Życie wewnętrzne chrześcijanina jest utożsamiane z jego relacją z Chrystusem.. Cóż, to życie przechodzi przez Kościół i odwrotnie: nasza relacja z Kościołem z konieczności przechodzi przez naszą osobistą relację z Chrystusem. W tym ciele Chrystusa wszyscy członkowie muszą stać się podobni do Chrystusa, "dopóki Chrystus nie zostanie w nich ukształtowany" (Ga 4:9).

Dlatego, jak mówi Sobór Watykański II i Katechizm Kościoła Katolickiego, "jesteśmy włączeni w tajemnice Jego życia (...), jesteśmy zjednoczeni z Jego cierpieniami jak ciało z głową". Cierpimy z Nim, aby być z Nim uwielbionym" (Lumen gentium, 7; KKK 793).

Zjednoczeni w Mistycznym Ciele przez Ducha Świętego

Tajemnica krzyża Chrystusa, a tym samym chrześcijański sens cierpienia, staje się jaśniejsza, gdy weźmiemy pod uwagę, że to Duch Święty jednoczy nas w Mistycznym Ciele (Kościele). Do tego stopnia, że każdy chrześcijanin powinien pewnego dnia móc powiedzieć: "Dopełniam w moim ciele tego, czego brakuje cierpieniom Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół" (Kol 1, 24). A to po to, by towarzyszyć Panu w Jego głębokiej i całkowitej solidarności, która doprowadziła Go do śmierci za nas, w zadośćuczynieniu i ekspiacji za grzechy wszystkich ludzi wszystkich czasów.

Santa Edith Stein

Żyd, filozof, chrześcijanin, zakonnica, męczennik, mistyk i współpatronka Europy. Uważa, że człowiek w naturalny sposób ucieka przed cierpieniem. Ci, którzy znajdują przyjemność w cierpieniu, mogą to robić tylko w sposób nienaturalny, niezdrowy i destrukcyjny.

9 sierpnia, w święto święta Edyta Steinktórego świadectwo nawrócenia z judaizmu na katolicyzm poruszyło tysiące wiernych.

I pisze: "Tylko ktoś, kogo duchowe oko jest otwarte na nadnaturalne powiązania wydarzeń na świecie, może pragnąć zadośćuczynienia; ale to jest możliwe tylko u ludzi, w których mieszka Duch Chrystusa, którzy otrzymują Jego życie, moc, znaczenie i prowadzenie jako członkowie głowy" (E.Stein, Werke, XI, L. Gelber i R. Leuven [red.], Druten i Freiburg i. Br.-Basel-Wiedeń 1983).

Z drugiej strony, dodaje, zadośćuczynienie łączy nas bardziej intymnie z Chrystusem, tak jak wspólnota jest głębiej zjednoczona, gdy wszyscy pracują razem, i jak członkowie ciała są coraz mocniej zjednoczeni w ich organicznym współdziałaniu. I z tego wyciąga zaskakująco głęboki wniosek:

Ale ponieważ "bycie jednym z Chrystusem jest naszym szczęściem i bycie jednym z Nim jest naszym błogosławieństwem na ziemi, miłość do krzyża Chrystusa w żaden sposób nie sprzeciwia się radości z naszego boskiego synostwa" (froher Gotteskindschaft). Pomoc w niesieniu krzyża Chrystusa daje silną i czystą radość.A ci, którzy są do tego dopuszczeni i zdolni, budowniczowie Królestwa Bożego, są najprawdziwszymi dziećmi Bożymi (Ibidem).

Jako pieczęć (wzmocnienie i potwierdzenie), że Opus Dei naprawdę pochodzi od Boga i że narodziło się w Kościele i dla służby Kościołowi, święty Josemaría doświadczył we wczesnych latach Dzieła trudności, a jednocześnie światła i pocieszenia od Boga.

Años después escribe: "Cuando el Señor me daba aquellos golpes, por el año treinta y uno, yo no lo entendía. Y de pronto, en medio de aquella amargura tan grande, esas palabras: tú eres mi hijo (Ps. II, 7), tú eres Cristo. Y yo sólo sabía repetir: Abba, Pater!; Abba, Pater!; Abba!, Abba!, Abba!

Ahora lo veo con una luz nueva, como un nuevo descubrimiento: como se ve, al pasar los años, la mano del Señor, de la Sabiduría divina, del Todopoderoso. Tú has hecho, Señor, que yo entendiera que tener la Cruz de Cristo es encontrar la felicidad, la alegría. Y la razón –lo veo con más claridad que nunca– es ésta: tener la Cruz es identificarse con Cristo, es ser Cristo, y, por eso, ser hijo de Dios" (Meditación, 28-IV-1963, citada por A. de Fuenmayor, V. Gómez-Iglesias y J. L. Illanes, El itinerario jurídico del Opus Dei. Historia y defensa de un carisma, Pamplona 1989, p. 31).

Przekształcanie porażek w zwycięstwa

Jako owoc krzyża i w imieniu Ojca, Jezus daje nam Ducha Świętego, który jednoczy nas w swoim Mistycznym Ciele i daje nam życie, które pochodzi z przebitego Serca. I zaprasza nas, w rzeczywistości, do dopełnienia naszym życiem (większa jego część to rzeczy małe i zwykłe), czego brakuje w cierpieniach Chrystusa w i dla tego ciała, które z Nim tworzymy, Kościoła.

Dlatego "tym, co uzdrawia człowieka, nie jest unikanie cierpienia i ucieczka przed bólem, ale umiejętność przyjęcia ucisku, dojrzewania w nim i odnajdywania w nim sensu poprzez zjednoczenie z Chrystusem, który cierpiał z nieskończoną miłością" (Benedykt XVI, Spe salvi, 37).

Dwa lata temu, w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, w homilii w Santa Marta (14-IX-2018), Franciszek powiedział, że Krzyż uczy nas tego, że w życiu jest porażka i zwycięstwo.. Musimy umieć tolerować i cierpliwie znosić porażki.

Nawet te, które odpowiadają naszym grzechom, ponieważ On za nas zapłacił. "Toleruj je w Nim, proś o przebaczenie w Nim", ale nigdy nie daj się uwieść temu przykutemu do łańcucha psu, jakim jest diabeł. I poradził nam, abyśmy byli cicho w domu, poświęcilibyśmy 5, 10, 15 minut przed krucyfiksemMały krucyfiks na różańcu: proszę spojrzeć na niego, ponieważ jest to z pewnością znak porażki, który prowokuje prześladowania, ale jest to również "Nasz znak zwycięstwa, ponieważ Bóg tam zwyciężył". Wtedy możemy zamienić (nasze) porażki w (Boże) zwycięstwa.