Svätý Lukáš vo svojom evanjeliu hovorí, že anjel Gabriel bol poslaný Bohom do Nazareta (porov. Lk 1, 26) k panne Márii, aby jej oznámil, že bude matkou Mesiáša, Spasiteľa, ktorého očakávali všetci Židia.
Hace unos dos mil años Nazaret era una aldea desconocida para casi todos los habitantes de la tierra. En ese momento la Roma imperial brillaba llena de esplendor. Había muchas ciudades prósperas en las orillas del Mediterráneo. El bullicio de mercaderes y marineros inundaba muchas calles y plazas de ciudades portuarias o emporios comerciales. Nazaret, en cambio, era un puñado de pobres casas clavadas en unos promontorios de roca en la Baja Galilea. Ni siquiera en su región tenía una gran importancia.
Mesto Sepforis, kde sa sústreďovala väčšina obchodných aktivít v oblasti, bolo vzdialené len niečo vyše dvoch hodín chôdze. Bolo to prosperujúce mesto s bohatými budovami a určitou úrovňou kultúry. Jeho obyvatelia hovorili grécky a mali dobré vzťahy s grécko-latinským intelektuálnym svetom. Na druhej strane v Nazarete žilo niekoľko židovských rodín, ktoré hovorili aramejsky.
Väčšina obyvateľov sa venovala poľnohospodárstvu a chovu dobytka, ale našli sa aj remeselníci ako José, ktorý svojou vynaliezavosťou a úsilím poskytoval dobré služby svojim spoluobčanom pri tesárskych a kováčskych prácach.
La casa de María era modesta, como la de sus vecinos. Tenía dos habitaciones. La interior, era una cueva que servía como granero y despensa. Tres paredes de adobe o mampostería adosadas a la roca delante de esa habitación interior sostenían un entramado de ramas, maderas y hojas que servía de techo, y formaban la habitación exterior de la casa. La luz entraba por la puerta.
Allí tenían algunos útiles de trabajo y pocos muebles. Gran parte de la vida de familia se hacía fuera, a la puerta de la casa, tal vez a la sombra de una parra que ayudaría a templar el calor del verano.
Casi todos sus vecinos tenían una casa similar. Las excavaciones arqueológicas han sacado a la luz parte del antiguo Nazaret. En las casas se aprovechaban las numerosas cuevas que presenta el terreno para acondicionar en ellas sin realizar muchas modificaciones alguna bodega, silo o cisterna.
El suelo se aplanaba un poco delante de la cueva, y ese recinto se cerraba con unas paredes elementales. Posiblemente las familias utilizarían el suelo de esa habitación para dormir.
La jornada comenzaba con la salida del sol. Alguna oración sencilla, como el Shemá, y enseguida se iniciaba la dura faena. El Shemá es una oración, tomada de la Biblia, que comienza en hebreo por esa palabra, y dice así: “Shemá Israel (Escucha Israel), el Señor nuestro Dios es uno solo Señor. Amarás al Señor tu Dios con todo tu corazón y con toda tu alma y con todas tus fuerzas.
Guarda en tu corazón estas palabras que hoy te digo. Incúlcaselas a tus hijos y háblales de ellas estando en casa o yendo de viaje, acostado o levantado. Atalas a tu mano como signo, ponlas en tu frente como señal. Escríbelas en las jambas de tu casa y en tus puertas” (Dt 6, 4-9).
Jednou z prvých úloh, ktoré bolo potrebné vykonať každý deň po modlitbe, bola príprava chleba, základného jedla na každý deň. Mária, ako to robili ženy, začala mletím pšeničného alebo jačmenného zrna na múku. Našli sa niektoré domáce kamenné mlyny z čias nášho Pána, ktoré sa používali na túto úlohu.
Múka sa potom zmiešala s vodou a trochou soli, aby sa vytvorilo cesto, do ktorého sa pridala štipka droždia - okrem veľkonočných sviatkov. Z vykysnutého cesta sa pripravovali veľmi tenké koláče alebo rožky, ktoré sa piekli v peci alebo sa zakopávali do uhlíkov a jedli sa čerstvo upečené.
La comida de cada día sería bastante parecida a la que conocemos actualmente en las regiones mediterráneas. El pan se partía con la mano, sin utilizar cuchillo, y se tomaba solo o con aceite, y acompañado por vino, leche, fruta, y cuando era posible por algo de carne o pescado. La leche se solía guardar en odres hechos con pieles de cabra cosidas, y se bebía directamente de los mismos.
Lo más probable es que casi siempre al tomarla estuviese ácida. De la leche también se obtenían la mantequilla y el queso, que eran alimentos básicos allí donde había ganados, como en Galilea.
Nazaret, našej Matky Panny Márie na začiatku 20. storočia.Ďalším dôležitým prvkom v strave týchto ľudí bol olej. Jedli sa aj olivy konzervované v slanom náleve. Na cesty si so sebou brali aj olej v malých plochých hlinených fľaštičkách, ktoré mali podobný tvar ako kanvička. Bežne sa pilo aj víno, ktoré bolo zvyčajne silné, a preto sa zvyčajne pilo s vodou, niekedy zmiešané s korením alebo osladené medom.
Medzi najčastejšie dusené jedlá patrili dusené jedlá z cíceru alebo šošovice. Najobľúbenejšou zeleninou bola bôb, hrach, pór, cibuľa, cesnak a uhorky. Najčastejšie sa konzumovalo jahňacie alebo kozie mäso a niektoré druhy kuracieho mäsa. Najčastejším ovocím boli figy, datle, melóny a granátové jablká. Pomaranče, ktoré sú dnes v tejto oblasti také hojné, v Galilei, kde žila svätá Mária, ešte neboli známe. Santa María.
Antes de comer cada día, se solían recitar unas oraciones para dar gracias a Dios por los alimentos recibidos de su bondad. La bendición de la mesa se hacía más o menos en estos términos: “Benditos seas, Señor, Dios nuestro, rey del Universo, que nos has dado hoy para comer el pan, fruto de la tierra”. Y se respondía: Amén.
Na zabezpečenie potrieb domácnosti bolo potrebné každý deň vykonávať ťažkú prácu, a to nosenie vody. Prameň v Nazarete bol od dedinských domov vzdialený niečo vyše pätnásť minút chôdze. Mária tam pravdepodobne každé ráno chodila naplniť svoj džbán a vracala sa domov s ním na hlave, ako je v tejto oblasti zvykom, aby pokračovala v práci. A niektoré dni sa možno bude musieť vrátiť do blízkosti v inom dennom čase, aby vyprala oblečenie.
La ropa que tendría que lavar María sería la que utilizaban ella, José y Jesús. La vestimenta habitual estaba compuesta por un vestido o túnica interior, amplia, que solía ser de lino. Caía hasta las rodillas o pantorrillas. Podía ser sin mangas o con mangas hasta la mitad del brazo.
La túnica se ceñía al cuerpo con una especia de faja, hecha con una franja larga y ancha de lino, que se enrollaba varias veces alrededor del cuerpo, pero no siempre ajustada de modo liso, sino que en algunas de esas vueltas se formaban pliegues, que podían utilizarse para llevar el dinero. Sobre la túnica se llevaba el vestido exterior, o manto, de forma cuadrada o redondeada, que habitualmente era de lana.
Väčšina Máriiných dní bola bezpochyby úplne normálna. Mnoho hodín strávila domácimi prácami: prípravou jedla, upratovaním domu a šatstva, a dokonca aj tkaním vlny alebo plátna a výrobou potrebného oblečenia pre svoju rodinu.
Na konci dňa prichádzala vyčerpaná, ale s radosťou človeka, ktorý vie, že takéto zdanlivo jednoduché úlohy majú úžasnú nadprirodzenú účinnosť a že tým, že svoju prácu vykonáva dobre, plní úlohu prvej veľkosti v
Francisco Varo Pineda, director de Investigación de la Facultad de Teología de la Universidad de Navarra.
Profesor Svätého písma.