Antonia en met de deur in haar gezicht

De waardigheid van 84 jaar en ouder

Het werd erg, mijn grootmoeder Antonia, tijdens de pandemie van de coronavirus. Met grote ademhalingsmoeilijkheden werd ze per ambulance naar een ziekenhuis gebracht. ziekenhuis.

Op de eerste hulp werd ze na lang wachten de deur ingeslagen en naar huis gestuurd met een recept voor morfinedoses tot ze niet meer kon ademen.

Wat was de reden die het ziekenhuis gaf om dit gedrag te rechtvaardigen?

Kijk jou eens," zei de verpleegster zonder scrupules, hij is 84 jaar oud en zijn tijd van overlijden is gekomen.. We hebben geen plaats voor haar. Dit zijn orders.

Ik vond het leuk om af en toe in te breken in de kamer van mijn grootmoeder Antonia om wat tijd met haar door te brengen. Soms was het een go bezoekwant het arme ding moet doffer zijn dan een gekooide leeuw! Dit gaf me een goed gevoel omdat ik een goede daad had verricht en ik hield van dat gevoel.

Andere keren was het om ervoor te zorgen dat niet iedereen me verkeerd begreep. Na de driftbui Toen ik me realiseerde dat noch mijn ouders, noch mijn broers en zussen me begrepen, liet mijn grootmoeder Antonia me altijd inzien dat zij me wel begreep en zei uiteindelijk altijd: "Laat ze met rust, zoon, dat ik ze, tussen ons gezegd, ook niet goed begrijp. Als je wilt, we bidden de rozenkrans naar La VirginZe begrijpt ons altijd".

We herhaalden het ene Weesgegroet na het andere en ik was zo blij te zien dat ik niet het enige slachtoffer was van het onbegrip van anderen dat de rimpels van de ouderdom van mijn oma's gezicht verdwenen en ik haar zag als een engel vol wijsheid.

Ze was niet zomaar een Antonia, ook al werd ze in dat ziekenhuis beschouwd als een van de Antonia's. Hij was bijzonder, want hij droeg in zijn uitdrukking en in zijn gesprek de rijkdom van 84 jaar waardigheid, met zijn bijzondere, unieke en onherhaalbare persoonlijkheid.

Het was een plek in de wereld, waar we allemaal wisten dat we haar zouden vinden. Ineengedoken in de lakens en dekens van haar bed; of in haar leunstoel, kijkend uit het raam van haar kamer en altijd met de rozenkrans in de hand biddend voor anderen.

Nu, als ik naar haar kamer ga om haar onbewust door traagheid te zien, is ze er niet meer.