Viering van het Jaar van Molière

Frankrijk viert het jaar van Molière ter gelegenheid van de 400e geboortedag van de grote komiek op 15 januari 1622.

Hij is een basisnaam in het universele theater, een acteur en auteur die stierf midden in een voorstelling van The Imaginary Sick Man. Molière wordt voor altijd geassocieerd met de levendigheid en vreugde van een komediegroep, die van nature zwerft tot een machtig persoon zich verwaardigt haar te sponsoren of in dienst te nemen, zoals onze auteur overkwam bij Lodewijk XIV.

Maar kan het verstrijken van de tijd Molière meer tot een stereotype dan tot een echt persoon hebben gemaakt.Hij is soms afgeschilderd als een tegenstander van de gevestigde machten, in het bijzonder van de Kerk, die de begrafenis van komieken op heilige grond zou hebben verboden.

Geen enkel document bevestigt deze bewering, en in het geval van Molière was het ook niet waar. Niettemin, is het gemakkelijk om de auteur van Tartuffe te beschouwen als een antiklerikaal en libertijns. In werkelijkheid bekritiseerde Molière in dit stuk slechts de hypocrisie van valse devoties....

Er zijn echter altijd risico's verbonden aan pogingen om ware van valse devoties te onderscheiden: veel ongelovigen zijn vaak niet geïnteresseerd in het maken van een dergelijk onderscheid, omdat het hen dwingt hun oordeel te nuanceren, en sommige gelovigen zijn overmatig achterdochtig en denken hardnekkig dat hun geloofsbegrip het enige aanvaardbare is. In werkelijkheid heeft geen van beide standpunten het gevoel voor humor dat Molière's leven en werk belichaamt.

Molière in Tartuffe

De markiezen, de artsen, de bespotte echtgenoten, de pedante "kostbare" vrouwen... waren de hoofdrolspelers van de satires van Moliére, maar zij accepteerden deze kritiek beter dan de religieuze hypocrieten die vochten om Tartuffe te verbieden.

Ze wilden niet toegeven, volgens de auteur, dat komedies zijn bedoeld om ondeugden te corrigeren van de samenlevingen dat van het toneel houden of niet houden een kwestie van smaak is. Molière schrijft in zijn proloog voor Tartuffe dat er kerkvaders waren die van theater hielden, en anderen die dat niet deden.

Een personage voorstellen dat bijna altijd knielt in de tempel, tussen zuchten en blikken naar de hemel en de grond door, was geen aanval op de godsdienst. Het benadrukken van de scrupules van iemand die het vervelend vond dat hij een vlo had gedood terwijl hij afgeleid was in het gebed, was geen kritiek op degenen die baden.

Evenmin was het een teken van atheïsme om de houding van hen aan de kaak te stellen die hun fortuin hadden verbeterd door vleierij te bedrijven en hun lippen te vullen met uitingen van nederigheid, genade en de goedheid van de hemel.

Bovendien, Molière hekelt in Tartuffe valse nederigheid, want we moeten op onze hoede zijn voor hen die zichzelf als waardeloos beschouwen en innerlijk een en al zonde en ongerechtigheid. Maar aan het eind van de komedie wordt Tartuffe, de hypocriet, ontmaskerd omdat Orgon, zijn beschermer, hem hoort zeggen wat hij werkelijk denkt.

Tartuffe is eigenlijk alleen bezig met een extern schandaal: "Het is het schandaal van deze wereld dat de overtreding maakt, en het is geen kwestie van zondigen, maar van zondigen in stilte".. Het is een voorbeeld van hoe de schijn van deugd kan leiden tot de grootste ondeugden.

Het is niet overdreven om te zeggen dat valse deugd hangt vaak samen met een progressief verlies van zondebesef. Valse deugd is het kind van lauwheid.

Waar geen solide christelijke deugd bestaat, is de as van het geestelijk leven niet de liefde tot Christus, noch de liefde van Christus, maar het zelfzuchtige individu dat zijn heil wil verdienen met een repertoire van devoties.