La tradición de encender velas para los difuntos en la casa es una posible forma de mantener vivo su recuerdo. La luz representa también la unión de los vivos y los difuntos. La Fe es el mejor refugio para quienes tienen que pasar por el proceso de superar el duelo de una pérdida de cualquier tipo y particularidad. A płonąca świeca symbolizuje Jezusa jako Światłość Świata.. Światło, w którym również chcemy mieć udział i które chcemy ofiarować Bogu.
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Ja jestem prawdziwą światłością" i "Wy jesteście światłością świata... Tak niech świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie", Mt 5,16.
W początkach chrześcijaństwa przy grobach zmarłych świętych, zwłaszcza męczenników, zapalano świece lub lampy olejowe, wykorzystując symbolikę światła jako reprezentacji Jezusa Chrystusa. "W nim było życie, a życie było światłością ludzi", Jana 1:4.
Dlatego hoy en día acostumbramos a encender velas para los difuntos, poniendo en las manos de Dios la modlitwa que ofrecemos con fe. Symbolizuje również pragnienie pozostania tam, z nimi, z Bogiem, modląc się i wstawiając za nasze potrzeby i potrzeby całego świata, dziękując, chwaląc i wielbiąc Jezusa. Bo gdzie jest Bóg, tam nie może być ciemności.
Z zapaleniem świec za naszych zmarłych wiąże się wymiar intymny, coś, co dotyczy każdego z nas i naszego cichego dialogu z Bogiem. Ta zapalona świeca staje się symbolem boskiego ognia, który płonie w każdym z nas.Światło, którego symbolem jest Jezus, ale którego częścią jesteśmy my wszyscy, jako chrześcijanie, czyni nas integralną częścią tego światła.
"W świetle wiary prosimy Najświętszą Maryję Pannę, aby modliła się z nami. I niech wstawia się u Boga za naszymi modlitwami".
Świece liturgiczne są związane z mocną wiarą w Jezusa Chrystusa jako "światło, które oświeca świat". I znowu Jezus przemówił do nich, mówiąc: "Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia", Jan 8,12.
Zapalanie świec oznacza w tym przypadku znajomość Boga, który jest przewodnikiem w ciemności. i który przez swojego Syna, który zstępuje na nas, otwiera nasze oczy i czyni nas godnymi Jego obecności, Jego względów.
Es por ello que, en la Iglesia Católica, además de las velas para los difuntos, las velas se colocan en el altar y cerca del tabernáculo. Son acompañantes de las celebraciones y se usan en casi todos los sacramentos, desde el Bautismo hasta la Extrema Unción, exceptuando el sacramento de la Reconciliación como elementos simbólicos irremplazables.
Świeca paschalna
Zapala się go podczas Wigilii Paschalnej, czyli mszy świętej odprawianej w Wielką Sobotę, po zachodzie słońca i przed wschodem słońca w Niedzielę Wielkanocną, aby uczcić zmartwychwstanie Jezusa. Pozostawia się ją na ołtarzu przez cały okres wschodni, a gasi w Zielone Świątki.
Zapala się ją jako znak zmartwychwstałego światła Chrystusa, który powraca z martwych, aby oświetlić drogę swoim dzieciom i ofiarować się za ich zbawienie.
Świeca do chrztu
Durante el Bautismo, el sacerdote presenta una vela, que se encendió con el cirio pascual.
Biała świeca w sakramencie chrztu jest symbolem symbolizującym prowadzenie na drodze spotkania z Chrystusem. która z kolei jest światłem naszego życia i światłem świata. Symbolizuje również zmartwychwstanie Chrystusa.
Świece wotywne
Pochodzi z łaciny votumco oznacza obietnicę, zobowiązanie lub po prostu modlitwę.
Son las velas similares a la velas para difuntos. Son encendidas por los fieles frente a un altar, un crucifijo, una imagen de la Virgen María o de un santo. Tienen un significado preciso: expresa el deseo de confiar nuestras palabras y nuestros pensamientos. Estas velas encendidas son comunes en la mayoría de las iglesias. Sirven para una ofrenda, una intención en particular y van acompañadas de un tiempo de oración personal.
Świeca Tabernakulum
La luz que ilumina el Tabernáculo, indicando la presencia del Cuerpo de Cristo es fácilmente reconocible para cualquier cristiano que entre en una Iglesia.
Dzisiaj w wielu miejscach jest to lampa, a nie świeca, ale nadal jest to jedna z najważniejszych i najcenniejszych: płonący płomień, który symbolizuje Jezusa i wiarę tych, którzy go kochają. Jest to niewyczerpane światło, które płonie nawet wtedy, gdy opuszczamy kościół.
Świece adwentowe
Wieniec adwentowy, zwyczaj europejski, został zapoczątkowany w połowie XIX wieku, aby zaznaczyć tygodnie poprzedzające Boże Narodzenie.
Składa się z wieńca ze splecionych gałązek zimozielonych, na którym stoją cztery świece. W każdą niedzielę Adwentu zapala się świecę, odmawia modlitwę, towarzyszy jej czytanie z Biblii, można też zaśpiewać kolędę.
Świece ołtarzowe
Są one używane podczas Mszy Świętej co najmniej od XII wieku. Świece te przypominają nam o prześladowanych chrześcijanach z pierwszych wieków, którzy potajemnie odprawiali mszę świętą w nocy lub w katakumbach przy świetle świec.
Można je również wykorzystać w procesjach wejścia i zamknięcia Masa. Są przyprowadzani tam, gdzie czytana jest Ewangelia, jako znak triumfującej radości z obecności słów Chrystusa.
Podczas Wigilii Paschalnej, gdy diakon lub kapłan wchodzi do zaciemnionego kościoła ze świecą paschalną, recytuje lub śpiewa Światło Chrystusa, na co wierni odpowiadają: Dziękujmy Bogu. Ta piosenka przypomina nam, że Jezus przyszedł do naszego świata grzechu i śmierci, aby przynieść nam światło Boga.
Encender velas para los difuntos
Esta antigua costumbre de encender velas para los difuntos era ya practicada por los romanos, incluso antes por los etruscos y, aún más atrás, por los egipcios y los griegos, que usaban velas para los difuntos en los ritos funerarios, En la religión cristiana, visitar la tumba de un ser querido, llevarle flores, encender velas para difuntos y detenerse a rezar, es algo reconfortante y consolador.
Porque las velas para los difuntos son centinelas palpitantes, pequeños fragmentos de luz que dibujan el camino hacia la paz para nuestros seres queridos difuntos, por ello es una buena costumbre encender velas para los difuntos y dejarlas en las lápidas para que iluminen la noche de los cementerios. En la luz de las vela para los difuntos que se consume, alimentándose de su propia cera, reconocemos la vida humana que se apaga lentamente.
La ofrenda que dejamos al encender velas para los difuntos, es un sacrificio que acompaña nuestra oración con hechos y hace que nuestra intención de Fe sea tangible. Protección, por lo tanto, y guía, estas son las funciones principales de encender velas para los difuntos luto. Que cada año es costumbre volver a encender, el 1 de noviembre, Día de Todos los Santos, y el día 2, de los difuntos o día de los muertos.
Además de las velas para difuntos, las velas tienen un papel importante en la bendición de cenizas y palmas de Domingo de Ramos. También en los sacramentos, la consagración de iglesias y cementerios y la misa de un sacerdote recién ordenado. Por color y por día, las velas nos pueden ayudar a mejorar y estimular los momentos de oración.
Estas velas que encendamos, pueden ser bendecidas por un sacerdote para ayudarnos a orar por los enfermos y ponernos en manos de Dios.
En el siglo II, fueron los romanos quienes decidieron que el color oficial del luto fuese el blanco, por lo que las velas para difuntos eras blancas. Un color reconocido por las reinas europeas hasta el siglo XVI. Un luto blanco nos recuerda la palidez de la muerte y lo frágiles que somos ante ella, reafirmando la pureza de nuestra alma.
Na stronę symbolizować czas szczególnego oczekiwania i przygotowania, np. możemy zapalić białe świece wieńca adwentowego podczas kolacji wigilijnej.. W międzyczasie możemy modlić się jako rodzina, prosząc, aby Dzieciątko Jezus narodziło się w sercu każdego członka rodziny.
Jest to również biała, paschalna świeca. Być może najbardziej rozpoznawalny ze względu na swoją wielkość i wygląd, ponieważ może mieć ponad metr wysokości i ma kolorowe wzory.
W starożytnym Egipcie kolor czerwony był uważany za symbol gniewu i ognia. Kojarzyła się również z pustynią, miejscem kojarzonym ze śmiercią. W starożytnym Rzymie kojarzył się z kolorem rozlanej krwi i był związany z żałobą i śmiercią.
Na przykład, Zapalenie czerwonych, różowych lub bordowych świec na wieńcu adwentowym symbolizuje naszą miłość do Boga i miłość Boga, która nas otacza. Odpowiadają one trzeciej niedzieli Adwentu, a ich znaczenie to radość i szczęście, ponieważ narodziny Jezusa są bliskie.
W 1502 roku katoliccy monarchowie nakazali, aby czarny był oficjalnym kolorem żałoby. Wszystko to zostało zapisane w "Pragmática de Luto y Cera", pisemnym protokole dotyczącym przebiegu żałoby w tamtych czasach.
