"Gdy musi Pan mówić o sobie, niech Pan wykorzysta to jako pretekst do podziękowania komuś innemu". Byłoby dobrze, gdyby wszyscy stosowali się do tej rady, ale kiedy prosi się Pana o opowiedzenie o swoim powołaniu, nie ma innego: musi Pan opowiedzieć o sobie.
W związku z tym pozwolę sobie przedstawić się: nazywam się Giuseppe Vignati, jestem Włochem i mam 23 lata; należę do Synowie Krzyża, ze wspólnoty Casa di Maria. Urodziłam się w Mostarze, w Bośnia i Hercegowina, i wyrosłam w głęboko wierzącej rodzinie, która poprzez tę szczególną podróż duchową zapoznała mnie z aspektem wiary, który naznaczył przede wszystkim moją historię powołania: z wymiarem wspólnotowym.
Dla mnie przeżywanie mojej odpowiedzi na Boga zawsze polegało na życiu z innymi ludźmi, z innymi sercami, z innymi historiami i to mnie coraz bardziej kształtowało, a raczej pomagało mi w mojej drodze powołania.
Dom Maryi jest wspólnotą maryjną, która zrodziła się w ramach grup modlitewnych powstałych w Medziugorju. w pierwszych latach objawień. Założona przez Don Giacomo Martinelli i siostrę Nicolettę Reschini, ma siedzibę w Rzymie; wspólnota ta składa się z gałęzi zakonnej, Synów i Córek Krzyża, oraz rodzin poświęconych Krzyżowi.
Moi rodzice, przystępując do wspólnoty, postanowili dać swoim przyszłym dzieciom nie tylko cielesną, ale i duchową rodzinę. Wspólnota, oprócz siedziby w Rzymie, oferuje usługi w kilku sanktuariach maryjnych w Europie.. A ja urodziłam się właśnie wtedy, gdy moi rodzice byli w Medziugorju. Od tego momentu dzieciństwo spędziłam w częstych przeprowadzkach: Loreto, Fatima, Rzym... Byłam nawet w Allumiere, odległej wiosce w górach Tolfa.
Od najmłodszych lat zdawałam sobie sprawę, że moja rodzina żyje inaczej niż wszyscy moi rówieśnicy, ale nie zadawałam sobie zbyt wielu pytań; dzieci, jak wiadomo, są dość egocentryczne, a ja byłam szczególnie. Mieszkał z innymi dziećmi z innych rodzin, ale było to dla mnie bardziej obciążenie niż cokolwiek innego. Chociaż we wspólnocie uczono mnie, że jest inaczej, nigdy nie uważałam ich za swoich braci, z którymi między innymi rzadko się dogadywałam (mamy czterech chłopców i jedną dziewczynę).
Pierwszym "szokiem", który wyprowadził mnie z mojego małego świata, był tzw. "Rekolekcje dla dzieci" w Garaison (Francja), okres wspólnego życia ze wszystkimi dziećmi ze wspólnoty, gdzie, prowadzeni przez naszych przełożonych i Córki Krzyża, modliliśmy się, bawiliśmy, krótko mówiąc, byliśmy razem w radości i entuzjazmie właściwym każdemu dziecku.
Przeżywanie tego wszystkiego, dla mnie, która zawsze była dość nieśmiała i wycofana, gdzie wszystko, co robiliśmy, było piękne, ponieważ robiliśmy to razem, widząc chłopców i dziewczynki, którzy kochali nas jak swoje młodsze rodzeństwo, było naprawdę bardzo silnym doświadczeniem. Pamiętam to do dziś, jakby to było wczoraj, mimo że minęło już ponad dziesięć lat.
Chętnie chłonęliśmy wszystko, czego nas nauczył, zwłaszcza Don Giacomo: nigdy wcześniej nie słyszeliśmy, aby o Jezusie mówiono z taką pasją i entuzjazmemAle jeszcze bardziej uderzyła nas komunia i radosna przyjaźń, którą widzieliśmy w ludziach, którzy przyjechali za nami na te rekolekcje, zdolnych do życia z nami i wśród nas z wdzięcznością i wolnością, jakiej nigdy wcześniej nie widziałem.
Giuseppe Vignati, 23-letni Włoch, należy do Synów Krzyża, do wspólnoty maryjnej Casa di Maria, która narodziła się w ramach grup modlitewnych powstałych w Medziugorju. Urodziłam się w Mostarze (Bośnia i Hercegowina) w głęboko wierzącej rodzinie, która dzięki tej szczególnej podróży duchowej zapoznała mnie z aspektem wiary, który naznaczył przede wszystkim moją historię zawodową: z wymiarem wspólnotowym.
"Moi rodzice, przystępując do wspólnoty, postanowili dać swoim przyszłym dzieciom nie tylko rodzinę cielesną, ale i duchową" - mówi Giuseppe, na zdjęciu z matką.
Chciałbym móc powiedzieć, że od tego momentu moje życie było szybką podróżą w dół drogi do świętości, ale niestety nie było. Wiemy, że okres dojrzewania to czas buntu i dla mnie nie było inaczej. Przez lata przeżywałem na zimno wszystko, co mi proponowano we wspólnocie, wszystko, co pochodziło od moich rodziców, nie angażując się w braci, których Pan postawił przy mnie.
Patrząc na moją przeszłość, mogę śmiało powiedzieć, że nie byłam szczęśliwym dzieckiem: na nic zda się życie z tymi, którzy całe swoje życie oddali Bogu, jeżeli nigdy nie zna się Boga; bez prawdziwego doświadczenia duchowego wszystko w życiu staje się zewnętrzne i powierzchowne.
Następnie w 2017 roku, jak każdego lata, my, dzieci Domu Maryi, mieliśmy nasze duchowe rekolekcje w Medziugorju. W tym roku było jednak inaczej: to tak, jakbym naprawdę po raz pierwszy usłyszała lsłowa, które Matka Boża wypowiada tam od tylu lat; twszystko można podsumować w tym jego zdaniu: "Postaw Boga na pierwszym miejscu".I to pragnienie zrodziło się w moim sercu z niezwykłą siłą i jasnością.
Ale przede wszystkim widziałem, w jaki sposób Bóg mnie o to prosił: w mojej duchowej rodzinie, z moimi braćmi, prowadzony przez Maryję poprzez duchowego ojca i matkę, których mi dała. Ale najbardziej niesamowite jest to, że wielu młodych ludzi ze wspólnoty, z którymi dzieliłam się moją podróżą od dzieciństwa, miało podobne doświadczenia.
I tu dochodzę do sedna mojego powołania: życia braterskiego. Moje powołanie, moja historia, nigdy nie była indywidualną historią i powołaniem. Wychowałem się z braćmi, Bóg powołał mnie z braćmi i chcę przeżywać moje powołanie z braćmi ze wspólnoty. Odczytując moją krótką historię wstecz, mogę z całą pewnością stwierdzić, że Boże odpowiedzi na tak wiele moich próśb i tak wiele moich potrzeb otrzymałam w życiu braterskim. Nie zawsze to wtedy zauważałem, ale dla mnie coraz wyraźniej widać, że powołanie do kapłaństwa, które otrzymałem w tym roku, nie może być oddzielone od powołania do komunii.
Duże wrażenie zrobiło na mnie świadectwo jednego z moich braci kapłanów: na pytanie: "Co sprawiło, że porzuciłeś wszystko, aby pójść tą drogą?", on, który w przeszłości był bogatym i błyskotliwym biznesmenem, odpowiedział z rozbrajającą prostotą: "Kiedy znajdziesz coś naprawdę pięknego, trzymasz się tego i nigdy tego nie porzucasz". To jest synteza każdego powołania: znaleźć coś, a raczej Kogoś, tak pięknego, że postanawia się zostawić wszystko i pójść za tym. Na zawsze.
Moim powołaniem, jak każdego chrześcijanina, jest bycie bratem i synem. Mówię syn, ponieważ nie mogę sobie wyobrazić odpowiedzi na pytanie o Boga, zwłaszcza jako kapłan, bez prowadzenia przez duchowego ojca i matkę. Dla mnie, po prostu, nasi założyciele są głosem Boga. To, jak z miłością i oddaniem przeżywają relacje ze swoimi duchowymi dziećmi, jest czymś, co do dziś mnie porusza.
"Moje powołanie, moja historia, nigdy nie była indywidualną historią i powołaniem. Dorastałem z braćmi, Bóg powołał mnie z braćmi i chcę przeżywać moje powołanie z braćmi ze wspólnoty", mówi Giuseppe Vignati, który widnieje na zdjęciu z braćmi Synów Krzyża ze wspólnoty mariańskiej Casa di Maria.
Jest jasne, że jego powołanie do kapłaństwa nie może być oddzielone od powołania do komunii.
W każdym razie w tym samym roku weszłam na drogę formacji zawodowej. Po ukończeniu szkoły średniej wraz z moimi współbraćmi podjęliśmy studia wymagane do zostania księżmi, studiuje filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, Niesamowite środowisko i uniwersytet, zarówno ze względu na profesorów i kolegów, jak i na to, że my wszyscy, Synowie i Córki Krzyża, dzięki pomocy dobroczyńców Fundacji CARF - Centro Academico Romano, możemy się formować na tym uniwersytecie, który stał się naszym drugim domem. Obecnie kończę pierwszy rok teologii i zakończę trzyletni okres teologiczny w Papieskim Wyższym Seminarium Rzymskim, kontynuując swoją formację jako Syn Krzyża.
To jest, ogólnie rzecz biorąc, historia moje powołanie. Jak już wspomniałam na początku, mówienie o powołaniu jest zawsze sposobem podziękowania. Ponieważ lista osób, którym moi bracia i ja jesteśmy wdzięczni, w tym dobroczyńców, dzięki którym mogę doświadczać formacji w Świętym Krzyżu, jest dość długa, wolimy, aby zaoszczędzić miejsce, po prostu wielkie DZIĘKUJĘ! Dziękujemy Panu za wszystko, co przez swoją Matkę nam dał: dary, pomoc, światła, a nawet próby, na które pozwolił, bez których nigdy byśmy nie wzrastali.
Oczywiście, byłoby tyle faktów i tyle historii do opowiedzenia, tyle rzeczywistości do omówienia, tyle znaków, których byliśmy świadkami. Ale jedno naprawdę ważne wydarzenie w każdym powołaniu, a także w moim, to osobiste i autentyczne spotkanie z Bogiem, i to jest to, czym chcę się najbardziej podzielić; reszta przychodzi odpowiednio.
Gerardo Ferrara
Absolwentka historii i nauk politycznych, specjalizująca się w tematyce bliskowschodniej.
Odpowiedzialność za uczniów
Uniwersytet Świętego Krzyża w Rzymie
