"Als je over jezelf moet praten, gebruik het dan als een excuus om iemand anders te bedanken." Het zou voor iedereen goed zijn deze raad op te volgen; maar als je gevraagd wordt over je roeping te praten, is er geen andere: je moet over jezelf praten.
Dit gezegd zijnde, zal ik me even voorstellen: mijn naam is Giuseppe Vignati, ik ben Italiaan en ik ben 23 jaar oud; ik maak deel uit van de Zonen van het Kruis, van de Casa di Maria gemeenschap. Ik ben geboren in Mostar, in Bosnië en Herzegovina, en ik ben opgegroeid in een diep gelovig gezin, dat mij via deze bijzondere spirituele reis heeft laten kennismaken met een aspect van het geloof dat mijn beroepsgeschiedenis bovenal heeft gekenmerkt: de gemeenschapsdimensie.
Voor mij is mijn antwoord op God altijd het leven geweest met andere mensen, met andere harten, met andere verhalen, en dit heeft mij steeds dieper gevormd, of liever gezegd, mij geholpen op mijn beroepsreis.
Het Huis van Maria is een mariale gemeenschap, ontstaan in het kader van de in Medjugorje gevormde gebedsgroepen. in de eerste jaren van de verschijningen. Zij is opgericht door Don Giacomo Martinelli en zuster Nicoletta Reschini en is gevestigd in Rome; deze gemeenschap bestaat uit de religieuze tak, de Zonen en Dochters van het Kruis, en de aan het Kruis gewijde families.
Toen mijn ouders zich bij de gemeenschap aansloten, kozen zij ervoor hun toekomstige kinderen niet alleen een vleselijk gezin, maar ook een geestelijk gezin te geven. De gemeenschap, naast het hoofdkwartier in Rome, biedt diensten aan bij verschillende mariale heiligdommen in Europa.. En ik ben net geboren toen mijn ouders in Medjugorje waren. Vanaf dat moment ben ik als kind vaak verhuisd: Loreto, Fatima, Rome... Ik ging zelfs naar Allumiere, een afgelegen dorp in de bergen van Tolfa.
Ik besefte al op jonge leeftijd dat mijn familie een ander leven leidde dan al mijn leeftijdgenoten, maar ik stelde me niet al te veel vragen; kinderen, weet je, zijn nogal egocentrisch, en ik was dat in het bijzonder. Hij woonde samen met andere kinderen uit andere families, maar dit was meer een last voor mij dan iets anders. Hoewel mij in de gemeenschap anders was geleerd, had ik hen nooit echt als mijn broers beschouwd, met wie ik onder andere zelden goed kon opschieten (wij zijn vier jongens en één meisje).
Mijn eerste "schok" die me uit mijn kleine wereld bracht was de zgn. "Kinderretraite" in Garaison (Frankrijk), een periode van samenleven met alle kinderen van de gemeenschap, waar we, begeleid door onze oversten en de Dochters van het Kruis, baden, speelden, kortom, we waren samen in de vreugde en het enthousiasme die elk kind eigen zijn.
Dat alles beleven, voor mij, die altijd nogal verlegen en teruggetrokken was, waarbij alles wat we deden mooi was omdat we het samen deden, het zien van jongens en meisjes, die van ons hielden alsof we hun jongere broertjes en zusjes waren, was echt een heel sterke ervaring. Ik herinner het me vandaag nog alsof het gisteren was, ook al zijn er meer dan tien jaar verstreken.
We namen alles wat hij ons leerde gretig in ons op, vooral Don Giacomo: we hebben nog nooit eerder met zoveel passie en enthousiasme over Jezus horen sprekenMaar nog meer werden we getroffen door de gemeenschap en de vreugdevolle vriendschap die we zagen bij de mensen die ons volgden op deze retraite, in staat om met ons en onder ons te leven met een dankbaarheid en vrijheid die ik nog nooit eerder had gezien.
Giuseppe Vignati, 23 jaar oude Italiaan, behoort tot de Zonen van het Kruis, van de mariale gemeenschap Casa di Maria, geboren in het kader van de gebedsgroepen die in Medjugorje zijn gevormd. Ik ben geboren in Mostar (Bosnië en Herzegovina) in een diep gelovige familie die mij door deze bijzondere spirituele reis heeft laten kennismaken met een aspect van het geloof dat vooral mijn beroepsgeschiedenis heeft gekenmerkt: de gemeenschapsdimensie.
"Mijn ouders kozen er bij hun toetreding tot de gemeenschap voor om hun toekomstige kinderen niet alleen een vleselijk gezin, maar ook een geestelijk gezin te geven," zegt Giuseppe, hier afgebeeld met zijn moeder.
Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn leven vanaf dat moment een snelle reis naar heiligheid was, maar helaas was dat niet zo. We weten dat de periode van adolescentie een periode van rebellie is, en voor mij was het niet anders. Jarenlang heb ik alles wat mij in de gemeenschap werd voorgesteld kil beleefd, alles wat van mijn ouders kwam, zonder me echt in te laten met de broeders die de Heer aan mijn zijde had gezet.
Terugkijkend op mijn verleden kan ik gerust zeggen dat ik geen gelukkig kind was: het heeft weinig zin om te leven met hen die hun hele leven aan God gaven, als je God nooit hebt gekend; zonder een echte geestelijke ervaring wordt alles in het leven uiterlijk en oppervlakkig.
Toen hadden wij, kinderen van het Huis van Maria, in 2017, zoals elke zomer, onze spirituele retraite in Medjugorje. Dat jaar was het echter anders: het is alsof ik voor het eerst echt gehoord had, lde woorden die Onze Lieve Vrouw daar al zoveel jaar zegt; tHet kan allemaal worden samengevat in deze zin van hem: "Zet God op de eerste plaats".En dit verlangen werd in mijn hart geboren met buitengewone kracht en helderheid.
Maar bovenal zag ik de manier waarop God mij vroeg het te doen: in mijn geestelijke familie, met mijn broeders, geleid door Maria via de geestelijke vader en moeder die zij mij had gegeven. Maar het meest ongelooflijke is dat veel jongeren in de gemeenschap, met wie ik mijn reis van kindsbeen af had gedeeld, een soortgelijke ervaring hadden.
En hier kom ik tot de kern van mijn roeping: het broederlijk leven. Mijn roeping, mijn verhaal, is nooit een individueel verhaal en roeping geweest. Ik ben opgegroeid met mijn broeders, God heeft mij geroepen met mijn broeders en ik wil mijn roeping beleven met de broeders van de gemeenschap. Mijn korte geschiedenis teruglezend, kan ik met zekerheid zeggen dat de antwoorden van God op zoveel van mijn verzoeken en zoveel van mijn behoeften, ik in het broederlijke leven heb ontvangen. Ik heb het toen niet altijd gemerkt, maar voor mij wordt het steeds duidelijker dat de roeping tot het priesterschap die ik dat jaar ontving, kan niet los worden gezien van de roeping tot de communie.
Ik was erg onder de indruk van het getuigenis van een van mijn broeders-priesters: op de vraag "waarom heb je alles opgegeven om deze weg in te slaan?", antwoordde hij, die een verleden had als rijk en briljant zakenman, met ontwapenende eenvoud: "als je iets echt mooi vindt, blijf je erbij en laat je het nooit meer los". Dit is de synthese van elke roeping: iets, of liever iemand, vinden die zo mooi is dat je besluit alles achter te laten en het te volgen. Voor altijd.
Mijn roeping, zoals die van elke christen, is broeder en zoon te zijn. Ik zeg zoon omdat ik niet kan denken aan een antwoord aan God, vooral als priester, zonder geleid te worden door een geestelijke vader en moeder. Voor mij zijn onze stichters eenvoudigweg de stem van God. Te zien hoe liefdevol en toegewijd zij hun relatie met hun geestelijke kinderen beleven, is iets wat mij vandaag de dag nog steeds raakt.
"Mijn roeping, mijn verhaal, is nooit een individueel verhaal en roeping geweest. Ik ben opgegroeid met mijn broeders, God riep me met mijn broeders en ik wil mijn roeping beleven met de broeders van de communiteit", zegt Giuseppe Vignati, die op de foto staat met broeders van de Zonen van het Kruis, van de mariale communiteit Casa di Maria.
Hij is duidelijk dat zijn roeping tot het priesterschap niet los kan worden gezien van de roeping tot de communie.
In ieder geval begon ik dat jaar met de beroepsvorming. Na de middelbare school begonnen mijn confraters en ik het studieproces dat nodig is om priester te worden, Filosofie en Theologie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis, een ongelooflijke omgeving en universiteit, zowel vanwege de professoren en medestudenten, als omdat wij allen, Zonen en Dochters van het Kruis, dankzij de hulp van de weldoeners van CARF - Centro Academico Romano Foundation, gevormd kunnen worden in deze universiteit die ons tweede thuis is geworden. Ik rond nu mijn eerste jaar theologie af, en zal de driejarige theologische periode voltooien aan het Pauselijk Romeins Groot Seminarie, om mijn vorming als Zoon van het Kruis voort te zetten.
Dit is in grote lijnen het verhaal van de mijn roeping. Zoals ik in het begin al zei, is spreken over roeping altijd een manier om dank je wel te zeggen. Aangezien de lijst van mensen die mijn broeders en ik dankbaar zijn, waaronder de weldoeners die mij in staat stellen de vorming in het Heilig Kruis te beleven, nogal lang is, geven we er de voorkeur aan om ruimte te besparen, gewoon een grote dank je wel! Dank aan de Heer voor alles wat Hij ons via zijn moeder heeft gegeven: de gaven, de hulp, het licht en zelfs de beproevingen die hij toeliet, zonder welke wij nooit zouden groeien.
Natuurlijk zouden er zoveel feiten en verhalen te vertellen zijn, zoveel realiteiten om over te praten, zoveel tekenen waarvan we getuige zijn geweest. Maar de ene echt belangrijke gebeurtenis in elke roeping, en ook in de mijne, is de persoonlijke en authentieke ontmoeting met God, en dat is wat ik het meest wil delen; de rest komt daarna.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
