Zijn getuigenis is vooral gericht aan jonge mensen: "Als je jong bent en mijn getuigenis leest, kan het een goed begin voor je zijn, als je moeilijkheden hebt met het bidden van de rozenkrans, bid dan gewoon drie Weesgegroetjes per dag".
Elias is de oudste van vier broers en zussen. Hij is geboren op 25 april 2001 in Friedberg, Duitsland, maar heeft altijd in Mering gewoond, een kleine stad in Beieren. Zijn ouders groeiden op in kleine dorpsboerderijen, in zeer katholieke gezinnen, en aan hen heeft hij zijn geloof te danken. "Ik hield van het gezinsleven, het eenvoudige leven, naar school gaan... Ik deed het best goed op school, vooral in wiskunde, maar ik hield toch niet van studeren," voegt hij eraan toe.
Zijn leven veranderde toen hij bij de padvinders ging., Zonder hen zou ik nu zeker niet op het seminarie zitten".
Tijdens de wekelijkse bijeenkomsten met deze groep speelden ze spelletjes, speelden toneelstukjes, leerden interessante dingen, knutselden met hout en touw, enz. Maar de belangrijkste activiteit was het zomerkamp, twee weken genieten van de natuur in een Europese stad. "We kookten op kampvuren en hadden een geweldige tijd. Er was altijd een priester bij ons, dus we hadden dagelijks een mis, rozenkrans en catechismus. Mijn beste vrienden waren degenen die ik bij de scouts ontmoette. Ik zal eeuwig dankbaar zijn voor die jaren, voor alle ervaringen die me hebben gemaakt tot wie ik nu ben," bekent hij.
Toen Elias Baier naar de middelbare school ging, nam zijn leven een andere wending en ging het slechter. "Ik begon steeds slechtere cijfers te halen en uiteindelijk studeerde ik thuis helemaal niet meer. Terwijl ik in het begin nog stapels boeken verslond, vooral avonturenboeken, bracht ik nu mijn tijd door achter de computer. Hierdoor was ik steeds minder in staat om goede relaties te onderhouden, totdat ik me op 16-jarige leeftijd behoorlijk eenzaam voelde en me steeds meer in de virtuele wereld verschool," geeft hij onomwonden toe.
Maar opnieuw redden de scouts hem van die gevaarlijke helling. Een reis van twee weken naar Rome, genieten van de uitgestrekte heuvels, bergwandelingen naar de stad (ondanks de hitte) en een glimp van het Vaticaan waren de reddingslijn die Baier op dat moment nodig had. Daar wijdden ze zichzelf in aan de Maagd Maria in de kerk van Santa Maria Maggiore, de moederkerk van alle Mariakerken.
"Bij deze wijding beloofden we om te proberen elke dag minstens één rozenkransmysterie te bidden. Ik wilde het echt serieus nemen. Uiteindelijk heb ik de eerste week na het kamp niet eens één mysterie per dag gebeden.... Misschien ken je die goede voornemens die je maakt tijdens een retraite, maar als je weer naar huis gaat, faal je vreselijk. Ik wil jullie aanmoedigen, vooral de jongeren, om het toch te proberen, want mijn verhaal eindigt hier niet," deelt Elias met Stichting CARF.
Twee weken na het kamp gaf Onze Lieve Vrouw hem een heel bijzondere genade: hij was in staat om een hele rozenkrans per dag te bidden, en voor een meisje dat hij net had ontmoet!
Elias Baier denkt en vraagt ons om na te denken dat "als je jong bent en mijn getuigenis leest, het een geweldige start voor je kan zijn. Als je moeite hebt met het bidden van de rozenkrans, bid dan gewoon drie Weesgegroetjes per dag voor je toekomstige vrouw of man (stop even met lezen en denk aan een geschikt moment in je dagelijkse routine).
Laten we teruggaan naar haar bekeringsverhaal. Onze Lieve Vrouw nam deze toewijding heel serieus en het begon zijn hele leven te veranderen. In de maanden daarna ontstond er een grote vriendenkring en in die tijd was het voor hem van cruciaal belang om katholieke vrienden te hebben. "Ik weet zeker dat ik zonder hen nu niet op het seminarie zou zitten," benadrukt hij.
Deze verandering was indrukwekkend omdat Onze Lieve Vrouw en de rozenkrans hem hielpen om computerspelletjes op te geven en in plaats daarvan begon hij met het maken van parkour -Hij begon met fotografie en begon weer met lezen.
In zijn parochie werd een aanbiddingskapel geopend. "Ik begon Jezus vaak te bezoeken, omdat ik in zijn aanwezigheid wist dat ik echt geaccepteerd, geliefd en vergeven werd. Na verloop van tijd ontdekte ik dat ik alleen door Hem in het middelpunt van mijn leven te plaatsen een bestaan kon leiden dat ertoe deed.
Deze beslissing bracht hem ertoe om door de week de mis bij te wonen en de rozenkrans te blijven bidden. In die tijd wilde hij trouwen, maar beetje bij beetje legde God in zijn hart het idee dat hij misschien priester kon worden. "Hij gaf me de genade om erop te vertrouwen dat wat Hij ook voor mijn leven wilde, mij gelukkig zou maken, omdat Hij, als een goede Vader, wilde dat ik gelukkig zou zijn. Hij gaf me ook de zekerheid dat Hij me op het juiste moment Zijn wil zou laten zien".
In 2019 was hij klaar met de middelbare school en wist hij nog steeds niet goed wat hij met zijn leven aan moest. Hij besloot een tussenjaar te nemen om de wereld te verkennen. Met de Boy Scouts ondernamen een vijf weken durende reis naar de Verenigde Staten: wandelen en liften door Vancouver, Canada, Los Angeles... een zeer waardevolle ervaring, waarin ze het land en de mensen op een unieke manier leerden kennen.
Elias Baier vertelt een grappig verhaal: "We kwamen eens om tien uur 's avonds aan in een klein kustplaatsje. Alle winkels waren gesloten, behalve een ijssalon, die werd schoongemaakt door een man. Toen we hem vroegen of hij een plek wist om de nacht door te brengen, bood hij ons aan om in de ijssalon te slapen en zei dat we zoveel mochten eten als we wilden. Je kunt je voorstellen dat we daar geen twee keer over nadachten.... We hebben erg vriendelijke en gastvrije mensen ontmoet, ook al waren we vreemden.
Tijdens zijn sabbatical werkte hij ook als tinnegieter in Uruguay, in een missie van de gemeenschap waar hij nu deel van uitmaakt: Obra de Jesús Sumo Sacerdote. En dat waren de mooiste weken van zijn leven, ook al kon hij met de mensen alleen maar communiceren met zijn handen, een paar woordjes Engels en een beetje Spaans dat ze hem leerden. Maar ze zorgden er meteen voor dat hij zich thuis voelde.
"Ik heb goede vrienden gemaakt met een aantal jongeren. Ik was onder de indruk van hun voorbeeld van authentiek christelijk leven. Ik was onder de indruk van hun vreugde, hun eenvoud, hun trouw om elke dag naar de mis te gaan. Ik bracht veel tijd door in gebed en na de eerste paar weken gaf God me duidelijkheid over mijn roeping om priester te worden. Alle redenen tegen het priesterschap verdwenen en wat overbleef was het verlangen om alleen voor God te leven en ervoor te zorgen dat iedereen de hemel binnengaat.
Een paar maanden later thuis, tijdens een retraite, besloot hij een jaar van onderscheiding te doen in de gemeenschap Obra de Jesús Sumo Sacerdote, omdat hij en zijn gezin bovendien altijd naar familiebijeenkomsten gingen die door deze gemeenschap werden georganiseerd. "Toen ik haar beter leerde kennen in Uruguay, hield ik erg van de manier van missioneren, de familiegeest en de spiritualiteit van intieme liefde voor Maria en de Eucharistie".
De zomer voordat hij naar het seminarie ging, ondernam hij nog een laatste avontuur. Er is een route van 600 kilometer genaamd Het pad van dromenHij ging van München naar Venetië, wat hij graag wilde doen. Zonder veel voorbereiding ging hij op weg, meestal vergezeld door een vriend. Het was juni en er lag nog veel sneeuw in de bergen. Ze sliepen buiten in het bos en kookten op een klein gasfornuis.
"Tijdens dit avontuur heb ik Gods voorzienigheid ervaren. Het was bijvoorbeeld een keer de meest intense dag van de reis, we hadden twaalf uur gelopen en het werd donker. We waren nog steeds op de bergkam en het begon te regenen. We baden om een dak, want we hadden alleen een dekzeil en onze voeten waren al helemaal nat. Op de kaart stond een hut aangegeven, niet al te ver naar beneden en omgeven door weiland. We verwachtten dat het open zou zijn, maar het was duidelijk gesloten en er was niet eens een luifel om ons te beschermen. Maar toen zagen we een kleine kapel ongeveer honderd meter verderop, wat gewoon een kamer met een kruis bleek te zijn. We besloten daar de nacht door te brengen. Vijf minuten nadat we onze spullen daarheen hadden gebracht, was er buiten zo'n dichte mist dat we de hut niet meer konden zien. De volgende ochtend stond het hele omliggende weiland blank door de hevige regen. Buiten blijven zou hebben betekend wakker worden in een meer. Onze hemelse Vader zorgt voor zijn kinderen!
In september 2020 ging hij naar het pre-seminarie van het Werk van Jezus de Hogepriester aan de rand van Rome. Na een paar maanden wist hij dat hij wilde blijven. In het seminarie wonen acht verschillende nationaliteiten, afkomstig van drie continenten en hij is erg dankbaar om met zulke geweldige broeders samen te wonen.
"Na twee jaar begon ik mijn studie filosofie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis en ik ben heel dankbaar voor wat ik hier elke dag kan leren. Ik heb geen enkele dag spijt van deze weg van vorming tot priester. God heeft me altijd gegeven wat ik nodig had. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar plotseling neemt God je terug en vult je hart met zijn liefde. Tot slot wil ik Maria bedanken dat ze me hier heeft gebracht, waar ik nu ben; dat ze me altijd heeft begeleid, dat ze altijd dicht bij me is geweest en jullie allemaal, lieve vrienden en weldoeners van de Stichting CARF, die zoveel hebben gedaan en zoveel doen zodat jonge mensen zoals ik gevormd kunnen worden tot goede en heilige priesters", besluit Elias Baier blij en dankbaar.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
