José Calderero, journalist, modereerde dit open huis seminar De deelnemers konden online de rectoren van beide door CARF gesteunde seminaries ontmoeten: de heer Juan Alonso García, rector van de Internationale Kerkelijke Hogeschool BIDASOA (Pamplona) en de heer Javier Canosa, rector van de CEI SEDES SAPIENTIAE in Rome.
Enkele tientallen weldoeners namen deel aan deze unieke bijeenkomst bij CARF. Calderero begon met het feliciteren van alle moeders voor het houden van dit seminar op Moederdag. Veel seminaristen noemen de invloed van hun moeders op hun roeping.
De rector van Bidasoa, de heer Juan Alonso... begon zijn toespraak met een verwijzing naar de 32 jaar die zijn verstreken sinds de oprichting van het seminarie, waarin meer dan duizend seminaristen zijn gepasseerd en 600 priesters zijn gewijd over de hele wereld.
"Een priester geeft troost te midden van de wereld, hij maakt de Heer aanwezig. Vandaag wordt verwacht van de priesters 4 omgevingIk zeg u: wees dicht bij God, dicht bij uw bisschop, dicht bij de priesters van uw bisdom en dicht bij de gelovigen. Tegen de weldoeners zeg ik: een priester is een ongelooflijke investering".zei Juan Alonso
De seminaristen die hun getuigenis van de CEI Bidasoa vertelden waren: FRANCISCO JOSÉ LUCERO Bisdom Santiago (Guatemala); JOSE MIGUEL Niet aangegeven bisdom (China). LAWRENCE KAWAGGA Kasana-Luweero Bisdom (Oeganda), AXEL DAVID CASTILLO Santa Rosa de Lima Bisdom (Guatemala)JULI CÉSAR MORILLO Bisdom Cabimas (Venezuela), en MASAHIRO YUKI Bisdom Oita (Japan).
Dit is het getuigenis van Lawrence Kawagga, van het bisdom Kasana-Luweero (Oeganda) (cover foto).
"Ik kom uit een katholiek gezin van twaalf broers en zussen. In 2002 overleed mijn vader en bleef mijn moeder alleen achter om het gezin te onderhouden.. Ik hielp hem door brandhout en bananenbladeren te verkopen in de stad. Door de week en in het weekend reisde ik tien kilometer van het huis naar de stad. In 2005 ontdekte ik als misdienaar mijn roeping en vanaf dat moment wilde ik naar het seminarie, maar de kosten waren te hoog. Dus ging ik studeren op een protestantse school. Op een dag vroeg ik het schoolhoofd of een katholieke priester de mis mocht opdragen voor de katholieke leerlingen en hij ging daarmee akkoord".
"Een paar jaar later, in 2011, omdat ik nog steeds in het seminarie wilde, hielp een priester me financieel om in te treden. Ik had het geluk dat de bisschop, samen met andere mensen, me hielp om naar het Groot Seminarie te gaan. Daar studeerde ik drie jaar filosofie en daarna twee jaar theologie. Daarna stuurde mijn bisschop me naar de Kerkelijke Hogeschool van Bidasoa om mijn opleiding aan de Universiteit van Navarra voort te zetten. Ik ben de enige in mijn familie die aan de universiteit heeft gestudeerd en mijn moeder is erg trots. Ik dank CARF en alle weldoeners die ons materieel en in gebed helpen.
Francisco José Lucero zei dat zijn roeping om de Heer te volgen in het priesterschap kwam toen hij 27 jaar oud was. "Ik had mijn leven gemaakt en dat gaf me veel twijfels. Hij besloot toen zijn toevlucht te nemen tot het gebed van de rozenkrans met een audio en een rozenkrans die hij tijdens een spirituele retraite had gekregen. Op een dag vroeg zijn zus hem of hij haar de audio en de rozenkrans kon geven voor een vriend van haar. Eerst zei ze nee. Maar toen bedacht hij zich en gaf het aan haar. "Na drie dagen belde mijn zus me om me te vertellen dat haar vriend de rozenkrans was gaan bidden en dat hij heel gelukkig was. Het gaf me een hele mooie vreugde die van God komt".
Kort daarna vertelde zijn zus hem dat zijn vriend een ongeluk had gehad en was overleden. "Dat nieuws raakte me heel hard. De twijfels die ik had over mijn roeping werden weggenomen omdat het feit dat ik die rozenkrans kort voor haar dood aan de vriendin van mijn zus had nagelaten, mij het gevoel gaf dat ik een instrument van God was. Een klein JA dat we geven kan uitgroeien tot iets gigantisch. Drie jaar na deze gebeurtenis ben ik hier, in Bidasoa, met de rozenkrans in mijn hand en met veel vertrouwen in God", zegt Francisco José.
LawrenceLees meer : "Toen ik jong was, reisde ik tien kilometer per dag om brandhout en bananenbladeren te verkopen".
Julio Cesar Morillo, 33 jaar oud, is seminarist van het bisdom Cabimas (Venezuela). Hij studeert aan de Kerkelijke Universiteiten van Navarra en verblijft aan de Internationale Kerkelijke Hogeschool Bidasoa. Hij had de top van zijn professionele en persoonlijke project bereikt, hij was universiteitsprofessor, maar er ontbrak iets. "Er begon een voortdurende zoektocht in mij naar wat ik miste en God begon op verschillende manieren tot mij te spreken".
José Miguel is het tweede kind van een Chinees gezin en werd geboren toen de regering van zijn land het één-kind-beleid nog streng toepaste. José Miguel kan niet erg precies zijn in zijn details. Hij komt uit China, uit een bisdom waarvan hij de naam liever niet zegt om problemen met de autoriteiten te voorkomen. Dankzij zijn anonimiteit kan hij zich echter in de eerste persoon uitspreken tegen het verschrikkelijke één-kind-beleid dat de Aziatische reus al te lang voert.
Ze weet het goed, want José Miguel is het tweede kind van een Chinees gezin en is geboren "toen de regering deze wet nog toepaste". De vreugde van zijn moeder dat er een leven in haar groeide, maakte snel plaats voor de angst dat de regering erachter zou komen en het leven van haar tweede kind zou beëindigen. Dus, er was en moeder werd gedwongen om mij te aborteren in het ziekenhuis". Toen ze in verwachting was, klampte ze zich vast aan het gebed "en bood mezelf aan God aan om in de toekomst zijn wil te doen". En het wonder gebeurde. "Een onbekende dokter verscheen en hielp mijn moeder bij de geboorte van mij. José Calderero vertelt het verhaal in Alpha en Omega.
Axel groeide op in een katholiek gezin, bezocht de eucharistie en nam deel aan een parochiegroep. Van jongs af aan voelde hij Gods roeping. Toen hij 14 was, stierf zijn vader en zorgde zijn moeder voor zijn vier broers en zussen. Hij is de oudste. "De roep van de Heer bleef komen, maar ik kon er geen gehoor aan geven vanwege mijn gezinssituatie. Maar uiteindelijk kon ik zijn oproep beantwoorden," zegt hij.
Daarna ging hij naar het grootseminarie van de Assumptie. Voor zijn familie en zijn gemeenschap was het een moment van vreugde. "Ik hoop terug te keren naar mijn land om bij te dragen aan de evangelisatie van de gemeenschappen. die meewerkt aan de vorming van de toekomstige priesters van onze kerk. Die helpt bij de vorming van priesters en seminaristen, bouwt op zijn graf een altaar".
Julio César is 33 jaar oud. Sinds zijn jeugd neemt hij deel aan de Encuentros Familiares de Venezuela, een beweging die familiewaarden en de inzet van jongeren om een gezin te stichten promoot. "Het vormen van een gezin is wat ik in mijn leven gepland had," zegt hij.
Van gescheiden ouders, studeerde hij af in Petroleum Engineering. "Mijn moeder steunde mij in mijn studie en ik kon het gezin ondersteunen om vooruit te komen. Hij had het hoogtepunt van zijn professionele en persoonlijke project bereikt, hij was universiteitsprofessor, iets waar hij altijd van gedroomd had, maar er ontbrak iets.
"Er begon een voortdurende zoektocht in mij naar wat er ontbrak en God begon op verschillende manieren tot mij te spreken. Mijn geestelijk leidsman heeft me geholpen. Maar ik was bang om alles op te geven: een gezin stichten, mijn studie, mijn baan. Toen herinnerde ik me een citaat van Johannes Bosco: als het erom gaat je roeping te volgen, moet je bereid zijn alles op te offeren. Nu voel ik me elke dag gelukkiger.
Julio Cesar is iedereen dankbaar die hem helpt zijn roeping na te streven. "Kunnen trainen met seminaristen uit verschillende culturen en een uitstekende theologische vorming krijgen is het beste aan studeren in Bidasoa".
Masahiro komt uit een ongelovige familie. In feite is hij nog steeds de enige katholiek in zijn familie. Toen hij 17 jaar oud was, raakte hij geïnteresseerd in de geschiedenis van de katholieke kerk, een instelling die volgens hem door de maatschappij werd aangevallen. Hij vertelt over zijn roeping in een ander artikel gepubliceerd door CARF.
Michael uit Tanzania zal samen met drie andere seminaristen op 24 mei in Rome tot diaken worden gewijd.
MICHAEL LUSATOvan het bisdom Bunda (Tanzania), wilde spreken over het belang van ouderen voor de roeping van jongeren. "Ik ontdekte mijn roeping via een ouder persoon, een catechist in mijn parochie. Hij bad dat ik priester zou worden. Op de foto staat hij met D. Javier Canosa, rector van het kerkelijk college Sedes Sapientiae in Rome.
Na de getuigenissen van de seminaristen uit Pamplona was het de beurt aan die uit Rome, allen bewoners van het Internationaal Kerkelijk College Sedes Sapientiae en studenten van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis.
Opende de dienst Javier Canosa, rector van CEI Sede Sapientiae die wees op de mogelijkheid voor de seminaristen om "die nabijheid met de paus te hebben, om naar zijn woorden te luisteren, maar ook om hem nauwer te begeleiden en hem de genegenheid, genegenheid en verbondenheid van hun bisdommen van herkomst te brengen". Canosa onderstreepte ook "het universele gevoel dat de seminaristen verwerven" door te studeren in een internationaal centrum als Sede Sapientiae.
FEDERICO TORRESuit het bisdom San Roque (Argentinië) vertelde over de weg die hij met Gods hulp had afgelegd naar het seminarie, met name de eucharistie en de biecht, het sacrament waardoor hij "vrede, vreugde en gemeenschap met God en de Kerk" ervoer. Zijn pastoor, een zeer nabij en vertrouwd persoon, was degene die hem hielp na te denken over zijn priesterleven. Zijn familie heeft hem altijd gesteund. Bovendien versterkte zijn deelname in zijn jeugd aan de roepingsbijeenkomsten in het seminarie van zijn bisdom zijn verlangen om zich meer aan de Heer te geven. "Mijn verlangen is om andere mensen dichter bij Jezus te brengen", zegt hij.
JOSE SAMPIERI AGUILARvan het aartsbisdom Puebla de los Angeles (Mexico) vertelde over zijn roepingsgetuigenis:
"Als jongeman nam ik deel aan een groep missies in landelijke en inheemse gebieden, waarbij ik humanitaire en evangelisatiewerkzaamheden verrichtte. De eerste keer dat ik bij een zeer eenvoudige kapel kwam, waar de priester één of twee keer per half jaar kwam vanwege de moeilijkheid van het gebied, zag ik een klein houten kistje dat mij op een tabernakel leek. Binnenin lagen eucharistische formulieren. Dat viel me echt op. En mijn eerste vraag was: Heer, wat doet U hier in zo'n verre omgeving? En het antwoord dat de Heer mij gaf was: "Wat doe ik hier, als ik thuis ben".
"Een andere gebeurtenis die me raakte was toen de missiegroep de communie met deze gewijde vormen kon geven aan een oudere dame van 93 jaar, zonder familie, die op het punt stond te sterven. Medische hulp kwam niet op tijd, maar de hulp van de ziel wel. Een paar dagen later stierf ze. De Heer neemt instrumenten waar het medicijn van de ziel komt voor dat van het lichaam.
ALEJANDRO RANGEL JIMENEZHij bedankte de weldoeners voor deze ontmoeting, en nodigde hen allen uit op zijn eiland, Margarita, "dat een paradijs op aarde is dat God ons gaf". Hij heeft zich altijd gezegend gevoeld door de Heer, niet vanwege zijn verdiensten, maar omdat hij heel dicht bij Hem stond. Eerst was zijn familie het niet eens met mijn roeping, vooral zijn moeder toen ze naar Rome ging. "Maar afgelopen zomer werd ik, na drie jaar zonder zijn familie te hebben gezien, met mijn familie herenigd. Ik ben altijd geliefd en vertroeteld geweest, maar nu zagen ze dat de roeping ook een geschenk voor mijn familie was. Dat breekt mensen. De Heer verandert levens.
MICHAEL LUSATOHet bisdom Bunda (Tanzania) benadrukte het belang van ouderen voor de roeping van jongeren. "Ik ontdekte mijn roeping via een ouder persoon, een catechist in mijn parochie. Hij vertelde me dat hij voor me bad om priester te worden. De eerste keer dat hij me dit vertelde, voelde ik niets. De tweede keer voelde ik het weer. Toen bad ik een noveen om de Heer te vragen of hij me riep of dat het een illusie was. Aan het einde van deze noveen voelde ik de stem van de Heer. Ik geloof dat ouderen heel belangrijk zijn om jongeren te helpen hun roeping te ontdekken.
JACOBO LAMA ABREUuit het bisdom Santo Domingo in de Dominicaanse Republiek was een andere seminarist die zijn getuigenis deelde. Hij vertelt het in een andere artikel, gepubliceerd door CARF.
Het seminar werd afgesloten door Edgardo Calvente, directeur van CARF Promotion. "CARF is een particuliere stichting die meer dan 30 jaar geleden is opgericht. Onze missie is om als brug te dienen tussen de vele gulle mensen die bereid zijn seminaries en priesters op verschillende manieren te steunen, en de studiecentra waar deze seminaristen en priesters door hun bisschoppen worden opgeleid. Soms ontdekt iemand zijn roeping, maar als hij niet over de financiële middelen beschikt om een opleiding te kunnen volgen, gaat die roeping misschien verloren. Daarom, dit is de slogan van deze campagne, dat geen roeping verloren gaat. Wij zoeken 2.400 gulle zielen die bereid zijn 150 euro te geven om 20 seminaristen uit de hele wereld te helpen bij hun opleiding in deze seminaries".
