De traditie om in huis kaarsen aan te steken voor de overledene is een mogelijke manier om hun herinnering levend te houden. Het licht vertegenwoordigt ook de vereniging van de levenden en de overledene. Geloof is de beste toevlucht voor degenen die door het rouwproces van een verlies van welke aard en bijzonderheid dan ook moeten gaan. En de brandende kaars symboliseert Jezus als het Licht der Wereld.. Licht waarin wij ook willen delen en aan God aanbieden.
"Ik ben het ware licht", zei Jezus tegen zijn leerlingen: "U bent het licht der wereld... Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede daden zien en uw Vader, die in de hemel is, verheerlijken" (Mt 5,16). (Mt 5:16). Mt 5,16.
In de begintijd van het christendom werden kaarsen of olielampen aangestoken bij de graven van overleden heiligen, met name martelaren, waarbij de symboliek van het licht als voorstelling van Jezus Christus werd gebruikt. "In hem was het leven, en het leven was het licht der mensen", Johannes 1:4.
Daarom Vandaag de dag zijn we gewend om kaarsen aan te steken voor de overledene, waarbij we in de handen van God de gebed wij bieden in geloof. Het symboliseert ook het verlangen daar te blijven, bij hen, bij God, biddend en bemiddelend voor onze noden en die van de hele wereld, dankend, Jezus lovend en aanbiddend. Want waar God is, kan geen duisternis zijn.
Het aansteken van kaarsen voor onze overledenen heeft een intieme dimensie, iets wat ieder van ons aangaat en onze stille dialoog met God. Deze brandende kaars wordt het symbool van het goddelijke vuur dat in ieder van ons brandt.Het licht waarvan Jezus een symbool is, maar waarvan wij allen, als christenen, deel uitmaken, maakt ons tot een integrerend deel van dat licht.
"In het licht van het geloof smeken wij de Heilige Maagd Maria met ons te bidden. En moge zij bij God bemiddelen voor onze gebeden".
Liturgische kaarsen zijn verbonden met het vaste geloof in Jezus Christus als het "licht dat de wereld verlicht". Opnieuw sprak Jezus tot hen en zei: "Ik ben het licht der wereld; wie mij volgt, zal niet in de duisternis wandelen, maar het licht des levens hebben", Johannes 8,12.
Kaarsen aansteken betekent in dit geval kennis van God die een gids is in de duisternis. en die, door zijn Zoon die op ons neerdaalt, onze ogen opent en ons waardig maakt voor zijn aanwezigheid, voor zijn consideratie.
Daarom worden er in de katholieke kerk, naast kaarsen voor de overledenen, kaarsen geplaatst op het altaar en bij het tabernakel. Ze begeleiden de vieringen en worden gebruikt in bijna alle sacramenten, van het doopsel tot het heilig oliesel, met uitzondering van het verzoeningssacrament, als onvervangbare symbolische elementen.
De paaskaars
Het wordt aangestoken tijdens de Paasnacht, de Heilige Mis die op Stille Zaterdag wordt gevierd, na zonsondergang en voor zonsopgang op Paaszondag, om de verrijzenis van Jezus te vieren. Het wordt dan op het altaar achtergelaten gedurende de hele Paastijd en gedoofd met Pinksteren.
Het wordt aangestoken als teken van het verrezen licht van Christus, die terugkeert uit de dood om de weg te verlichten voor zijn kinderen en zich op te offeren voor hun verlossing.
Doopkaars
Tijdens de doop geeft de priester een kaars, die is aangestoken met de paaskaars.
De witte kaars in het sacrament van het doopsel is een symbool van begeleiding op de weg van de ontmoeting met Christus. die op zijn beurt het licht van ons leven en het licht van de wereld is. Het symboliseert ook de opstanding van Christus.
Votiefkaarsen
Het komt uit het Latijn votumwat belofte, verbintenis of gewoon gebed betekent.
Deze kaarsen zijn vergelijkbaar met de kaarsen voor de doden. Ze worden door gelovigen aangestoken voor een altaar, een kruisbeeld, een afbeelding van de Maagd Maria of een heilige. Ze hebben een precieze betekenis: ze drukken het verlangen uit om onze woorden en gedachten toe te vertrouwen. Deze brandende kaarsen zijn gebruikelijk in de meeste kerken. Ze dienen voor een offer, een bepaalde intentie en gaan gepaard met een tijd van persoonlijk gebed.
Tabernakelkaars
Het licht dat het Tabernakel verlicht en de aanwezigheid van het Lichaam van Christus aangeeft, is gemakkelijk herkenbaar voor elke christen die een kerk binnengaat.
Tegenwoordig is het op veel plaatsen een lamp en geen kaars, maar toch is het een van de belangrijkste en kostbaarste: de brandende vlam die Jezus en het geloof van degenen die hem liefhebben symboliseert. Het is een onuitputtelijk licht dat blijft branden, ook als we de kerk verlaten.
Adventskaarsen
De adventskrans, een Europees gebruik, begon in het midden van de 19e eeuw om de weken voor Kerstmis te markeren.
Het bestaat uit een krans van verstrengelde groenblijvende takken die vier kaarsen vasthouden. Elke adventszondag wordt een kaars aangestoken en een gebed uitgesproken, samen met een lezing uit de Bijbel en eventueel een kerstlied.
Altaar kaarsen
Ze worden gebruikt tijdens de Heilige Mis sinds tenminste de 12e eeuw. Deze kaarsen herinneren ons aan de vervolgde christenen in de vroege eeuwen die 's nachts of in de catacomben in het geheim bij kaarslicht de mis opdroegen.
Ze kunnen ook worden gebruikt in de ingangs- en sluitingsprocessies van de Massa. Zij worden meegenomen naar de plaats waar het Evangelie wordt gelezen als een teken van triomfantelijke vreugde in de aanwezigheid van de woorden van Christus.
Tijdens de Paasnacht, wanneer de diaken of priester met de paaskaars de verduisterde kerk binnengaat, reciteert of zingt hij het Licht van Christus, waarop de gelovigen antwoorden: Laat ons God danken. Dit lied herinnert ons eraan hoe Jezus in onze wereld van zonde en dood kwam om ons het licht van God te brengen.
Kaarsen aansteken voor de overledene
Deze oude gewoonte om kaarsen aan te steken voor de overledene werd al toegepast door de Romeinen, nog eerder door de Etrusken en, nog verder terug, door de Egyptenaren en de Grieken, die kaarsen gebruikten voor de overledene in begrafenisrituelen. In de christelijke religie is het bezoeken van het graf van een geliefde, bloemen brengen, kaarsen aansteken voor de overledene en stoppen om te bidden, een troostende en troostende handeling.
Omdat kaarsen voor de overledenen pulserende schildwachten zijn, kleine lichtflarden die de weg naar vrede voor onze overleden dierbaren markeren, is het daarom een goede gewoonte om kaarsen voor de overledenen aan te steken en ze op de grafstenen achter te laten om de nacht van de begraafplaatsen te verlichten. In het licht van de kaarsen voor de overledenen die uitbranden, zich voedend met zijn eigen was, herkennen we het menselijk leven dat langzaam uitsterft.
Het offer dat we achterlaten door kaarsen aan te steken voor de overledene is een offer dat ons gebed vergezelt van daden en onze intentie van geloof tastbaar maakt. Bescherming, dus en leiding, dat zijn de belangrijkste functies van het aansteken van kaarsen voor de nabestaanden. Elk jaar is het gebruikelijk om ze opnieuw aan te steken op 1 november, Allerheiligen, en op 2 november, Allerzielen of Allerzielen.
Naast kaarsen voor overledenen spelen kaarsen een belangrijke rol bij de zegening van as en palmen op Palmzondag. Ook bij de sacramenten, de wijding van kerken en begraafplaatsen en de mis van een nieuw gewijde priester. Per kleur en per dag kunnen kaarsen ons helpen om momenten van gebed te versterken en te stimuleren.
Deze kaarsen die we aansteken kunnen worden gezegend door een priester om ons te helpen voor de zieken te bidden en onszelf in Gods handen te plaatsen.
In de 2e eeuw besloten de Romeinen dat de officiële rouwkleur wit was, dus de kaarsen voor de overledene waren wit. Deze kleur werd erkend door Europese koninginnen tot de 16e eeuw. Witte rouw herinnert ons aan de bleekheid van de dood en hoe kwetsbaar we ervoor zijn, en bevestigt de zuiverheid van onze ziel.
Voor de tijd van speciaal wachten en voorbereiding symboliseren, bijvoorbeeld de witte kaarsen van de adventskrans aansteken bij het kerstdiner.. Ondertussen kunnen we als gezin bidden dat het Kind Jezus geboren wordt in het hart van elk gezinslid.
Het is ook wit, de paaskaars. Misschien het meest herkenbaar door zijn grootte en uiterlijk, want hij kan meer dan een meter hoog zijn en heeft kleurrijke ontwerpen.
In het oude Egypte werd de kleur rood beschouwd als een symbool van woede en vuur. Het werd ook geassocieerd met de woestijn, een plek die wordt geassocieerd met de dood. In het oude Rome werd het geassocieerd met de kleur van vergoten bloed en werd het in verband gebracht met rouw en dood.
Bijvoorbeeld, Het aansteken van de rode, roze of bordeauxrode kaarsen op de adventskrans staat voor onze liefde voor God en Gods liefde die ons omringt. Ze komen overeen met de derde zondag van de Advent, en hun betekenis is er een van vreugde en blijdschap, omdat de geboorte van Jezus nabij is.
In 1502 bepaalden de katholieke vorsten dat zwart de officiële rouwkleur moest worden. Dit alles is vastgelegd in de "Pragmática de Luto y Cera", een schriftelijk protocol over hoe de rouw in die tijd moest worden uitgevoerd.
