Een nieuwe nabijheid

1.Ten eerste verwijst het naar de waardering van de kleine dingen, van het concrete, van de zorg... Er zijn kleine gebaren, die soms verloren gaan in de anonimiteit van het gewone leven, gebaren van tederheid, genegenheid, medeleven, die niettemin beslissend, belangrijk zijn. Bijvoorbeeld een warme schotel, een streling, een knuffel, een telefoontje... Het zijn vertrouwde gebaren van aandacht voor de details van elke dag die het leven zinvol maken en die gemeenschap en communicatie tussen ons mogelijk maken" (Interview 18-III)

De paus benadrukt dat we moeten ontdekken wat hij noemt "een nieuwe nabijheid". Hij beschrijft het als "een concrete relatie van zorg en geduld", die de relatie in gezinnen tussen ouders en kinderen verbetert, voorbij televisie en mobiele telefoons, en die aandacht heeft voor de behoeften, inspanningen en verlangens van ieder. Er is," bevestigt Francisco een taal gemaakt van concrete gebaren die beschermd moet worden. Naar mijn mening moet de pijn van deze dagen ons openstellen voor het concrete" (Ibid.).

Levens redden

Nu velen dierbaren hebben verloren en vele anderen worstelen om andere levens te redden, bidt de paus voor hen allen en steunt hen als opvolger van Petrus, en dankt hen omdat zij een voorbeeld zijn van deze gevoeligheid voor het concrete. En ik vraag," voegt hij eraan toe iedereen om dicht bij elkaar te zijn van degenen die dierbaren hebben verloren en proberen hen op alle mogelijke manieren nabij te zijn. Troost moet nu ieders inzet zijn" (Ib.).

Francisco zegt dat hij onder de indruk was van een artikel in Fabio Fazio over de dingen die hij deze dagen leert. Onder andere de ethische kwestie van de belasting, die voldoende bedden en ademhalingsapparatuur mogelijk maakt in deze omstandigheden.

Veelzeggend voor de stemming van de paus in deze dagen is zijn antwoord op de vraag: Hoe kan iemand die niet gelooft tegenwoordig in hoop leven?

Het is de moeite waard dat antwoord te verzamelen, zodat u het aandachtig kunt lezen:

"We zijn allemaal Gods kinderen en we staan allemaal onder zijn blik. Zelfs zij die God nog niet gevonden hebben, zij die de gave van het geloof niet hebben, hun weg daarheen kunnen vinden, in de goede dingen waarin ze gelovenZij kunnen kracht vinden in de liefde voor hun kinderen, hun familie, hun broeders en zusters. Iemand kan zeggen: "Ik kan niet bidden want ik ben niet gelovig". Maar tegelijkertijd kan hij geloven in de liefde van de mensen om hem heen en daar hoop vinden" (Ibid.).

Nabijheid, solidariteit en gebed

2. Om dit te beleven Pasen 'achter gesloten deuren Francis stelt een antwoord in drie woorden voor: boetedoening, medeleven en hoop, met het complement van de nederigheidomdat we vaak vergeten dat er in het leven 'donkere gebieden' zijn, donkere momenten. We denken dat het alleen iemand anders kan overkomen. In plaats daarvan is deze tijd donker voor iedereen, zonder uitsluiting. Het wordt gekenmerkt door pijn en schaduwen die bij ons naar binnen zijn geslopen. Het is een andere situatie dan die we hebben meegemaakt. Ook omdat niemand het zich kan veroorloven rustig te blijven, deelt iedereen deze moeilijke dagen" (Interview 20-III-2020).

In die zin stelt de paus voor dat de vastentijd ons kan helpen om betekenis vinden in wat ons overkomtDe "training om te zien in solidariteit met anderen, vooral met hen die lijden. Wachten op de uitstraling van het licht dat alles en iedereen opnieuw zal verlichten" (Ib.).

Dit is een tijd - vervolgt hij in zijn antwoorden - waarin we de belang van het gebedzoals de apostelen toen ze de Heer aanriepen: Meester, we verdrinken.Het gebed", legt Franciscus uit, "laat ons onze kwetsbaarheid begrijpen. Het is de schreeuw van de armen, van hen die wegzinken, van hen die zich in gevaar en alleen voelen. En in een moeilijke, wanhopige situatie is het belangrijk te weten dat de Heer er is en dat we ons aan hem kunnen vastklampen.Ib.). Dan God geeft ons kracht en nabijheid. Net als Petrus geeft hij ons een hand om ons midden in de storm eruit te trekken.

Hij wordt opnieuw gevraagd naar niet-gelovigen: waar kunnen zij troost en bemoediging vinden? En hij antwoordt in de lijn van het vorige interview en verduidelijkt dat hij geen onderscheid wil maken tussen gelovigen en niet-gelovigen: "We zijn allemaal mensen en, als mensen, We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En voor een christen mag niets menselijks vreemd zijn. Hier huilen we omdat we lijden. Allemaal. We hebben menselijkheid en lijden gemeen. Wij worden geholpen door eenheid, onderlinge samenwerking, verantwoordelijkheidsgevoel en de opofferingsgezindheid die op zoveel plaatsen ontstaat. We moeten geen onderscheid maken tussen gelovigen en niet-gelovigen, we moeten tot de wortel gaan: de mensheid. Voor God zijn wij allen kinderen" (Ib.).

Wortels, broederschap en hoop

Geconfronteerd met de gevallen van zieken die alleen en geïsoleerd sterven, waardeert en dankt de paus het comfort en de nabijheid van het gezondheidspersoneel, Ik dank al die verpleegkundigen, artsen en vrijwilligers die, ondanks buitengewone vermoeidheid, met geduld en vriendelijkheid van hart buigen om de gedwongen afwezigheid van familieleden op te vangen" (Ib.).

Aan het eind wordt hem gevraagd in welke zin deze ervaring nuttig kan zijn. voor de toekomst. De paus ziet dit als een kans om de universele broederschap te herontdekken: "Om de mensen er eens en voor altijd aan te herinneren dat de mensheid één gemeenschap is. En hoe belangrijk en beslissend universele broederschap is. We moeten bedenken dat het zal zijn als na een oorlog. Er zal niet langer 'de ander' zijn, maar wij' wordt 'ons. Want we kunnen alleen samen uit deze situatie komen" (Ibid.).

Als mensen, concludeert hij, zullen we... opnieuw beginnen vanaf daar: "We zullen opnieuw naar de wortels moeten kijken: de grootouders, de ouderen. Om een echte broederschap onder ons op te bouwen. Om deze moeilijke ervaring samen te herdenken, wij allemaal samen. En om verder te gaan met hoop, die nooit teleurstelt. Dit zullen de sleutelwoorden zijn om opnieuw te beginnen: wortels, herinnering, broederschap en hoop.Ibid).