Sint Johannes Paulus II en zijn familie

Daarom verbaast het detail dat werd gepubliceerd tijdens het eerste bezoek van de paus aan Saragossa mij niet. Hij bracht de nacht van 6 op 7 november 1982 door in het paleis van de aartsbisschop, en er waren mensen die zo vriendelijk waren het portret van zijn ouders op zijn nachtkastje te zetten. Wie het ook was, ik denk dat de Heer hem in schoppen zal terugbetalen. Het doet me denken aan Jezus' uitspraak dat wie een kind een glas water geeft, niet onbeloond zal blijven. Het was een detail van tederheid, en vooral van exquise liefdadigheid, die me blijft uitdagen.

De moeder van de paus

Haar naam was Emilia Kaczorowska. Haar beeld vertoont een zekere gelijkenis met dat van haar zoon, met een vierkant, massief gezicht, grote ogen en een vooruitstekende neus. Als dochter van arme ambachtslieden was haar leven pijnlijk, want ze verloor al snel haar moeder. Zij was een vrouw van sterk geloof en vurige vroomheid, met een bijzondere voorliefde voor de Mariadevoties. Ze was nooit in goede gezondheid, maar de geboorte van haar zoon Carol gaf haar de kracht en de vreugde een gezond, stevig kind te zien opgroeien, in tegenstelling tot een dochter die zes jaar eerder bij de geboorte was gestorven. Emilia had in de jonge militair Karol, die kapitein zou worden, de ideale partner gevonden. Ze werd niet alleen aangetrokken door zijn goede manieren en beleefdheid, maar ook door zijn diepgaande jammer. Gestationeerd in het garnizoen van het stadje Wadowice, had kapitein Wojtyla een bescheiden salaris en leidde hij een enigszins bescheiden leven. Hij bracht vele uren van huis door, hoewel hij op tijd thuis kwam om een vredig christelijk gezinsleven te delen waarin de gebed en meditatie, maar ook lezen over de geschiedenis en literatuur van Polen, het vaderland dat in 1918 zijn onafhankelijkheid had herwonnen. Zoals een van de biografen van de paus het uitdrukte, was dat huis een klein Nazareth.

Hun verlies in de kindertijd

Op negenjarige leeftijd zal de jonge Karol, beter bekend als Lolek, getuige zijn van de dood van zijn moeder. Hij is vijfenveertig jaar oud en lijdt aan nefritis. Zijn vader, die in 1929 vijftig was, moest zich uit het leger terugtrekken om voor zijn jonge zoon te zorgen. Er is ook een oudere zoon, Edmund, 23, die naar het nabijgelegen Krakau is gegaan om medicijnen te studeren. Deze zoon, gestationeerd in verschillende ziekenhuizenEdmund zal regelmatig naar het ouderlijk huis gaan om zijn vader en broer op te zoeken. Maar in 1932, op zesentwintigjarige leeftijd, stierf Edmund aan roodvonk. Hij had het opgelopen van een zieke vrouw die hij vastbesloten was... genezen.

Op weg naar je roeping

Zowel vader als zoon Karol blijven thuis in Wadowice. De vader bereidt de maaltijden, zorgt voor de schoonmaak en houdt toezicht op het huiswerk van het kind. Bovendien worden in dat huis veel rozenkransen gebeden, een manier om dichter bij de hemelse Moeder te komen bij afwezigheid van de aardse moeder. De zoon gaat eerst naar een gemeenteschool en daarna naar de middelbare school. Hij is een uitstekende leerling in vele vakken, vooral in godsdienst, en zal ook een hardwerkende voetbalkeeper zijn, die de sympathie wint van zijn klasgenoten, onder wie veel Joden. Voor de Wereldoorlog IIIn de stad was ongeveer een derde van de bevolking Joods. De jonge Karol zou onder de indruk zijn van de grote zorg die de joden besteedden aan hun religieuze rituelen, die soms in contrast stonden met de lege christelijke kerken en de routineuze vroomheid. Vele jaren later, toen hij als paus de synagoge in Rome bezocht, zou hij bevestigen dat "de Joden onze oudere broeders in het geloof zijn".