Otto Fernando Arana Mont είναι ένας 31χρονος ιεροσπουδαστής από τη Γουατεμάλα (επισκοπή του Σαντιάγο). Σπουδάζει θεολογία στο Διεθνές Σεμινάριο Bidasoa στην Παμπλόνα. Σε αυτή τη συνέντευξη μας μιλάει για την κλίση του, τις αποστολικές ανάγκες της χώρας του, η οποία θα ανακηρυχθεί "ιβηροαμερικανική πρωτεύουσα υπέρ της ζωής" τον Μάρτιο του 2022, και τέλος, για την εμπειρία του στην Ισπανία.
Είστε 31 ετών και πριν Πριν από την είσοδό σας στο ιεροδιδασκαλείο, εργαστήκατε για περισσότερα από 11 χρόνια στην εκπαίδευση. Πώς ανακαλύψατε την κλίση σας;
Όταν μιλάω γι' αυτό, πάντα εξηγώ ότι η κλίση ήταν νωρίς, αλλά η ανταπόκριση ήταν αργά. Μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο, μέχρι η ηπατίτιδα σε ηλικία 11 ετών με ανάγκασε να ξεκουραστώ. για μερικούς μήνες. Αλλά η άπειρη σοφία του Θεού εκμεταλλεύτηκε αυτή την κατάσταση για να μου προτείνει μια συναρπαστική περιπέτεια: την ιεροσύνη του ιερέα.
Πώς συνέβη αυτό; Με τον περιορισμό της σωματικής δραστηριότητας και με λίγες δυνατότητες απόσπασης της προσοχής (στο σπίτι υπήρχε μόνο μία τηλεόραση, κανένας υπολογιστής και καμία πρόσβαση στο διαδίκτυο), η μητέρα μου ήταν αρκετά σοφός ώστε να θέσει στη διάθεσή μου βιβλία της Αγίας Γραφής και πολλές βιογραφίες αγίων προσαρμοσμένες για παιδιά.
Από αυτά τα κείμενα ανέπτυξα έντονο ενδιαφέρον για τα θέματα αυτά, θέλοντας να μιμηθώ τις ηρωικές ζωές για τις οποίες διάβαζα. Επιπλέον, το περιβάλλον το ευνόησε, καθώς η μητέρα μου με ενθάρρυνε πάντα να προσεύχομαι στο σπίτι το Ροδάριο, να συμμετέχω συχνά στη Θεία Λειτουργία και στη μυστηριακή ζωή, καθώς και σε στιγμές προσωπικής προσευχής.
Όταν ήμουν 12 ετών, ήδη παπαδάκι με μεγάλο ενδιαφέρον για τη λειτουργία, το έκανα γνωστό στην οικογένειά μου και σε έναν ιερέα, τον Fray Pedro Medina ofm, ο οποίος με συνόδευσε σε αυτή την επαγγελματική διαδικασία.
Το πρώτο σχέδιο ήταν να εκπαιδευτώ με τους Φραγκισκανούς της επαρχίας που είχαν την ποιμαντική φροντίδα του πρεσβυτερίου του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, στο οποίο συμμετείχα. Αυτό σήμαινε να ταξιδέψω στη Μούρθια και να σπουδάσω εκεί. Αλλά όταν ήρθε η ώρα, δεν ήθελα να κάνω αυτό το βήμα.
Μετά από αυτό, υπήρξε μια περίοδος από την ηλικία των 18 έως 29 ετών κατά την οποία η κλίση ενός νέου ατόμου παραμερίστηκε.Εργαζόμουν και στη συνέχεια σπούδαζα φιλοσοφία, λογοτεχνία και εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο.
Ωστόσο, η ανησυχία ήταν πάντα λανθάνουσα και κάθε τέλος του έτους ήταν μια περίοδος κατά την οποία αφιέρωνα τον εαυτό μου σε δείτε τους δικτυακούς τόπους για πληροφορίες σχετικά με τα διάφορα χαρίσματα στην ΕκκλησίαΦραγκισκανοί, Δομινικανοί, Βενεδικτίνοι, Καρχηδόνιοι, Ιησουίτες και πολλοί άλλοι.
Όσον αφορά αυτό το διάστημα, θα ήθελα να τονίσω ότι η παρουσία της Παναγίας μας, η οποία ήταν πάντα στο πλευρό μου και με βοήθησε να επιστρέψω στον Κύριο, ήταν πολύ σημαντική. Γι' αυτό μου αρέσει να της λέω "Μικρή Μητέρα, τι θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα; Η ζωή μου και η κλίση μου είναι αδιανόητες χωρίς τη μητρική παρουσία της Αειπάρθενης Πανάχραντης Μητέρας του Θεού.
Στον τελευταίο μου εργασιακό χώρο, ένα εκπαιδευτικό κέντρο όπου εργάστηκα ως εκπαιδευτικός και οικογενειακός εκπαιδευτικός σύμβουλος, ο Κύριος μου παρείχε τα μέσα εκπαίδευσης που με βοήθησαν να αναλάβω ξανά με ενθουσιασμό την καθολική χριστιανική κλήση προς την αγιότητα.
Giovanni Pleitez, ο οποίος, με μεγάλη υπομονή και αφοσίωση, με βοήθησε ως πνευματικός μου όταν επέστρεψα στο θέμα της ιεροσύνης το 2012.
Αλλά θα είναι μέχρι τον Νοέμβριο του 2017, που σε ένα κατασκηνωτικό πρόγραμμα, μιλώντας με αυτόν τον ιερέα, με βοήθησε να διακρίνω και να αποφασίσω αυτό που είχα πάρει στην προσευχή: να δώσω ένα πρώτο ναι στον Θεό και να τον υπηρετήσω ως κοσμικός ιερέας ενθρονισμένος στην Αρχιεπισκοπή του Σαντιάγο της Γουατεμάλας.
Εκείνη τη στιγμή μου μίλησε για τη δυνατότητα υποτροφιών. Από τότε, η πρόνοια του Θεού οργάνωσε όλη τη διαδικασία μέχρι την άφιξή μου στην Ισπανία για να σπουδάσω θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα και να εκπαιδευτώ στο Bidasoa, σταλμένος από τον Αρχιεπίσκοπο της εποχής εκείνης, τον Monsignor Óscar Julio Vian Morales sdb.
Η επόμενη χρονιά ήταν καθοριστική και σήμαινε μια ριζική αλλαγή: να ανακοινώσω την είδηση της εισόδου μου στη σχολή για να διαμορφωθώ ως υποψήφιος για την ιεροσύνη. Το σχολείο το δέχτηκε καλά, αν και η μετάβαση ήταν μια πρόκληση για τις οικογένειες με τις οποίες συνεργαζόμουν εκείνη τη σχολική χρονιά. Ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να εργαστεί κανείς.
Η εμπειρία της συνεργασίας με οικογένειες ήταν σημαντικήΤο πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω είναι να γίνω μάρτυρας του καθημερινού "ναι" στην κλήση του γάμου, των γονέων που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους με αφοσίωση και φροντίδα, δίνοντας μια αυθεντική μαρτυρία αγιότητας.
Ενώ θα μπορούσα να υπηρετήσω τον Θεό ως δάσκαλος και να Τον αφήσω να εργαστεί μέσα από αυτό το έργο, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να δώσω στον Κύριο περισσότερα.
Να δώσω τη ζωή μου ολοκληρωτικά για να Τον υπηρετήσω, παρά τις δυστυχίες μου. και πολλές αμαρτίες, με μια αγάπη σύμφωνα με την πιο Ιερή και Ιερατική Καρδιά Του, ανανεωμένη από το λυτρωτικό Του έργο, η οποία πραγματώνεται σε κάθε ευχαριστιακή εορτή που θα δοθεί, στην Εκκλησία, στις ψυχές που θέλει να μου εμπιστευθεί.
Πιστεύω ότι, σε αυτούς τους καιρούς, όσοι από εμάς ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Κυρίου να τον υπηρετήσουμε στην Εκκλησία ως ιερείς, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι η κλήση μας περιλαμβάνει διωγμό και ακόμη και μαρτύριο.
Ο Otto Fernando Arana Mont ένιωσε την κλήση του Κυρίου σε ηλικία 11 ετών, όταν η ηπατίτιδα τον ανάγκασε να κάνει περίοδο ανάπαυσης για μερικούς μήνες. "Τότε η μητέρα μου ήταν αρκετά σοφός ώστε να θέσει στη διάθεσή μου βιβλία της Αγίας Γραφής και πολλές βιογραφίες αγίων προσαρμοσμένες για παιδιά. Από αυτά τα κείμενα ανέπτυξα έντονο ενδιαφέρον για τα θέματα αυτά, θέλοντας να μιμηθώ τις ηρωικές ζωές για τις οποίες διάβαζα.
Ωστόσο, Από την ηλικία των 18 έως 29 ετών, άφησε στην άκρη την κλίση του και αφιερώθηκε στην να εργαστεί και στη συνέχεια να σπουδάσει φιλοσοφία, λογοτεχνία και εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο.
"Στον τελευταίο μου εργασιακό χώρο, ένα εκπαιδευτικό κέντρο όπου εργάστηκα ως εκπαιδευτικός και οικογενειακός εκπαιδευτικός σύμβουλος, ο Κύριος μου παρείχε τα μέσα εκπαίδευσης που με βοήθησαν να αναλάβω ξανά με ενθουσιασμό την καθολική χριστιανική κλήση προς την αγιότητα".
Στη φωτογραφία, μαζί με άλλους εκπαιδευτικούς του σχολείου.
Ως ιεροσπουδαστής στη Γουατεμάλα, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι πιο σημαντικές αποστολικές ανάγκες στη χώρα σας, πώς είναι η κατάσταση όσον αφορά τη θρησκευτική ελευθερία;
Βρίσκομαι σε κοινωνία με τους επισκόπους της χώρας, οι οποίοι στις ανακοινώσεις τους ως Διάσκεψη των Επισκόπων, της οποίας ο σημερινός πρόεδρος είναι ο δικός μου Επίσκοπος Monsignor Gonzalo de Villa y Vásquez sj, έχουν εκφράσει ως ποιμένες τις πιο σημαντικές αποστολικές ανάγκες: φροντίδα για τους μετανάστεςτόσο για αλλοδαπούς όσο και για ημεδαπούς, την ανάγκη για ειρήνη απέναντι στις διάφορες μορφές βίας που προκαλεί τόση δυστυχία και πόνο, η κραυγή των φτωχών, μεταξύ άλλων.
Αναμφίβολα, η πορεία που έχουμε ξεκινήσει με το επισκοπικό στάδιο προς τη Σύνοδο για τη συνοδικότητα θα αναδείξει τις ανάγκες της Εκκλησίας σε προσκύνημα στη Γουατεμάλα σε κοινωνία με τον Άγιο Πατέρα.
Όσον αφορά τη θρησκευτική ελευθερία, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα επί του παρόντος, δεν υπάρχει παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας, παρά το γεγονός ότι έχει υπάρξει μια Μασονικές φιλελεύθερες κυβερνήσεις στο παρελθόνπου καταδίωξαν την Εκκλησία από το 1871 έως το 1945 και άφησαν ένα "βδέλυγμα ερήμωσης" (Δαν. 9, 27). αποπομπή θρησκευτικών ταγμάτων, επιβάλλοντας την κοσμική εκπαίδευση, γράφοντας μια ιστορία κατά του ευαγγελισμού και του έργου της Εκκλησίας επί αιώνες, απαλλοτριώνοντας μοναστήρια.
Ίσως πρέπει να αναφερθεί μια πρόσφατη εξέλιξη που σχετίζεται με την πανδημία. Αντιμέτωπη με την απαγόρευση της συμμετοχής σε θρησκευτικές δραστηριότητες σε εκκλησίες και εξωτερικούς χώρους τον Σεπτέμβριο του 2021, η Διάσκεψη των Επισκόπων αντέδρασε, ζητώντας την τροποποίηση της ρύθμισης αυτής, κηρύσσοντας την Η "βασική αξία" που είναι η λατρευτική ζωή των πιστών.
Επιπλέον, όταν πρόκειται για τη φροντίδα του κοινού σπιτιού, πολλά μέλη του κλήρου έχουν υποστεί απειλές και παρενοχλήσεις, όπως επιβεβαιώνει έκθεση της πρεσβείας των ΗΠΑ του 2017.
Μιλήστε μας για τις αμβλώσεις στη χώρα σας, την ευθανασία και την ιδεολογία των φύλων.
Μπορώ να διακρίνω έναν μελλοντικό κίνδυνο που ελλοχεύει πάνω από την Εκκλησία που βρίσκεται σε προσκύνημα στη Γουατεμάλα, καθώς η κίνδυνος να περάσει νομοθεσία που επιτρέπει την άμβλωση και την ευθανασίαΗ ΕΕ προωθεί τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που αποσκοπεί στην εμπέδωση της ιδεολογίας των φύλων στα παιδιά, καθώς και την αναγνώριση των ενώσεων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.
Διότι, αν περάσει, οι επιπτώσεις μιας τέτοιας νομοθεσίας στο κήρυγμα των ιερέων θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νομικές συνέπειες, μερικές από τις οποίες κάποιοι έχουν ήδη υποστεί: αγωγές, διώξεις, νομικές κυρώσεις, φυλάκιση, φίμωσηκ.λπ.
Δεν έλειψαν οι προσπάθειες προώθησης νομοσχεδίων που ευνοούν τη νομοθεσία για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων και την εισαγωγή νόμου για τις αμβλώσεις. ιδεολογία των φύλων στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Το πιο πρόσφατο είναι το νομοσχέδιο 5494, το οποίο αποσκοπεί στην αποποινικοποίηση των αμβλώσεων.
Επιπλέον, υπάρχουν θεσμοί που, συνδεόμενοι με ορισμένες εταιρείες και ανθρώπους με μεγάλη διεθνή δύναμη, ενδιαφέρονται να επιβάλουν αυτή την ατζέντα και δηλητηριάζουν πολλούς ανθρώπους, κυρίως παιδιά και έφηβοιέτσι ώστε οι ιδέες αυτές να εσωτερικεύονται ως αυτονόητη διαδικασία. Για να μην αναφέρουμε την ιδεολογική δουλειά που γίνεται με τις γυναίκες για να τις ωθήσουν σε μια νοοτροπία έκτρωσης και αντισύλληψης.
Αυτό θα εξαπέλυε έναν νέο διωγμό.. Αλλά, πιστεύω ότι, σε αυτούς τους καιρούς, όσοι από εμάς ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Κυρίου να Τον υπηρετήσουμε στην Εκκλησία ως ιερείς, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι η κλίση μας περιλαμβάνει διωγμό και ακόμη και μαρτύριο.
Με κινητοποιεί και με γεμίζει με μια απερίγραπτη χαρά όταν σκέφτομαι: ο Κύριος ήθελε να με υπολογίζει στην ομάδα του για αυτές τις στιγμές. Γι' αυτό θέλω να του λέω όπως ο προφήτης Ησαΐας (ο φίλος μου και αγαπημένος μου προφήτης που έχω μελετήσει) και να τον ανανεώνω συνεχώς: "Εδώ είμαι. Στείλε με" (Ησ. 6:8) και όπως το εκφράζει ο ψαλμός "Εδώ είμαι - όπως είναι γραμμένο για μένα στο βιβλίο - για να κάνω το θέλημά σου, Θεέ μου" (Ψαλμ. 40:8-9).
Προς το παρόν, υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο, όπως το Πολιτικό Σύνταγμα, το οποίο υπερασπίζεται αυτούς τους αντιχριστιανικούς νόμους, με δύο βασικές αρχές: το άρθρο 3, που μιλάει για τη ζωή, επιβεβαιώνει ότι "το κράτος εγγυάται και προστατεύει την ανθρώπινη ζωή από τη σύλληψη". Στο άρθρο 42, που ασχολείται με την οικογένεια, αναφέρει ότι αυτή συγκροτείται "από την ελεύθερη απόφαση ενός άνδρα και μιας γυναίκας να παντρευτούν".
Αυτό εγγυάται συνταγματικά την πραγματική αντίθεση σε κάθε προσπάθεια αποποινικοποίησης των αμβλώσεων και αναγνώρισης των ενώσεων ομοφυλοφίλων.
Πρόσφατα υπήρξαν δύο ειδήσεις που μπορούν να δείξουν την κατάσταση στο θέμα των αμβλώσεων. Το πρώτο ήταν την Τρίτη 12 Οκτωβρίου όταν Alejandro Giammattei, ο οποίος είναι ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.υπέγραψε την προσχώρησή της στη Συναίνεση της Γενεύης, η οποία ορίζει ότι δεν υπάρχει "δικαίωμα" στην άμβλωση. Το δεύτερο ήταν ότι η χώρα θα ανακηρυχθεί τον Μάρτιο του 2022 ως "Ιβηροαμερικανική πρωτεύουσα υπέρ της ζωής".
Ως εκ τούτου, εξακολουθώ να βλέπω στον ορίζοντα έναν σοβαρό, έστω και όχι τόσο μακρινό, μελλοντικό κίνδυνο: ότι η διεθνής πίεση και ορισμένοι άνθρωποι με επιρροή μπορούν να επηρεάσουν την κυβέρνηση της χώρας αναγκάζοντάς την να υποχωρήσει, καταστρέφοντας όλα όσα έχουν επιτευχθεί για την υπεράσπιση της ζωής και της οικογένειας.
Με αυτό, μπορούν να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο γκάγκ που επιδιώκει οικονομικά να επηρεάσει το νομικό. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, διότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ο Σατανάς, "φονιάς από την αρχή" (Ιωάν. 8:44), ο οποίος θέλει να καταστρέψει την οικογένεια, μισεί τη ζωή και επιδιώκει τη διαστροφή των ανθρώπων.
Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε την επιφυλακή μας, πρέπει να επιμένουμε άγρυπνα και να γνωρίζουμε ότι η συνολική νίκη θα είναι μέχρι την Παρουσία, ότι γνωρίζουμε ότι ο θρίαμβος είναι του Αναστημένου, αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από το να ζούμε την προφητική καταγγελία αυτών των κακών.
Σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την καθολική πίστη και στρέφονται στον προτεσταντισμό. Συμβαίνει αυτό και στη Γουατεμάλα;
Αυτή είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Το 2016, η Ευαγγελική Συμμαχία υπολόγισε ότι στη Γουατεμάλα, για κάθε καθολική ενορία, υπήρχαν 96 προτεσταντικές εκκλησίες, που θεωρούνται ως η χώρα με τους περισσότερους προτεστάντες στη Λατινική Αμερική. Ενώ το 2015 υπήρχαν 45% Καθολικοί προς 42% Προτεστάντες, τα στοιχεία του 2020 δείχνουν μια αλλαγή: 42,8% των Προτεσταντών και 41,2% των Καθολικών.
Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα παραγόντων που επηρεάζουν αυτές τις αλλαγές: η κακή εκπαίδευση των Καθολικών έναντι της αυστηρής εκπαίδευσης πειθούς των Προτεσταντών, η φιλόξενη ικανότητα των προτεσταντικών ομάδων έναντι μιας κάπως παθητικής στάσης σε ορισμένους καθολικούς ναούς και η ακούραστος προσηλυτισμός από τους Προτεστάντες έναντι της άνεσης χιλιάδων καθολικών που αρκούνται στην κυριακάτικη λειτουργία.
Για το λόγο αυτό, Νομίζω ότι η παρουσία του ιερέας στην ενορία είναι θεμελιώδηςΠρέπει να είναι διαθέσιμος στους πιστούς και σαν πατέρας να είναι ακούραστος στη διαμόρφωσή τους και να τους ενθαρρύνει να είναι πάντα ιεραποστολικοί μαθητές. Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν καθολικό πιστό να έχει ζητήσει βοήθεια από τον ιερέα της ενορίας και η απουσία του να είναι η αιτία της απογοήτευσης ότι βρήκε σε κάποια προτεσταντική ομάδα όλη την υποστήριξη και την υποδοχή που δεν έλαβε στην ενορία.
Επιπλέον, εμείς οι Καθολικοί πρέπει να ξεπεράσουμε μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα και σύνθετη, συμπεριλαμβανομένης μιας στέρεης γνώσης της Αγίας Γραφής, της ζωντανής Παράδοσης και του Διδασκαλείου, καθώς και μιας εκπαίδευσης στη Μαριολογία που μας οδηγεί στο να είμαστε υπερήφανοι που έχουμε μια Μητέρα όπως η αειπάρθενος Μαρία.
Πρέπει να εξηγήσουμε κάθε τι που αντιτίθεται στα προνόμια με τα οποία ο Θεός την έχει στολίσει εν αναμονή της Θείας Μητρότητάς της, ώστε να είμαστε "χωρίς ντροπή Μαριανοί", όπως έλεγε ο πρώην επίσκοπός μου, ο επίσκοπος Óscar Julio Vian Morales sdb.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο σκιές. Υπάρχει πολλή ελπίδα και φως στο οικουμενικό έργο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι Προτεστάντες αδελφοί ανήκουν στην Εκκλησία, αλλά δεν έχουν την πληρότητα που έχουμε εμείς οι Καθολικοί με την ακεραιότητα του δόγματος και την όλα τα μυστήρια, ιδίως το Ευχαριστία και το Μυστήριο των Αγίων Χειροτονιών.
Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να μας ενώσουν απέναντι στους κινδύνους που απειλούν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και του Χριστιανισμού: μπορούμε να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της οικογένειαςΧριστιανική ζωή και αξίες στην κοινωνία. Από αυτούς μπορούμε να μάθουμε τη μελέτη της Αγίας Γραφής, την έλλειψη ανθρώπινων σεβασμών στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και τον ιεραποστολικό τρόπο ζωής με τον οποίο είναι πάντα έτοιμοι να μαρτυρήσουν την πίστη.
"Νομίζω ότι η παρουσία του ιερέα στην ενορία είναι θεμελιώδης: πρέπει να είναι διαθέσιμος στους πιστούς, και σαν πατέρας, να είναι ακούραστος στη διαμόρφωσή τους και να τους ενθαρρύνει πάντοτε να είναι ιεραποστολικοί μαθητές".
"Η εμπειρία της διαμονής στην Ισπανία και η γνωριμία με τους Ισπανούς ήταν πολύ ευχάριστη και σημαντική για την εκπαίδευσή μου. Η γνωριμία με τους πνευματικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς που διαθέτουν είναι κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων και το έχω εκμεταλλευτεί.
Στη συνέχεια, όταν ήμουν σε ποιμαντική εργασία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και της Μεγάλης Εβδομάδας σε διάφορα μέρη, βίωσα με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό τη γενναιοδωρία των Ισπανών προς το πρόσωπό μου. Τους είμαι πολύ ευγνώμων γιατί σε πολλά μέρη ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Ευχαριστώ όλους τους ευεργέτες μου", λέει ο Fernando.
Στη φωτογραφία, μαζί με άλλους ιεροσπουδαστές από την Bidasoa.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής σας στην Ισπανία, πώς είδατε τους Ισπανούς, τι σας εξέπληξε;
Η εμπειρία της διαμονής στην Ισπανία και η γνωριμία με τον ισπανικό λαό ήταν πολύ ευχάριστη και σημαντική για τη διαμόρφωσή μου ως σεμιναριακού φοιτητή στη Γουατεμάλα. Η γνωριμία με τους πνευματικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς που διαθέτουν είναι κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων και το έχω εκμεταλλευτεί.
Στη συνέχεια, όταν ήμουν σε ποιμαντική εργασία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και της Μεγάλης Εβδομάδας σε διάφορα μέρη, βίωσα με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό τη γενναιοδωρία των Ισπανών προς το πρόσωπό μου. Τους είμαι πολύ ευγνώμων γιατί σε πολλά μέρη ένιωσα σαν στο σπίτι μου.
Θέλετε να μας πείτε κάτι που σας έχει κάνει εντύπωση;
Θα ήθελα να αναφερθώ στην ποιμαντική εμπειρία που άφησε το μεγαλύτερο σημάδι στην εκπαίδευσή μου στην Bidasoa. Αυτό συνέβη στο Κέντρο Ιωάννη Παύλου ΙΙ στη ΦάτιμαΕίχα την ευκαιρία, μαζί με άλλους ιεροσπουδαστές, να διευρύνω την καρδιά μου στη διαμόρφωση προς την ιερωσύνη, υπηρετώντας και επιδιώκοντας να ανταποκριθώ με γενναιόδωρη αφοσίωση στους άλλους.
Αυτό προσπαθεί κανείς να ζήσει τις μέρες που ζει στο κέντρο. Γιατί αν αυτό που λαχταράς να είσαι είναι ο Χριστός στη γη, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι "ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει" (Μκ 10:45).
Αυτό εκδηλώνεται στην υπηρεσία προς τους meninhos και meninhas (κατοίκους), για τους οποίους θέλησα να γίνω ένας αδελφός που να τους προσφέρει τη φροντίδα που θα προσέφερε στον ίδιο τον Χριστό, θυμούμενος τα λόγια του Κυρίου: "όπως το κάνατε σε έναν από αυτούς τους ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα" (Ματθ. 25:40).
Θυμάμαι ιδιαίτερα ότι στο casinha (μικρό σπίτι) όπου υπηρέτησα, γνώρισα την Daniela, μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα 50, η οποία πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, δεν μπορεί να μιλήσει και δυσκολεύεται να φάει.
Ήταν το πρώτο άτομο που βοήθησα να ταΐσω στο κέντρο, νομίζοντας ότι θα ήταν εύκολο. Προσπαθούσα επί 45 λεπτά να τον κάνω να φάει. Με το ζόρι τον έκανα να φάει το φαγητό. Όμως, καθώς τον γνώρισα και του φέρθηκα υπομονετικά, έμαθα πώς και πότε να του δίνω μια κουταλιά, με βάση μια ιδιαίτερη στοργή που την πήρα σαν πνευματική κόρη.
Η κύρια θεραπεία ήταν να του πω: "Με τη βοήθεια του Θεού, του αγγέλου σου και του φύλακα αγγέλου μου θα σε ταΐσω". Όποτε το ζητούσε, το μεσημεριανό και το βραδινό γεύμα πήγαιναν θαυμάσια. Η χάρη του Θεού και η βοήθεια των φύλακα αγγέλων βοήθησαν. Συνέχισα να τον παρακολουθώ μέχρι το τέλος της ποιμαντικής φροντίδας.
Είχαμε επίσης μια δραστηριότητα εμψύχωσης για τους ενοίκους στην οποία είχαμε την πρόκληση να τους προσφέρουμε ψυχαγωγία και πολλή χαρά. Όταν είχαμε αμφιβολίες για το πώς μπορούμε να γίνουμε κατανοητοί μαζί τους, μάθαμε πράγματι μερικές λέξεις και φράσεις στα πορτογαλικά.
Αλλά η καλύτερη βοήθεια είναι πολύ απλή: ο Θεός διορθώνει τη Βαβέλ των γλωσσικών διαφορών με την Πεντηκοστή του χαμόγελου, της υπηρεσίας, της μουσικής και του χορού.
Αυτό που λάβαμε από τον Θεό μέσα από κάθε άνθρωπο που υπηρετήσαμε είναι πάντα πέρα από εμάς.. Ο Κύριος εργάστηκε μέσω αυτών για να μας διαμορφώσει σύμφωνα με την πιο Ιερή Καρδιά Του και μέσω των χεριών της Παναγίας που μας διδάσκει να υπηρετούμε κάθε ένα από τα αγαπημένα Του παιδιά.
Είναι Χριστοί-σταυρωμένοι που χαμογελούν... και επίσης υποφέρουν. Το χαμόγελο των meninhos και των meninhas που, παρά την κατάστασή τους, τους αρέσει να χαμογελούν και έχουν αίσθηση του χιούμορ, είναι εντυπωσιακό. Παρατηρώντας, ακούγοντας και ανοίγοντας τις καρδιές τους, αρχίζει κανείς να τους βλέπει όπως τους βλέπει ο Χριστός.
Ορισμένοι εκφράζουν επίσης τα βάσανά τους. Αλλά όταν βγαίνουν από τη ρουτίνα, στην ψυχαγωγία και την κοινωνία, λάμπουν από χαρά ως αντανάκλαση της δόξας του Θεού.
Παραμένουν πολλές αναμνήσεις χαραγμένες από τη φιλανθρωπία, ζώντας τη νέα εντολή της αγάπης από την οποία ο Κύριος είπε ότι θα αναγνωρίσουν ότι είμαστε μαθητές του (βλ. Ιωάννης 13:34-35). Ο Κύριος μου έδωσε φίλους για την αιωνιότητα.
Προσεύχομαι συνεχώς γι' αυτούς, ιδιαίτερα για την Daniela, την Jael, την Rita, τον Joao, την Soraia και όλους τους άλλους meninhos και meninhas.
Τα προσέχω ιδιαίτερα στη Θεία Λειτουργία. Η μνήμη τους με ενισχύει μπροστά στις δυσκολίες της εκπαίδευσης για την ιερωσύνη, διότι θυμούμενος τη χάρη του Θεού που έλαβα, μπορώ και πάλι να είμαι σταθερός στο Θεό ότι αξίζει τον κόπο να ακολουθήσω, αξίζει τον κόπο να γίνω ιερέας του Ιησού Χριστού για τη γενναιόδωρη παράδοση της ίδιας μου της ζωής.
Αναμφίβολα, όλα αυτά έγιναν δυνατά χάρη σε τόσους πολλούς ευεργέτες, οι οποίοι, αποδεχόμενοι το δώρο της γενναιοδωρίας, κατέστησαν δυνατή την που τους έχει δώσει ο Θεός, συμβάλλουν πνευματικά και υλικά ώστε να έχουμε την ευκαιρία αυτών των ποιμαντικών εμπειριών σε αυτή την πορεία της εκπαίδευσης προς την ιερωσύνη. Σε όλους αυτούς δηλώνω αιώνια ευγνωμοσύνη.
Marta Santín
Δημοσιογράφος που ειδικεύεται στις θρησκευτικές πληροφορίες
