Ten eerste, de pijn. Pijn, vooral voor de slachtoffers van het misbruik door priestersAls in het verleden nalatigheid een vorm van antwoord kon worden, willen wij vandaag dat bekering, transparantie, oprechtheid en solidariteit met de slachtoffers onze manier wordt om geschiedenis te maken en ons helpt meer aandacht te hebben voor al het menselijk lijden.
Ook pijn, van de kant van de priesters die zich afgewezen of verdacht voelen op sommige plaatsen. Feit is dat er talloze priesters zijn die een levensduur van de levering en dienst aan Godaan de Kerk en aan alle mensen.
Ik ben ervan overtuigd," schrijft Franciscus, "dat, voor zover wij trouw zijn aan Gods wil, de tijden van kerkelijke zuivering De gebeurtenissen waarin wij leven zullen ons vreugdevoller en eenvoudiger maken en zullen in de niet al te verre toekomst zeer vruchtbaar zijn". Hij interpreteert dat God naar aanleiding van deze tragische gebeurtenissen onze conversieredt ons van hypocrisie en schijn, want de nederig berouw is altijd een goede weg naar een hernieuwd begin van heiligheid.
Johannes Baptist Maria Vianney, bekend als de Heilige Curé van Ars, was een Franse priester die werd uitgeroepen tot patroonheilige van katholieke priesters, in het bijzonder van hen die de zorg voor zielen hebben.
Ten tweede, dankbaarheid. Dankbaarheid eerst en vooral aan Goddie ons in zijn dienst heeft geroepen. Geheugen dankbaarheid die herinnert aan de impact van de roeping van de Heer en leidt tot een serene vreugde. Zichzelf kennen en herontdekken in Gods handen is een garantie voor die immense geestelijke vruchtbaarheid, die meestal volgt in het leven van priesters. Het is hier dat paus Franciscus Lucius Gera citeert als een groot leraar van het priesterleven in zijn land: "Altijd, maar vooral in beproevingen, moeten we terugkeren naar die lichtende momenten waarop we de oproep van de Heer ervaren om ons hele leven aan zijn dienst toe te wijden"(*).
De paus bedankte ook de priesters voor hun trouw aan hun verplichtingen, ondanks de moeilijkheden van de omgeving, hun eigen beperkingen en zonden. Dank ook voor uw dagelijkse strijd om een vreugdevol hart te behouden, dat de banden van broederschap en vriendschap met de andere broeders in het priesterschap en de eenheid rond de bisschop wil versterken.
Dank u voor uw volharding en uithoudingsvermogen, kracht en moed. Voor het dagelijks gebed en viering van de sacramentenvooral de Eucharistie en verzoening (het belijden van zonden), waar ze Gods barmhartigheid uitstorten.
Barmhartigheid die hen in staat stelt "de harten van de mensen te verwarmen, met hen mee te gaan in de nacht, te weten hoe te dialogeren en zelfs af te dalen in hun nacht en hun duisternis zonder te verdwalen", zoals de paus zei in zijn interview met A. Spadaro. Dank u voor uw nabijheid tot hen die lijden. Dank ook voor de trouwe mensen die ons begeleiden en verzorgen, en voor wie wij van onze kant moeten zorgen.
De woorden van Saint Paul ("Mijn verlangen is dat u bemoedigd wordt": Kol 2, 2), moedigt de paus priesters aan om moeilijkheden, misverstanden, hun eigen beperkingen te aanvaarden als een manier die God in staat stelt te handelen, en vooral om de pijn en de noden van de mensen om ons heen te erkennen: "Een goede 'test' om te weten hoe ons herdershart is, is ons af te vragen hoe wij met pijn omgaan". Dicht bij anderen komen die ons nodig hebben en lijden is een manier om onze eigen wonden en die van anderen op te nemen, dat wil zeggen "de wonden van Jezus".
Het waarschuwt ons priesters Francisco van die ontmoediging en ontgoocheling die de vaders van het christelijk Oosten "acedia" noemen, en die ook door moderne spirituele auteurs als G. Bernanos en kardinaal Špidlík aan de kaak wordt gesteld: de droefheid die anderen geestelijke lauwheid noemen, en die te maken heeft met het vergeten dat het God is die de Kerk voortdrijft, die ons vervult met zijn tederheid en barmhartigheid.
Het is vooral in de gebed waar we onze zwakheid moeten herontdekken en afzien van het vooropstellen van onze eigen krachten. En om ons te sterken voor onze taak, wetende dat we gedragen worden door het gebed van het Volk van God. "Dit bevrijdt ons allen van het zoeken of willen van gemakkelijke, snelle en geprefabriceerde antwoorden en laat de Heer (en niet onze recepten en prioriteiten) ons een weg van hoop wijzen.
Daarom moedigt de paus de priesters aan om hun band met Jezus te versterken en niet te verwaarlozen via hun persoonlijk gebed en van de geestelijke begeleiding. En altijd trachten verbonden te zijn met het volk van God, zich openstellend voor allen in evangelisatie-uitstapje.
Onze tijd", merkt Franciscus op, "getekend door oude en nieuwe wonden, heeft ons nodig om ambachtslieden van relaties en gemeenschap te zijn, open, vertrouwend en vol verwachting van de nieuwheid die het Rijk van God vandaag tot stand wil brengen. Een Koninkrijk van vergeven zondaars die uitgenodigd worden om te getuigen van het altijd levende en actieve mededogen van de Heer".
Tot slot spoort Franciscus ons aan ons hart op te heffen om God te loven, samen met Maria.
Inderdaad, de priesters we zijn, en moeten elke dag meer en meer en beter, getuigen van de mededogen en van Gods barmhartigheid. Wij hebben, als missie van de priester in de kerk en door Gods genade, de immense kracht om onze broeders en zusters met hoop te zalven. En ook het immense geluk hen te dienen door ons te sterken in hun gebed voor onsWe hebben het hard nodig.
De heer Ramiro Pellitero Iglesias
Hoogleraar pastorale theologie
Faculteit Theologie
Universiteit van Navarra
Gepubliceerd in "Kerk en nieuwe evangelisatie".
