Antoine Tiaboundou is priester van het bisdom Fada N'gourma, een stad in het oosten van Burkina Faso, 219 kilometer ten oosten van Ouagadougou, de hoofdstad. Fada N'gourma is een belangrijke stad, bekend om zijn productie van dekens en tapijten en om zijn honing.
"Ik ben geboren in een gezin van zeven kinderen. Ik had het geluk geboren te zijn en op te groeien in een katholiek gezin. Mijn vader (overleden) was catechist. In mijn land is de catechist een zeer belangrijk ambt, een buitengewoon ambt dat in de Kerk van Burkina Faso is ingesteld sinds het begin van de evangelisatie. Samen met mijn moeder werden zij vier jaar lang opgeleid en door de pastoor achtereenvolgens naar verschillende dorpen gestuurd, waar mijn vader de catechumenen moest onderwijzen en voorbereiden op het ontvangen van de sacramenten van de christelijke inwijding en het huwelijk.
De figuur van de catechist is in deze zin belangrijk omdat hij zorgt voor de permanentie van de Kerk in afgelegen plaatsen waar de priester, die vaak veel gevraagd wordt, zelden komt om de gemeenschappen te bezoeken en hen de sacramenten aan te bieden. Elke zondag verzamelt de catechist de gemeenschap en wanneer er bij gebrek aan priesters geen mis kan worden gehouden, gaat hij voor in het zondagse gemeenschapsgebed.
Deze viering bestaat uit het luisteren naar het Woord van God op zondag, gevolgd door een tijd van delen en een gemeenschappelijk gebed voor de intenties van de gemeenschap en de Kerk. Soms deelt de catechist, die voorgaat, de communie uit aan de gelovigen. Na deze viering geeft hij catechese en bezoekt hij de zieken.
Uiteindelijk heeft de catechist de leiding over de mensen van zijn gemeenschap, terwijl hij hen begeleidt en aanmoedigt in de verkondiging van het evangelie en in de geloofservaring in afwachting van de priester.
Het was in deze context dat ik mijn jeugd beleefde. En het was in deze omstandigheden dat ik vanaf mijn vijfde jaar het verlangen had om priester te worden. Ik zag hoezeer het mijn dorp ontbrak en hoezeer het altijd een priester aanwezig wilde hebben... En mijn verlangen om de mensen te dienen werd geboren uit mijn contact met een redemptoristische priester van Franse afkomst die vaak de zondagsmis kwam opdragen voor de dorpsgemeenschap. Ik heb nog steeds een zeer levendige herinnering aan hem in mijn hart: ik herinner me zijn eenvoud, zijn nabijheid tot mijn vader en zijn gemak van dialoog met jonge christenen, met traditionele leiders en met gelovigen van de moslimgodsdienst, want in mijn land zijn er allerlei soorten mensen!
Het was diezelfde priester die het genoegen had mijn dossier voor te leggen om in september 1993 toe te treden tot het kleinseminarie van Sint-Augustinus in Baskouré, in het aartsbisdom Koupéla, waar ik mijn opleiding gedurende acht jaar heb voortgezet tot ik in 2001 mijn Bachelor of Arts behaalde.
Na het kleinseminarie heb ik zeven jaar filosofie en theologie gestudeerd, tot ik op 6 december 2008 tot priester werd gewijd ter gelegenheid van de viering van het gouden jubileum van de oprichting van mijn oorspronkelijke parochie, Piela.
Na zes jaar priesterlijke bediening in het bisdom wilde mijn bisschop mij dankzij een beurs van 2014 tot 2017 naar Rome sturen voor drie jaar studie Sociale en Institutionele Communicatie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis.
In feite is het een opoffering voor het bisdom geweest dat ik in het buitenland was om opgeleid te worden, want, zoals ik al zei, er is een tekort aan priesters, maar het is zeer noodzakelijk om niet alleen goede en heilige priesters te hebben, maar ook dat ze goed opgeleid zijn voor de taak van evangelisatie, vooral via de media, die tegenwoordig zo belangrijk zijn.
Daarom keerde ik na het behalen van mijn bachelordiploma in juni 2017 terug naar het bisdom om me vooral bezig te houden met katholieke scholen en onder andere Radio Taanba, een diocesaan radiostation."
"Vanaf september 2020 ben ik weer op studiereis voor de promotiecyclus aan dezelfde universiteit. De bisschop besloot dat ik moest terugkeren om mijn doctoraat te behalen, omdat hij besefte hoe belangrijk het werk is dat in het bisdom kan worden gedaan nadat ik de kans heb gekregen om te worden opgeleid aan een universiteit van topniveau zoals de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. Daarom keerde ik, nadat ik een andere beurs had gekregen, terug naar Rome, zij het op een zeer delicaat moment als de pandemie.
In feite was het krijgen van een beurs in deze tijd waarin COVID de mensheid hard treft, een echte en tastbare kans die God en u, mijn weldoeners, mij gaven om de Kerk in mijn bisdom beter te dienen en, met Gods genade, andere jongens zoals ik aan te moedigen om, naar het voorbeeld van mijn vader en de Redemptoristische priester die zo'n invloed op mij had, hun leven toe te wijden in dienst van de Heer.
Ik ben blij met uw steun, waarvan ik weet dat u niet alleen materieel maar ook via uw gebeden voor mij zorgt.
De gave van het geloof is dus het belangrijkste dat we hebben. Ik dank God altijd voor dit prachtige geschenk. Ik zie mijn priesterschap als een voortzetting van het geloofsgetuigenis van mijn vader in het hart van kleine, eenvoudige en arme dorpsgemeenschappen. Priester zijn betekent voor mij Jezus liefhebben, Hem bekend maken, de vreugde van Zijn kennis delen met onze broeders, opdat de mensheid groeit in dialoog, vrede en broederschap.
Ik ben er ook van overtuigd dat deze zeer belangrijke specialisatie die ik doe in Sociale en Institutionele Communicatie mij zeker de instrumenten zal geven om het geloof beter over te brengen in de Kerk en in de wereld, en in het bijzonder in mijn kleine land in Afrika.
Kleine en grote gebaren in het leven doen het leven zelf, het onze en dat van anderen, weer opbloeien. Dankbaarheid is leven, leven is dankbaarheid. God zegene je altijd.
