Omdat er zoveel situaties van onrecht, oorlog en egoïstische verwaarlozing zijn in vele hoeken van de wereld van vandaag. Laten we luisteren naar de roep om hulp van vervolgde christenen in vele landen, de armen, seksueel uitgebuite kinderen en misbruikte vrouwen in landen waar protesten systematisch worden onderdrukt. Velen worden het zwijgen opgelegd door terrorisme of economische belangen. We kunnen niet onverschillig blijven voor de klimaatrampen die velen zonder middelen van bestaan laten, noch voor het aantal hele gezinnen dat in stilte verdrinkt met de onvervulde droom om Europa over zee te bereiken. De hele wereld beleeft momenteel een verontrustende situatie van politieke, economische en culturele onzekerheid. Ook vandaag de dag zien we duizenden ouderen alleen, verlaten in grote steden over de hele wereld. En niet te vergeten Oekraïne, Syrië, Afghanistan en in totaal 57 gewapende conflicten, waarvan geen melding wordt gemaakt.
Als christenen kunnen we niet zwijgen over zoveel realiteiten waarvoor we samen moeten bidden. Wij willen een verenigd lichaam zijn dat lijdt en viert als een familie. Dit is onze weg naar Pasen, en het gevoel van verbondenheid, met Maria en Jozef, dat al aan de voet van zoveel kruisen van de geschiedenis, zichtbaar en onzichtbaar, de morgen van de verrijzenis aankondigt. "Zoals de soldaat die de wacht houdt, zo moeten wij staan voor de deur van God, onze Heer: en dat is het gebed." Sint Josemaría, F73.
Als het christendom", zei Johannes Paulus II, "zich in onze tijd vooral moet onderscheiden door de kunst van het gebed, hoe kunnen we dan niet opnieuw de behoefte voelen om lange perioden door te brengen in geestelijk gesprek, in stille aanbidding, in een houding van liefde, voor Christus aanwezig in het Heilig Sacrament? Hoe vaak, beste broeders en zusters, heb ik deze ervaring gehad en er kracht, troost en steun in gevonden!
De heilige Josemaría definieert het als noodzakelijk voor het geestelijk leven. Het gebed is de adem die het leven van de geest laat ontwikkelen, en actualiseert het geloof in de aanwezigheid van God en zijn liefde. Dit kan soms een blik zijn op een afbeelding van de Heer of zijn Moeder; soms een smeekbede, in woorden; soms het aanbieden van goede werken, een rozenkrans als familieom de Heilige Mis bij te wonen of om een vrome... negende.
"Bidden is de manier om al het kwaad waar we onder lijden te stoppen." Forge, 76. geen twee gebedstijden zijn hetzelfde. De Heilige Geest, bron van voortdurende nieuwheid, neemt het initiatief, handelt en wacht. "Vrucht van de werking van de Heilige Geest die, door geloof, hoop en liefde te verwekken en te stimuleren, ons doet groeien in de aanwezigheid van God, totdat we weten dat we zowel op aarde, waar we leven en werken, als in de hemel zijn, aanwezig door genade in ons eigen hart". De heilige Josemaría, Gesprekken, 116.
Er is behoefte aan "echte christenen, integere mannen en vrouwen, die in staat zijn de situaties van het leven met een open geest tegemoet te treden, hun medeburgers te dienen en bij te dragen tot de oplossing van de grote problemen van de mensheid, en te getuigen van Christus, waar zij zich later in de samenleving ook bevinden". Het is Christus die voorbijgaat, 28.
Sint Josemaría Escrivá.
Soms lijkt het erop dat gebed, hoe belangrijk ook, zoiets groots als een gewapend conflict of sociaal onrecht nauwelijks kan tegenhouden. Maar het heeft al laten zien dat het oorlogen kan voorkomen of, als ze al aan de gang zijn, de gevolgen ervan kan minimaliseren of er zelfs een einde aan kan maken. Een voorbeeld van deze situatie deed zich voor bij de verschijningen van Fatima. Toen op 13 mei 1917, midden in de Eerste Wereldoorlog, De Maagd Maria vroeg: "Bid elke dag de rozenkrans om vrede in de wereld en het einde van de oorlog te bewerkstelligen".
God roept onvermoeibaar ieder mens op tot de mysterieuze ontmoeting van het gebed. God is degene die het initiatief neemt in het gebed, door in ons het verlangen te leggen om Hem te zoeken, met Hem te spreken, ons leven met Hem te delen. Degene die bidt, die bereid is naar God te luisteren en met Hem te spreken, beantwoordt aan dit goddelijk initiatief. Wanneer wij bidden, dat wil zeggen tot God spreken, is het de hele persoon die bidt. Om de plaats aan te duiden waar het gebed vandaan komt, spreekt de Bijbel soms van de ziel of de geest, en vaker van het hart (meer dan duizend keer): Het is het hart dat bidt.
Daarom: "Bidden is geen kwestie van spreken of voelen, maar van liefhebben. En men heeft lief door te proberen iets tegen de Heer te zeggen, ook al wordt er niets gezegd. St. Josemaría, Furrow, nr. 464. Wij moeten niet ontwaken in de terreur van de ontberingen, maar in de nederige moed van hen die zich verenigen, zoals de eerste christenen, om te bidden met de zekere overtuiging dat Jezus aan het kruis de overwinnaar van de geschiedenis is.
Want de God van ons geloof is geen afstandelijk wezen, dat onverschillig toekijkt naar het lot van de mensheid. Hij is een Vader die vurig van zijn kinderen houdt, een scheppende God die overloopt van genegenheid voor zijn schepselen. En hij verleent de mens het grote voorrecht om te kunnen liefhebben, en overstijgt daarmee het vergankelijke en voorbijgaande. St Josemaría, Vertogen over de universiteit.
Paulus zegt, als één deel van het lichaam lijdt, lijden we allemaal. Als christenen staan we op tegen lijden, oorlog, hopeloosheid en gebrek aan vrijheden. Wij staan achter degenen die lijden, ook al halen zij het nieuws niet. "Actuele gebeurtenissen laten vaak zien dat we verontwaardigd zijn, maar niet wakker; bang, maar niet op onze benen; boos, maar niet op weg; solidair met degenen die ver weg zijn, maar niet zo attent voor degenen die dicht bij ons staan; vrijgevig, maar veilig in onze comfortzones. Bidden is wakker worden voor wat we niet zien en herkennen over onszelf, onze familie, gemeenschap en land in dit cruciale uur van de wereld en de Kerk. Hoe zou ons gebed zijn als we genoeg te eten en te kleden hebben, huis en dak, en we zien deze karavanen van moeders met hun kinderen voorbij trekken en we bieden niet aan, niet wat we zelf nodig hebben, maar wat we niet gebruiken en wat leeg is. We moeten ons hart openen, Jezus die om onderdak vraagt verwelkomen en ontvangen.". Miguel Márquez Calle, G. Carmelita.
Paus Franciscus vraagt alle christenen te bidden "dat zij die lijden wegen van leven mogen vinden, waarbij zij zich laten aanraken door het Hart van Jezus".
Paus Franciscus vertelt ons in zijn Catechese over het gebed die op 6 mei 2020 begon. "Tegenover al deze moeilijkheden mogen we ons niet laten ontmoedigen, maar moeten we met nederigheid en vertrouwen blijven bidden", Paus Franciscus.
Bidden, zoals elke volledig persoonlijke handeling, vereist aandacht en intentie, bewustzijn van Gods aanwezigheid en een effectieve en oprechte dialoog met Hem. Een voorwaarde om dit alles mogelijk te maken is herinnering. Deze houding is essentieel in de momenten die speciaal gewijd zijn aan het gebed, het afsnijden van andere taken en het proberen te vermijden van afleiding. Maar zij mag niet beperkt blijven tot deze momenten, maar moet zich uitstrekken tot de gewone herinnering, die vereenzelvigd wordt met een geloof en een liefde die, het hart vervullend, ertoe leiden dat men probeert al zijn handelingen in verband met God te leven, hetzij uitdrukkelijk, hetzij impliciet.
Vaak zijn we down, dat wil zeggen dat we geen gevoelens hebben, geen troost, we kunnen niet meer. Het zijn die grijze dagen..., en daar zijn er veel van in het leven! Maar het gevaar schuilt in het hebben van een grijs hart. Als dit "down zijn" naar het hart gaat en het ziek maakt......en er zijn mensen die leven met een grijs hart. Dit is verschrikkelijk: men kan niet bidden, men kan geen troost voelen met een grijs hart! Of men kan met een grijs hart geen geestelijke dorheid voortzetten. Het hart moet open en lichtgevend zijn, zodat het licht van de Heer binnen kan komen. En als het niet binnenkomt, moet er hoopvol op gewacht worden. Maar sluit het niet in het grijs.
Wat is een echte verleiding tegen het gebed en, meer in het algemeen, tegen het christelijk leven.. Acedia is "een vorm van hardheid of onaangenaamheid als gevolg van luiheid, laksheid van ascese, achteloosheid van waakzaamheid, nalatigheid van het hart". CIC, 2733. Het is een van de zeven "hoofdzonden" omdat het, gevoed door aanmatiging, kan leiden tot de dood van de ziel. Op deze momenten wordt het belang van een andere kwaliteit van het gebed duidelijk: volharding.. De raison d'être van het gebed is niet het verkrijgen van voordelen, noch het zoeken naar bevredigingen, genoegens of vertroostingen, maar de gemeenschap met God; vandaar de noodzaak en de waarde van volharding in het gebed, dat altijd, met of zonder aanmoediging en vreugde, een levende ontmoeting met God is. Catechismus 2742-2745, 2746-2751.
Zonder volledig vertrouwen in God en in zijn liefde, zal er geen gebed zijn, tenminste oprecht gebed dat beproevingen en moeilijkheden kan overwinnen. Het is niet alleen een kwestie van vertrouwen dat een bepaald verzoek zal worden ingewilligd, maar van de zekerheid die men heeft in degene van wie men weet dat hij ons liefheeft en begrijpt, en voor wie men dus zonder voorbehoud zijn hart kan openen. Catechismus , 2734-2741.
Bibliografie
- Opusdei.org.
-Paus Franciscus' catechese over het gebed, 2020.
-Katechismus van de Katholieke Kerk.
- Carmelitaniscalzi.com.
-Johannes Paulus II, Litt. Ecclesia de Eucharistia, 2004.
-St. Josemaría, Vertogen over de Universiteit. De inzet voor de waarheid (9 mei 1974).
