José Enrique García, missionaris van de Claretijnen en student aan de faculteit Communicatie van de Pauselijke Universiteit van de Heilige Stoel, heeft op de universiteit de film Claret. Hij werd vergezeld door de regisseur van de film, Pablo Moreno. CARF sprak met hen.
Op 13 januari 2022 vond in de Aula Magna "Johannes Paulus II" van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis de presentatie in Italië plaats van de vertoning van de film "Claret". Deze film gaat over het leven en werk van de Spaanse aartsbisschop Anthony Mary Claret, stichter van de Claretiaanse Missionarissen.
Het initiatief wordt gesponsord door CARF - Centro Académico Romano Fundación, is de eerste waarin studenten van de verschillende faculteiten een hoofdrol spelen bij het voorstellen en organiseren van culturele en educatieve evenementen.
In dit geval was het José Enrique García Rizo, jonge priester missionaris Claretiaan die het initiatief nam om de film, het resultaat van een samenwerking tussen de Congregatie van de Claretiaanse Missionarissen en de productie, aan de hele universiteit te presenteren.
De regisseur van de film, Pablo Moreno, samen met pater Manolo Tamaro, algemeen penningmeester van de Claretianen en Sergio Cardoso, acteur en componist van de soundtrack van "Un Dios prohibido", ook geregisseerd door Moreno, waren ook aanwezig bij de presentatie.
Iedereen hield van de film en in het bijzonder het niet-Spaanse publiek dat niet veel weet over het leven en werk van de Claretianen en hun stichter. De film werd vertoond met Italiaanse ondertiteling.
Ik had de kans om zowel Pablo Moreno als José Enrique García te ontmoeten tijdens een typisch Romeinse lunch. Ze vertelden me over aspecten van hun leven en we spraken over dit geweldige project.
José Enrique: Hoe was jouw ervaring? Je was de eerste student die dit nieuwe initiatief "University Life" inaugureerde, dus gefeliciteerd!
De waarheid is dat ik de universiteit erg dankbaar ben voor het opzetten van deze ruimte. Ik geloof dat de grootste troef van een universitair centrum ten eerste het onderwijzend personeel is (zonder hen is er niets). En ten tweede de studenten (zij zijn de belangrijkste ambassadeurs). Daarom is het feit dat ze ons, als studenten, een ruimte hebben gegeven om evenementen te organiseren voor de rest van de universitaire gemeenschap een voorrecht dat niet op alle universiteiten bestaat.
Bovendien was het voor mij als student communicatie ook de gelegenheid om een aantal vaardigheden die je op de universiteit hebt opgedaan in de praktijk te brengen...
Dat klopt... Ik zit momenteel in het laatste jaar van mijn studie Institutionele Communicatie in de Kerk. En het begon allemaal met een gesprek met mijn oversten. Zij vertelden dat de congregatie, volgens de tekenen van de tijd, missionarissen wil voorbereiden op evangelisatie via de digitale wereld.
Dat was de vonk die me op een zoektocht zette om erachter te komen waar ter wereld de beste communicatie voor evangelisatie wordt onderwezen. En het eerste wat ik deed was contact opnemen met mijn twee referenties in kerkcommunicatie op dat moment: pater SM Dani en Gustavo Entrala (in de volksmond bekend als degene die de Heilige Vader overtuigde om een twitteraccount te openen). Gustavo reageerde snel en bood me een lijst met mogelijkheden die aansloten bij mijn behoeften.
Santa Cruz was het best gepositioneerd wat betreft budget, inhoud, docenten en natuurlijk de locatie. Gelukkig heb ik een vriend van de universiteit die zich hier ook kwam specialiseren en hij bracht me in contact met professor Sergio Tapia die me het hele curriculum uitlegde, en hier ben ik dan.
Een Andalusiër in Rome!
Ik ben geboren in Sevilla en heb daar de eerste twintig jaar van mijn leven doorgebracht. Mijn familie, een geschenk uit de hemel. Mijn ouders en mijn oudere zus hebben voor me gezorgd en van me gehouden, zodat ik kon zijn waartoe ik geroepen ben. En natuurlijk is mijn grootmoeder, die bij mij in de buurt woonde, waarschijnlijk de belangrijkste reden waarom ik vandaag de dag een Claretiaanse missiepriester ben.
Hoe was dat?
Ik heb het gevoel dat ik christen ben geweest tot mijn zestiende door inertie, door mijn familie, mijn omgeving. Op die leeftijd ging ik naar de Claret School in Sevilla waar ik me bewust werd van de ontmoeting met God door de ervaringen die de school aanbood om in contact te komen met de lijdende realiteit van onze wereld. Ik ging met "kinderen", zoals ze hen noemden. In werkelijkheid mensen van veertig tot zeventig jaar oud met de geest van een kind van drie of tien jaar oud.
Hier ervoer ik Gods liefde door hen, ik voelde dat Hij iets meer van me vroeg en na zes jaar besloot ik eerlijk te zijn tegen mezelf en zijn wil te volgen. Ik ging naar Granada waar we het vormingshuis hebben en sindsdien zijn er meer dan tien jaar verstreken. Ik ben een missionarispriester, Zoon van het Onbevlekt Hart van Maria, een titel waarmee ik me zeer vereerd voel.
Ik kan me voorstellen dat de figuur van de oprichter belangrijk voor je moet zijn geweest, Antonie Maria Claret...
Natuurlijk! Wat me vooral raakt in zijn persoon zijn twee dingen: ten eerste zijn missionaire ijver om het goede nieuws aan iedereen te brengen "met alle middelen", altijd met creativiteit geleid door de geest en vooral met veel aandacht voor detail. Altijd het beste voor de missie, en soberheid in zijn eigen leven.
Ten tweede, de kracht van de gedeelde zending in zijn leven. Hij realiseerde zich al snel dat hij in zijn eentje bijna niemand kon bereiken en vanaf het begin was hij bezig om anderen in dezelfde geest te betrekken. Deze eigenschap is bijzonder aanwezig in onze congregatie en daagt me diep uit.
José Enrique García Rizo, missionaris van Claretius en student aan de Faculteit Communicatie van de Pauselijke Universiteit van de Heilige Stoel, heeft de film Claret gepresenteerd op de universiteit, waarmee hij een nieuwe ruimte inwijdt die University Life wordt genoemd.
Over waarom hij aan het Heilig Kruis studeert, vertelt de jonge priester: "Het begon allemaal met een gesprek met mijn oversten. Zij vertelden dat de congregatie, volgens de tekenen van de tijd, missionarissen wil voorbereiden op evangelisatie via de digitale wereld. Van daaruit kwam de vonk die me lanceerde om te zoeken naar waar in de wereld de beste communicatie voor evangelisatie wordt onderwezen".
Hoe is het filmproject tot stand gekomen?
Pablo Moreno kende ons van de film Un Dios Prohibido. In zijn filmcarrière specialiseerde hij zich in om de figuur van de stichter of belangrijke religieuzeen hij kwam met het idee om een film over Claret te maken. Het initiatief leek ons erg interessant, iets wat we altijd al hebben overwogen in de congregatie. Nu lag deze kans binnen ons bereik met een laag budget en de garantie van kwaliteit in het eindproduct.
Veel mensen hebben enthousiasme, tijd en energie in dit project gestoken, maar ik wil er graag drie uitlichten: Pablo Moreno (regisseur van de film), en namens de congregatie, pater Carlos Sánchez cmf (expert in de geschiedenis van de stichter), pater Manolo Tamargo cmf (eindverantwoordelijk voor het project).
Daarom spraken we met de Claretiaanse Familie om het initiatief te delen. Alle takken steunden het. Tegelijkertijd zochten we naar manieren om een werk te financieren dat, hoewel het een zeer laag budget had voor een speelfilm, toch een aanzienlijke uitgave inhield. Gelukkig, jaren geleden had de congregatie een fonds opgericht om de figuur van pater Claret en zijn charisma te verspreiden.
Was het een moeilijke baan?
Heel wat. Allereerst werd er een commissie in het leven geroepen met medewerking van leden van twee takken van de Claretiaanse Familie, waaronder enkele van de algemene regeringen, om de uitwerking van het script op te volgen, op een manier die beantwoordde aan wat er gecommuniceerd moest worden. Na vijf maanden van intensief werk en 17 concepten werd een definitieve versie bereikt. Van daaruit kon het filmen een paar maanden voor het begin van de pandemie beginnen.
Het eerste resultaat van de film werd opnieuw herzien, sommige scènes werden geschrapt, andere toegevoegd... tot de uiteindelijke versie werd bereikt. Toen Covid het toeliet, vond de "première" plaats in Madrid en Rome en een paar maanden later werd de film uitgebracht in commerciële bioscopen in Spanje. Als alles volgens plan verloopt, zal de film in 2022 in heel Amerika en een deel van Europa te zien zijn.
De Claretians werkten ook samen met Pablo Moreno aan andere projecten. Welke?
De relatie met Pablo Moreno is erg hecht. Zeker "Un Dios Prohibido" markeerde een voor en na in zijn cinema. Het was ook zijn initiatief, gesteund en gefinancierd door de congregatie, dat leidde tot een krachtige film die, ondanks enkele technische tekortkomingen vanwege het lage budget, veel goeds heeft gedaan en zal blijven doen voor veel mensen.
Hierbij moet worden opgemerkt dat Pablo een groot kunstenaar is. Films van dit genre zijn een uitdaging voor een regisseur: hoe maak je het onzichtbare zichtbaar? We hebben het over een charisma, een gewone man door wie God handelt en buitengewone dingen doet. Het is moeilijk om dat weer te geven zonder een superheld te presenteren die ver van anderen afstaat.
In het geval van deze film, Claret, vind ik dat erg geslaagd. Als Claretiaan zag ik het en zei: "Ik moet meer lezen over mijn stichter, dat wist ik niet". Uiteindelijk wekt het nieuwsgierigheid op om dieper te gaan. We zullen in de nabije toekomst zien wat ons te wachten staat. We hebben een aantal dingen die voorlopig nog dromen zijn.
José Enrique García Rizo: "Ik ben de universiteit erg dankbaar voor het opzetten van deze ruimte. Ik ben van mening dat de grootste troef van een universitair centrum ten eerste het onderwijzend personeel is (zonder hen is er niets). En ten tweede de studenten, want zij zijn de belangrijkste ambassadeurs".
We spraken met Pablo Moreno, regisseur van de film. Dank u voor uw bereidheid om hier te zijn op de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis. Een paar jaar geleden had ik de gelegenheid om uw film "Un Dios prohibido" te zien en ik was erg ontroerd.
Ik heb echt genoten van mijn ervaring op Holy Cross. Het lijkt me een moderne universiteit die het oude en het nieuwe heel goed combineert. Het maakte een zeer goede indruk op mij, evenals op de professoren, de mensen die de leiding hebben en de leerlingen.
Een christelijke acteur en filmregisseur zijn is ook een geweldige roeping, net als zendeling ....
Ja, ik wilde al van jongs af aan in de filmwereld werken, toen ik met mijn vrienden korte films maakte. Na verloop van tijd werd deze droom een zekerheid en uiteindelijk mijn beroep. Mijn geloof heeft me geholpen om alles zin te geven.
De eerste cinematografische ervaringen uit mijn jeugd (met Sergio Cardoso, mijn vriend, acteur en componist van de soundtrack van "Un Dios prohibido") waren de kiem van die roeping om verhalen te willen vertellen door middel van cinema. Ik studeerde lesgeven, mijn andere roeping, en drie jaar later slaagde ik erin om de tweede cyclus Audiovisuele Communicatie te volgen aan de Universidad Civil de Salamanca. Tijdens mijn studie richtte ik met een paar vrienden een productiebedrijf op en al die tijd hebben we films gemaakt.
Een prachtig project, maar ik kan me voorstellen dat het, in ieder geval in Europa, moeilijk is om films te maken in de christelijke sfeer. Eigenlijk is het makkelijker om je de grote Amerikaanse producties voor te stellen, zoals "The Chosen", die veel succes hebben en een internationale aanhang.
De Amerikanen liggen jaren op ons voor. De filmindustrie is altijd heel belangrijk voor ze geweest. Vanaf het allereerste begin zagen ze het potentieel ervan. Film wordt gevoed door onze cultuur. Daarom verenigen de verhalen die we via film vertellen ons als beschaving, veranderen ze ons denken en bieden ze ons verre realiteiten. Diep van binnen en door middel van film heeft Hollywood ons cultureel veroverd.
Daarom ben ik niet verbaasd om zulke geweldige voorbeelden als "The Chosen" te vinden. Een goed product, goed gemaakt en gefinancierd met de steun van degenen die dit soort formats en verhalen willen. In die zin hebben we nog een lange weg te gaan in Europa, want diep van binnen hebben we bepaalde complexen die we moeten overwinnen, zoals het benaderen van films die over religie gaan met absolute normaliteit. Katholieken maken deel uit van deze maatschappij en we hebben veel te bieden.
Geloof, film, familie... Hoe verzoen je dit alles in je leven?
Jongleren, soms denk je dat je je niet kunt verzoenen (het is niet makkelijk), maar het is ook niet onmogelijk, gelukkig zit mijn vrouw ook in dit vak, we vormen een goede tandem.
Je geloof is heel zichtbaar in je werk, maar op een discrete, niet-invasieve manier... Dit is iets wat me erg aanspreekt.
Mijn spirituele leven is niet spectaculair, ik heb geen bekering gehad in de stijl van het sekssymbool dat zich bekeert en alles achterlaat (ik ben duidelijk geen sekssymbool). sekssymbool). Ik ben opgegroeid in een gezin waar het geloof belangrijk was, een gezin van diocesane christenen, we zijn niet verbonden aan een beweging, noch maken we deel uit van een andere groep.
Het leven in de parochie was altijd heel rijk en het bisdom Ciudad Rodrigo zelf was altijd als een moeder die ons omhelsde en de weg wees. Ik denk dat ik het geluk heb gehad om goede priesters te ontmoeten, met initiatief en culturele gevoeligheid, bezorgd om de wereld, en dat heeft de manier waarop ik de wereld zie en de manier waarop ik mezelf zie in de Kerk als een levende steen, diepgaand beïnvloed.
A Forbidden God, Claret en vele andere. Welke figuur heeft de grootste invloed op je gehad? En de film die je het liefst wilde maken?
Ik kon er niet maar één kiezen. Diep van binnen laat elke film die we maken een stempel op ons achter. Met a forbidden God heb ik veel geleerd, het was een zeer intense ervaring die me diepgaand heeft veranderd. Vanaf dat moment heeft elke oprichter, stichtster of charisma ons iets belangrijks nagelaten en ik heb het gevoel dat ik hen veel verschuldigd ben.
Toen ik naar de film keek, werd ik erg getroffen door de rol van de pers in het belasteren van Claret. Het lijkt mij dat we vandaag de dag veel soortgelijke dingen meemaken, maar als we er met de ogen van het geloof naar kijken, komt de waarheid uiteindelijk altijd naar boven. Als christelijk regisseur en acteur is het jouw missie om de waarheid te verspreiden door middel van schoonheid. Heb je een "leraar" of inspirator?
Dat is een hele mooie manier om het te zeggen, de waarheid verspreiden door middel van schoonheid. Ja, er zijn regisseurs die verplichte referenties zijn, Dreyer, Riddley Scott, Fellini, Pasolini, Wes Anderson, Jean-Pierre Jeunet .... En nog veel meer, er zijn altijd mensen die je bewondert.
Maar misschien zijn de mensen om me heen wel de mensen die me het meest inspireren, mijn familie, mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders, de vrouwen boven de 60 in de theatergroep, mijn collega's op het werk, of de priester die het woord brengt in de bijna verlaten dorpen in het zuidwesten van Salamanca. Elk van deze mensen is op zijn eigen manier een kunstenaar en maakt de wereld elke dag mooier.
"Echt luisteren, en deze culturen, deze talen, zelfs en vooral het onuitgesprokene, het onuitgesprokene, confronteren met het Woord van God, met Jezus Christus, het levende Evangelie". Hij herhaalt nu de vraag of "dit niet de meest dringende taak is van de Kerk onder de volkeren van Europa".
Paus Franciscus
Pablo Moreno, regisseur van de film, was aanwezig bij de presentatie van de film Claret aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis.
"Ik wilde al films maken sinds ik een kind was, ik maakte korte films met mijn vrienden. Na verloop van tijd werd deze droom een zekerheid en uiteindelijk mijn beroep. Mijn geloof heeft me geholpen om alles zin te geven. Mijn eerste werk was met Sergio Cardoso, mijn vriend, acteur en componist van de soundtrack van "Un Dios prohibido".
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
