Binsar, 21 jaar uit Indonesië, een jonge seminarist die zijn hele leven aan God heeft gegeven.
"Ik ben geboren in Surabaya - Indonesië op 4 januari 2001. Ik ben de tweede zoon van twee broers. Mijn vader, Batak, is hoofd van het Transmigratie kantoor van de Oost-Java provincie regering. Mijn moeder is Chinese en nadat ze als boekhouder in een bedrijf had gewerkt, besloot ze haar baan op te zeggen om haar kinderen op te voeden. en bij hen zijn. Mijn oudere broer is verpleger in een katholiek ziekenhuis in Surabaya.
Mijn ouders hebben me als baby gedoopt en me katholiek opgevoed. Het was ook heel belangrijk voor hen dat ik naar katholieke scholen ging. Op de lagere school haalde ik de beste score bij het nationale examen van mijn school. Het was op de middelbare school dat ik enige interesse begon te krijgen om priester te worden, dat verlangen ontstond toen ik met een meisje uitging.... Op dat moment wilde ik alles voor haar doen en opofferen. Dan, Op een dag vroeg ik mezelf af: "Ik zou alles voor haar doen. En wat zou ik in godsnaam doen?
Sinds die vraag in mijn hart opkwam, besefte ik dat de basis van alles is liefde. Dus besloot ik mijn liefde voor God te tonen door alles wat ik heb te doen en op te offeren, zelfs te scheiden van mijn vriendin om de Heer te volgen. Het was de beste manier die ik vond om mijn leven aan God te kunnen geven: door mezelf te geven als priester.
Maar ik wist niet hoe het moest. Rond dezelfde tijd was er in mijn parochie een seminarist, die nu priester is, die hielp bij het pastorale werk. Toen hij ontdekte dat hij priester wilde worden, bezocht hij mijn ouders en mij om met mij te praten over de roeping en de te volgen stappen in het seminarie.
Nadat ik mijn middelbare schoolopleiding had afgerond, ging ik verder op de middelbare school in het seminarie van mijn bisdom, een internaat dat speciaal is opgericht om tieners te begeleiden bij hun keuze voor het katholieke priesterschap.
Toen ik studeerde aan het seminarie van de Hogere Middelbare School en het Klein Seminarie St. Vincent de Paul in Blitar City, won ik enkele academische prijzen: ik was bijvoorbeeld een van de beste auteurs van de wetenschappelijke paper van het jaar en behaalde de derde plaats in de Nationale Natuurkunde Olympiade met als thema "Non Electronical Speed Boat Competition - NESCO".
Toen ik mijn studie aan het seminarie had afgerond, kreeg ik de gelegenheid om pastoraal werk te doen in een dorp in het zuiden van Blitar ten behoeve van de vormelingen van het kleinseminarie van Sint Vincentius.
"Deze foto is genomen als traditie van ons propedeutisch seminarie na het beëindigen van het tweede vormingsjaar in mijn bisdom. Allen zijn mijn medeseminaristen in het bisdom Surabaya (Indonesië) mijn generatie samen met de formateurs. We zijn met 8 seminaristen en 2 formateurs.
De vorming in het seminarie van het Geestelijk Jaar van Sint Jan Maria Vianney duurde twee jaar, omdat dit volgens mijn bisschop, Mgr. Vincentius Sutikno, een geschikte tijd is voor de seminaristen om een stabiele persoonlijkheid op te bouwen om daarna een stabiel geestelijk leven te hebben. Wanneer zij dan aan hun studie in het grootseminarie beginnen, kan hun persoonlijkheid bijdragen tot hun academische vorming en hun studie.
Eén ding dat mijn beslissing om kandidaat te worden voor het diocesane priesterschap beïnvloedde, was het leren over het verschil tussen een missiepriester en een diocesane priester. Als ik het in een analogie mag zeggen: de missionaire priester is een zaaier van zaden, terwijl een diocesane priester degene is die het door de missionaire priester gezaaide zaad verzorgt en ontwikkelt.
Wat mij toen werd geleerd was dat de missionaris zaait en dan naar een andere missie gaat, terwijl de diocesane priester het overneemt en verantwoordelijk is voor wat de missionaris heeft gedaan. Indirect kunnen we zeggen dat diocesane priester zijn moeilijker is dan missionaire priester zijn.
Toen, omdat ik mezelf had beloofd iets moeilijkers te kiezen om mijn leven zinvoller te maken, besloot ik mijn vorming als kandidaat voor het diocesaan priesterschap in Surabaya voort te zetten door een opleiding te volgen aan het Geestelijk Jaarseminarie Sint Jan Maria Vianney. Ik zag het ook in het gebed: God vroeg me.
Waarom heb ik voor het bisdom Surabaya gekozen? Omdat de essentie van een diocesane priester is het bouwen van een thuis en mijn thuis is in het bisdom Surabaya, waar ik heb gewoond en ben opgegroeid.
Aanvankelijk was de seminarievorming voor het St. John Mary Vianney Geestelijk Jaar slechts één jaar. Bisschop Vincentius Sutikno (bisschop van Soerabaja) heeft dit echter veranderd en nu doen de kandidaten twee jaar. Het doel is dat bouwen de seminaristen een stabiele persoonlijkheid op om daarna een stabiel geestelijk leven te hebben.
Wanneer zij aan het grootseminarie gaan studeren, kan hun persoonlijkheid dus bijdragen tot hun academische vorming en studie.
Op het Geestelijk Jaar Seminar heb ik veel geleerd. Een daarvan ging over het belang van het geestelijk leven. En ik dacht dat Jezus daarom tegen Petrus in Getsemane zei: "Waak en bid, opdat gij niet in verzoeking komt - Marcus 14:38a".
Daarom maakt het niet uit hoe intelligent en getalenteerd je bent, want het is allemaal nutteloos zonder een stabiel geestelijk leven. Zonder dat zal ik geen ware gemeenschap met God bereiken op aarde en daarna in de hemel.
""Als seminarist die geboren is in het tijdperk van mobiele telefoons, apps en sociale media, ben ik zeer geïnteresseerd in de digitale wereld. En ik geloof dat katholieken digitale evangelisatie in de praktijk moeten brengen".
In deze jaren als seminarist leer ik ook dat de Kerk haar manier van evangeliseren moet bijstellen. Als seminarist die geboren is in het tijdperk van mobiele telefoons, apps en sociale media, ben ik zeer geïnteresseerd in de digitale wereld. En ik geloof dat katholieken "digitale evangelisatie" in de praktijk moeten brengen.
En ik zal mijn idee een beetje uitleggen. We weten uit de wetenschap dat ons lichaam dopamine produceert om verschillende redenen. De negatieve kunnen bijvoorbeeld alcohol, tabak of drugs zijn, die het lichaam bij gebruik meer dopamine doen produceren dan normaal en daarom raken mensen aan deze stoffen verslaafd. Het resultaat is een negatieve verslaving.
Laten we dit proces omkeren. Probeer positieve oorzaken te stimuleren die dopamine kunnen produceren met positieve resultaten. Sociale netwerken zoals Instagram, YouTube en Facebook sociale media dopamine produceren bij mensen. We voelen ons gelukkig als we nieuwe volgers hebben of berichten ontvangen van mensen die in ons geïnteresseerd zijn. Sommige mensen zijn daarom verslaafd aan netwerken.
Daarom vind ik dat we moeten bijdragen met positieve berichten op sociale media. Y, Wat zijn deze positieve boodschappen? Want evangelisatie is absoluut een positieve zaak en daarom moeten we de manier waarop we evangeliseren op de sociale media en op het internet vernieuwen. Boodschappen die jongeren bereiken en niet saai zijn, zodat ze een nieuwe schoonheid van evangeliseren in de digitale wereld ontdekken.
Dit is hoe ik het probeer te doen in mijn Instagram account.
Ik ben erg dankbaar dat ik in Bidasoa studeer omdat ik uit de eerste hand kan zien het gezicht van de universele kerk. De seminaristen van Bidasoa komen namelijk uit meer dan 15 landen. Iets anders dat ons indirect wordt geleerd in het Bidasoa International Seminary is aandacht te besteden aan de kleine dingen, vooral bij de voorbereiding van liturgische vieringen.
Dat doen we niet omdat we perfectionistisch willen zijn, maar omdat we God liefhebben en willen proberen het beste van onszelf te geven aan God door middel van de kleine dingen.
Voor dit alles wil ik iedereen bedanken die mij in deze roeping steunt, in het bijzonder CARF die mij helpt bij mijn studie aan de Faculteit Theologie van de Universiteit van Navarra en bij mijn vorming aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa. Ik hoop dat mijn vorming me tot een echte christen en een goede priester zal maken.
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
