: we kunnen vechten voor de verdediging van het gezinChristelijk leven en waarden in de samenleving. Van hen kunnen we de studie van de Heilige Schrift leren, het gebrek aan menselijk respect bij de verkondiging van het evangelie en de missionaire levenswijze waarmee ze altijd bereid zijn om van het geloof te getuigen.
"Ik denk dat de aanwezigheid van de priester in de parochie fundamenteel is: hij moet beschikbaar zijn voor de gelovigen, en als een vader onvermoeibaar zijn in het vormen van hen en hen altijd aanmoedigen om missionaire leerlingen te zijn".
"De ervaring om in Spanje te wonen en de Spaanse mensen te leren kennen is erg prettig en belangrijk geweest voor mijn opleiding. Het leren kennen van de spirituele en culturele schatten die ze hebben is iets waar ik dankbaar voor ben en waar ik gebruik van heb gemaakt.
Toen ik in de zomer en tijdens de Goede Week op verschillende plaatsen pastoraal werk deed, heb ik met dankbaarheid en bewondering de vrijgevigheid van de Spanjaarden tegenover mij ervaren. Ik ben hen erg dankbaar omdat ik me op veel plaatsen thuis heb gevoeld. Ik dank al mijn weldoeners," zegt Fernando.
Op de foto, met andere seminaristen uit Bidasoa.
Hoe heb je de Spaanse bevolking ervaren tijdens je verblijf in Spanje, wat heeft je verrast?
De ervaring om in Spanje te wonen en het Spaanse volk te leren kennen is erg prettig en belangrijk geweest voor mijn vorming als seminarist in Guatemala. Het is iets waar ik dankbaar voor ben en waar ik gebruik van heb gemaakt om de spirituele en culturele schatten te kennen die zij hebben.
Toen ik in de zomer en tijdens de Goede Week op verschillende plaatsen pastoraal werk deed, heb ik met dankbaarheid en bewondering de vrijgevigheid van de Spanjaarden tegenover mij ervaren. Ik ben hen erg dankbaar omdat ik me op veel plaatsen thuis heb gevoeld.
Wil je ons iets vertellen dat indruk op je heeft gemaakt?
Ik wil graag verwijzen naar de pastorale ervaring die de grootste stempel heeft gedrukt op mijn opleiding in Bidasoa. Dit gebeurde in de Johannes Paulus II-centrum in FatimaIk heb de kans gehad om samen met andere seminaristen mijn hart te verruimen in de vorming naar het priesterschap door anderen te dienen en met genereuze toewijding tegemoet te treden.
Dit is wat men probeert te leven in de dagen dat men in het centrum leeft. Want als wat je verlangt te zijn Christus op aarde is, moet je niet vergeten dat "de Zoon des mensen niet gekomen is om gediend te worden, maar om te dienen" (Mc 10,45).
Dit komt tot uiting in de dienst aan de meninhos en meninhas (bewoners), voor wie ik een broeder heb willen zijn die zich over hen ontfermt zoals hij zich over Christus zelf zou hebben ontfermd, indachtig de woorden van de Heer: "gelijk gij het aan een dezer geringste broeders hebt gedaan, hebt gij het aan Mij gedaan" (Mt 25,40).
Ik herinner me vooral dat ik in het casinha (huisje) waar ik diende Daniela ontmoette, een oudere vrouw van in de 50 die hersenverlamming heeft, niet kan praten en moeite heeft met eten.
Hij was de eerste die ik hielp met eten geven in het centrum, omdat ik dacht dat het makkelijk zou zijn. Ik heb 45 minuten geprobeerd om hem aan het eten te krijgen. Ik kreeg hem bijna niet aan het eten. Maar toen ik hem leerde kennen en hem geduldig behandelde, leerde ik hoe en wanneer ik hem een lepel moest geven, gebaseerd op een speciale genegenheid dat ik haar als een spirituele dochter nam.
De belangrijkste remedie was om hem te vertellen "Met de hulp van God, jouw engel en mijn beschermengel zal ik je voeden". Wanneer hij het vroeg, verliep de lunch en het avondeten wonderwel. De genade van God en de hulp van de beschermengelen hielpen. Ik bleef hem bezoeken tot het einde van de pastorale zorg.
We hadden ook een animatieactiviteit voor de bewoners waarbij we de uitdaging hadden om hen een recreatieve tijd en veel plezier te geven. Als we twijfelden over hoe we ons verstaanbaar konden maken, hebben we inderdaad wat woorden en zinnen in het Portugees geleerd.
Maar de beste hulp is heel eenvoudig: God herstelt het Babel van taalverschillen met het Pinksterfeest van glimlachen, dienstbaarheid, muziek en dans.
Wat we van God hebben ontvangen via elk van de mensen die we hebben gediend, gaat ons altijd te boven.. De Heer heeft door hen heen gewerkt om ons te vormen volgens zijn allerheiligste Hart en door de handen van de heilige Maria die ons leert om elk van zijn lievelingskinderen te dienen.
Het zijn gekruisigde christenen die lachen... en ook lijden. De glimlach van de meninhos en meninhas die, ondanks hun situatie, graag lachen en gevoel voor humor hebben, is indrukwekkend. Na observeren, luisteren en het openen van het hart, begin je hen te zien zoals Christus hen ziet.
Sommigen uiten ook hun lijden. Maar als ze uit de routine worden gehaald, in recreatie en gemeenschap, stralen ze van vreugde als een weerspiegeling van Gods glorie.
Er blijven veel herinneringen over die gegrift zijn door naastenliefde, het naleven van het nieuwe gebod van liefde waaraan de Heer zei dat ze zouden herkennen dat we zijn discipelen zijn (vgl. Joh 13,34-35). De Heer heeft mij vrienden gegeven voor de eeuwigheid.
Ik bid constant voor hen, vooral voor Daniela, Jael, Rita, Joao, Soraia en alle andere meninhos en meninhas.
Ik denk vooral aan hen tijdens de Heilige Mis. Hun nagedachtenis sterkt me bij moeilijkheden in de vorming voor het priesterschap, omdat ik me de ontvangen genade van God herinner en opnieuw in God kan geloven dat het de moeite waard is om te volgen, dat het de moeite waard is om priester van Jezus Christus te zijn voor de grootmoedige overgave van het eigen leven.
Dit alles is ongetwijfeld mogelijk geweest dankzij zoveel weldoeners die, door het geschenk van vrijgevigheid te accepteren, het mogelijk hebben gemaakt om die God hen gegeven heeft, geestelijk en materieel bij te dragen, zodat wij de kans krijgen om deze pastorale ervaringen op te doen op deze weg van vorming naar het priesterschap. Aan hen allen spreek ik mijn eeuwige dankbaarheid uit.
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie
