Η προέλευση του χριστιανικού ιερατείου

Πώς εξηγείται ότι ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε ποτέ στον εαυτό του ως "Ιερέας";

Το ιερέας είναι πρωτίστως ένας μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρωπότητας. Κάποιος που κάνει τον Θεό παρόντα ανάμεσα στους ανθρώπους και ταυτόχρονα κάποιος που φέρνει τις ανάγκες όλων ενώπιον του Θεού και μεσιτεύει γι' αυτούς. Ιησούςπου είναι αληθινός Θεός και αληθινός άνθρωπος, είναι ο πιο αυθεντικός ιερέας.

Ωστόσο, γνωρίζοντας την κατεύθυνση που είχε πάρει το ιερατείο Ισραηλίτες Στην εποχή του, που περιοριζόταν στην εκτέλεση τελετών κατά τις οποίες θυσιάζονταν ζώα στο Ναό, αλλά και με την καρδιά του πιο συντονισμένη από το συνηθισμένο στις πολιτικές ίντριγκες και στη λαχτάρα για προσωπική εξουσία, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Ιησούς δεν παρουσιάστηκε ποτέ ως ιερέας.

Το δικό του δεν ήταν ένα ιεροσύνη όπως αυτό που παρατηρήθηκε στους ιερείς του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, για τους συγχρόνους του φαινόταν προφανές ότι δεν ήταν, αφού σύμφωνα με το νόμο η ιεροσύνη επιτρεπόταν στα μέλη της φυλής του Λευί και ο Ιησούς ανήκε στη φυλή του Ιούδα.

Η μορφή του ήταν πολύ πιο κοντά σε εκείνη των αρχαίων προφητών, οι οποίοι κήρυτταν την πίστη στον Θεό (και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως ο Ηλίας και ο Ελισσαιέ, έκαναν θαύματα), ή, πάνω απ' όλα, η μορφή των πλανόδιων δασκάλων που περιφέρονταν πόλεις και χωριά που περιβάλλεται από μια ομάδα μαθητών τους οποίους δίδασκαν και των οποίων τις συνεδρίες διδασκαλίας επέτρεπαν στους ανθρώπους να πλησιάσουν. Στην πραγματικότητα, η Ευαγγέλια σκεφτείτε ότι όταν οι άνθρωποι μιλούσαν στον Ιησού τον αποκαλούσαν "Ραββίνο" ή "Δάσκαλο".

Αλλά ο Ιησούς εκτελούσε σωστά τα ιερατικά του καθήκοντα;

Φυσικά. Είναι χαρακτηριστικό του ιερέας φέρνοντας τον Θεό πιο κοντά στους ανθρώπους και προσφέροντας ταυτόχρονα θυσίες για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Η εγγύτητα του Ιησού στην ανθρωπότητα που έχει ανάγκη από σωτηρία και τη μεσολάβησή του, ώστε να μπορέσουμε να επιτύχουμε την Το έλεος του Θεού κορυφώνεται με τη θυσία του Σταυρού.

Ακριβώς εδώ προκύπτει μια νέα σύγκρουση με την πρακτική της ιεροσύνη κατάλληλη για εκείνη την εποχή. Η σταύρωση δεν μπορούσε να θεωρηθεί από εκείνους τους ανθρώπους ως ιερατική προσφορά, αλλά το αντίθετο. Αυτό που ήταν ουσιώδες για τη θυσία δεν ήταν η ταλαιπωρία του θύματος, ούτε ο ίδιος ο θάνατός του, αλλά η εκτέλεση μιας τελετής υπό τους όρους που καθορίζονταν στο Ναό της Ιερουσαλήμ.

Το Ο θάνατος του Ιησού παρουσιάστηκε στα μάτια τους με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο: ως η εκτέλεση ενός καταδικασμένου σε θάνατο. θάνατοςΤο έργο, που πραγματοποιήθηκε εκτός των τειχών του ΙερουσαλήμΑντί να προσελκύει τη θεία καλοσύνη, θεωρήθηκε -βγάζοντας ένα κείμενο από το Δευτερονόμιο (Δευτ. 21:23) εκτός πλαισίου- αντικείμενο κατάρας.

Μήπως αρχίσαμε να μιλάμε για "Ιερείς" ήδη από την αρχή της Εκκλησίας;

Στον απόηχο του Ανάσταση και την Ανάληψη του Ιησού στον ουρανό, μετά τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος σε ΠεντηκοστήΜε την πάροδο του χρόνου, οι Απόστολοι άρχισαν να κηρύττουν, και όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να συνδέουν συνεργάτες με το έργο τους. Αλλά αν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεν είχε ποτέ ορίσει τον εαυτό Του ως τον ιερέαςΉταν λογικό ότι ένας τέτοιος όρος δεν θα περνούσε καν από το μυαλό τους μαθητές να μιλήσουν για τον εαυτό τους σε αυτές τις πρώτες στιγμές.

Στην πραγματικότητα, η εργασίες Τα καθήκοντα που εκτελούσαν είχαν ελάχιστη σχέση με εκείνα των Εβραίων ιερέων στο Ναό. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούσαν άλλα ονόματα που χαρακτήριζαν πιο περιγραφικά τα καθήκοντά τους στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες: apóstolos που σημαίνει "απεσταλμένος", epíscopos που σημαίνει "επιθεωρητής", presbýteros "πρεσβύτερος" ή diákonos "υπηρέτης, βοηθός", μεταξύ άλλων.

Ωστόσο, αναλογιζόμενοι και εξηγώντας τα καθήκοντα αυτών των "λειτουργών" που είναι οι Απόστολοι ή που οι ίδιοι ήταν θεσμοθέτησηΚατά τον ίδιο τρόπο, μπορεί να φανεί ότι πρόκειται για πραγματικά ιερατικές λειτουργίες, αν και έχουν διαφορετική σημασία από αυτή που χαρακτήριζε την ισραηλιτική ιεροσύνη.

Ποια είναι αυτή η "Νέα Αίσθηση" της Χριστιανικής Ιεροσύνης;

Αυτό το "νέο νόημα" μπορεί ήδη να φανεί, για παράδειγμα, όταν Αγίου Παύλου μιλάει για τα δικά του καθήκοντα στην υπηρεσία του Εκκλησία. Στις επιστολές του, περιγράφοντας τη διακονία του, χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο που είναι σαφώς ιερατικό, αλλά το οποίο δεν αναφέρεται σε μια ιεροσύνη με δική της προσωπικότητα, αλλά σε μια συμμετοχή στην Αρχιερωσύνη του Ιησού Χριστού.

Υπό αυτή την έννοια, Αγίου Παύλου δεν ισχυρίζεται ότι μοιάζει με τους ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης, διότι το καθήκον του δεν είναι να κάψει το κουφάρι ενός ζώου στη φωτιά του θυσιαστηρίου για να το απομακρύνει - "αγιάζοντάς" το με την τελετουργική έννοια - από αυτόν τον κόσμο, αλλά να "...".αγιάστε"Με μια άλλη έννοια, βοηθώντας τους να φτάσουν στην "τελειότητα", φέρνοντάς τους στο βασίλειο του Θεού - σε ζωντανούς ανθρώπους με τη φωτιά του Άγιο ΠνεύμαΤο Ευαγγέλιο κηρύχθηκε στις καρδιές τους μέσω του κηρύγματος του Ευαγγελίου.

Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν γράφει στους Κορινθίους, ο Άγιος Παύλος σημειώνει ότι συγχώρεσε τις αμαρτίες όχι για λογαριασμό τους, αλλά στο όνομα των Κορινθίων. in persona Christi (πρβλ. Β΄ Κορ. 2:10). Δεν πρόκειται για μια απλή αναπαράσταση ή μια παράσταση "στη θέση" του Ιησού, αφού Ο ίδιος ο Χριστός είναι αυτός που ενεργεί με την υπουργοί και μέσω αυτών.

Επομένως, μπορεί να δηλωθεί ότι στο πρωτόγονο Εκκλησία υπάρχουν λειτουργοί των οποίων η διακονία έχει πραγματικά ιερατικό χαρακτήρα, οι οποίοι εκτελούν ποικίλα καθήκοντα για την υπηρεσία στις κοινότητες χριστιανικές εκκλησίες, αλλά με ένα αποφασιστικό κοινό στοιχείο: κανένας από αυτούς δεν είναι "ιερέας" από μόνος του - και ως εκ τούτου δεν απολαμβάνει την αυτονομία να ασκεί μια "ιεροσύνη" από μόνος του, με τη δική του προσωπική σφραγίδα - αλλά μάλλον συμμετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού.