Αντωνία και με την πόρτα στο πρόσωπό της

Η αξιοπρέπεια του να είσαι 84 ετών και άνω

Έγινε άσχημα, η γιαγιά μου Αντωνία, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Coronavirus. Με μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή, μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο. νοσοκομείο.

Στα επείγοντα περιστατικά, μετά από αρκετή αναμονή, την χτύπησαν στην πόρτα και την έστειλαν στο σπίτι με συνταγή για δόσεις μορφίνης μέχρι να μην μπορεί πλέον να αναπνεύσει.

Ποιος ήταν ο λόγος που επικαλέστηκε το νοσοκομείο για να δικαιολογήσει μια τέτοια συμπεριφορά;

Κοίτα πώς είσαι", είπε η νοσοκόμα αδίστακτα, είναι 84 ετών και έχει έρθει η ώρα του θανάτου του.. Δεν έχουμε χώρο γι' αυτήν. Αυτές είναι εντολές.

Μου άρεσε, από καιρό σε καιρό, να εισβάλλω στο δωμάτιο της γιαγιάς μου Αντωνίας για να περάσω λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί της. Μερικές φορές ήταν ένα go επισκεφθείτε τογιατί η καημένη πρέπει να είναι πιο βαρετή και από λιοντάρι σε κλουβί! Αυτό με έκανε να αισθάνομαι υπέροχα που έκανα μια μεγάλη πράξη και μου άρεσε αυτό το συναίσθημα.

Άλλες φορές ήταν για να βεβαιωθώ ότι δεν με παρεξηγούσαν όλοι. Μετά το ξεσπάσματα θυμού αφού συνειδητοποίησα ότι ούτε οι γονείς μου ούτε τα αδέλφια μου με καταλάβαιναν, η γιαγιά μου Αντωνία με έκανε πάντα να δω ότι με καταλάβαινε και κατέληγε πάντα να λέει: "Άφησέ τους ήσυχους, γιε μου, ότι, μεταξύ μας, ούτε εγώ τους καταλαβαίνω πολύ καλά. Αν σας αρέσει, προσευχόμαστε το κομποσχοίνι στη La VirginΜας καταλαβαίνει πάντα".

Επαναλαμβάναμε το ένα Χαίρε Μαρία μετά το άλλο και χάρηκα τόσο πολύ που είδα ότι δεν ήμουν το μόνο θύμα της ακατανόητης συμπεριφοράς των άλλων, που οι ρυτίδες της γιαγιάς μου από τα γηρατειά εξαφανίστηκαν και την είδα σαν άγγελο γεμάτο σοφία.

Δεν ήταν απλώς μια ακόμη Αντωνία, έστω και αν στο νοσοκομείο θεωρούνταν μια από τις Αντωνίες. Ήταν ξεχωριστός, γιατί μετέφερε στην έκφραση και στη συνομιλία του τον πλούτο 84 χρόνων αξιοπρέπειας, με την ιδιαίτερη, μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητά του.

Ήταν ένα μέρος στον κόσμο, όπου όλοι ξέραμε ότι θα τη βρίσκαμε. Στριμωγμένη στα σεντόνια και τις κουβέρτες του κρεβατιού της- ή στην πολυθρόνα της, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του δωματίου της και πάντα με το ροζάριο στο χέρι προσεύχεται για άλλους.

Τώρα, όταν πηγαίνω στο δωμάτιό της για να τη δω ασυνείδητα μέσω της αδράνειας, δεν είναι πια εκεί.