Deze betekent niet "loslaten" maar werken aan de realiteit en er zo nodig voor vechten.We moeten het transformeren, zoveel mogelijk verbeteren, ook al is het maar "een zandkorrel".
In het dier bestaat alleen een overeenkomst met zichzelf, bestaat de dynamiek van de menselijke geest, die bestaat uit een spanning tussen zijn en verlangen, niet.Spanning: tussen wat we zijn en wat we willen zijn. Deze spanning is goed, zolang ze ons in de realiteit houdt en ons niet doet vluchten in fantasieën.
Men kan beginnen met aanvaarding van zichzelf: omstandigheden, karakter, temperament, sterke en zwakke punten, mogelijkheden en grenzen. Dit ligt niet voor de hand, omdat men accepteert zichzelf vaak nietEr is vermoeidheid, protest, ontwijking door verbeelding, vermommingen en maskers van wat we zijn, niet alleen tegenover anderen maar ook tegenover onszelf.
En dit is niet goed. Maar het verbergt de realiteit van een verlangen om te groeien, die bij de wijsheid hoort. "Ik kan en moet werken aan mijn levensstructuurmaar bovenal moet ik 'ja' zeggen tegen wat het is, anders wordt alles inauthentiek" (ibid., blz. 142f).
Wie dus van nature een praktische zin heeft gekregen, moet er gebruik van maken, maar in de wetenschap dat het hem ontbreekt aan fantasie en creativiteit. Terwijl de kunstenaar seizoenen van leegte en ontmoediging moet ondergaan, ziet degene die zeer gevoelig is meer, maar lijdt meer. Wie koud van hart is en zich door niets laat beïnvloeden, loopt het risico zich niet bewust te zijn van grote aspecten van het menselijk bestaan. Ieder moet aanvaarden wat hij heeft, het zuiveren om er anderen mee te dienen, en strijden voor wat hij niet heeft, waarbij hij ook op anderen rekent.
Dit is niet gemakkelijk. Je moet beginnen met goede dingen goed te noemen en slechte dingen slecht; niet boos worden als er iets fout gaat of je wordt gecorrigeerd. Alleen door mijn eigen tekortkomingen te erkennen, waarvan ik me geleidelijk bewust word, heb ik een echte basis voor zelfverbetering.
Het is ook noodzakelijk om de levenssituatie accepteren, de levensfase waarin we ons bevinden en de historische periode waarin ik leefIk probeer niet aan deze realiteiten te ontsnappen: ik probeer ze te kennen en te verbeteren. Men kan niet ontsnappen naar het verleden of de toekomst, zonder... beoordelen wat er aanwezig is.
Romano Guardini (Italië 1885-München 1968) Duits katholiek priester, denker, schrijver en academicus. Hij wordt beschouwd als een van de meest gezaghebbende theologen van de 20e eeuw.
Hier komt de aanvaarding van het lot om de hoek kijken (behandeld door R. Spaemann in het laatste hoofdstuk van Ethics: Fundamental Questions, Pamplona 2010). Het lot is niet willekeurig, maar het resultaat van de verbinding van innerlijke en uiterlijke elementen.waarvan sommige van ons afhankelijk zijn. Allereerst op onze aanleg, karakter, aard, enz. (opnieuw: zichzelf accepteren). Maar het is ook het resultaat van onze vrijheid in het dagelijks leven, ook in de kleine dingen die we wel of niet laten passeren.
Jezelf of je lot accepteren kan moeilijk worden als het gaat om de pijn of lijden. Het omvat derhalve de het vermogen om van lijden te leren, en het niet alleen te vermijdenHet is natuurlijk, voor zover mogelijk, maar door te proberen het te begrijpen, leer ervan.
Het eigen leven aanvaarden is het aanvaarden als ontvangen, ontvangen van zijn ouders, van de historische situatie en van zijn voorouders, maar ook, zo zou men wijselijk kunnen denken, van God.
Volgens het christendom heeft God ervaring met onze problemen omdat hij vlees heeft aangenomen in Jezus Christus, die zich tot het uiterste kwetsbaar heeft gemaakt, maar in volle vrijheid. Y Er is geen gebrek aan betekenis in God. Een betekenis die niet alleen rationeel is, maar tegelijkertijd liefde..
Daarom we moeten het feit dat ik de betekenis van deze situatie vandaag en nu niet begrijp, niet verwarren met het feit dat deze situatie een betekenis heeft in mijn leven als geheel.Ik moet het vol vertrouwen ontdekken en er gebruik van maken.
Zie naast het in dit artikel geciteerde boek ook het eerste deel (origineel 1953) van zijn boekje: "La aceptación de sí mismo; las edades de la vida", Cristiandad, Madrid 1977. Het thema van de aanvaarding werd tien jaar later door de auteur uitgewerkt in een tweede boek over de deugden, het boek waarnaar in onze tekst wordt verwezen. Cf. "Aanvaarding", in Een ethiek voor onze tijd (oorspronkelijk getiteld "Tugenden", deugden, en gepubliceerd als het tweede deel van De essentie van het christendom, Cristiandad, Madrid 2007, blz. 139-151); in dit geval wordt aanvaarding beschouwd als een deugd samen met andere op het gebied van zelfbeheersing (zoals respect en trouw, geduld en ascese, moed en dapperheid, concentratie en stilte), het zoeken naar waarheid en solidariteit.
De heer Ramiro Pellitero Iglesias
Hoogleraar pastorale theologie
Faculteit Theologie
Universiteit van Navarra
Gepubliceerd in "Kerk en nieuwe evangelisatie".
