Juan Armando Méndez Sosa is een seminarist uit het aartsbisdom Puebla in Mexico. Hij is 25 jaar oud en studeert sinds vier jaar theologie aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa. "Ik beleef een prachtige ervaring," zegt hij.
In dit interview spreekt hij over zijn familie, zijn roeping en de uitdagingen van evangelisatie in Mexico, een jong land met een steeds kleiner aantal gedoopten. Maar de Maagd van Guadalupe blijft wonderen verrichten. Als toekomstig priester wil ik me ook inzetten om via mijn roeping mee te werken aan de verbetering van mens en maatschappij.Ik zal werken aan het herstel van de grote waarden die we verliezen en vooral de mensen begeleiden die God mij toevertrouwt om hen naar de hemel te leiden.
Wat heeft uw familie betekend in het proces van uw roeping?
Mijn familie is voor mij een zeer belangrijk instrument van de Heer geweest om Gods plan voor mij te ontdekken. Ik ben de vrucht van Gods liefde en van de liefde van mijn ouders.
In mijn eerste levensmaanden is er een interessante gebeurtenis: mijn moeder leed aan pre-eclampsie toen ze zwanger was van mij... en was in een ernstige toestand, dus de artsen vroegen mijn vader en grootouders om... om te beslissen of ik mijn leven of dat van mijn moeder red...Het antwoord was dat de dokter zijn best zou doen om ons beiden te redden. Mijn vader ging toen naar het ziekenhuis en bood me aan God aan.
Zijn gebed werd verhoord en mijn moeder en ik zijn goed terechtgekomen. Ik ben geboren op 27 december, de feestdag van de heilige Johannes de Apostel, met wie ik me altijd veel heb vereenzelvigd en wiens naam ik draag. Ik was zo klein bij mijn geboorte, slechts 7 maanden oud, dat een grootmoeder zei dat ik zou kunnen sterven, dus werd ik 20 dagen na mijn geboorte gedoopt. Mijn geboorte was vroeg voor dit leven en ook voor het leven in genade.
Je vader offerde je aan God en de Heer riep je tot het priesterschap ....
Elke roeping is een liefdesverklaring. God, die zoveel van me houdt, zegt tegen me: "Ik zeg je waar ik je heen wil brengen". Er is een concreet moment waarvan ik me de dag herinner, de plaatshet uur dat ik ervoer dat de Heer me riep... en nodigde me uit om hem te volgen in de priesterroeping.
Het was een liefdesverklaring die gebruik maakte van bepaalde concrete omstandigheden: een gezin, een gemeenschap, een jeugdgroep en een beroepsgetuigenis van een andere seminarist, wiens ogen straalden en wiens gelaat een enorme blijdschap uitstraalde toen hij over zijn roeping vertelde. Deze roeping is ook een verhaal van verlossing. Voor anderen lijkt het misschien dwaas, maar voor mij niet, want het is Gods doortocht door mijn leven.
Mijn roeping heeft twee momenten. De eerste is dat ik als kind tegen mijn moeder zei dat ik een "vadertje" wilde zijn als ik groot was en speelde bij het opdragen van de heilige Mis. Mijn familie heeft altijd actief deelgenomen aan de Kerk, vooral en zonder mankeren aan de zondagse eucharistieviering. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik, toen ik de priester zag, zei dat ik wilde worden zoals hij.
Het tweede moment waarop ik Gods roeping op een meer concrete manier waarnam, was toen mijn pastoor, als coördinator van een jeugdgroep van de "Christelijke Familiebeweging", een seminarist uitnodigde om ons te vergezellen als geestelijk adviseur.
Tijdens een ontmoeting met ons vroeg ik hem waarom hij naar het seminarie was gegaan, waarop hij antwoordde met een gedetailleerd verslag van zijn roeping. Terwijl hij sprak, viel mij een detail op dat niet onopgemerkt bleef.Zijn grote enthousiasme bleek uit de glans van geluk in zijn ogen. Het was op dat moment, door zijn beroepsgetuigenis, dat de Heer mij verontrustte en mij ertoe bracht mijzelf vragen te stellen over mijn roeping en mijn inzicht daarin te verdiepen door middel van geestelijke begeleiding.
En nu ben je al vier jaar in Bidasoa...
Ja, ik heb vier jaar leven een prachtige ervaring op Bidasoa. Het seminarie is als de tijd die de apostelen met Jezus doorbrachten om Hem te leren kennen, van Hem te leren, in intimiteit met Hem te leven en dan uitgezonden te worden.
Deze eerste fase van de vorming, die ik nog maar enkele maanden te gaan heb, is een grote ervaring van God geweest, Hem zo goed mogelijk leren kennen, mezelf ook leren kennen en zien wat ik nodig heb of wat ik nodig heb om te proberen zo veel mogelijk op Hem te lijken, want dat is wat er van een priester verwacht wordt, Christus zijn op aarde, waarvoor een dagelijkse strijd nodig is die vooral gesterkt wordt door de genade van God, het gebed, zowel het mijne als dat van de hele Kerk.
Juan Armando met andere Mexicaanse seminaristen in Bidasoa
Juan Armando Méndez Sosa is een seminarist uit het aartsbisdom Puebla in Mexico. Hij is 25 jaar oud en studeert sinds vier jaar theologie aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa.
"In Mexico was er een tijd dat het geloof kon worden "overgedragen" en "ingebakken" in het gezin en in de "religieuze omgeving". Nu lijkt het in meer of mindere mate te gaan om ruimtes van ontkerstening, van 'besmetting door wereldsheid', van secularisatie", zegt hij.
Daarom wil hij bijdragen aan het herstel van de waarden van Mexico: "We willen het Mexicaanse volk helpen om zijn waarden terug te krijgen.Als toekomstig priester wil ik me ook inzetten om via mijn roeping mee te werken aan de verbetering van mens en maatschappij.Ik zal werken aan het herstel van de grote waarden die we verliezen en vooral de mensen begeleiden die God mij toevertrouwt om hen naar de hemel te leiden.
Mexico is (of was) het meest katholieke land in Latijns-Amerika. Veel jongeren verlaten nu echter het katholieke geloof voor andere protestantse denominaties en zelfs esoterische praktijken.
Ik zou willen verwijzen naar een inaugurele rede die de apostolische nuntius in Mexico, Franco Coppola, in 2021 hield tijdens de plenaire vergadering van de Mexicaanse bisschoppenconferentie (CEM).
Van de gegevens die hij noemt, onderstreep ik het volgende: volgens de laatste volkstelling die door het INEGI in Mexico is uitgevoerd, maken katholieken momenteel 77,8 % van de bevolking uit. De laatste tien jaar is het aantal katholieken echter afgenomen en het aantal atheïsten toegenomen, meer dan het aantal protestanten.
De helft van alle Mexicanen is tegenwoordig jonger dan 30 jaar. Dat betekent dat we een jong land zijn, maar we kunnen niet zeggen dat de helft van degenen die deelnemen aan de liturgische vieringen jongeren onder de 30 zijn. Een ander aspect om rekening mee te houden is dat het aantal dopelingen is afgenomen en het aantal religieuze huwelijken is dramatisch gedaald. Er is ook een crisis in de roepingen voor het priester- en religieuze leven.
Geconfronteerd met deze situatie is er een verantwoordelijkheid die we niet uit de weg mogen gaan. Want, zoals bisschop Coppola zegt, "deze gegevens zijn een wake-up call voor ons allen wanneer we voor Hem staan, de Heer van de oogst zal ons vragen verantwoording af te leggen over de vele talenten die Hij ons heeft toevertrouwd: een katholiek volk, trouw en toegewijd aan Onze Lieve Vrouw van Guadalupe".
Wat zijn de belangrijkste uitdagingen voor de evangelisatie van Mexico als toekomstig priester?
Ik noem twee grote uitdagingen: de opleiding en opvoeding in het geloof van gezinnen, kinderen, jongeren en adolescenten en het versterken van huwelijken
Wat is het risico voor kinderen, jongeren en vooral jonge Mexicanen? De nuntius legt uit: "Het risico voor hen is dat zij niet eens in staat zullen zijn om contact te hebben en dus om het plan van liefde te kennen dat God voor ieder van hen heeft en dus dat van verloren achter de ideologieën die hen illusoir geluk beloven... en laat hen alleen en gedesillusioneerd achter in de kunstmatige paradijzen van de drugs. Een feit dat in dit verband voor zich spreekt is de toename van zelfmoorden onder adolescenten en jongeren in het hele land elk jaar.
Steeds minder huwelijken worden in de kerk gesloten en steeds meer gezinnen gaan uit elkaar.
"In Mexico was er een tijd dat het geloof kon worden "overgedragen" en "ingebakken" in het gezin en in de "religieuze omgeving". Nu lijkt het in meer of mindere mate te gaan om ruimtes van ontkerstening, van "besmetting door wereldsheid", van secularisatie".
De nuntius citeert paus Franciscus en herhaalt: "Wij kunnen alleen van humanisme spreken op basis van de centrale plaats van Jezus, die in Hem de kenmerken van het authentieke gelaat van de mens ontdekt. Het is de contemplatie van het gelaat van de dode en verrezen Jezus die onze menselijkheid opnieuw samenstelt, zelfs die welke gefragmenteerd is door de ontberingen van het leven of door de zonde".
De Heer heeft mij geroepen om als priester te werken voor de redding van zielen, want Hij wil dat alle mensen gered worden en tot de volle kennis van de waarheid komen (vgl. 1 Tim 2:4).
Het is triest dat veel mensen in Mexico zich van God afkeren en proberen hun leven te leiden door Hem opzij te schuiven, maar de mens is gemaakt voor God en zijn hart zal geen vreugde en vervulling vinden totdat het in Hem rust, zoals de heilige Augustinus het zegt.
Ik ben ontroerd omdat ik weet dat ze verschillende omstandigheden waardoor mensen zich van God afkeren, maar God "sterft van liefde" voor hen. Alle mensen moeten Gods plan voor hen kennen, zij moeten Hem kennen om Hem steeds meer lief te hebben. Jezus is gekomen om ons een nieuw leven in Hem te geven, zodat we afstand doen van de oude mens (Ef 4). Dit is de horizon van mijn toekomstige priesterlijke missie.
Wordt de godsdienstvrijheid in Mexico bedreigd?
Wat de wetgeving betreft, lijkt dit niet het geval te zijn. In de praktijk echterIk denk dat we niet kunnen spreken van echte godsdienstvrijheid in ons land.Dit is een zeer tot nadenken stemmend, maar uiterst breed en complex onderwerp.
Een voorbeeld hiervan is de pandemie, waarbij sommige Mexicaanse staatsautoriteiten (helaas niet alle) het recht op vrijheid van godsdienst hebben geëerbiedigd en zich hebben beperkt tot het vaststellen van de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen voor de gezondheid, zonder de pretentie te hebben te beslissen over de opening of sluiting van kerken of over liturgische vieringen.
In het licht hiervan mogen wij niet vergeten hoe in de vorige eeuw vele Mexicanen hebben gestreden en zelfs hun leven hebben gegeven om hun recht op vrijheid van godsdienst te doen gelden.
Een ander probleem van Mexico is misschien de onveiligheid, en daarmee de ontvoering van en moord op priesters.s
Het is een realiteit dat groot kwaad in ons land op de loer ligt, zoals criminaliteit en georganiseerde misdaad. En daardoor leven veel gemeenschappen dagelijks in angst.
In de media horen we voortdurend over de moord op journalisten en ook op priesters. Geweld in het algemeen bereikt alle sectoren van de samenleving.
De laatste gebeurtenis die mij diep heeft bedroefd is de gebeurtenis die plaatsvond in het voetbalstadion in Querétaro waar bij een confrontatie tijdens de wedstrijd ongeveer 17 doden en verscheidene gewonden vielen.
De volgende dag plaatste ik de volgende status op mijn sociale netwerken: "wat gisteren in het stadion van Querétaro is gebeurd, moet ons doen nadenken over het soort samenleving dat we opbouwen en hoe we kunnen bijdragen tot de verbetering ervan, te beginnen met onszelf, onze gezinnen (onderwijs voor de kinderen) en onze eigen gemeenschap. We kunnen het kwaad niet normaliseren, want vroeg of laat is het onze ondergang".
Als toekomstig priester wil ik me ook inzetten om via mijn roeping mee te werken aan de verbetering van mens en maatschappij.Ik zal werken aan het herstel van de grote waarden die we verliezen en vooral de mensen begeleiden die God mij toevertrouwt om hen naar de hemel te leiden.
"De weldoeners, voor wie wij seminaristen en priesters altijd in ons gebed aanwezig zijn, zijn hun al onze dank verschuldigd. Zij moeten weten dat zij met hun geestelijke en materiële hulp rechtstreeks meewerken aan het heilswerk".
De grote devotie van de Mexicanen is de Maagd van Guadalupe. Doet de Maagd nog steeds wonderen?
Een moeder in het gezin is altijd een sterke en onmisbare pijler, Wanneer zij ontbreekt, verliest het gezin vaak een beetje van zijn eenheid en samenleven, want zij brengt haar kinderen altijd samen. De heilige Maria van Guadalupe is de moeder van de Mexicanen, van heel Amerika en van allen die tot haar komen.
Haar wens toen zij verscheen aan de Indiaan Juan Diego was de volgende: "Weet, wees verzekerd, mijn zoon, mijn kleine, dat ik inderdaad de volmaakte eeuwige maagd Maria ben, dat ik de eer en de vreugde heb de Moeder te zijn van de zeer ware God voor wie men leeft, de schepper van mensen, de eigenaar van nabijheid en onmiddellijkheid, de eigenaar van de hemel, de eigenaar van de aarde. Ik wil heel graag, ik verlang heel graag, dat men hier mijn heilig huisje opricht waar ik Hem zal tonen, ik zal Hem verheerlijken door Hem openbaar te maken, ik zal Hem in al mijn persoonlijke liefde aan de mensen geven, aan Hem die mijn barmhartige blik is, aan Hem die mijn hulp is, aan Hem die mijn redding is. Want in waarheid heb ik de eer uw barmhartige moeder te zijn, de uwe en van alle mensen die op deze aarde samenleven, en ook van alle andere gevarieerde mensenrassen, zij die mij liefhebben; zij die mij aanroepen, zij die mij zoeken, zij die op mij vertrouwen. Want daar zal ik in waarheid luisteren naar hun geroep, hun verdriet, om al hun verschillende zorgen, hun ellende, hun pijnen te verhelpen".
Ondanks alles lijkt het mij dat de Mexicanen voor het merendeel vurig gehecht blijven aan... Heilige Maria van GuadalupeZij is degene die haar kinderen om zich heen verzamelt, ongeacht hun toestand, omdat we allemaal weten dat zij onze moeder is, een band van eenheid voor de Mexicanen.
Er wordt gezegd dat is de meest bezochte Marian site ter wereldDe kerk, met tussen de 17 en 20 miljoen bezoekers per jaar, staat op de tweede plaats na de Sint-Pietersbasiliek in het Vaticaan. Zij wilde daar haar heilige huisje om haar kleine kinderen te troosten en hen de God te tonen voor wie zij leven. Uit deze cijfers van pelgrims of bezoekers blijkt dat veel mensen om haar voorspraak komen vragen, de wonderen die aan haar voorspraak worden toegeschreven zijn ontelbaar.
Hoe kunnen we onze weldoeners aanmoedigen om seminaristen te helpen, zodat er geen roeping verloren gaat?
De weldoenersWij seminaristen en priesters houden hem voortdurend in onze gebeden, we zijn ze allemaal onze dank verschuldigd. Zij moeten weten dat zij met hun geestelijke en materiële hulp rechtstreeks bijdragen aan het verlossingswerk. Van een collega-seminarist hoorde ik dit motto: "Laat geen enkele roeping verloren gaan - opdat alle zielen gered worden".
Zij moeten blijven bedenken dat elke inspanning niet alleen voor één of andere bijzondere Kerk is, maar de zorg voor vele bijzondere Kerken, aanwezig op vier continenten, onderstreept. Zo dragen zij ertoe bij dat het Evangelie van Jezus Christus de hele wereld bereikt. Dit moet uw harten vervullen met vreugde en de wetenschap dat u deelneemt aan de evangelisatie van alle volkeren.
Moge God u oneindig belonen voor de hulp die u, zoals wij in Mexico zeggen, "uit het hart" aan de Kerk geeft, zodat zij haar missie kan uitvoeren die onze Heer iets meer dan tweeduizend jaar geleden kwam vestigen en die het "universele sacrament van het heil" is. Zoals Hij heeft beloofd, zal degenen die geven niet onbeloond laten...zelfs een glas water aan een van zijn discipelen. Moge God hen belonen voor al het goede dat zij voor de Kerk doen. We bidden voor de campagne "Laat geen roeping verloren gaan".
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie
