José Rolando Becerra en Ángel Antonio García Jiménez zijn twee van de twee Mexicaanse seminaristen en bewoners van de Bidasoa International School. Deze zomermaanden zijn zij in Madrid om pastoraal werk te doen in respectievelijk de Pauselijke Basiliek van San Miguel en de Collegiale Kerk van San Isidro. Zij vertellen over hun roeping en het geloof dat in Mexico heerst ondanks de toenemende secularisatie.
José Rolando Becerra Ramírez is 26 jaar oud en komt uit het bisdom Celaya, Guanajuato, Mexico. Hij heeft zijn eerste cursus aan het Bidasoa International Seminary afgerond, na 5 jaar in het seminarie van zijn bisdom te hebben doorgebracht.
"Van jongs af aan was ik zeer betrokken bij het kerkelijk leven en de dienst, maar ik had nooit de mogelijkheid overwogen om naar een seminarie te gaan, laat staan priester te worden. Naarmate ik ouder werd, groeide mijn geloof naarmate ik meer en meer leerde over God en de Kerk. Het verlangen om de weg naar het priesterschap te kennen kwam toen ik 18 jaar oud was, toen begon ik een beroepskeuzeproces, om uiteindelijk op 20-jarige leeftijd het seminarie binnen te gaan," zegt hij.
Hoewel hij al lang de roeping van de Heer voelde, was hij bang voor het idee Hem te volgen en alles voor Hem achter te laten. begrijpen dat er bij God geen verlies is, want hij geeft ons veel meer dan we nodig hebben.. Gedurende deze tijd ben ik me bewust geworden van de noden van de Kerk, vooral de behoefte aan heilige priesters. Voor mij is elke dag een gelegenheid om aan die oproep gehoor te geven, een genereus antwoord te geven dat ons ertoe brengt grenzen te overschrijden en onze broeders en zusters te ontmoeten", zegt hij.
In deze zomermaanden doet hij pastoraal werk in Madrid, meer bepaald in de Pauselijke Basiliek van San Miguel. "Pastorale zorg is vol geweldige ervaringen en ook met veel uitdagingen.. Het bestaat uit het beetje bij beetje leren van de priesters en de mensen die hier werken, want zij leren ons veel. Wij helpen met de behoeften van de sacristie, de verzorging van de gelovigen en, vanwege de pandemie, soms ook met de sanitaire filters. Naast ons pastorale werk versterken we onze relatie met de Heer door gebed en de sacramenten", beschrijft Rolando.
"Ondanks de moeilijkheden in Mexico hebben we een grote zegen in ons land: de Maagd van Guadalupe. Ik geloof dat we altijd een beroep moeten doen op Onze Lieve Vrouw, waarbij we ook de woorden van Johannes Paulus II in gedachten moeten houden: "Mexico altijd trouw".
De Apostolische Nuntius in Spanje, Bernardito Cleopas Auza, bezocht de Basiliek van San Miguel om de seminaristen te begeleiden die pastoraal werk verrichten in Madrid: José Rolando Becerra (eerste links) samen met Benigino uit de Filippijnen en Oscar uit Colombia.
"Het pastorale werk in de Pauselijke Basiliek van Sint-Michiel is vol grote ervaringen en ook veel uitdagingen. Het bestaat uit het beetje bij beetje leren van de priesters en de mensen die hier werken, omdat zij ons zoveel leren," zegt hij.
Volgens de laatste volkstelling in Mexico, inet percentage katholieken is gedaald van 82% naar 77% en het percentage protestanten is gestegen van 7,5% naar 11,2%. "De missie van de Kerk moet bij zichzelf beginnen. Wij hebben een solide vorming onder de katholieke gelovigen nodig, zodat zij hun geloof versterken en niet worden meegesleurd op andere paden. We hebben een eenvoudig geloof nodig, maar ook een geloof dat weet te motiveren waarin het gelooft", zegt José Rolando.
Deze seminarist uit Bidasoa is bezorgd over enkele situaties in zijn land: de pandemie die de armoede van de bevolking blijft aantasten, die blijft toenemen en daarmee het gebrek aan kansen voor velen. De onveiligheid, misdaad, zijn de meest besproken zaken in Mexico, blijft de georganiseerde misdaad zijn ding doen en angst en wanhoop uitlokken.
"Helaas hebben we het verlies van enkele van onze priesters moeten ondergaan, waaronder de recente moord op een priester uit het bisdom waartoe ik behoor. Mexico is geleidelijk in handen gevallen van de georganiseerde misdaad. Het doet pijn om te zien hoe de pagina's van kranten en andere media vol staan met nieuws over moorden, aanrandingen, ontvoeringen, berovingen, afpersingen, enz. Het is een land dat zijn vrede heeft verloren, Het is eng om op bepaalde tijden op straat te lopen. Maar desondanks is Mexico nog steeds zo geweldig, want naast deze mensen die kwaad doen, zijn er anderen met een groot hart die zich blijven inzetten voor het welzijn van allen".
Bovendien, in Mexico, net als in andere Latijns-Amerikaanse landen, het secularisme rukt op. "Veel jongeren willen niet meer over God horen. Het onderwerp godsdienst verdwijnt uit de scholen, en God wordt geleidelijk aan naar de kant geschoven. Maar toch zijn er velen van ons die de behoefte aan God in ons leven erkennen en daarom is het nodig dat de Het christelijk getuigenis wordt gepresenteerd aan hen die niet geloven of van de Kerk zijn afgedreven".
Ondanks deze moeilijkheden verliest Rolando de hoop niet: "We hebben veel hoop.We hebben een grote zegen in ons land, de Maagd van Guadalupe.. Ik geloof dat we altijd onze toevlucht moeten nemen tot Onze Lieve Vrouw, waarbij we ons ook de woorden van Johannes Paulus II herinneren, "Mexico altijd trouw", zodat ze voor ons een drijfveer kunnen zijn om te blijven streven naar het brengen van het Evangelie, en om, zoals paus Franciscus het nu noemt, in te gaan tegen deze "wegwerpcultuur", door perspectieven te openen voor de zogenaamde "beschaving van de liefde".
Ángel Antonio García Jiménez, een 25-jarige seminarist uit de stad Cárdenas, is dezelfde mening toegedaan, Tabasco, Mexico.
"Mexico is een prachtig land dat heeft wat nodig is om vooruit te komen, met een enorme rijkdom in elke zin van het woord.. Mexico heeft, net als elk ander land, zijn ups en downs, maar ik denk dat het nodig is om het als geheel te bekijken. Het is waar dat er sterke situaties zijn, maar het is ook waar dat we veel van Mexico kunnen leren, omdat het veel goede dingen heeft".
Angel is van mening dat het secularisme minder snel vordert dan in Europa. Het heeft schakeringen van religieuze onverschilligheid en een zeker atheïsme. En hij herinnert eraan dat Mexico, Brazilië, Colombia en Venezuela zeer katholieke landen in Latijns-Amerika zijn.
"Mexico is een zeer katholiek land, met zeer diepe wortels, en het groeit beetje bij beetje, het heeft een constant proces dat zich blijft uitbreiden. Het is waar dat het protestantisme opvalt, maar bekeerlingen vallen ook op.
"Mexico is een heel katholiek land, met heel diepe wortels en dat beetje bij beetje groeit, het heeft een constant proces dat zich blijft uitbreiden".
Ángel Antonio García brengt deze zomermaanden pastoraal werk door in de collegiale kerk van San Isidro in Madrid. Hij assisteert bij de eucharistie, bij de dienst aan de gelovigen, bij het onderhoud van de liturgische voorwerpen, de zalen en de controle van de inventaris. Zij bereiden ook het materiaal voor de catechese voor de ouders voor en houden op een bepaald moment een lezing voor de groep.
"Het is een heel mooie ervaring geweest, vol van leren en vooral het geloof te mogen delen met de gelovigen van de Collegiale Kerk. Ik kampeerde in Covadonga met een groep jongeren, gaf lezingen, praatte met hen, deelde ervaringen, de vreugde van het delen van geloof en het leren van elkaar," zegt hij.
Ángel Antonio García Jiménez is de tweede van drie broers. Hij woont sinds acht maanden in de Internationale School van Bidasoa. Hij vertelt ons over zijn roeping:
"Ik moet toegeven dat het God was die me tegemoet kwam, me in de nacht ontmoette en me teder aankeek. Mijn vakantie ontstond niet in het licht, maar in de duisternis verlichtte de Heer mij.
Ik was 7 jaar oud toen een vriend me uitnodigde voor het seminarie, Eliseo Hernández Morales, die nu priester is bij de gratie Gods. Op 14-jarige leeftijd zocht ik hulp en vond ik een goede geestelijk leidsman: hij was een goede bevriende priester van mijn ouders, de pastoor van Nuestra Señora Virgen del Carmen, waartoe wij toen behoorden.
Ik herinner me dat het een zondag was toen pastoor Pedro Aquino tegen mijn ouders zei dat ze me naar de parochie moesten brengen zodat we konden praten, die me graag wil helpen. Wat mij het meest verbaasde en nog steeds verbaast is dat, zoals gebruikelijk in een dorp, de priester veel gemeenschappen bezoekt op zondag, de dag des Heren. Hij had het erg druk, maar hij zei dat hij me graag zou zien.
Twee uur lang luisterde hij heel aandachtig naar mij, ik probeerde mijn hele leven samen te vatten (heel kort trouwens), maar met zijn ups en downs. Hij luisterde naar me zonder iets te zeggen en aan het eind gaf hij me raad en voor het eerst in mijn leven ervoer ik genade.. Op dat moment besloot ik dichter bij de kerk te gaan wonen.
Ik begon beetje bij beetje te volharden zonder enige intentie om priester te willen worden, De waarheid is dat ik er nooit over had nagedacht en dat het niet iets was waar ik naar op zoek was, ik wilde gewoon de Heer volgen. Mijn eerste stappen waren erg langzaam, maar ze waren nodig om te worden wie ik nu ben. Ik bereidde me voor op mijn eerste communie en het jaar daarop op het vormsel.
Ik nam deel aan vele retraites, vooral paasretraites. Ik bereidde me voor om deel uit te maken van het liturgie team in mijn gemeenschap. Ik wilde een buitengewoon bedienaar van het Heilig Avondmaal worden, maar ik wist dat ik me meer moest voorbereiden; dus begon ik een opleiding als lid van het team van lectoren, en zo begon mijn toenadering tot God.
Op 17-jarige leeftijd ging ik op retraite met een jeugdgroep die behoort tot de parochie van San Antonio de Padua in de stad Cárdenas Tabasco. Het was een ervaring die mijn leven totaal veranderde, het tekende me en hielp me veel om te keren.
Veel mensen vroegen me of ik misschien priester wilde worden.Mijn antwoord was altijd hetzelfde, ik zei nee, maar als God het wilde, waarom niet, maar het stond niet in mijn plannen, hoewel het me diep van binnen wel aansprak. Mijn innerlijke leven veranderde beetje bij beetje, ik leefde de massa steeds beter, Het is waar dat mijn moeder, die zeer vroom is en mij op een bepaalde manier de mis op een andere manier heeft leren beleven, ook een grote invloed heeft gehad.
Er kwam een tijd in mijn leven dat ik alleen maar de Heer wilde dienen, ik ervoer een vrede die ik nooit eerder had gevoeld. Na de ervaring die ik had toen ik 21 was en bijna doodging, Ik ontmoette een groep jongeren met wie we op zaterdagmiddag samenkwamen voor gebed en vormende gesprekken.
Daar ontmoette ik een jongeman die aan beroepsprocessen had deelgenomen en hij vertelde me over zijn ervaringen. Op mijn 21ste begon ik te worstelen omdat ik een beslissing moest nemen die mijn leven totaal zou veranderen. Uiteindelijk was het voor mij duidelijk dat ik priester wilde worden. Ik voel me geroepen.
Ik sprak met mijn vroegere pastoor voor advies over wat ik wilde en hij moedigde me aan om door te gaan, dat als dat was wat ik echt wilde, ik het met grote edelmoedigheid moest doen en mijn ogen niet van Hem moest afhouden om mezelf niet te verliezen. Na het doorlopen van een beroepsprocedure, accepteerde de kerk mij als seminarist. De woorden die de priester aan het eind van mijn interview tegen me zei waren of ik de roeping die God me gaf zou accepteren, en ik zei ja.
Op 4 augustus 2018 ben ik ingetreden in het Diocesaan Seminarie van de Heer van Tabasco. Daarna belde het vormingsteam van het seminarie me om me te informeren dat ik mijn vorming moest voortzetten in Spanje, meer bepaald in het Internationaal College van Bidasoa. Ik ben op 21 oktober 2020 in Spanje aangekomen. Ik heb mijn eerste cursus afgerond, Godzijdank.
Het pastorale werk in de collegiale kerk van San Isidro in Madrid bestaat voornamelijk uit het helpen bij de eucharistie, het assisteren van de gelovigen bij de ontvangst om missen, doopsels en huwelijken te plannen. Wij helpen bij het onderhoud van de liturgische voorwerpen, de zalen, het controleren van de inventaris. We hebben het materiaal voor de catechese voor ouders voorbereid en op een gegeven moment hebben we een lezing gehouden voor de groep. Het was een heel mooie ervaring en vol van leren en vooral om het geloof te kunnen delen met de gelovigen van het Collegiaal. Ook Ik was aan het kamperen in Covadonga met een groep jongeren.Ik heb lezingen kunnen geven, met hen kunnen praten, ervaringen kunnen delen, de vreugde van het delen van ons geloof en het leren van elkaar".
