Een tijdlang oefende hij zijn beroep uit en gaf hij les aan verschillende universiteiten. Van kinds af aan was er echter een roeping van God die hij altijd probeerde te verbergen of uit te stellen. Tot hij op een dag geen nee meer kon zeggen en met de bisschop ging praten. En hij werd naar Rome gestuurd om priester te worden, dankzij de Subsidies van de Stichting CARFwaar hij eerst studeerde voor een bachelor in theologie en daarna voor een bachelor.
Na zijn terugkeer naar Ecuador, in het bijzonder naar het bisdom Guayaquil, heeft pater Sojos belangrijke pastorale verantwoordelijkheden uitgeoefend, zowel op het gebied van de communicatieHij is ook docent aan het seminarie. Naast zijn aanstelling in verschillende parochies is hij momenteel rector van de diocesane kathedraal.
Don Francisco beschouwt de situatie als ingewikkeld, met problemen in het hele land. Latijns-Amerika en ook op mondiaal niveau. In de afgelopen jaren is er een aanzienlijke toename geweest van geweld in Ecuadoreen zorgwekkend niveau bereikt. Dit fenomeen, dat een diep moreel probleem vormt, is inherent verweven met het in twijfel trekken van de fundamenten van de samenleving, waardoor destructieve gedachten en ideologieën ontstaan.
Op Ecuador Er is veel geloof. "Kijk, ik sta op elk moment van de dag vijf minuten bij de voordeur van de kathedraal en voor mij is dat een injectie van hoop. Waarom? Omdat er altijd mensen binnenkomen. Ze komen niet binnen om tijd te verspillen, ze komen binnen op zoek naar de kapel van het Heilig Sacrament, die altijd vol is. Ze komen binnen op zoek naar een moment van gebed, om te wachten op de Heilige Mis of om te biechten.
50 % van de katholieken woont elke zondag de mis bij. Een zeer hoog cijfer, ondanks de uitdagingen van de secularisatie en de opmars van seculiere groepen. evangelischen. Er is ook een hoog terugkeerpercentage van mensen die in het verleden het land zijn binnengekomen en konden terugkeren naar SektenZe keren terug naar de katholieke kerk als ze zich realiseren dat er iets mis is.
Don Francisco Sojos weet dat hij beschermd wordt door de Heer. Zijn grootste geloofstwijfel duurde maar een paar seconden, op 15-jarige leeftijd, toen hij het boek Het Paard van Troje. Het deed hem twijfelen of de Kerk niet door Christus gesticht was. Hij besefte meteen wat een "onzin" boek hij aan het lezen was en gooide het weg. In zijn gezin, een zondagsmisgezin, was er nooit enige twijfel over het geloof en religiositeit werd als vanzelfsprekend beleefd. Het maakte deel uit van het dagelijks leven.
Wat betreft de priesterschapzijn roeping was altijd al aanwezig in zijn leven. Maar het werd pas werkelijkheid op 28-jarige leeftijd, toen hij besloot om naar het seminarie te gaan. Zeven jaar lang had hij journalistiek en filosofie gestudeerd aan de Universidad de Los Andes in Chili. En nog eens drie jaar werkte hij als docent aan verschillende universiteiten en aan zijn eigen communicatieprojecten. Toen hij aan het priesterschap dacht, zei hij tegen zichzelf "voor later, voor later".
De definitieve oproep kwam via een televisieprogramma in Chili. Hij ontmoette een klasgenoot van de universiteit die aan het studeren was om priester te worden. Hij vroeg hem of hij niet al naar het seminarie had moeten gaan. Bij zijn terugkeer in Ecuador sprak hij met de bisschop, die besloot om hem niet naar het seminarie in Guayaquil te sturen, maar om hem naar Rome te sturen, om het hele seminarie te doen aan het Internationale College Sedes Sapientiae en om te studeren in het Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis.
Voor Don Francisco was de ervaring in Rome geweldig, de Kerk leren kennen, de diepte van Rome leren kennen, seminaristen en priesters van over de hele wereld, met zoveel manieren om het evangelie trouw te beleven. Het opent je hart en geest voor een dieper begrip van het evangelie en de evangelisatiemissie. De vorming aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis heeft hem een diepe liefde voor de leer en de liturgie gegeven en hem het belang bijgebracht om niet van de leer af te wijken en de liturgie te respecteren als een element dat toebehoort aan de Kerk, niet aan de priester.
"Ik hoop dat ze nog niet gekomen zijn, maar nog moeten komen. Leven in het evangelie betekent dat je altijd hoopt op het beste. Als het beste al gekomen is, waar loop ik dan naartoe? Ik loop naar de hemel, dus het beste is zeker nog niet gekomen.
Toen hij als diaken uit Rome terugkeerde, vertrouwde de bisschop hem meteen de wederopbouw van een verwoeste parochie toe. Een paar maanden later werd hij benoemd tot woordvoerder van het aartsbisdom Guayaquil om de leiding te nemen over de communicatie en de relatie met de pers op een zeer conflictueus politiek moment, in een botsing tussen de regering en de kerk over de nieuwe grondwet.
Francisco Sojos was ook directeur van Radio Católica Nacional, een moeilijke periode omdat hij de leiding had over een parochie en naar Quito moest reizen, naar het hoofdkantoor van het radiostation. Hij moest op dezelfde dag heen en weer.
Na tien jaar in een drukke parochie is hij sinds kort rector van de kathedraal van Guayaquil.
Wat heeft een priester nodig om niet te bezwijken onder de gevaren waarmee hij vandaag wordt geconfronteerd?
Met betrekking tot de uitdagingen waar een priester vandaag de dag voor staat, benadrukt hij het belang van het hebben van goede vrienden priesters om isolement te voorkomen en benadrukt de noodzaak van voorzichtigheid, een deugd die het leven moet matigen en de risico's van de wereld moet voorkomen. Geconfronteerd met de crisis in de Kerk stelt hij voor om de situatie om te keren door middel van de liefde van Christusbenadrukkend dat evangeliseren betekent spreken uit persoonlijke liefde voor God. Degene die verliefd op Christus overtuigt over wat hij liefheeft. Praten over de liefde van God, in plaats van preken over theorieën, is de sleutel tot overtuigend evangeliseren.
