Η Chiara Lubich και ο Ιησούς του Τέταρτου Λόγου

Η Κιάρα αποτελεί απαραίτητο σημείο αναφοράς σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που πολλοί χριστιανοί αισθάνονται απογοητευμένοι επειδή αποτελούν μειοψηφία μέσα σε μια πλουραλιστική και πολύπλοκη κοινωνία, η οποία φαίνεται να ζει με την πλάτη στον Θεό.

Η σημασία των κειμένων της Chiara

Αυτοί οι χριστιανοί αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και νοσταλγούν μια περασμένη, υποτιθέμενη ειδυλλιακή εποχή που δεν έχουν ζήσει. Κατακλύζονται από θλίψη και μοιάζουν με τη σκυμμένη γυναίκα στο Ευαγγέλιο (Λουκάς 13:10-17), που δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της προς τον ουρανό. Αυτοί οι χριστιανοί, που είχαν ανάγκη να ανακτήσουν την χαρά που μας φέρνει ο ΧριστόςΘα ήταν καλό να εμβαθύνουν και να διαλογιστούν πάνω στα κείμενα της Chiara, μιας γυναίκας που ήταν πάντα προσεκτική στις εμπνεύσεις του Αγίου Πνεύματος. Ήξερε πολύ καλά ότι η δύναμη του χριστιανού είναι πάντα δανεική, γιατί η αδυναμία μας γίνεται δύναμη εν Χριστώ.

Η Chiara και η μορφή του Χριστού

Ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα της Chiara Lubich είναι ένα άρθρο που έγραψε για το πρακτορείο Zenit για τη Μεγάλη Παρασκευή του 2000. Ήταν ογδόντα ετών τότε, αν και θα μπορούσε να το έχει γράψει στην αρχή του πνευματικού της ταξιδιού, γιατί εδώ συναντάμε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πνευματικότητάς της: διαλογισμός για τον Ιησού εγκαταλελειμμένο.

Σε αντίθεση με τις προσδοκίες εκείνων των χριστιανών που ήταν προσκολλημένοι στην υποτιθέμενη ασφάλεια που ζούσαν σε άλλες εποχές, η Chiara παρουσιάζει τη μορφή ενός Χριστού που απογυμνώνεται από τη θεότητά του στο σταυρό, προκειμένου να ενωθεί ακόμη περισσότερο με τον άνθρωπο, να βιώσει Είναι επίσης η αγωνία και η αδυναμία του ανθρώπου. e σε ορισμένες στιγμές της ζωής του. Αυτό είναι το νόημα της τέταρτης λέξης που ειπώθηκε στο σταυρό: "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;" (Ματθ. 27:47).

Η Chiara και οι πληγωμένοι της ζωής

Κάποτε διάβασα μια εξήγηση που δεν με έπεισε καθόλου: ο Ιησούς είχε αρχίσει να προσεύχεται έναν ψαλμό που περιείχε αυτά τα λόγια και η εξάντλησή του τον εμπόδισε να συνεχίσει την προσευχή του. Είναι πιθανό ο Ιησούς να προσευχόταν αυτόν τον ψαλμό, αλλά το γεγονός είναι ότι τα λόγια του εκφράζουν σαφώς αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Για αιώνες δεν δόθηκε επαρκής προσοχή σε αυτή την τέταρτη λέξη, ίσως επειδή κάποιοι φαντάζονταν ότι ήταν ένα αναπάντητο ερώτημα.

Από την άλλη πλευρά, εμείς οι πιστοί γνωρίζουμε, όπως μας υπενθυμίζει η Chiara, ότι ο Πατέρας ανέστησε και εξύψωσε τον Υιό του για πάντα. Από την άποψη αυτή, επισημαίνει επίσης: "Σε Αυτόν, η αγάπη ακυρώθηκε, το φως έσβησε, η σοφία σιώπησε. Ήμασταν χωρισμένοι από τον Πατέρα. Ήταν απαραίτητο για τον Υιό, στον οποίο όλοι βρεθήκαμε, να δοκιμάσει τον χωρισμό από τον Πατέρα. Έπρεπε να βιώσει την εγκατάλειψη του Θεού για να μην αισθανόμαστε πλέον εγκαταλελειμμένοι".

Ελπίδα στα πόδια του Χριστού

Η Chiara βλέπει σε αυτόν τον Ιησού που φωνάζει την εγκατάλειψή του σε πολλούς άνθρωποι που υποφέρουν Αντιλαμβάνεται επίσης εκείνους που υποφέρουν στο πνεύμα τους: τους απογοητευμένους, τους προδομένους, τους φοβισμένους, τους δειλούς, τους αποπροσανατολισμένους... Οι τελευταίοι είναι οι πληγωμένοι της ζωής, μια έκφραση που χρησιμοποίησε μερικές φορές ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β' και την οποία είδα πριν από λίγο καιρό ως επιγραφή ενός τμήματος σε ένα βιβλιοπωλείο στη Λούρδη. Νομίζω ότι αυτοί που είναι άρρωστοι στο πνεύμα είναι πολύ περισσότεροι από τους άλλους, επειδή σε μια κοινωνία που στερείται αλληλεγγύης, υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που ζουν στη μοναξιά και την αδυναμία.

Ο Ιησούς εγκαταλείπεται μέσα τους, γιατί, όπως λέει η Chiara: "Ο Ιησούς εγκαταλείπεται μέσα τους.Μπορούμε να Τον δούμε σε κάθε πάσχοντα αδελφό. Πλησιάζοντας αυτούς που Του μοιάζουν, μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Ιησού που εγκαταλείφθηκε.".

Στους πάσχοντες έχει πωληθεί η ιδέα ότι η ζωή τους είναι μια αποτυχία και ότι τίποτα δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά ο Ιησούς έχει υποφέρει πολύ περισσότερο από όλους αυτούς.. Η Chiara μας υπενθυμίζει ότι πίσω από όλες τις οδυνηρές πτυχές της ζωής, υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο με ταυτότητα, ακόμη και αν έχει πολύ διαφορετικές παραστάσεις, και αν το πρόσωπό του είναι αναγνωρίσιμο, το ίδιο πρέπει να είναι και το πρόσωπο των αδελφών μας, διότι, όπως επισημαίνει η Chiara, ο καθένας από αυτούς είναι Αυτός.

Είναι καθήκον μας να μετατρέψουμε τον πόνο σε αγάπη, ένα καθήκον που φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατο, αλλά θα γίνει δυνατό με τη δύναμη και τα άλλα χαρίσματα του Πνεύματος του Χριστού..

Η Chiara και το όραμά της για τη νεολαία

Η επίκληση της εγκατάλειψης του σταυρωμένου Χριστού με οδηγεί να συνδέσω την Chiara με τον Olivier Clément, έναν γνωστό Γάλλο ορθόδοξο θεολόγο. Και οι δύο είχαν μεγάλο θαυμασμό για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και είχαν κάποιες προσωπικές συναντήσεις τις οποίες κατέγραψαν στα γραπτά τους. Μπροστά στις πολιτικές και κοινωνικές θύελλες της εποχής, όπως ο Μάης του '68, ο Αθηναγόρας δεν ήταν ούτε απαισιόδοξος ούτε νοσταλγός ενός δήθεν καλύτερου παρελθόντος και διαβεβαίωνε τον Clément ότι αυτοί οι νεαροί διαδηλωτές τον ενέπνεαν με συμπόνια. Ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούν, είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι νέοι άνθρωποι και η κραυγή τους εξακολουθεί να είναι η κραυγή των ορφανών. Ο πατριάρχης, μεγάλος γνώστης της ανθρωπιάς, βλέπει την εξέγερση των φοιτητών ως κραυγή βοήθειας. Από την πλευρά του, ο Clément τονίζει ότι, παρά τον προφανή θρίαμβο του μηδενισμού, υπάρχει ένα μεγάλο κενό σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας που ισχυρίζεται ότι είναι κληρονόμος του Μαρξ, του Νίτσε και του Φρόιντ.

Αυθεντικός χριστιανικός οικουμενισμός

Πιστεύουν, όπως τόσοι άλλοι, στον μετασχηματισμό των δομών, ή ίσως ούτε καν σε αυτό, αν και δεν αντιλαμβάνονται ότι η μόνη δημιουργική επανάσταση στην ιστορία είναι αυτή που γεννιέται από τη μεταμόρφωση των καρδιών. Από την πλευρά της, η Chiara Lubich, μάρτυρας μιας ταραχώδους εποχής κατά την οποία ο Χριστός εγκαταλείφθηκε και πάλι και αντικαταστάθηκε από απελπιστικές ουτοπίες, βρήκε στον Αθηναγόρα την καρδιά ενός πατέρα, ένα νεανικό πνεύμα γεμάτο πίστη και ελπίδα. Δεν τον περιγράφει ως χωρισμένο αδελφό, μια πολύ συχνή έκφραση στη μετασυγκλητική περίοδο, διότι είναι πεπεισμένος ότι ανήκουν στον ίδιο οίκο, στην ίδια οικογένεια. Αυτό είναι το γνήσιος οικουμενισμός, όπου οι διαφορές έχουν χάσει το χρώμα τους χάρη στον ήλιο της φιλανθρωπίας. Τόσο πολύ, ώστε η κραυγή του Ιησού που εγκαταλείφθηκε στο σταυρό να απευθύνεται αναγκαστικά σε όλους ανεξαιρέτως τους χριστιανούς. Η συνάντηση με τον εγκαταλελειμμένο Ιησού, που είναι παρών σε τόσους πολλούς αδελφούς και αδελφές τους οποίους δεν μπορούμε να αφήσουμε μόνους, είναι ένα καλό παράδειγμα οικουμενισμού.