Gebed, mis en christelijke missie

Het is speciaal gefixeerd op het gebed van Jezus op de dag van zijn doop in de rivier de Jordaan. Daarheen zou hij gaan, hij die geen zonde had om zich van te wassen, in gehoorzaamheid aan de wil van de Vader. En hij bleef niet aan de andere kant van de rivier op de oever staan, alsof hij wilde zeggen: ik ben de heilige en jullie zijn de zondaars. Hij stond aan het hoofd van de boetelingen, "in een daad van solidariteit met onze menselijke toestand".

Dit is altijd het geval, merkt de paus op: "We bidden nooit alleen, we bidden altijd met Jezus.". Een thema dat eerder door emeritus paus Benedictus werd ontwikkeld en verdiept. Ook voor Christus begrijpen.

Het gebed van de Zoon van God

Dit is wat de Catechismus van de Katholieke Kerk zegt en wat Franciscus zegt: "De gebed De kinderliefde, die de Vader van zijn kinderen verwacht, zal uiteindelijk door de enige Zoon zelf in zijn menselijkheid, met de mensen en voor hen worden beleefd" (n. 2599).

Het evangelie van Lucas vertelt ons dat toen Jezus werd gedoopt, terwijl hij bad, er als het ware een gat in de hemel werd geopend en de stem van de Vader werd gehoord: "...".Gij zijt mijn zoon, heden heb ik u verwekt."(Lk 3:22). En de paus merkt op dat deze eenvoudige zin een immense schat bevat, omdat hij ons een glimp laat zien van het mysterie van Jezus en van zijn hart dat altijd op de Vader gericht is:

"In de wervelwind van het leven en de wereld die zal komen om het te veroordelen, zelfs in de zwaardere ervaringen en verdriet dat hij zal moeten verdragen, zelfs wanneer hij voelt dat hij nergens zijn hoofd kan neerleggen (vgl. Mt 8,20), zelfs wanneer haat en vervolging om hem heen uitbreken, Jezus is nooit zonder de beschutting van een huis: hij woont eeuwig in de Vader."

Franciscus voegt eraan toe dat het persoonlijke gebed van Jezus "met Pinksteren door genade het gebed wordt van alle gedoopten in Christus". En dus raadt hij ons aan dat als we ons ooit niet in staat voelen om te bidden, onwaardig dat God naar ons wil luisteren, we moeten om Jezus te vragen voor ons te bidden, om zijn wonden opnieuw te tonen aan God de Vader, namens ons..

Als we dat vertrouwen hebben, verzekert de paus ons, zullen we op de een of andere manier die woorden horen die tot ons gericht zijn: "...als we dat vertrouwen hebben, verzekert de paus ons, zullen we op de een of andere manier die woorden horen die tot ons gericht zijn:".Je bent de geliefde van God, je bent een zoon, je bent de vreugde van de hemelse Vader.".

Kortom, "Jezus heeft ons zijn eigen gebed gegevendie zijn dialoog van liefde met de Vader. Hij heeft het ons gegeven als een zaad van de Drie-eenheid, dat wortel wil schieten in ons hart. Laten we het aannemen! Laten we deze gave omarmen, de gave van het gebed.. Altijd bij hem. En we zullen ons niet vergissen".

Tot zover de woorden van Franciscus in zijn catechese van woensdag. Van hieruit kunnen we dieper ingaan op hoe ons gebed zich verhoudt tot het gebed van de Heer, en hoe dat zich verhoudt tot de Mis, die altijd iets van een "feest" heeft. En hoe dit ons uiteindelijk leidt tot deelname aan de zending van de Kerk. Laten we een stapsgewijze benadering volgen, geleid door de theoloog Joseph Ratzinger.

Ons gebed als zonen in de Zoon

De inhoud van Jezus' gebed - gebed van lof en dankzegging, van petitie en genoegdoening - ontvouwt zich vanuit een intiem besef van zijn goddelijke verwantschap en zijn verlossingsopdracht.

Daarom merkte Ratzinger op - in het perspectief van het door Franciscus aangehaalde punt van de Catechismus - dat de inhoud van Jezus' gebed concentreert zich op het woord AbbaHet woord waarmee de Hebreeuwse kinderen hun vaders noemden (gelijk aan ons "papa"). Het is het duidelijkste teken van Jezus' identiteit in het Nieuwe Testament, alsook de duidelijkste synthetische uitdrukking van zijn hele wezen. In wezen drukt dit woord de essentiële instemming uit met het feit dat hij de Zoon is. Daarom is de Onze Vader is een uitbreiding van Abba overgedragen op de ons van zijn gelovigen (zie La fiesta de la fe fe, Bilbao 1999, blz. 34-35).

Zo is het. Het christelijk gebed, ons gebed, heeft als levend fundament en centrum het gebed van Jezus. Het is erin geworteld, het leeft ervan en het verlengt het zonder het te overtreffen, aangezien het het gebed van Jezus, die ons "hoofd" is, gaat aan ons gebed vooraf, ondersteunt het en geeft het de werkzaamheid van zijn eigen gebed.  Het onze is een gebed van zonen "in de Zoon". Ons gebed, zoals dat van Jezus en in verbondenheid met het zijne, is altijd een gebed dat zowel persoonlijk als solidair is.

Dit wordt mogelijk gemaakt door de actie van de Heilige Geestdie ons allen verenigt in de Heer, in zijn (mystieke) lichaam dat de Kerk is: "In gemeenschap met de Heilige Geest is het christelijk gebed het gebed in de Kerk". "In het gebed verenigt de Heilige Geest ons met de Persoon van de enige Zoon, in zijn verheerlijkte mensheid. Door en in het, ons kinderlijk gebed... gemeente in de Kerk met de Moeder van Jezus (vgl. Handelingen 1,14)" (Catechismus van de Katholieke Kerk, nn. 2672 en 2673).

In de mis is God aanwezig

Welnu, vervolgt Ratzinger, vanuit de vereniging met het gebed van Jezus, dat wil zeggen vanuit het besef van onze deelname aan de goddelijke afstamming in gemeenschap met Christus,de massa verlengt dit gebed van Jezus in het dagelijks leven. En dan, zegt hij, kan de wereld een feest worden.

Wat is een feestje? 

Een feest, zou Benedictus XVI jaren later zeggen, is "een gebeurtenis waarbij iedereen als het ware buiten zichzelf is, buiten zichzelf, en dus met zichzelf en met anderen" (Toespraak tot de Romeinse Curie, 22 december 2008).

Maar - we kunnen ons nu afvragen - wat voor zin heeft het om van de wereld een "feest" te maken in omstandigheden als de huidige, in te midden van een pandemieDe crisis van een ingewikkelde economische crisis, van onrecht en geweld, zelfs in naam van God, die overal sporen van pijn en dood achterlaten?

Meer vragen: Wat bedoelen wij als christenen als we zeggen dat we we "vieren" de misEn waarom heeft de mis te maken met een feest? En we vinden dit antwoord: zeker niet in de oppervlakkige betekenis van het woord "feest", dat gewoonlijk wordt geassocieerd met de wat onbewuste drukte en pret van degenen die afstand nemen van problemen; maar om een heel andere reden: omdat in de Mis, schrijft Ratzinger, plaatsen we ons rond God, die zichzelf aanwezig stelt in ons midden.

Dit geeft ons een serene vreugdeverenigbaar met het clair-obscur van het geloof, met pijn, en zelfs met het doodomdat we weten dat zelfs de dood niet het laatste woord heeft. Dat laatste woord is alleen liefde, die nooit sterft.

Zo legt paus Benedictus in deze lange paragraaf, die het verdient te worden overgeschreven, uit wat er in de christelijke liturgie gebeurt:

"Hij [God] is aanwezig. Hij komt in ons midden. De hemel is opengereten en dit maakt de aarde helder. Dit is wat het leven vreugdevol en open maakt, en iedereen verenigt in een vreugde die niet te vergelijken is met de extase van een rockfestival. Friedrich Nietzsche zei ooit: "De hemel is opengereten.De kunst ligt niet in het organiseren van een feest, maar in het vinden van mensen die in staat zijn zich erin te verheugen.'. Volgens de Schrift is vreugde de vrucht van de Heilige Geest (vgl. Gal. 5, 22) (...) Vreugde is een integraal onderdeel van het feest. Het feest kan worden georganiseerd; de vreugde niet. Het kan alleen als een geschenk worden aangeboden; (...) De Heilige Geest geeft ons vreugde. En hij is blij. Vreugde is de gave waarin alle andere gaven worden samengevat. Het is de manifestatie van geluk, van in harmonie zijn met jezelf, dat alleen kan voortkomen uit in harmonie zijn met God en met zijn schepping. Vreugde moet van nature uitstralen, moet gecommuniceerd worden.

De mis, de centrale gebeurtenis van het christelijke leven

Met betrekking tot de EucharistieMen mag niet vergeten dat de Joodse Pesach-maaltijd al een sterk familiair, heilig en feestelijk karakter had. Het combineerde twee belangrijke aspecten. Een offeraspect, zoals het lam dat aan God werd geofferd en op het altaar werd geofferd, werd gegeten. En een aspect van gemeenschap, gemeenschap met God en met anderen, kwam tot uiting in het delen en drinken van het brood en de wijn, nadat deze waren gezegend, als teken van vreugde en vrede, van dankzegging en vernieuwing van het verbond (zie Het geloofsfeest, blz. 72-74).

De Mis neemt de essentie van dit alles over en overwint het als een sacramentele "bijwerking" (d.w.z. door middel van tekenen die een echte goddelijke actie manifesteren, waaraan wij meewerken). van de dood en opstanding van de Heer voor onze redding.

Daarin bidden we voor allen, de levenden, de gezonden en de zieken, en ook voor de doden. En wij bieden onze arbeid, verdriet en vreugde aan voor het welzijn van allen.

Ons geloof verzekert ons dat God de geschiedenis regeert en dat wij in zijn handen zijn, zonder ons te sparen voor de inspanning om haar beter te maken, om oplossingen te vinden voor problemen en ziekten, om van de wereld een betere plaats te maken. En dus is de mis de centrale uitdrukking van de christelijke zin van het leven.

Ons geloof geeft ons ook een de betekenis van de dood als een definitieve stap naar het eeuwige leven met God en de heiligen. We rouwen natuurlijk om degenen die we op aarde uit het oog verliezen. Maar we rouwen niet wanhopig om hen, alsof dat verlies onherstelbaar of definitief is, want we weten dat dat niet zo is. Wij geloven dat, als zij trouw zijn geweest, zij beter af zijn dan wij. En we hopen op een dag met hen herenigd te worden om, nu grenzeloos, ons weerzien te vieren.

Van gebed en mis naar missie

Laten we de lijn van Ratzinger overnemen. Bidden is een daad van bevestiging van zijn, in vereniging met het "Ja" van Christus voor het eigen bestaan, voor dat van de wereld, voor het onze. Het is een daad die ons in staat stelt en zuivert om deel te nemen aan de zending van Christus.

In deze identificatie met de Heer - met zijn wezen en zijn zending - die het gebed is, vindt de christen zijn identiteit, ingebed in zijn wezen. Kerkfamilie van God. En, om deze diepe realiteit van het gebed te illustreren, merkt Ratzinger op:

"Uitgaande van deze gedachte stelde de theologie van de Middeleeuwen als doel van het gebed, en van de omwenteling van het wezen die daarin plaatsvindt, dat de mens moet worden omgevormd tot "anima ecclesiastica", tot "anima ecclesiastica". persoonlijke incarnatie van de Kerk. Het is identiteit en zuivering tegelijk, geven en ontvangen in de diepte van de Kerk. In deze beweging wordt de taal van de moeder de onze, wij leren erin en erdoor spreken, zodat haar woorden onze woorden worden: het geven van het woord van die duizendjarige dialoog van liefde met degene die één vlees met haar wilde worden, wordt de gave van de spraak, waardoor ik mijzelf werkelijk geef en zo word ik door God aan alle anderen teruggegeven, gegeven en vrij" (Ibid., 38-39).

Daarom, concludeert Ratzinger, moeten we, als we ons afvragen hoe we leren bidden, antwoorden: we leren bidden door te bidden "met" anderen en met de moeder.

Het is altijd zo, inderdaad, en we kunnen van onze kant concluderen. Het gebed van de christen, een gebed altijd verenigd met Christus (ook al beseffen we dat niet) is een gebed in het "lichaam" van de Kerkzelfs als men fysiek alleen is en individueel bidt. Hun gebed is altijd kerkelijk, hoewel het soms op een openbare, officiële en zelfs plechtige manier wordt geuit en uitgevoerd.

Christelijk gebed, altijd persoonlijk, heeft verschillende vormen: van de externe deelname aan het gebed van de Kerk tijdens de viering van de sacramenten (vooral de massa)zelfs het liturgische gebed van de uren. En, op een meer elementaire en voor iedereen toegankelijke manier, het "privé"-gebed van de christen - geestelijk of vocaal - voor een tabernakel, voor een kruisbeeld of gewoonweg gespreid temidden van de gewone activiteiten, op straat of in de bus, op het werk of in het familiale, sociale en culturele leven.

Ook volksvroomheid van processies en bedevaarten kan en moet een manier en uitdrukking van gebed zijn.

Door het gebed komen wij tot bezinning en lofprijzing van God en zijn werk, waarvan wij wensen dat het bij ons blijft, opdat het onze vruchtbaar zal zijn.

Wil de Eucharistie deel uitmaken van ons leven, dan is gebed noodzakelijk.

Het gebed - dat altijd een component van aanbidding bevat - gaat aan de Mis vooraf, begeleidt haar en volgt haar op. Het christelijk gebed is een teken en instrument van hoe de mis "binnenkomt" in het leven en het leven verandert in een feest, een feest. 

Van daaruit kunnen we eindelijk begrijpen hoe ons gebed, altijd verenigd met het gebed van Christus, niet alleen een gebed "in" de Kerk is, maar ons ook voorbereidt en versterkt voor deel te nemen aan de missie van de kerk.

Het christelijk leven, omgezet in een "leven van gebed" en getransformeerd door de Mis, wordt vertaald in dienstbaarheid aan de materiële en geestelijke behoeften van anderen. En terwijl wij leven en groeien als kinderen van God in de Kerk, nemen wij deel aan haar opbouw en zending, dankzij het gebed en de Eucharistie. Dit zijn geen theorieën of verbeeldingen zoals sommigen misschien denken, maar realiteiten die mogelijk worden gemaakt door de werking van de Heilige Geest.

Zoals de Catechismus van de Katholieke Kerk zegt: de Heilige Geest "bereidt de Kerk voor op de ontmoeting met haar Heer; Hij herinnert en openbaart Christus aan het geloof van de vergadering; Hij maakt het mysterie van Christus aanwezig en actualiseert het door zijn transformerende kracht, de Geest van gemeenschap verenigt de Kerk met het leven en de zending van Christus".