Πρώτον, ο πόνος. Ο πόνος, ειδικά για τα θύματα των καταχρήσεων που διαπράχθηκαν από τους ιερείςΑν στο παρελθόν η παράλειψη μπορούσε να γίνει μια μορφή αντίδρασης, σήμερα θέλουμε η μεταστροφή, η διαφάνεια, η ειλικρίνεια και η αλληλεγγύη με τα θύματα να γίνουν ο τρόπος με τον οποίο γράφουμε ιστορία και να μας βοηθήσουν να είμαστε πιο προσεκτικοί σε κάθε ανθρώπινο πόνο.
Πόνος επίσης, από την πλευρά του ιερείς που αισθάνονται απόρριψη ή υποψία σε ορισμένα μέρη. Το γεγονός είναι ότι υπάρχουν αμέτρητοι ιερείς που φέρουν ένα διάρκεια ζωής και υπηρεσία προς τον Θεόστην Εκκλησία και σε όλους τους ανθρώπους.
Είμαι πεπεισμένος", γράφει ο Φραγκίσκος, "ότι, στο βαθμό που είμαστε πιστοί στο θέλημα του Θεού, οι καιροί των εκκλησιαστικός εξαγνισμός Τα γεγονότα μέσα στα οποία ζούμε θα μας κάνουν πιο χαρούμενους και απλούς και θα είναι, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, πολύ καρποφόρα". Ερμηνεύει ότι, με αφορμή αυτά τα τραγικά γεγονότα, ο Θεός αναζητά την μετατροπήμας σώζει από τις υποκρισίες και τα φαινόμενα, επειδή η ταπεινή μετάνοια είναι πάντα ένας καλός δρόμος για μια ανανεωμένη αρχή της αγιότητας.
Ο Ιωάννης Βαπτιστής Μαρία Βιάννυ, γνωστός ως ο Άγιος Κουρή της Αρς, ήταν ένας Γάλλος ιερέας που ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος των καθολικών ιερέων, ιδίως εκείνων που έχουν τη φροντίδα των ψυχών.
Δεύτερον, ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη πρώτα και κύρια προς τον Θεόπου μας κάλεσε στην υπηρεσία του. Μνήμη ευγνωμοσύνη που υπενθυμίζει τον αντίκτυπο του καλέσματος του Κυρίου και οδηγεί σε μια γαλήνια χαρά. Η γνώση και η επανανακάλυψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού αποτελεί εγγύηση για εκείνη την τεράστια πνευματική καρποφορία, η οποία συνήθως ακολουθείται στη ζωή των ιερέων. Εδώ είναι που ο Πάπας Φραγκίσκος αναφέρει τον Lucius Gera ως μεγάλο δάσκαλο της ιερατικής ζωής στην πατρίδα του: "Πάντα, αλλά ιδιαίτερα στις δοκιμασίες, πρέπει να επιστρέφουμε σε εκείνες τις φωτεινές στιγμές, όταν βιώνουμε το κάλεσμα του Κυρίου να αφιερώσουμε ολόκληρη τη ζωή μας στην υπηρεσία του"(*).
Ο Πάπας ευχαρίστησε επίσης τους ιερείς για την πίστη τους στις δεσμεύσεις τους, παρά τις δυσκολίες του περιβάλλοντος, τους περιορισμούς και τις αμαρτίες τους. Σας ευχαριστούμε επίσης για τον καθημερινό αγώνα σας να διατηρήσετε μια χαρούμενη καρδιά, η οποία επιδιώκει να ενισχύσει τους δεσμούς αδελφοσύνης και φιλίας με τους άλλους αδελφούς στην ιεροσύνη και την ενότητα γύρω από τον επίσκοπο.
Σας ευχαριστώ για την επιμονή και την αντοχή σας, τη δύναμη και το θάρρος σας. Για την καθημερινή προσευχή και τέλεση των μυστηρίωνειδικά το Ευχαριστία και τη συμφιλίωση (την εξομολόγηση των αμαρτιών), όπου εκχέουν το έλεος του Θεού.
Το έλεος που τους καθιστά "ικανούς να ζεσταίνουν τις καρδιές των ανθρώπων, να περπατούν μαζί τους μέσα στη νύχτα, να ξέρουν πώς να συνομιλούν και ακόμη και να κατεβαίνουν στη νύχτα και στο σκοτάδι τους χωρίς να χάνονται", όπως είπε ο Πάπας στη συνέντευξή του στον A. Spadaro. Σας ευχαριστούμε για την εγγύτητά σας σε αυτούς που υποφέρουν. Σας ευχαριστούμε επίσης για τον πιστό Λαό που μας συνοδεύει και μας φροντίζει, και τον οποίο πρέπει να φροντίζουμε εμείς από την πλευρά μας.
Απηχώντας τα λόγια του Saint Paul ("Επιθυμία μου είναι να ενθαρρυνθείτε": Κολ 2,2), ο Πάπας ενθαρρύνει τους ιερείς να αποδέχονται τις δυσκολίες, τις παρεξηγήσεις, τους δικούς τους περιορισμούς, ως τρόπο που επιτρέπει στον Θεό να δράσει, και κυρίως να αναγνωρίζουν τον πόνο και τις ανάγκες των γύρω μας: "Ένα καλό "τεστ" για να μάθουμε πώς είναι η καρδιά του ποιμένα μας είναι να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πώς αντιμετωπίζουμε τον πόνο". Το να έρθουμε κοντά στους άλλους που μας χρειάζονται και υποφέρουν είναι ένας τρόπος να αναλάβουμε τις δικές μας πληγές και τις πληγές των άλλων, δηλαδή "τις πληγές του Ιησού".
Μας προειδοποιεί τους ιερείς Francisco αυτής της αποθάρρυνσης και της απογοήτευσης που οι Πατέρες της χριστιανικής Ανατολής αποκαλούν "acedia", και που επίσης καταγγέλλεται από σύγχρονους πνευματικούς συγγραφείς όπως ο G. Bernanos και ο καρδινάλιος Špidlík: η θλίψη που άλλοι αποκαλούν πνευματική χλιαρότητα, η οποία έχει να κάνει με το να ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι αυτός που προωθεί την Εκκλησία, γεμίζοντάς μας με την τρυφερότητα και το έλεός Του.
Είναι πάνω απ' όλα στο προσευχή όπου πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τις αδυναμίες μας και να παραιτηθούμε από το να βάζουμε πρώτα τις δικές μας δυνάμεις. Και να δυναμώσουμε τους εαυτούς μας για το έργο μας, γνωρίζοντας ότι μας μεταφέρει η προσευχή του λαού του Θεού. "Αυτό μας απελευθερώνει όλους από το να αναζητούμε ή να θέλουμε εύκολες, γρήγορες και προκατασκευασμένες απαντήσεις, επιτρέποντας στον Κύριο (και όχι στις συνταγές και τις προτεραιότητές μας) να μας δείξει έναν δρόμο ελπίδας.
Γι' αυτό ο Πάπας ενθαρρύνει τους ιερείς να ενισχύουν και να μην παραμελούν τους δεσμούς τους με τον Ιησού μέσω της προσωπική προσευχή και του πνευματική συνοδεία. Και πάντα να επιδιώκουν να συνδέονται με το λαό του Θεού, ανοίγοντας τον εαυτό της σε όλους σε ευαγγελιστική εκδρομή.
Η εποχή μας", παρατηρεί ο Φραγκίσκος, "που σημαδεύεται από παλιές και νέες πληγές, μας χρειάζεται να γίνουμε τεχνίτες των σχέσεων και της κοινωνίας, ανοιχτοί, εμπιστευτικοί και αναμένοντες τη νεότητα που θέλει να φέρει σήμερα η Βασιλεία του Θεού. Μια Βασιλεία συγχωρεμένων αμαρτωλών που καλούνται να μαρτυρήσουν την πάντα ζωντανή και ενεργή συμπόνια του Κυρίου".
Τέλος, ο Φραγκίσκος μας προτρέπει να υψώνουμε τις καρδιές μας για να υμνήσουμε τον Θεό, μαζί με τη Μαρία.
Πράγματι, η ιερείς είμαστε, και πρέπει να γινόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο και καλύτερα, μάρτυρες της συμπόνια και του ελέους του Θεού. Έχουμε, ως αποστολή του ιερέας στην Εκκλησία και με τη χάρη του Θεού, την τεράστια δύναμη να χρίσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας με ελπίδα. Και επίσης την απέραντη τύχη να τους υπηρετούμε ενισχύοντάς μας στη δική τους προσευχή για μαςΤο χρειαζόμαστε πάρα πολύ.
κ. Ramiro Pellitero Iglesias
Καθηγητής Ποιμαντικής Θεολογίας
Σχολή Θεολογίας
Πανεπιστήμιο της Ναβάρα
Δημοσιεύθηκε στο "Εκκλησία και νέος ευαγγελισμός".
