De Pauselijke Universiteiten leiden niet alleen priesters en nonnen op. Zij leiden ook professionals op die niet alleen in kerkelijke maar ook in academische instellingen werkzaam zijn op het gebied van communicatie. Dit is een van de doelstellingen van de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruisen vooral van de Faculteit Sociale en Institutionele Communicatie: mensen voorbereiden die werken bij radio, televisie, culturele entiteiten of overheids- en wetenschappelijke instanties, zoals Adrienne Alessandro O'Brien.
Na haar afstuderen aan de School of Communication van de University of the Holy Cross (tussen 2007 en 2008) werkte Adrienne Alessandro O'Brien bij de NASA, het ruimtevaartagentschap van de Amerikaanse overheid, als communicatiemedewerker bij het Goddard Space Flight Center. Dit is een onderzoekslaboratorium van de NASA dat beschikt over de grootste organisatie van wetenschappers en ingenieurs die zich bezighoudt met het uitbreiden van de kennis van de aarde, het zonnestelsel en het heelal via waarnemingen vanuit de ruimte in de Verenigde Staten en dat een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling en exploitatie van onbemande wetenschappelijke satellieten en leiding geeft aan wetenschappelijk onderzoek, ruimtevaartontwikkeling en -operaties en vele NASA-missies en internationale missies, waaronder de Hubble Space Telescope (HST), het Explorers-programma, het Discovery-programma en vele andere.
Adrienne werd in 1983 geboren in Wilmington, Delaware, in een katholiek gezin.
Geloof en religieuze praktijk doordrongen het dagelijks leven van ons gezin. Mijn moeder nam me dagelijks mee naar de mis en moedigde me aan om samen met haar de rozenkrans te bidden. Toen mijn ouders ontdekten dat de plaatselijke openbare scholen al in de eerste klas elementen van seksuele voorlichting introduceerden, haalden ze me weg om thuis les te geven, wat een tamelijk radicale stap was voor het begin van de jaren negentig. Geloof was iets tastbaars voor ons. Als kind was ik verlegen en gevoelig, ik voelde me meer op mijn gemak bij het observeren van anderen dan bij het vertellen van mijn verhalen. Met deze persoonlijke eigenschappen vroeg ik me ooit af of God me vroeg om toe te treden tot een religieuze orde.
En wanneer begreep u duidelijker dat u geroepen was tot uw missie als echtgenote, moeder en communicator?
Na vele jaren van besluiteloosheid over mijn roeping, en helaas na een tijd waarin ik me van God afkeerde, vond ik eindelijk een plaats waar ik me vredig voelde: de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Ik was in de Eeuwige Stad voor een studie semester. In een van de rondleidingenIk dacht aan de rustplaats van het gebeente van Petrus: een man die met Christus had gewandeld en zijn Lichaam had omarmd. Ik dacht dat de eerste paus de ware betekenis van roeping had begrepen. Hij zei steeds weer ja tegen God, zelfs nadat hij hem had verloochend. Dus vroeg ik God (opnieuw) om een einde te maken aan mijn beroepsverwarring. Onmiddellijk daarna voelde ik een diepe, letterlijk buitenaardse vrede: ik zag eindelijk mijn roeping tot het huwelijk helder verlicht en heb er nooit meer aan getwijfeld.
Na deze ervaring in San Pedro keerde u terug naar Washington.
Ja. Ik heb twee jaar administratief werk gedaan voor politieke non-profit organisaties in Washington, D.C. Eindeloze uren fotokopieën maken en vluchten van medewerkers boeken verstikten langzaam de creativiteit in mijn ziel. Beroepsmatig had ik altijd al schrijver en communicator willen worden en nu zat ik op een dood spoor. Ik wilde iets doen dat de wereld zou beïnvloeden. Zo kwam ik bij de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis terecht.
Waarom trok de Universiteit van het Heilige Kruis je aandacht?
Fundamenteel omdat ik in Rome was, maar het academische aanbod van de faculteit Communicatie, de warmte en vriendelijkheid van de professoren, in het bijzonder professor Arasa en professor La Porte, zorgden ervoor dat ik me onmiddellijk thuis voelde. Academisch gezien vond ik het geweldig dat het Holy Cross programma zo praktisch was. Ik leerde een videocamera te gebruiken, commerciële scripts te schrijven en audiobestanden te bewerken - ik vond het allemaal geweldig! De lessen mediatraining waren mijn favoriet omdat ze me uitdaagden om argumenten tegen het geloof te voorzien en te onderzoeken en om rationele en passende antwoorden te bedenken. De vriendschappen die ik sloot waren onvervangbaar. Dit zijn herinneringen die ik altijd zal koesteren.
Bovendien ontdekte je de universaliteit van de Kerk in Rome.
Ja, en ook haar kwetsbaarheid. Het was een keerpunt in mijn leven toen ik me afvroeg: wat kan ik op persoonlijk vlak doen om een sterker en heiliger lid van het Lichaam van Christus te zijn en deze mooie en gebroken Kerk te helpen genezen? Ik denk nog steeds over deze vragen na, vooral in het licht van de schandalen rond seksueel misbruik in de wereld die vele anderen aan hun geloof hebben doen twijfelen. En ik geloof dat de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis mij de instrumenten heeft gegeven die ik nodig heb, zowel persoonlijk als professioneel, om dit te helpen aanpakken.
"Ik geloof dat wanneer de boodschap van Christus met eerlijkheid, begrip en overtuiging wordt verkondigd, deze fris en meeslepend blijft, zelfs voor jonge mensen, die hongerig zijn naar antwoorden op de belangrijkste vragen van het leven".
Adrienne Alessandro O'Brien is geboren in 1983 in Wilmington, Delaware (VS). Ze is moeder van twee jonge kinderen en één op komst. Na haar afstuderen aan de School of Social and Institutional Communications van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis (2007-2008), werkte ze bij NASA, het ruimtevaartagentschap van de Amerikaanse overheid, als communicatiemedewerker bij het Goddard Space Flight Center. Op een bepaald moment in zijn leven vroeg hij zich af: Wat kan ik doen, op persoonlijk vlak, om een sterker en heiliger lid van het Lichaam van Christus te zijn en deze prachtige Kerk te helpen genezen?
Voor haar spelen vrouwen, met hun unieke (zo niet exclusieve) vermogen om interpersoonlijke relaties te onderhouden, een sleutelrol. "Maar we hebben allemaal steun nodig. We hebben strategische, boeiende en outreachende grassroots campagnes nodig, gesteund door onze bisschoppen en leiders, om zowel de gelovigen als degenen die het verst weg zijn te betrekken en te catechiseren," zegt ze.
Werkte u voor NASA? Was het moeilijk voor u als vrouw en als gelovige?
We waren maar met een paar collega's, maar ik voelde me altijd enorm gerespecteerd en gewaardeerd door mijn team. Toch was ik in het begin erg zelfbewust. Ik werkte met mannen en vrouwen die de missies hadden geleid om de Hubble-ruimtetelescoop te upgraden en te repareren. Ze waren net begonnen met de ontwikkeling van technologieën die het bijtanken en repareren van robotsatellieten in een baan om de aarde mogelijk zouden maken. Wat kon ik deze genieën in vredesnaam bieden? Ik vroeg me af
Leg ons uit hoe je je werk hebt ontwikkeld
Na verloop van tijd kreeg ik meer vertrouwen in mijn capaciteiten, als communicator en als vrouw. Hoe briljant mijn collega's ook waren, ze hadden iemand nodig die hun technische idee kon vangen en overbrengen op een manier die "gewone" mensen konden begrijpen. Dat was iets wat ik kon. Ik nam graag deel aan strategiesessies, waar ik het team kon helpen hun doelgroep te identificeren en effectieve manieren te formuleren om hen te bereiken. Ik merkte dat mijn mensgerichte en persoonsgerichte achtergrond, gekoppeld aan mijn vrouwelijke eigenschappen, mij hielpen om sommige van de menselijke problemen en valkuilen waarmee het team zou worden geconfronteerd, te intuïtiveren en te identificeren, lang voordat het technologiegerichte team ze kon herkennen.
Wat vond u het meest nuttig in uw opleiding aan de Universiteit van het Heilige Kruis?
Twee lessen zijn me altijd bijgebleven: ten eerste, verdien vertrouwen en bouw een sterke relatie op met de leidinggevenden in je team als je een effectieve communicator en accuraat. En ten tweede, altijd - altijd! je publiek in gedachten houden. Gedurende mijn zeven jaar bij NASA heb ik communicatiecampagnes opgezet en uitgevoerd voor robotexperimenten die in een baan om de aarde werden gelanceerd en in het internationale ruimtestation werden gebruikt; ik heb de website van het team vanaf nul ontworpen; ik heb mediatrainingen gegeven voor televisie- en schriftelijke interviews; ik heb educatieve videoproducties bedacht en beheerd; ik heb rondleidingen gegeven door onze robotfaciliteiten aan politici en wetenschappers; en ik ben opgetreden als strategisch adviseur op het gebied van public relations voor de hogere leidinggevenden van mijn team.
...en hoe heeft het katholiek zijn je geholpen?
Want gedurende mijn hele loopbaan was mijn identiteit als katholieke vrouw fundamenteel, met de kenmerken die ons geloof aan elk beroep kan toevoegen: vriendelijkheid en aandacht voor de tijd en unieke talenten van anderen, respect, altijd werken voor het welzijn van mijn team....
Wat ik zie in uw menselijke en professionele verhaal is een positieve visie op wat een christen kan doen als hij of zij zijn of haar geloof goed en echt leeft in alle aspecten van het gewone bestaan.
Ik zie de westerse, geseculariseerde wereld niet als een belemmering voor evangelisatie, vooral niet voor jongeren. Ik geloof dat wanneer de boodschap van Christus met eerlijkheid, begrip en overtuiging wordt verkondigd, zij fris en overtuigend blijft, zelfs voor jongeren - een groep die hongerig is naar antwoorden op de belangrijkste vragen van het leven.
Wat is volgens u het grootste obstakel voor evangelisatie?
Ik denk dat het de crises zijn die binnen de Kerk zelf groeien. We kunnen niet doorgeven wat we niet hebben, en in veel parochies en gemeenschappen hebben we de ware kennis van onze katholieke identiteit verloren: wie we zijn, wat we geloven en wat het betekent om in het dagelijks leven katholiek te zijn. De huidige generaties katholieken kunnen de basisleringen, waaronder de Eucharistie, niet meer uitleggen. We kunnen anderen de schuld geven of we kunnen naar binnen kijken en nagaan of ik persoonlijk de laatste tijd mijn stem heb verheven om te getuigen van Christus op het openbare plein of bij mijn naaste.
Tegenwoordig praten we over de rol van vrouwen in de evangelisatie...
Ieder van ons is geroepen om in onze dagelijkse omgang met anderen het geloof te delen. De vrouwenHet internet, met zijn unieke (zo niet exclusieve) vermogen om interpersoonlijke relaties te bevorderen en een gemeenschap op te bouwen, speelt een vitale rol. Maar we hebben allemaal steun nodig. We hebben strategische, boeiende en outreachende campagnes aan de basis nodig, gesteund door onze bisschoppen en leiders, om zowel de gelovigen als degenen die het verst weg zijn te betrekken en te catechiseren. In het bijzonder moeten we bereid zijn met jongeren te praten en hun uitdagingen en hun harten te leren kennen. Hoewel jongeren sceptisch kunnen zijn of zich verzetten tegen brede en onpersoonlijke boodschappen, is begeleiding nuttig om hun vragen te beantwoorden en begrip te kweken voor de liefde en het doel van Christus in hun leven.
"Wij moeten er zoveel mogelijk naar streven persoonlijke wonden te identificeren en Gods genezing in ons leven te zoeken, hetzij door begeleiding, hetzij door therapie, vooral bij jongeren.
Voor Adrienne is het academische aanbod van de Faculteit Communicatie van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis zeer compleet, vooral "omdat het in Rome is", zegt ze. "Door de warmte en vriendelijkheid van de professoren, vooral professor Arasa en professor La Porte, voelde ik me onmiddellijk thuis. Academisch gezien vond ik het geweldig dat het Holy Cross programma zo praktisch was. Ik leerde een videocamera te gebruiken, commerciële scripts te schrijven en audiobestanden te bewerken - ik vond het allemaal geweldig! De lessen mediatraining waren mijn favoriet omdat ze me uitdaagden om argumenten tegen het geloof te voorzien en te onderzoeken en om rationele en passende antwoorden te bedenken. De vriendschappen die ik sloot waren onvervangbaar. Dit zijn herinneringen die ik altijd zal koesteren.
Alles wat u zegt veronderstelt een groter bewustzijn en verantwoordelijkheid van de katholieken....
Ongetwijfeld! Geen van deze inspanningen zal volstaan zolang we bijvoorbeeld de crisis rond seksueel misbruik niet aanpakken. Tot nu toe vonden velen de reactie van de kerk ontoereikend. In de nasleep van nieuwe gruwelijke verhalen hebben sommige bisdommen in de Verenigde Staten verklaringen afgelegd die gehuld zijn in beschermende, afgezaagde en ontwijkende juridische taal: woorden die niet de diepgang van berouw en verzoening weergeven die ons eigen katholieke geloof vereist. De aard en de diepte van deze zonden schreeuwen om een nederig en onvoorwaardelijk antwoord. Hoe kunnen we beweren het Woord van God te verkondigen als onze eigen acties en public relations inspanningen zo ver achterblijven bij waartoe God ons geroepen heeft? Door de puur legalistische denkwijze los te laten en terug te keren naar onze authentieke katholieke identiteit bij de aanpak van deze crisis, kunnen wij onze geloofwaardigheid terugwinnen en Christus verkondigen aan een wereld die onze boodschap hard nodig heeft.
De Verenigde Staten zijn bijzonder getroffen door deze plaag. We zien een steeds meer intern verdeelde Amerikaanse samenleving. Zou dit geen goede uitdaging zijn voor de katholieken in de Verenigde Staten?
Dat is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden, want zelfs de Amerikaanse katholieken zijn erg verdeeld over veel onderwerpen, vallen elkaar aan op sociale media en dat allemaal in de naam van... Jezus! En misschien ligt daarin niet alleen de wortel van het probleem, maar ook een hint van een remedie. Naar mijn mening is een van de meest destructieve elementen van de huidige samenleving onze collectieve verslaving aan mobiele apparaten en sociale media platforms, en de daaruit voortvloeiende onbeleefdheid die zij aanmoedigen. We betreden voortdurend een veld van virtuele indoctrinatie vol seculiere opvattingen en niet-virtuele reacties, en velen van ons (waaronder ikzelf) vergeten vaak de wapenrusting van Christus aan te trekken voordat we online gaan.
Soms moet je één, twee, drie, duizenden virtuele deuren sluiten om een beetje rust te vinden.
Ja, en juist daarom geloof ik dat onze hoop ligt in het terugwinnen van onze katholieke identiteit, te beginnen met deze kleine persoonlijke overwinningen. Laten we het Evangelie leven en ons uiteindelijke doel voor ogen houden. Toen Christus het laatste oordeel beschreef, had Hij het niet over politieke gezindheid of het verbaal "vernietigen" van iemand in de netwerken. In plaats daarvan zei Hij dat Hij ieder van ons zou vragen: wanneer heb je mij te eten gegeven, te drinken gegeven, onderdak gegeven of gekleed? Onze harten zouden veel rustiger zijn als we ons dit konden herinneren voor elke ontmoeting met een mens, zelfs met gezichtsloze vreemden online. De deugden van nederigheid, zachtmoedigheid, begrip, naastenliefde: dit zijn middelen die ons gedrag kunnen veranderen en uiteindelijk de samenleving kunnen verheffen. Persoonlijke heiligheid is misschien geen onmiddellijke oplossing, maar het uitoefenen van enkele aanvullende genaden is het krachtigste middel dat wij katholieken hebben om verandering teweeg te brengen.
Naast je werk is het belangrijkste voor jou je familie.
Met twee kinderen onder de drie jaar en nog één op komst, hebben mijn man en ik vaak het gevoel dat we in de overlevingsstand staan! Maar persoonlijk probeer ik bij elke interactie met mijn kinderen te bedenken dat ik meer ben dan alleen maar een moeder voor hen, dat ik twee dingen kan zijn: ofwel hun eerste en belangrijkste ervaring van Gods liefde, begrip en vergeving; ofwel, omgekeerd, kan ik mezelf neerzetten als een model van hoe een geliefde autoriteit hen hard kan beoordelen, straffen, hun geest kan breken en hun vertrouwen kan beschamen. Soms wenste ik dat ik moeder was geworden in een ander tijdperk, een tijd waarin de buurten veiliger waren, de sociale tegenstellingen niet zo groot waren en het porno-rijke internet niet bestond. Maar elk decennium heeft zijn eigen uitdagingen en obstakels. Ik probeer erop te vertrouwen dat God me de wijsheid en de woorden zal geven die ik nodig heb om deze kleintjes door het leven naar de hemel te leiden.
Dank u voor uw getuigenis. Nog een laatste boodschap voor onze lezers?
Het is me een genoegen geweest. Als ik één ding in het algemeen zou mogen aanmoedigen, zou het zijn om er zoveel mogelijk naar te streven persoonlijke wonden te identificeren en Gods genezing in je leven te zoeken, hetzij door begeleiding, hetzij door therapie, vooral bij jonge mensen. God heeft ons zowel geestelijke als "menselijke" instrumenten gegeven om vrede te hebben. Laten we elke gelegenheid aangrijpen om gezonde en hele mensen te zijn, zodat we op gepaste wijze gehoor kunnen geven aan zijn oproep en zijn liefde met anderen kunnen delen.
Dank je wel, Adrienne.
Het is heel mooi om te blijven vieren met verhalen als deze de 25e verjaardag van de Faculteit voor Sociale en Institutionele Communicatie van onze Universiteit, een Faculteit waarop de zalige Alvaro del Portillo aandrong en die niet mogelijk zou zijn geweest zonder de bijdragen van alle vrienden en weldoeners van CARF. Philip Neri zei altijd: "Wie goed doet aan Rome, doet goed aan de wereld". En met de verhalen van onze studenten en oud-studenten beseffen we steeds meer deze waarheid: de kleinste bijdrage van onze vrienden en weldoeners heeft onze studenten geholpen om niet alleen een goede vorming over de hele wereld te brengen, maar ook een echte menselijke en christelijke wijsheid, wat de wereld nodig heeft.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
