Paus Franciscus bouwde zijn preek op rond de woorden die Christus in het evangelie tot Petrus richtte: "Heb je mij lief? (...) Geef mijn schapen te eten". (Joh 21, 15 en 17).
Eerst een blik van bovenaf. Deze blik komt overeen met Jezus' vraag aan Petrus: "Heb je mij lief? Een vraag die de Heer ons en de Kerk altijd stelt. Verre van pessimistische perspectieven en menselijk over-optimistische perspectieven, en zonder erop in te gaan, zegt de paus in lijn met eerdere pausen:
"Het Tweede Vaticaans Concilie was een geweldig antwoord op die vraag. Voor het eerst in de geschiedenis wijdde de Kerk een concilie aan het bevragen van zichzelf, aan het nadenken over haar eigen aard en haar eigen zending. En het herontdekt zichzelf als een door liefde voortgebracht mysterie van genade, het herontdekt zichzelf als het Volk van God, Lichaam van ChristusDe levende tempel van de Heilige Geest".
Inderdaad. En dit zijn geen pseudo-theologische abstracties, maar realiteiten die bij het geloof horen. En niet tot een theoretisch geloof, maar tot een levend geloof, dat wil zeggen het geloof dat werkt en leeft door de liefde (vgl. Gal. 5, 6). En de Kerk is een "sacrament" (teken en instrument) van Gods liefde (vgl. LG, 1).
En nu is het onze beurt: "Laten we ons afvragen -Francisco nodigt uit als we in de Kerk uitgaan van GodZijn verliefde blik op ons gericht. Er is altijd de verleiding om uit te gaan van het ik in plaats van van God, om onze agenda's boven het evangelie te stellen, om ons te laten meeslepen door de wind van de wereldsgezindheid om de mode van de tijd te volgen of om de tijd te weigeren die de Voorzienigheid ons geeft om terug te keren.
Vervolgens waarschuwt hij voor twee verkeerde uitersten: "Laten we oppassen: noch progressivisme dat zich aanpast aan de wereld, noch traditionalisme of 'involutionisme' dat terugverlangt naar een voorbije wereld zijn bewijzen van liefde, maar van ontrouw. Het is Pelagiaans egoïsme, dat de eigen smaak en plannen boven die van anderen stelt. tot de liefde die God behaagt, die eenvoudige, nederige en trouwe liefde die Jezus van Petrus vroeg".
Franciscus nodigt ons uit het Concilie te herontdekken vanuit het gezichtspunt van Gods liefde en de wezenlijke heilsopdracht van de Kerk, die zij met vreugde moet vervullen (vgl. Johannes XXIII, Allocutie aan het Concilie van Trente, "De heilsopdracht van de Kerk"). Gaudet Mater Ecclesia bij de opening van het Tweede Vaticaans Concilie, 11 oktober 1962). Een kerk die conflicten en controverses overwint om te getuigen van de liefde van God in Christus.
"Wij danken u, Heer, voor de gave van de raad. U die van ons houdt, verlos ons van de aanmatiging van zelfgenoegzaamheid en de geest van wereldse kritiek. Verlos ons van zelfuitsluiting van de eenheid. U die ons teder voedt, leid ons uit het gebied van zelf-referentialiteit. U die wilt dat wij een verenigde kudde zijn, verlos ons van het duivelse bedrog van polarisaties, van "ismen". En wij, uw Kerk, zeggen met Petrus en zoals Petrus tot U: "Heer, U weet alles; U weet dat wij U liefhebben" (vgl. Joh 21,17).
Paus Franciscus.
De tweede blikDe missie van de Kerk, een blik in het midden. Zij "herdert" omdat zij een "herdersvolk" is, ten dienste van het heil. Zo is het en het doet dat door te steunen op het werk van zijn voorgangers, zij het niet uitsluitend, want de zending van de Kerk vraagt om een "organische samenwerking" tussen herders en gelovigen, ieder naar zijn of haar toestand en roeping, bedieningen en charismatische gaven. Dit wordt herontdekt in het proces van de huidige synode over synodaliteit, die de paus heeft verlengd tot oktober 2024.
Deze blik - vervolgt de paus - leidt tot "het samen met anderen in de wereld zijn, zonder zich ooit boven anderen te verheven te voelen, als dienaren van het Rijk Gods (vgl. LG 5), en zonder klerikalisme".
De derde blik: is een totaalbeeld. Omdat het gaat om, zegt Jezus tegen Peterom "mijn schapen" te voeden, alle schapen, aldus de paus, en niet slechts enkele. Want dat zou zijn toegeven aan polarisatie (zich slechts aan een deel van het schaap wijden). En daarom, om het hart van de moederkerk te verscheuren. Wij moeten streven naar eenheid en kerkelijke verbondenheid, en verdeeldheid en extremisme vermijden.
Belang van eenheid: "De hele kerk, wij allemaal. De Heer wil ons zo niet, we zijn zijn schapen, zijn kudde, en we zijn alleen samen, verenigd. Laten we polarisaties overwinnen en staan voor gemeenschap, laten we meer en meer "één" worden. (...) Laten we de "ismen" - zowel het progressivisme als het traditionalisme - buiten beschouwing laten: het volk van God houdt niet van deze polarisatie. Het volk van God is het heilige trouwe volk van God, dit is de Kerk".
De boodschap van de paus beweegt zich dus in deze coördinaten: levend geloof, missie, eenheid.
Er zijn en worden de laatste dagen een aantal artikelen gepubliceerd die lucht geven aan wat zij beschouwen als het fundamentele falen van de Raad. Een ervan is van R. Douthat ("How catholics became prisoners of Vatican II", New York Times, 11-X-2022). De auteur betoogt ook dat Vaticanum II noodzakelijk was en niet ongedaan kan worden gemaakt. Daarom, concludeert hij, is er geen andere keuze dan te proberen de tegenstrijdigheden die zij ons heeft nagelaten op te lossen. Dus het katholicisme dat ooit het Concilie zal overwinnen "zal gekenmerkt blijven door de onnodige breuken die zijn poging tot noodzakelijke hervorming heeft veroorzaakt". Een perspectief dat volgens mij niet echt helpt om de realiteit van het Concilie te begrijpen, noch het huidige moment van de Kerk en haar zending.
De heer Ramiro Pellitero Iglesias
Hoogleraar pastorale theologie
Faculteit Theologie
Universiteit van Navarra
Gepubliceerd in "Kerk en nieuwe evangelisatie".
