Dank u voor het vertellen van uw verhaal in deze moeilijke tijd. Ik ben getroffen door een zin van u, die lijkt op de leitmotiv van je leven...
Ja, een zin die me kracht geeft: Zeg hen dat de Heer genade met je heeft gehad!
Iets dat nu meer dan ooit in je leven resoneert
Ja, en niet alleen om wat ik nu ben, een religieuze broeder in tijdelijke geloften in het Instituut van de Dienaressen van het Onbevlekt Hart van Maria, maar om het algemene verhaal van mijn leven vanaf mijn jeugd tot nu, dat ik lijd aan het coronavirus. Wat heeft het coronavirus en God ermee te maken?
En hoe verklaart u uw uitspraak: "De Heer heeft zich over u ontfermd", met deze ziekte die u, uw gemeenschap en duizenden mensen over de hele wereld heeft getroffen?
In het leven zijn de meeste situaties niet te voorzien, zoals dit dodelijke virus dat zoveel mensen heeft getroffen. Verschillende leden van mijn gemeenschap zijn positief. Godzijdank is de ziekte onder ons mild en zijn anderen zoals ik asymptomatisch.
Desondanks zijn wij gedwongen tot strikte quarantaine en isolatie om te voorkomen dat andere leden van de gemeenschap, met name de ouderen, worden besmet. Sommige van mijn confraters, die geen Covid-19 hebben, zetten zich genereus in om ons te dienen.
Ondanks het ongemak van isolatie, blijkt deze tijd een tijd van genade te zijn. Het coronavirus heeft me met God verbonden.
Waarom denk je dat het een moment van genade is?
Ten eerste geloof ik dat het de manier is waarop de Heer ons heeft gevraagd een offer te brengen voor om dicht bij veel mensen te zijn die alleen sterven, weg van hun geliefden en de sacramenten. Het coronavirus maakt een verdieping van de relatie met God mogelijk.
De eenzaamheid heeft me ertoe gebracht veel na te denken over hoe de haast van het leven me het essentiële, het mooie van alles doen uit liefde voor God, om Hem dieper te leren kennen en Hem bekend te maken, heeft doen vergeten.
De eenzaamheid heeft me tijd gegeven om mijn leven en Gods handelen daarin te heroverwegen. Ja, ik heb veel tijd om me de belangrijke momenten met de Heer te herinneren. Zo handelt God in het aangezicht van het coronavirus.
Daarnaast denk ik dat het ook belangrijk is om gebruik te maken van de technologische middelen om dicht bij alle mensen te blijven die we kennen en van wie we weten dat ze het meemaken de last van eenzaamheid of ziekte, door onze verbondenheid met hen te tonen ondanks de afstand, met deze middelen maar vooral door gebed en het brengen van offers.
Interessant dat je in de film van je leven duikt.
Ja! En een film waarin de hoofdrolspelers de Heer en ik zijn..., nou ja, Hij meer dan ik, want het is de Heer die de held is die zoveel heeft bereikt in mijn leven.
En elke keer herinner ik me heel duidelijk die woorden die Jezus sprak na de bevrijding van een bezetene: "Ga naar huis naar uw naasten en vertel hen wat de Heer met u heeft gedaan en dat hij zich over u heeft ontfermd" (Marcus 5:19).
En wat heeft de Heer met je gedaan?
Veel dingen, hoewel mijn leven hetzelfde is als dat van de meeste jongeren in Zuid-Italië, met name in de provincie Lecce, in Puglia, een prachtig land met stranden die bekend staan als de "Lecce Beaches". Maldiven van ItaliëHij ging naar het strand, studeerde, speelde voetbal en bezocht de parochiekerk gewijd aan Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans.
Zoals veel jongeren ging hij echter alleen naar de kerk uit gewoonte, zonder echt besef van de sacramenten, maar alleen om te voldoen aan de opdracht om op feestdagen naar de mis te gaan.
Het strand van Punta Prosciutto in de provincie Lecce, Puglia.
Iets heel gewoons in Italië, waar iedereen katholiek is door cultuur en gewoonte...
Natuurlijk, maar heel weinig mensen denken erover na wat het betekent om Jezus in hun leven te hebben. Ik begon erover na te denken toen ik 13 jaar oud was, toen ik naar een religieuze gemeenschap in de buurt van mijn dorp begon te gaan.
Een van de charisma's van deze gemeenschap is om jongeren dichter bij de Heer te brengen door middel van ludieke dagen, vol spel en vreugde, maar ook vergezeld van de Heilige Mis of momenten van gebed.
Ik begon deel te nemen aan deze bijeenkomsten waar ik veel plezier had, en ik moet zeggen dat wat me het meest over de streep trok was om te zien de vreugde van de seminaristen die gevestigd waren in het kleinseminarie en bemoedigde deze dagen. Ik begon de campings te bezoeken en vooral mijn christelijk leven en de sacramenten weer op te pakken.
Ik voelde ook een groot verlangen om gelukkig te zijn zoals zij, maar ik dacht er zelfs niet aan om religieus of priester te worden: ik had er nooit over nagedacht.
Heeft iemand je eindelijk gebeld toen je het niet verwachtte?
Dat klopt! En het was via een priester die me uitnodigde voor de sacrament van de biechteen sacrament dat ik lange tijd niet had ontvangen. Aan het eind van de biecht vroeg deze priester, misschien geïnspireerd door de Heer, of ik een seminarie-ervaring wilde opdoen.
Om de waarheid te zeggen, op dat moment wist ik niet eens wat het seminarie was, ik wist alleen dat die jongens die mij zo hadden beïnvloed door hun vreugde daar woonden, en onmiddellijk, zonder de reden te begrijpen, en zelfs nu kan ik de directheid van dat antwoord niet uitleggen, zei ik ja, ik wilde het proberen.
Een verhaal van liefde en licht, maar ook een reis door veel duisternis, zoals de heilige Johannes van het Kruis zou zeggen.
Na een proefperiode in het seminarie voelde ik na verloop van tijd steeds sterker dat het leven met Jezus in wezen was wat ik wilde, maar vooral voelde ik dat het was wat de Heer van mij wilde.
De grootste genade van mijn leven was echter niet het betreden van het seminarie, maar het terugkeren in de armen van de vader nadat ik aan hem was ontsnapt.
De tijd verstreek en mijn reis naar het noviciaat ging verder: er waren al tien jaar verstreken, maar helaas was mijn relatie met God een formele relatie was geworden: Ik deed alles wat gedaan moest worden, maar niet uit liefde voor God, maar opdat ik me rechtvaardig zou voelen voor Hem, opdat ik Zijn liefde zou verdienen.
Zoals in de gelijkenis van de verloren zoon: van de jongere zoon die terugkeert naar het huis van zijn vader, naar het gevoel de oudere zoon te zijn.
Ja, dat klopt: in wezen was het alsof ik in mijn geest goed wist dat God mij liefhad, maar in werkelijkheid was het alsof ik Hem meer zag als een rechter, of een meester, of een meester met zijn knechten.
Er was een idee, een heel sterke gedachte, misschien niet helemaal bewust, maar diep in mij geworteld, dat als ik niet volmaakt was geweest, God mij zijn liefde niet zou hebben gegeven, alsof Hij alleen van ons houdt als we rechtvaardig en volmaakt zijn.
Deze manier van denken wortelde steeds dieper in mij, zozeer zelfs dat het een last werd. Alles was ondraaglijk geworden: Ik deed alsof ik mezelf wilde redden door mijn goede werken, en daarom besloot ik na het begin van het noviciaat, mede op aanraden van de formateurs, naar huis terug te keren.
Onnodig te zeggen hoe groot mijn teleurstelling over God was, samen met grote woede. Ik zei tegen God: "Ik heb U vele jaren gediend, ik heb altijd gedaan wat U wilde en voor U heb ik de beste jaren van mijn leven opgeofferd en U behandelt mij zo, waardoor ik teleurgesteld en ongelukkig achterblijf. En weet je wat? Tot nu toe heb jij beslist, vanaf nu beslis ik!
Je werd weer de jongste zoon...
Ja, precies. Ik begon te leven met mijn projecten, te werken met mijn vader en mijn toekomstige leven te plannen: ik wilde gaan studeren om literatuurleraar te worden, een meisje vinden, plezier maken met mijn vrienden.
De teleurstelling en woede waren zo sterk dat ik niet meer de minste intentie had om aan een religieus of priesterleven te denken. In die tijd ontmoette ik verschillende vrienden, ik begon me te wijden aan verschillende activiteiten, maar nu besef ik dat alles eigenlijk werd bezield door een groot egoïsme.
Ik wilde immers een leegte dichten die in mij zat, en hier komen we bij de grootste genaden die ik heb ontvangen en die mij echt hebben laten zien wie God is en hoe hij van ons houdt.
Wat is er gebeurd?
God heeft opnieuw goede instrumenten in zijn handen gebruikt: twee priesters in het bijzonder. Aan hen heb ik mijn roeping te danken en ook nu nog ben ik hen zeer dankbaar: het zijn pater Andrea Berti en een heilige priester die bijna twee jaar geleden is overleden. Pater Andrea nodigde me uit om een paar dagen in een van onze communiteiten in Fatima door te brengen, zodat Onze Lieve Vrouw me kon helpen.
Uiteraard, was helemaal niet geïnteresseerd in het maken van een pelgrimstocht, Maar de Heer wist gebruik te maken van mijn trots. In feite ging ik God laten zien dat ik tot dan toe gelijk had gehad met Hem, dat ik rechtvaardig was geweest, en dat Hij het in feite was die ongelijk had met mij.
Wat er gebeurde is dat ik, hoewel ik met heel mijn hart zo snel mogelijk weg wilde en terug wilde naar mijn huis en mijn leven, daar drie maanden bleef!
Nu denk ik dat mijn beslissing om daar te blijven absurd lijkt. Wat er gebeurde was dat ze iemand nodig hadden om te werken in een winkel met religieuze voorwerpen in Fatima en pater Andrea dacht aan mij.
Ik denk dat het door God geïnspireerd was, vooral omdat ik geen Portugees kende en ik al ingepakt was om terug naar huis te gaan en mijn studie te hervatten.
Maar ik accepteerde en zo kreeg ik in die tijd, zonder dat ik het besefte, mijn vertrouwen in God terug.. Als ik bedenk hoe goed Hij is... Ik was ervan overtuigd dat de Heer geluk beloofde, maar in werkelijkheid was Hij blij ons te zien lijden. Tijdens mijn verblijf in Fatima herontdekte ik ook de schoonheid van het zich inzetten voor anderen en werd ik dichter bij het gebed.
Alles, alles wat God met mij deed was goed en ik ervoer hoe Gods liefde volledig vrij is.
Maar het meest verbazingwekkende is dat dit alles gebeurde terwijl ik niet alleen Hem koud en onverschillig behandelde, maar ook degenen die Hij in mijn leven had gezonden om mij zijn liefde te tonen, namelijk de twee priesters die ik al noemde en die werkelijk door de Heer gezonden engelen waren.
Wat maakte de meeste indruk op je bij die twee priesters?
Ik zag in hen een vaderlijke nabijheid met als enige bedoeling mij te helpen. Zij baden en offerden voor mij, waren voortdurend dicht bij mij, kwamen mij vaak bezoeken en boden mij ook financiële hulp om de studies te kunnen volgen die ik wilde beginnen....
En ze deden het niet uit persoonlijk of gemeentelijk belang, of om me terug in het seminarie te krijgen... Nee, ze deden het voor mij, ze werden me nooit moe en lieten me nooit in de steek. Veel andere mensen hebben voor me gebeden.
En wanneer besloot u het seminarie leven weer op te pakken?
Net na mijn terugkeer uit Fatima, en op het moment dat ik dit besluit nam, ervoer ik een grote vrede en een grote dankbaarheid.
Ik ontdekte dat Hij me vrij liet om het leven te kiezen dat ik voor mezelf had gekozen: een egoïstisch leven dat er zeker toe zou leiden dat ik zou proberen de leegte die ik ver van God en in de zonde had op te vullen.
Dankzij deze twee priesters kon Gianni meer te weten komen over het charisma van het Instituut van de Dienaressen van het Onbevlekt Hart van Maria, een missionaire instelling van diocesaan recht in het bisdom Rome.
Zijn spiritualiteit is rechtstreeks gebaseerd op de spiritualiteit van Fatima: Mariadevotie door het gebed van de rozenkrans, een hernieuwde oproep tot boete en sacramenteel leven en vooral een grote liefde voor de eucharistie en de verzoening, door de geest van eerherstel.
Het bestaat erin ons leven in vereniging met het Offer van Christus op te offeren voor de troost van de Harten van Jezus en Maria en voor de redding van arme zondaars, naar het voorbeeld van de drie herdertjes aan wie de Heilige Maagd in Fatima verscheen.
Priesters, religieuzen en leken leven binnen de Beweging van de Familie van het Onbevlekt Hart van Maria, allen verenigd door banden van gemeenschap en zending, en delen dezelfde spiritualiteit tussen de verschillende gemeenschappen.
Ieder zet zich in voor persoonlijke heiliging en voor de heiliging van anderen. Zijn motto is: "Door mijn vlekkeloze hart breng ik Christus aan de wereld".
De leden van dit instituut hebben ervoor gekozen om te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis.
"Dankzij de steun van CARFdie ons allen religieus steunt in de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Romekunnen we profiteren van een training uitstekend in een gezinsomgeving en zelfs nu, met deze noodsituatie, voelen we ons zeer verzorgd, omdat we de lessen op internet en op video kunnen volgen en de leraren ons vaak bellen om te zien hoe het met ons gaat.
Ik kan dus echt zeggen dat dit zeer ernstige en moeilijke moment een goed moment blijkt te zijn voor studie en om in ons religieuze leven de genade te herontdekken van het gemeenschapsleven, dat in deze periode zeer beperkt is: de schoonheid van het samen bidden, van het delen van de weg naar God en de missie die hij ons heeft toevertrouwd. Het coronavirus heeft me dichter bij God gebracht", besluit Gianni.
Interview door Gerardo Ferrara
Gianni Schido met zijn familie.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
