Ramón Pérez Contreras is een Chileense priester uit het bisdom Villarrica. Na enkele maanden van angst omdat hij vanwege de pandemie niet naar Rome kon reizen, slaagde hij er begin januari in om in de Eeuwige Stad te landen om er kerkgeschiedenis te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis en om "Roma te impareren", in de zin van het beleven van de kerkelijke ervaring van de universaliteit van de Kerk. Hij verblijft in het Altomonte Priester College met priesters uit vier continentendicht bij de Vicaris van Christus. En in zeer korte tijd heb ik deze verbondenheid met paus Franciscus op een diepgaande manier mogen ervaren.
Hij vertelt in een brief over zijn ontroering toen de paus hem belde, zijn ervaring als kind met de Heilige Vader, de grappige anekdote die de paus hem vertelde en de belangstelling van Franciscus voor een zeer persoonlijke brief die hij hem na afloop van een audiëntie in de Paulus VI-zaal kon overhandigen. Dit is de brief.
Toen ik de uitnodiging ontving om in Rome te studeren van de bisschop van het bisdom Villarrica-Chili, waar ik vandaan kom en waar ik geïncarneerd ben, dacht ik dat de Romeinse ervaring niet slechts een pelgrimstocht of een familiereis zou zijn, maar dat het werkelijk "imperare Roma" zou zijn, met alles wat deze Romeinse uitdrukking inhoudt. Na een paar maanden van angst omdat ik niet kon reizen vanwege de pandemie, was ik eindelijk in Rome. Ik vond een geweldige priesterlijke gemeenschap in Altomonte, waar ik woon en een spectaculaire universiteit.
Een van de steeds terugkerende zinnen die ik hoorde was: "Het is de moeite waard deze rijke kerkelijke ervaring te beleven in nabijheid van de paus". Ik had nooit gedacht dat ik in zo'n korte tijd deze verbondenheid met de Vicaris van Christus op zo'n diepgaande manier zou ervaren.
Het begon allemaal met de inschrijving voor een cursus over apostolische boete, die volgens het getuigenis van andere broeders-priesters zeer interessant bleek te zijn. Zoals gewoonlijk verliep de cursus erg goed. on line, maar in het midden van dit, werden we geadviseerd dat de hoorzitting met de Paus Franciscus zou persoonlijk aanwezig zijn voor priesters die in Rome studerenDus, samen met de andere priesters van het huis, bereidden we ons voor op dat moment.
Uiteindelijk konden we op 12 maart deelnemen, het enige wat ik bij me had was een brief die ik had geschreven om aan de paus te geven.
"De details van de brief zijn zeer persoonlijk, naast het presenteren van enkele twijfels doe ik een suggestie, met groot respect en nederigheid".
Het Altomonte Priester College is een internationaal kerkelijk universitair centrum, gepromoot door de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis, dat diocesane priesters uit de hele wereld ontvangt. Het centrum beantwoordt aan een wens van de heilige Josemaría Escrivá, stichter van het Opus Dei, die vele jaren geleden de mogelijkheid had onderzocht om in Rome een college op te richten, met als hoofddoel de studenten door eigen activiteit een integrale en permanente priesterlijke vorming te verschaffen, in de menselijke, geestelijke, pastorale en intellectuele dimensie.
Opgericht door de Congregatie voor Katholiek Onderwijs met het decreet van 31 mei 2011, heeft het een eigen canonieke juridische status. Zij heeft haar zetel in Rome in de Via Ludovico Barassi snc, in gebouwen die eigendom zijn van de Istituti Riuniti di San Girolamo della Carità, een door de president van de Italiaanse Republiek erkende particuliere morele instelling die al jaren onafgebroken samenwerkt met de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis.
Toen ik naar de hoorzitting ging, stond ik op het punt het te overhandigen, vooral omdat we op de eerste rij zaten, op de juiste plaats om het te zien.
Maar het Evangelie werd vervuld, meer belangrijke mensen arriveerden en we werden verplaatst naar de achterste rij.(Lucas 14,8) Ik zeer dicht bij de uitgangsdeur, de hoop van het leveren van mijn brief verdwenen.
Na een mooie overweging en aanbeveling van paus Franciscus aan de priesters over het sacrament van de verzoening, gaf hij ons de zegen en verliet hij de Paulus VI-zaal, dit was mijn gelegenheid om de brief te laten zien.
Met zijn blik zei hij me dichterbij te komen en ik, vol vreugde en met een beetje ondeugendheid, zei hem: "Pater Jorge Mario (zoals hij in de villa's werd genoemd), ik ben Chileen", waarop hij snel antwoordde "¡!En wat is mijn schuld!"We keken elkaar aan en moesten hartelijk lachen. Na een kort gesprek ging hij op weg om zijn drukke schema voor de dag af te werken.
De details van de brief zijn zeer persoonlijk, en naast het uiten van enkele twijfels doe ik een suggestie, met veel respect en nederigheid. Ik wilde dat je het zou lezen.
"Vader Jorge Mario (zoals hij in de sloppenwijken werd genoemd) ik ben Chileen", waarop hij snel antwoordde "en wat is mijn schuld", we keken elkaar aan en moesten allebei hard lachen.
Wat daarna gebeurt, voldoet aan al mijn verwachtingen en helpt me te begrijpen dat voor Franciscus ieder van ons belangrijk is, en daarvan getuigt een gebeurtenis die plaatsvond op woensdag 16 maart.
Ik zat aan de tafel een drankje te delen met een paar broeders priesters uit Colombia, Mexico, Ecuador en met ons de heer Juan Carlos Ossandón, vice-rector van het priestercollege Altomonte. Plotseling kwam er een telefoontje binnen op mijn telefoon, het was een privé nummer..
Toen ik meteen antwoordde, merkte ik dat paus Franciscus aan de andere kant zat, ik speelde het hardop af zodat ze zijn stem konden horen en toen hebben we, heel opgewonden, een paar minuten gepraat.
Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de gedetailleerdheid van zijn telefoontje, zijn nederigheid waarmee hij mij bedankte voor mijn suggestie en de genegenheid waarmee hij mij aansprak. Hij gaf me advies over hoe ik het beste uit mijn verblijf in Rome kon halen. Aan het eind zei ik tegen hem: "Heilige Vader, kunnen we een maatje krijgen?"Waarop hij antwoordde: "Nu niet, want ik heb veel werk te doen, maar maak je geen zorgen, we zullen zien wanneer we samen kunnen komen".
Ik deel met u deze prachtige ervaring, die vooral spreekt van de nederigheid van paus Franciscus, die ondanks al zijn werk tijd heeft om de telefoon te pakken en deze priester te bellen die deze Romeinse ervaring beleeft.
Wat daarna gebeurt, voldoet aan al mijn verwachtingen en helpt me te begrijpen dat voor Franciscus ieder van ons belangrijk is, en daarvan getuigt een gebeurtenis die plaatsvond op woensdag 16 maart.
Ik zat aan de tafel een drankje te delen met een paar broeders priesters uit Colombia, Mexico, Ecuador en met ons de heer Juan Carlos Ossandón, vice-rector van het priestercollege Altomonte. Plotseling kwam er een telefoontje binnen op mijn telefoon, het was een privé nummer..
Toen ik meteen antwoordde, merkte ik dat paus Franciscus aan de andere kant zat, ik speelde het hardop af zodat ze zijn stem konden horen en toen hebben we, heel opgewonden, een paar minuten gepraat.
Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de gedetailleerdheid van zijn telefoontje, zijn nederigheid waarmee hij mij bedankte voor mijn suggestie en de genegenheid waarmee hij mij aansprak. Hij gaf me advies over hoe ik het beste uit mijn verblijf in Rome kon halen. Aan het eind zei ik tegen hem: "Heilige Vader, kunnen we een maatje krijgen?"Waarop hij antwoordde: "Nu niet, want ik heb veel werk te doen, maar maak je geen zorgen, we zullen zien wanneer we samen kunnen komen".
Ik deel met u deze prachtige ervaring, die vooral spreekt van de nederigheid van paus Franciscus, die ondanks al zijn werk tijd heeft om de telefoon te pakken en deze priester te bellen die deze Romeinse ervaring beleeft.
