Maxime Trésors Mvilongo Ateba is priester in het bisdom Obala, Kameroen. Hij komt uit een groot gezin, waar hij de jongste is van zeven broers en zussen: vijf jongens en twee meisjes.
Hij had een normale jeugd met kinderlijke dromen: eerst wilde hij dokter worden, daarna voelde hij zich erg aangetrokken tot techniek, waardoor hij van algemeen onderwijs naar technisch onderwijs ging.
Nadat hij was afgestudeerd met een bachelordiploma elektrotechniek, bereidde hij zich voor om naar de Polytechnische School van Yaoundé te gaan, maar kon dat dat jaar niet doen wegens problemen met deadlines. Vervolgens besloot hij zich in te schrijven aan de universiteit van Yaoundé I in de faculteit wetenschappen, en koos hij voor natuurkunde, een vak dat hem altijd al geboeid had. Het was tijdens dat academisch jaar dat het verhaal van zijn roeping begon.
"Tijdens de zomervakantie verliet ik de stad Yaoundé om met mijn familie naar een klein naburig dorp, Mfou, te gaan. Terwijl ik daar was, ontmoette ik de pastoor van de parochie omdat ik tijdens mijn hele verblijf in Mfou misdienaar was in de parochie.
Op een dag, na de mis, zei hij tegen me: "Maxime, weet je dat je een goede priester zou kunnen zijn? Ik antwoordde hem onmiddellijk zonder na te denken: "Ik ben ingenieur, het priesterschap is voor mannen van letters". Hij antwoordde me dat er priesters waren die zelfs ingenieur waren. Hij eindigde deze uitleg met een woord dat me sindsdien heeft achtervolgd: "Denk erover na".
Na dat gesprek, dat mijn stabiliteit bedreigde, besloot ik een noveen te houden om de Heer af te smeken mij een teken te geven, mij te openbaren dat deze weg niet de mijne was. De noveen was afgelopen en ik had geen teken gehad. In feite was ik diep van binnen bang voor dit pad dat niet bij mijn droom paste. Ik droomde ervan een goede echtgenoot te zijn, heel trouw aan zijn vrouw, met een mooi huis, een mooie auto... helaas, alles dreigde in duigen te vallen.
Toen besloot ik de tijd voorbij te laten gaan, ik zei tegen mezelf: niets is verspild, het zal zeker voorbijgaan met de tijd. Aan het eind van de vakantie deed ik mee aan het Polytechnisch examen met mijn jongere broer die net van de middelbare school kwam, helaas haalde ik het niet, maar mijn jongere broer wel.
Het mislukken van het Polytechnisch examen ontmoedigde mij niet in mijn droom om een groot ingenieur te worden, dus ging ik verder aan de universiteit met natuurkundestudies terwijl ik mij voorbereidde op wedstrijden, zoals de meeste studenten aan de wetenschapsfaculteiten. Op een dag, tijdens de scheikundeles, ging ik naar het bord om een oefening te corrigeren. Ik weet niet meer of ik het gemist of gevonden heb, maar ik kan deze paar woorden die uit de mond van de leraar kwamen niet vergeten: "...met zijn religieuze kruis".
Die woorden wekten, met meer energie, het "Denk erover na" dat ik diep in mij begraven had. Na veel strijd besloot ik deze nieuwe weg, die zich voortdurend aan mij voordeed, te aanvaarden, en het was toen dat er een grote vrede over mij kwam. Ik besloot in mijn hart dat ik me na mijn studie zou aanmelden voor het grootseminarie toen ik in mijn tweede jaar zat.
In feite had ik zo'n geweldig idee van het priesterschap dat ik me er pas aan kon verbinden als ik bereid was alles op te offeren. In feite moest ik mijn droom om te trouwen opgeven, ik moest mijn droom om ingenieur te worden opgeven, ik moest de natuurkunde opgeven waar ik zo van hield. Tot verbazing van mijn vrienden antwoordde ik dat ik de mensen meer goed zou doen door priester te worden dan door een briljante natuurkundeprofessor te zijn. In feite heb ik mezelf maandenlang voorgehouden dat ik zulke grote idealen, zulke grote dromen niet kon opgeven voor iets dat minder moedig was, voor iets dat niet zoveel offers waard zou zijn.
Vanaf die dag begon het "avontuur". Ik noem het avontuur omdat ik van binnen voelde dat ik zojuist alles had vernietigd waarvan ik zeker wist dat ik het had. Ik gooide mezelf ergens in, dus de enige zekerheid was geloof in wat ik diep van binnen voelde. Maar van tijd tot tijd kwam de twijfel weer boven: "wat als ik het mis had". Gelukkig vervaagde deze twijfel geleidelijk gedurende mijn vorming tot ze uiteindelijk verdween op de dag van de wijding op 26 april 2019.
Voor mij is het priesterschap altijd iets heel groots geweest, en alleen door Gods genade kan men het bereiken. Bovendien blijft deze reis met God een avontuur, want als ik mijn leven in Gods handen laat, wordt Hij er meester van.
Nu gaat mijn avontuur verder in Rome. Ik loop alleen, maar God weet waar hij me heen brengt. Wat mij betreft, ik zou alles doen om nooit te stoppen met lopen.
Ik ben ervan overtuigd dat ik alleen door trouw aan zijn wil veel goeds kan doen voor de Kerk en vooral voor mijn bisdom. Het bisdom Obala is inderdaad een jong bisdom, 33 jaar oud; door zijn geografische ligging is het een plattelandsdiocees. Bijna al haar gelovigen wonen in geïsoleerde gebieden, wat het pastorale werk vaak erg moeilijk maakt.
De parochie van Nsem, waar ik mijn diaconale stage doorbracht, is bijvoorbeeld een van de meest geïsoleerde parochies van het bisdom. Voor het zondagse pastoraat vertrokken we om 6 uur en keerden om 20 uur terug naar de pastorie na vier missen te hebben opgedragen. In feite zijn de dorpen aangelegd langs een lange route van meer dan 160 km, een tocht die wij per motor aflegden op een weg waar lopen het minst gevaarlijk is.
Momenteel telt het bisdom Obala 60 parochies en meer dan 160 priesters. Wij zijn relatief beschermd tegen de behoefte aan voorgangers, men kan het risico lopen dat te beweren. De behoefte aan goed opgeleide priesters in het bisdom Obala blijft echter dringend. Zeker, om aan deze behoefte tegemoet te komen, ben ik in Rome om communicatie te bestuderen met het doel, later het bisdom niet alleen binnen maar ook buiten de grenzen beter bekend te maken. In feite kan een structuur die zichzelf niet kent, zichzelf niet begrijpen en zich niet ontwikkelen. Daarom is de noodzaak van communicatie en vooral van goede communicatie evident".
"Ik ben erg blij met jullie steun en nog meer als jullie me niet kennen. Hartelijk dank voor deze goddelijke daad, want ik weet zeker dat het God is die u daar heeft geïnspireerd. Ik beloof voor jullie te bidden dat dit grote werk waaraan jullie je hebben gewijd nooit zal vervagen.
Zoals ik u zojuist heb gezegd, hebt u grote vriendelijkheid getoond aan een priester die van heel ver komt en u hebt dat gedaan in bijna totale onwetendheid over zijn identiteit.
Ik vraag u nogmaals de uiting van mijn diepe dankbaarheid te aanvaarden voor de daad van groot belang die u voor mij hebt verricht. Ik beloof je aanwezig te zijn bij elke Heilige Mis.
Moge de Heer Jezus, die ons heeft gered door zijn kruisdood, u zegenen en u begunstigen".
