Een man had het "geheugen van het hart" verloren. Dat wil zeggen, "hij had de hele keten van gevoelens en gedachten die ik had gekoesterd in de ontmoeting met de menselijke pijn". Waarom gebeurde dit en wat waren de gevolgen? Een dergelijke verdwijning van de herinnering aan de liefde was hem aangeboden als een bevrijding van de last van het verleden.
Maar het werd al snel duidelijk dat de man daarmee was veranderd: de ontmoeting met pijn wekte in hem geen herinneringen aan goedheid meer op. Met het verlies van de herinnering was ook de bron van goedheid in hem verdwenen. Hij was koud geworden en straalde overal om zich heen kou uit".
Dit verhaal komt goed van pas met het oog op de preek van paus Franciscus op het Plein van Corpus Christi (14-VI-2020).
Herinnering is voor alle mensen belangrijk. De paus merkt in zijn homilie over dit feest op: "Als we ons niet herinneren (...), worden we vreemden voor onszelf, 'voorbijgangers' in het bestaan. Zonder herinnering zijn we ontworteld van de grond die ons in stand houdt en worden we als bladeren in de wind meegevoerd. Aan de andere kant, het maken van geheugen is zich binden aan sterkere banden, zich deel voelen uitmaken van een geschiedenis, ademen met een volk".
En daarom dringt de Heilige Schrift aan op jongeren opvoeden in dit "geheugen" of herinnering aan de tradities en geschiedenis van het volk Israël, in het bijzonder aan de bevelen en gaven van de Heer (vgl. Ps 77 12; Dt 6:20-22).
Er ontstaan problemen als - zoals nu het geval is met de overdracht van het christelijk geloof - deze wordt onderbroken of als datgene waarover zij hoort niet is beleefd, het geheugen van personen en volkeren in gevaar komt.
De Heer liet ons een "gedenkteken" na. Niet alleen iets om te herinneren, om in herinnering te brengen. Niet alleen woorden of symbolen. Hij gaf ons een voortdurend werkzaam voedsel, het levende Brood dat Hijzelf is: de Eucharistie. En hij gaf het ons als "gedaan", omdat hij ons de opdracht gaf "het te doen", vier het als volk en gezin: "Doet dit ter gedachtenis aan mij" (1 Kor 11:24). De Eucharistie, aldus Franciscus, is Gods gedenkteken.
De Eucharistie is inderdaad "herinnering", een levende herinnering of memorie die het Pascha van de Heer, zijn dood en verrijzenis, onder ons vernieuwt (of "actualiseert" zonder het te herhalen). Het is de herinnering aan ons geloof, aan onze hoop, aan onze liefde.
De eucharistie is een gedenkteken van alles wat we zijn, een gedenkteken - zou men ook kunnen zeggen - van het hart, waardoor deze laatste term zijn bijbelse betekenis krijgt: de totaliteit van de persoon. Een man is waard wat zijn hart waard is en dit omvat - zoals in het verhaal van kardinaal Ratzinger - het vermogen tot goedheid en het vermogen om mededogenDe gevoelens van de christen worden vereenzelvigd met de gevoelens van Christus zelf.
De Eucharistie, het gedenkteken van het hart, geneest, bewaart en versterkt de hele persoon van de christen. En daarom, als de Kerkde Eucharistie is de bron en het hoogtepunt van de Christelijk leven en de zending van de Kerk (vgl. Benedictus XVI, Exhort. Sacramentum caritatis, 2007).
Op de plechtigheid van de Corpus ChristiFranciscus heeft uitgepakt met de genezende kracht van dit "gedenkteken" dat de eucharistie is. Daarbij toont hij ons het belang van de eucharistie voor de vorming van onze gevoelens tegenover God en anderen.
Daarvan hangt ook af wat we affectieve opvoeding zouden kunnen noemen - die in ieder mens nooit eindigt - en de affectieve band met God en met anderen: weten hoe zich te "situeren" tegenover anderen - onze familieleden en vrienden, onze collega's en collega's, de mensen die we dagelijks ontmoeten.
Innerlijk "de leiding nemen" over wat er met hen gebeurt, om weten hoe te communiceren en om onze gevoelens waar nodig op passende wijze te uiten, ze te integreren in onze beslissingen en activiteiten, als een belangrijk onderdeel van de aantrekkelijkheid van het christelijk leven zelf. De eucharistie neemt dus een centrale plaats in in verband met de onderscheidingWij moeten ons bewust zijn van de geestelijke en kerkelijke gevolgen van al onze handelingen.
De Eucharistie geneest de verweesde herinnering en heelt haar wonden. Dat wil zeggen, "de herinnering gewond door het gebrek aan genegenheid en de bittere teleurstellingen ontvangen van degene die liefde had moeten geven, maar in plaats daarvan het hart verlaten heeft". De Eucharistie doordrenkt ons met een grotere liefde, de liefde van God zelf.. Dat zegt de paus:
"De Eucharistie brengt ons de trouwe liefde van de Vader, die onze verweesdheid geneest. Het geeft ons de liefde van Jezusdie een graf veranderde van een punt van aankomst in een punt van vertrek, en die op dezelfde manier ons leven kan veranderen. Hij deelt ons de liefde van de Heilige Geest mee, die troost, omdat hij nooit iemand alleen laat, en wonden geneest.
Ten tweede, de Eucharistie geneest onze negatieve herinnering. Dat "geheugen" dat "altijd de dingen naar boven brengt die verkeerd zijn en ons achterlaat met het trieste idee dat we nergens goed voor zijn, dat we alleen maar fouten maken, dat we verkeerd zijn". En het plaatst altijd onze problemen, onze mislukkingen, onze gebroken dromen voor ons.
JJezus komt ons vertellen dat dit niet zo is. Dat we waardevol voor hem zijndie altijd het goede en het mooie in ons ziet, die naar ons gezelschap en onze liefde verlangt. "De Heer weet dat het kwaad en de zonden niet onze identiteit zijn; het zijn ziekten, infecties. En - met goede voorbeelden in deze pandemisch seizoenDe paus legt uit hoe de eucharistie hen "geneest" - hij komt hen genezen met de eucharistie, die de antilichamen bevat tegen ons zieke geheugen van negativiteit. Met Jezus kunnen we ons immuun maken voor verdriet. En daarom verandert de kracht van de Eucharistie - wanneer wij proberen haar met de beste instelling te ontvangen, zodat zij al haar vruchten in ons draagt - ons in dragers van God: dragers van vreugde.
Ten derde geneest de Eucharistie ons gesloten geheugen. Het leven laat ons vaak gewond achter. En het maakt ons angstig en achterdochtig, cynisch of onverschillig, arrogant..., egoïstisch. Dit alles, merkt de opvolger van Peteris een misleiding, want alleen liefde geneest de angst voor root en ons bevrijdt van de koppigheid die ons gevangen houdt". Jezus komt ons bevrijden van die harnassen, innerlijke blokkades en verlammingen van het hart.
"De Heer, die zich aan ons aanbiedt in de eenvoud van het brood, nodigt ons ook uit om ons leven niet te verspillen aan het najagen van duizend nutteloze dingen die afhankelijkheid creëren en ons van binnen leeg achterlaten. De Eucharistie neemt in ons de honger naar dingen weg en wakkert in ons de verlangen om te dienen". Het helpt ons op te staan om anderen te helpen die hongerig zijn naar voedsel, waardigheid en werk. Het nodigt ons uit om echte ketens van solidariteit aan te gaan.
De Eucharistie geneest ons verweesde en gewonde geheugen, ons negatieve geheugen en ons gesloten geheugen. Daaraan voegt Franciscus in zijn Angelusrede van 14 juni de uitleg toe van de twee effecten van de eucharistie: het mystieke effect en het communitaire effect.
De mystieke werking (mystiek in verband met het diepe mysterie dat zich daar afspeelt) verwijst naar die genezing van onze "gewonde herinnering" waarover hij in zijn homilie sprak. De Eucharistie geneest en transformeert ons innerlijk door onze intimiteit met Jezus; want wat wij nemen, onder de schijn van brood of wijn, is niets minder dan het lichaam en bloed van Christus (vgl. 1Kor 10,16-17).
Jezus," legt de paus nogmaals uit, "is aanwezig in de sacrament van de Eucharistie om ons te voeden, te assimileren en in ons die vernieuwende kracht te worden die ons onze energie teruggeeft en ons het verlangen geeft om na elke pauze of na elke val weer op de rails te komen".
Tegelijkertijd wijst hij erop hoe onze instelling moet zijn om dit alles mogelijk te maken; vooral "onze bereidheid om ons te laten veranderen, onze manier van denken en handelen".
Dit is zo, en deze wil komt tot uiting in het naderen van de Eucharistie met een geweten dat vrij is van zware zonde (na het bijwonen van het sacrament van Boete, indien nodig), in laat ons helpen door hen die dat kunnen om ons geweten te vormen, onze verlangens recht te zetten, onze activiteiten in de juiste richting te sturen naargelang onze omstandigheden, zodat ons leven een ware zin van liefde en dienstbaarheid krijgt.
Om al deze redenen, aldus Francisco, is de Massa is niet zomaar een sociale of respectvolle handeling, maar inhoudsloos. Het is "Jezus aanwezig die ons komt voeden".
Dit alles hangt samen met de communitaire werking van de eucharistie, het uiteindelijke doel ervan, zoals verwoord in de volgende woorden Saint PaulWant al zijn wij met velen, wij zijn één brood en één lichaam" (Ibid., vers 17). Dat wil zeggen, om van zijn leerlingen een gemeenschap te maken, een familie die rivaliteit en afgunst, vooroordelen en verdeeldheid overwint. Door ons de gave van broederlijke liefde te geven kunnen wij bereiken wat hij ook van ons vroeg: "Blijf in mijn liefde" (Joh 15,9).
Op deze manier," concludeert Francisco, "is het niet alleen dat de Kerk De Eucharistie "maakt"; maar ook en tenslotte maakt de Eucharistie de Kerk, als een "mysterie van gemeenschap" voor haar zending. Een zending die juist begint met het voortbrengen en vergroten van onze eenheid. Zo is het, en zo is de Kerk kan het zaad zijn van eenheid, vrede en transformatie van de hele wereld.
De heer Ramiro Pellitero Iglesias
Hoogleraar pastorale theologie
Faculteit Theologie
Universiteit van Navarra
Gepubliceerd in "Kerk en nieuwe evangelisatie".
