CARF ontvangt getuigenissen van priesters en seminaristen die ons vertellen over hun ervaringen tijdens hun opsluiting voor de coronavirus. Een van de brieven is getiteld: "Het priesterschap is niet in quarantaine tijdens deze pandemie".
Een andere groep priesters vertelt ons hoe ze elke dag om 20.00 uur naar het balkon gaan om te applaudisseren voor de gezondheidswerkers en met een gitaar in de hand zingen en een beetje vreugde delen met de buren. Sommigen hebben hen schriftelijk bedankt voor hun "hoopvolle" liederen. Het zijn priesters in het aangezicht van het coronavirus.
Te midden van de gebeurtenissen die we meemaken als gevolg van de Covid-19 crisis, is het onvermijdelijk dat stuiten we op de meest intieme realiteit van ons bestaan: de kwetsbaarheid en afloop van ons leven dat ons ontwricht en onze verlangens en dromen bedreigt. Een pandemie die ons dwingt om deel te nemen aan een echt drama: hopeloosheid.
We moeten echter niet vergeten dat onze beperkingen geen obstakel zijn om te vechten en om verschillende paden te bewandelen. Er is iets goddelijks in ons dat ons altijd beweegt om het beste van onszelf te geven, vooral op de moeilijkste momenten. En dit is heel belangrijk.
Daarom, in deze dagen van quarantaine, ondanks het verdriet en de gemengde emoties die we kunnen ervaren, we kunnen onze innerlijke roeping niet negeren die licht en hoop geeft aan anderen en aan onszelf. Zoals de bijbelse wijsheid zegt: "Er is meer vreugde in het geven dan in het ontvangen" (Handelingen 20:35).
In mijn huis zijn zestien priesters uit verschillende Latijns-Amerikaanse landen die, dankzij CARF, gespecialiseerde studies doen aan de kerkelijke faculteiten van de Universiteit van Navarra. Bovendien proberen we in deze tijd van quarantaine anderen hoop te geven.
Dus op een dag, nadat we net als iedereen om 20.00 uur waren gaan applaudisseren om eer te bewijzen en onze steun te betuigen aan de gezondheidswerkers, kwamen we op het idee om gebruik te maken van dit moment waaropWe staan allemaal op de balkons om te zingen en vreugde te delen met onze buren. Op deze manier wilden we onze verbondenheid zichtbaar maken in deze momenten van verdriet en onzekerheid.
Eerst keken ze ons met een verbaasde blik aan. Ze glimlachten en sommigen applaudisseerden. Maar godzijdank zijn er elke dag meer buren bijgekomen, beetje bij beetje, die vanaf de balkons een familiaire sfeer van wederzijdse steun creëren.waar we niet langer afstandelijk zijn omdat we heel dichtbij zijn, in hetzelfde gebouw of in dezelfde straat.
Het is zeker een heel eenvoudig gebaar, want we zijn geen professionele zangers. We zingen echter met ons hart in de maat, want ike proberen hoop te zaaien en samen te staan in deze zeer moeilijke situatie.
Naast dit moment van broederlijk nabuurschap houdt ons gebed niet op. Zoals Benedictus XVI zegt: "Gebed is de kracht die de wereld in stilte transformeert". Daarom vieren we elke dag de eucharistie, de getijdenliturgie en bidden we persoonlijk voor God om een einde te maken aan de pandemie. Want in ons gebed gedenken we de gezondheidswerkers en alle mensen die aan deze ziekte lijden.
En, zoals we elke dag doen, prijzen we met dankbaarheid en genegenheid alle weldoeners van CARF, die onze vorming mogelijk maken, dat God hen in zijn liefde mag bewaren.
P. Francisco Javier Rivas Tobal (Hier kun je de video bekijken)
Deze groep priesters ontving een brief van enkele buren met de volgende tekst: "Beste paters, allereerst hartelijk dank voor uw liederen. Het is een grote bemoediging en vreugde voor alle buren, vooral in deze moeilijke tijden. Wij zijn drie buren die in het blok hierboven wonen. Elke dag om 20.00 uur kijken we ernaar uit om naar buiten te gaan om in onze handen te klappen en naar jullie liederen vol hoop te luisteren.
We willen jullie om een gunst vragen. Onze dochter wordt 8 jaar en als u happy birthday voor haar zou willen zingen, zouden we huilen van ontroering! Ik hoop dat u dat kunt doen, het zal een verrassing voor haar zijn en ze zal het zich haar hele leven herinneren. Omdat we het niet met de familie kunnen vieren, hoop ik dat we het met de buren kunnen vieren, dankzij jullie. Een dikke knuffel voor jullie allemaal, dank jullie wel en duizendmaal dank, moed en sterkte!
Priesters zingen op het balkon.
Er wonen 45 priesterstudenten in het Colegio Mayor Echalar Headquarters II. (en enkele professoren) van de kerkelijke faculteiten van de Universiteit van Navarra. Een van de opvallendste kenmerken van deze faculteiten is de diversiteit aan nationaliteiten van de studenten, en in Echalar II zitten 45 priesters uit 18 landen.
Sommigen zijn "nieuw" in het ambt, anderen zijn al meer dan 20 jaar priester. Sommigen hebben parochie-ervaring, anderen hebben enkele jaren priesteropleiding of missiewerk gedaan. Deze combinatie betekent dat onze academische vorming wordt verrijkt door de pastorale ervaringen die we met elkaar delen.
Maar tegenwoordig ervaren wij, net als heel veel mensen, een hele nieuwe realiteit door preventieve indamming als indammingsmaatregel tegen de huidige pandemie.
Een virtueel klaslokaal.
Het was in deze dagen zeker nodig om onszelf op veel manieren te "herprogrammeren", want het beperken van onze activiteiten tot een specifieke en afgebakende ruimte is iets waar weinigen van ons aan gewend zijn. Maar deze manier van werken is een manier van leven geworden.Het nieuwe leerproces, in een context vol uitdagingen en lessen voor de toekomst.
Bijvoorbeeld: in de nieuwe omstandigheden hebben sommigen van ons voor het eerst deelgenomen aan een videoconferentie, anderen hebben hun eerste videoboodschap naar hun bisdom gestuurd en weer anderen versterken hun artistieke vaardigheden.
Om eerlijk te zijn is onze quarantaine verre van synoniem met inactiviteit of verveling, want we blijven praktisch dezelfde dingen doen, maar op een andere manier: we hebben onze academische activiteit behouden, maar maken nu meer gebruik van nieuwe technologieën, met veel online lessen en verschillende activiteiten via het internet.
In plaats van voetbalwedstrijden doen we "marathons" op en neer over de zeven verdiepingen van ons huis; en we ruilen wandelingen in voor gesprekken op het terras, waar grappen en gelach in overvloed zijn.
Aan de andere kant zijn we besprekingen begonnen in het Engels en Italiaans, zijn we bezig met het vormen van een klein koor voor liturgische vieringenWe vertonen ook filmklassiekers om de culturele vorming te verbeteren.
Aanbidding van de mis van St. Joseph.
We kunnen ook zeggen dat het evangelisatiewerk andere vormen heeft, want ons werk als pastors moet nu in de eerste plaats geconcentreerd zijn, in onze familie en vrienden, met wie we voortdurend communiceren om rust, vrede en vreugde over te brengen.
Daarnaast zijn we door veel mensen benaderd "virtueel" met een woord van bemoediging, met een gezamenlijk gebed via de computer of mobiele telefoon, en waarom ook niet, met een uitwisseling van grappige berichtjes die we dan met elkaar delen.
Het belangrijkste is dat we ons ambt met vreugde blijven leven, in het besef dat het ambtsleven veel verschillende vormen kan aannemen, maar altijd een gemeenschappelijke noemer behoudt: de voortdurende zoektocht naar onze aansluiting bij Jezus Christus, de Goede Herder.
Dus midden in onze opsluiting blijven we dagelijks de eucharistie vieren, hebben we meer tijd voor persoonlijk gebed en leerstellige vorming. Maar bovenal blijven we verbonden met de paus en met allen die rechtstreeks lijden onder de gevolgen van deze crisis, het priesterschap is nooit in quarantaine geplaatst. Priesters in het aangezicht van het coronavirus.
P. Jorge Castro, student canoniek recht uit Navarra. Bisdom Santa Marta, Colombia.
