Chiara Lubich en de Jezus van het Vierde Woord

Chiara is een onmisbare referentie in deze moeilijke tijden waarin veel christenen zich ontmoedigd voelen omdat zij een minderheid zijn te midden van een pluriforme en complexe samenleving, die met de rug naar God lijkt te leven.

Het belang van Chiara's teksten

Deze christenen voelen zich in de steek gelaten en hebben heimwee naar een voorbije, zogenaamd idyllische tijd die zij niet hebben meegemaakt. Zij worden overmand door verdriet en lijken op de voorovergebogen vrouw in het evangelie (Lc 13,10-17), die niet in staat is haar hoofd ten hemel te heffen. Deze christenen, in nood om hun vreugde die Christus ons brengtHet zou voor hen goed zijn de teksten van Chiara, een vrouw die altijd aandacht had voor de ingevingen van de Heilige Geest, te verdiepen en te mediteren. Zij wist heel goed dat de kracht van de christen altijd geleend wordt, want onze zwakheid wordt kracht in Christus.

Chiara en de Christusfiguur

Een van mijn favoriete teksten van Chiara Lubich is een artikel geschreven voor het agentschap Zenit voor Goede Vrijdag 2000. Ze was toen tachtig jaar oud, hoewel ze het geschreven zou kunnen hebben aan het begin van haar spirituele reis, want hier vinden we een van de meest karakteristieke kenmerken van haar spiritualiteit: meditatie over Jezus verlaten.

In tegenstelling tot de verwachtingen van de christenen die gehecht zijn aan de veronderstelde veiligheid van andere tijden, presenteert Chiara de figuur van een Christus die aan het kruis van zijn goddelijkheid is ontdaan om zich nog meer met de mens te verenigen, om te ervaren Hij is ook de angst en hulpeloosheid van de mens. op bepaalde momenten in zijn leven. Dit is de betekenis van het vierde woord dat aan het kruis werd uitgesproken: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten" (Mt 27,47).

Chiara en de gewonden van het leven

Ik heb eens een verklaring gelezen die mij helemaal niet overtuigde: Jezus was begonnen een psalm te bidden die deze woorden bevatte en zijn uitputting verhinderde hem zijn gebed voort te zetten. Het is mogelijk dat Jezus die psalm aan het bidden was, maar feit is dat zijn woorden duidelijk uitdrukken wat hij op dat moment voelde. Eeuwenlang is aan dit vierde woord onvoldoende aandacht besteed, misschien omdat sommigen dachten dat het een onbeantwoordbare vraag was.

Anderzijds weten wij gelovigen, zoals Chiara ons in herinnering brengt, dat de Vader zijn Zoon voor eeuwig heeft opgewekt en verheven. In dit verband wijst zij er ook op: "In Hem was de liefde nietig, het licht gedoofd, de wijsheid verstomd. We waren gescheiden van de Vader. Het was nodig dat de Zoon, in wie wij ons allen bevonden, scheiding van de Vader proefde. Hij moest Gods verlatenheid ervaren zodat wij ons niet langer verlaten zouden voelen".

Hoop aan de voeten van Christus

Chiara ziet in deze Jezus die zijn overgave aan velen uitschreeuwt... mensen die lijden Hij neemt ook degenen waar die lijden in hun geest: de gedesillusioneerden, de verradenen, de angstigen, de schuchtere, de gedesoriënteerde... Deze laatsten zijn de gewonden van het leven, een uitdrukking die soms door de heilige Johannes Paulus II wordt gebruikt en die ik niet lang geleden als uithangbord van een afdeling in een boekhandel in Lourdes zag. Ik denk dat degenen die ziek van geest zijn veel talrijker zijn dan de anderen, omdat er in een maatschappij zonder solidariteit talloze mensen zijn die in eenzaamheid en hulpeloosheid leven.

Jezus is in hen verlaten, omdat, zoals Chiara zegt: "Jezus is in hen verlaten.We kunnen Hem zien in elke lijdende broeder. Door hen te benaderen die op Hem lijken, kunnen we tot hen spreken over Jezus verlaten.".

Lijders is het idee verkocht dat hun leven een mislukking is en dat niets de moeite waard is. Maar Jezus heeft veel meer geleden dan zij allemaal.... Chiara herinnert ons eraan dat achter alle pijnlijke aspecten van het leven het gezicht van Christus schuilgaat. We zouden eraan kunnen toevoegen dat het een concreet gezicht is met een identiteit, ook al heeft het zeer uiteenlopende voorstellingen, en als zijn gezicht herkenbaar is, dan moet dat ook het gezicht van onze broeders en zusters zijn, omdat, zoals Chiara opmerkt, elk van hen Hem is.

Het is onze taak om pijn om te zetten in liefde, een taak die menselijkerwijs onmogelijk lijkt, maar mogelijk wordt gemaakt door de kracht en andere gaven van de Geest van Christus..

Chiara en haar visie op de jeugd

De evocatie van de verlating van de gekruisigde Christus brengt mij ertoe Chiara in verband te brengen met Olivier Clément, een bekende Franse orthodoxe theoloog. Beiden hadden een grote bewondering voor patriarch Athenagoras en hadden enkele persoonlijke ontmoetingen die zij in hun geschriften vastlegden. Tegenover de politieke en sociale stormen van die tijd, zoals mei '68, was Athenagoras noch pessimistisch noch nostalgisch over een zogenaamd beter verleden, en hij verzekerde Clément dat deze jonge demonstranten hem met mededogen inspireerden. Ook al beseffen ze het niet, het zijn volledig in de steek gelaten jongeren en hun schreeuw is nog steeds de schreeuw van wezen. De patriarch, een groot kenner van de mensheid, ziet de studentenopstand als een schreeuw om hulp. Van zijn kant benadrukt Clément dat, ondanks de schijnbare triomf van het nihilisme, er een grote leegte is in een protestbeweging die beweert de erfgenaam te zijn van Marx, Nietzsche en Freud.

Authentieke christelijke oecumene

Zij geloven, zoals zoveel anderen, in de transformatie van structuren, of misschien zelfs niet in dat, hoewel zij niet beseffen dat de enige creatieve revolutie in de geschiedenis de revolutie is die wordt geboren uit de transformatie van harten. Chiara Lubich van haar kant, die getuige was van een turbulente tijd waarin Christus opnieuw werd verlaten en vervangen door hopeloze utopieën, vond in Athenagoras het hart van een vader, een jeugdige geest vol geloof en hoop. Hij beschrijft hem niet als een gescheiden broer, een zeer frequente uitdrukking in de post-conciliaire periode, omdat hij ervan overtuigd is dat zij tot hetzelfde huis, tot dezelfde familie behoren. Dit is de echte oecumene, waarin verschillen hun kleur hebben verloren dankzij de zon van de naastenliefde. Zozeer zelfs dat de schreeuw van Jezus die aan het kruis is achtergelaten, noodzakelijkerwijs gericht is tot alle christenen zonder uitzondering. De ontmoeting met de verlaten Jezus, aanwezig in zoveel broeders en zusters die we niet alleen kunnen laten, is een goed voorbeeld van oecumene.