Allereerst moet worden opgemerkt dat de term "geschiedenis" is afgeleid van het Griekse ἱστορία (geschiedenis) wat onderzoek betekent, en dezelfde wortel ιδ- heeft als het werkwoord ὁράω (orao, "zien", een werkwoord met drie stammen: ὁρά-; ιδ-; ὄπ- ). De volmaakte ὁίδα, òida, van dit werkwoord betekent letterlijk "ik heb gezien", maar bij uitbreiding ook "ik weet".
In de praktijk verwijst het naar om te observeren en dus om te weten na het ervaren...Dezelfde betekenis komt ook voor in de stam van het Latijnse werkwoord video (v-id-eo) en in de Griekse term "idee").
Ik zou daaraan willen toevoegen dat een vooronderstelling van historisch onderzoek, naast de kritische zin, intelligentie is, in de letterlijke betekenis van de Latijnse term: intus lĕgĕre, dat wil zeggen inwendig lezen, om dieper te gaan, met behoud van het vermogen om het volledige scala van feiten en gebeurtenissen te beschouwen.
Daarom, na deze verduidelijking, Hoe moeten we het "probleem" van het verhaal van Jezus van Nazareth benaderen vanuit het oogpunt van historisch onderzoek?. Jean Guitton (1) een Franse katholieke filosoof die zijn leven heeft gewijd aan het onderzoek naar de figuur van de Nazarener, heeft ontwikkeld drie mogelijke oplossingen:
Op deze eerste vraag kunnen we al heel duidelijk antwoorden: ja. De mythische hypothese, dat wil zeggen dat hij de vrucht is van iemands verbeelding, kunnen we dus uitsluiten, gezien de nauwgezette studie van hem en zijn tijd, vooral in de laatste decennia, in termen van bijbelse hermeneutiek, historiografie, archeologie, taalkunde en filologie. (2).
Geen twijfel mogelijk! Het eerste wat gezegd moet worden, is dat onze jaartelling, de "christelijke" jaartelling, precies vanaf zijn geboorte, "na Christus" wordt berekend. Bovendien zijn er velen die, ook al geloven zij niet in Jezus als God, en ook al zijn zij de meest onverzettelijke tegenstanders van het christendom, bevestigen dat de boodschap van Jezus Christus geen gelijke heeft in de geschiedenis.
Moeilijk antwoord! Om te antwoorden kunnen we alleen maar proberen de criteria toe te passen van wat de Derde Zoektocht is genoemd (Derde zoektocht) over de "historische Jezus" en beperken we ons tot het observeren en analyseren van gegevens die al zijn behandeld door reuzen op dit gebied, waarmee ik doel op de Italianen Giuseppe Ricciotti en Vittorio Messori, de Israëlische geleerde (Jood) David Flusser, de Duitser Joachim Jeremias en een andere illustere Duitser, Joseph Ratzinger, paus Benedictus XVI.
De exponenten van dit Derde Onderzoek gaan uit van een door Albert Schweitzer geformuleerde vooronderstelling: men kan niet alles wat een wonderbaarlijk karakter heeft in de Evangeliën en in het Nieuwe Testament ideologisch verwerpen.Het werk van de auteur is niet in overeenstemming met de canons van het verlichte rationalisme.
Bovendien, zoals Benedictus XVI in zijn boek toevoegt Jezus van Nazareth (3)de grenzen van de historisch-kritische methode bestaan er hoofdzakelijk in "het woord in het verleden te laten", zonder het "actueel, van vandaag" te kunnen maken; de woorden waarmee het kruist als menselijke woorden te behandelen; tenslotte, de boeken van de Schrift nog verder te verdelen volgens hun bronnen, maar zonder de eenheid van al deze als "Bijbel" bekende geschriften als een onmiddellijk historisch feit te beschouwen".
Daarom kunnen we stellen dat het uitgangspunt van de derde door Jean Guitton voorgestelde oplossing, de van het geloof, is niet zozeer met geweld geloven, maar de mogelijkheid openlaten dat wat in de gebruikte bronnen staat waar is..
Onze reis in het verhaal van Jezus van Nazareth kan niet anders beginnen dan met zijn naam, want nomen omen, vooral in de wereld waaruit Jezus zelf afkomstig is, die van het oude Israël. In het Hebreeuws zijn de twee namen Jezus en Jozua identiek in uitspraak en spelling: יְהוֹשֻׁעַ, d.w.z. Jehoshu'a, wat "God redt" betekent.
Jezus was een Jood en behoorde tot de stam van Juda, hoewel hij het grootste deel van zijn leven in Galilea woonde. En volgens het evangelie stamde hij af van koning David via... van zijn vader José. Een vaderschap dat voor de christenen putatief is, aangezien voor de christenen Jezus werd geboren uit een maagd genaamd Maria, die zwanger werd door de Heilige Geest (Voor christenen is God één, maar hij is ook drie-enig, en deze drie-eenheid bestaat uit drie personen van dezelfde substantie: de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.) na de aankondiging van een engel, toen ze al verloofd was met Jozef.
Ik hoorde sommigen zeggen dat hij "Israëliër" was; anderen antwoordden echter dat hij "Palestijn" was. Geen van beide termen is correct, want Israëliërs zijn burgers van de huidige staat Israël. (en dat kunnen Joden, Arabische moslims of christenen zijn, enz.)); de Palestijnen daarentegen zijn de moderne, Arabisch sprekende bewoners van het gebied dat we nu kennen als Palestina.
Jezus was dus geen Israëliet (als iets, Israëlische), maar zelfs niet Palestijns, omdat Palestina toen nog niet zo heette. Deze naam werd er door keizer Hadrianus pas aan toegekend vanaf 135 na Christus, na het einde van de Derde Joodse Oorlog, toen de oude provincie Judea, reeds ontdaan van haar Joodse inwoners, uit minachting voor hen werd omgedoopt tot Syrië Palæstina.
Palestina zelf was tot die tijd een dunne strook land, ongeveer overeenkomend met de huidige Gazastrook, waarop zich de oude Filistijnse Pentapolis bevond, een groep van vijf steden, een staat die werd bewoond door een Indo-Europees sprekende bevolking die historisch gezien vijandig stond tegenover de Joden: de Filistijnen.
Aan het begin van de eerste eeuw na Christus was wat het oude Koninkrijk Israël was geweest, later verdeeld in twee koninkrijken, Israël en Juda, niet langer een onafhankelijke staat en was het verdeeld tussen Judea en Juda. (waar het orthodoxe jodendom het sterkst was)onmiddellijk onderworpen aan Roma en bestuurd door een praefectus, en de andere twee historische regio's, namelijk Galilea en Samaria.
In dit laatste gebied, een centraal plateau van wat nu Palestina heet, woonden de Samaritanen, afstammelingen van Aziatische kolonisten die door de Assyriërs waren ingevoerd in de 5e eeuw v.C., ten tijde van de verovering van het koninkrijk Israël. De notabelen van dat gebied werden in feite gedeporteerd door de Assyriërs, terwijl de proletariërs achterbleven en zich vermengden met de nieuwkomers, waardoor een cultus ontstond die aanvankelijk syncretisch was, maar later verfijnd werd tot monotheïstisch, maar in tegenstelling tot de Joodse. Terwijl de Joden zich beschouwden als legitieme afstammelingen van de aartsvaders en bewaarders van het verbond met Jahweh, van de wet en van de cultus die in de tempel van Jeruzalem werd beleden, beschouwden de Samaritanen zich daarentegen als bewaarders van het ware verbond en van de cultus en hadden zij hun eigen tempel op de berg Gerizin, nabij de stad Sichem.
Dit was een gebied met een gemengde bevolking (in de staat Israël is dat nog steeds het geval: half Arabisch en half Joods).: Joodse steden (zoals Nazareth, Kana) lagen naast steden met een Grieks-Romeinse, d.w.z. heidense, cultuur. (bijv. Sepphoris, Tiberias, Caesarea Philippi).
Dat deel van de bevolking van de regio dat van Joods geloof en cultuur was, werd door de inwoners van Judea, die er prat op gingen zuiverder en verfijnder te zijn dan de ruwe en twistzieke Galileeërs, in een kwaad daglicht gesteld. Meerdere malen lezen we in de evangeliën over Jezus dat "uit Nazareth of Galilea niets goeds kan voortkomen".
Niet alleen de evangeliën, maar ook de weinige overgebleven rabbijnse geschriften uit die tijd vertellen ons onder andere dat de Galileeërs ook werden bespot om hun manier van spreken. Hebreeuws en Aramees (lingua franca die destijds in het hele Midden-Oosten werd gesproken, ook door de Israëlieten na de deportatie naar Babylon vanaf 587 v.C., het jaar van de verovering van Jeruzalem en de verwoesting van de eerste tempel door Nebukadnezar). Zoals alle Semitische talen hebben zij veel keelklanken en keelklanken. En de Galileeërs spraken veel woorden uit op een manier die door de Joden als amusant of vulgair werd beschouwd.
Zo werd de naam van Jezus, יְהוֹשֻׁעַ, Yehoshu‛a, uitgesproken als Yeshu, vandaar de Griekse transcriptie Ιησούς (Yesoús), en later het Latijnse Jesús en het Spaanse Jesús.
Galilea was echter een vazalkoninkrijk van Rome en werd geregeerd door Herodes de Grote, een koning van heidense afkomst die letterlijk op de troon was gezet door Augustus, aan wie hij praktisch ondergeschikt was. Herodes, bekend om zijn wreedheid maar ook om zijn sluwheid, had er alles aan gedaan om de sympathie van het Joodse volk te winnen. (en ook alles om hem weg te houden) die hem nooit accepteerden, vooral omdat hij niet van Joodse afkomst was.
Hij had onder andere de Tempel in Jeruzalem, die door het volk Israël na hun terugkeer uit de Babylonische gevangenschap was herbouwd, vergroot en verfraaid. Het werk aan het bouwwerk was nog in volle gang toen Jezus nog leefde en werd slechts enkele jaren voor 70 na Christus voltooid, toen het heiligdom tijdens de verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen onder leiding van Titus met de grond gelijk werd gemaakt.
Daarnaast, verder naar het noordoosten aan de oostelijke oever van het meer van Galilea, een confederatie van tien steden (de Decapolis) een gehelleniseerd cultureel eiland vertegenwoordigde.
Geef uw donatie een gezicht. Help ons om diocesane en religieuze priesters te vormen.
Om het verhaal van Jezus van Nazareth voort te zetten, moet men op dit punt bedenken dat het jodendom in Israël in die tijd geenszins een uniform blok vormde. De belangrijkste sekten, of scholen, waren als volgt:
Dit waren dus de grote groepen waarin het jodendom van Jezus' tijd was verdeeld. Na de grote catastrofe van 70 en 132 na Christus waren de enigen die in leerstellig opzicht overleefden juist de Farizeeën, waarvan het moderne Jodendom afstamt.
Het moet ook gezegd worden dat het volk, het gewone volk, hoewel het grotendeels sympathiseerde met de Farizeeën, door deze laatsten, zoals wij reeds hebben opgemerkt, als afschuwelijk werd beschouwd.
Juist dit volk, dat door de hele priesterlijke, geestelijke en intellectuele elite van Israël wordt bespot, zal door Johannes de Doper en vervolgens door Jezus als eerste worden aangesproken. En het zijn juist deze mensen die het eerst zullen geloven in de boodschap van de Nazarener, waartegen de Farizeeën, de schriftgeleerden en de Sadduceeën, die onderling vijanden waren, zich zullen verenigen.
Voorstelling van de geboorte van Jezus van Nazareth in Bethlehem.
Het zeer bijzondere complex van het oude Israël is de ketel waarin een zeer bijzondere en vrome verwachting suddert. Op wie wacht je? Op een verlosser, op een gezalfde door de almachtige God... dat, zoals hij met Mozes had gedaan, God zelf zou opstaan om zijn volk te bevrijden van slavernij en vreemde overheersing. Deze keer echter, zo geloofde men, zou zijn heerschappij geen einde kennen, omdat deze (מָשִׁיחַ, Mašīaḥ in het Hebreeuws en Χριστός, Christós in het Grieks: beide woorden betekenen "gezalfde", als door de Heer als koning gezalfde van Saul en zijn opvolger David). zou slechts een profeetDe Dode Zee-rollen en de verwachtingen van de Essenen van Qumran, maar, zoals goed uitgelegd in de Dode Zee-rollen en in de verwachtingen van de Essenen van Qumran, een herder-koning en een priester.
Deze verwachting wordt in de jaren vlak voor de geboorte van de Nazarener steeds angstiger: overal bloeien vermeende messiassen en met hen opstanden die systematisch in het bloed worden onderdrukt (denk aan Judas de Galileeër in 6-7 voor Christus).maar ook er bloeien vrome gemeenschappen die, op grond van een zeer nauwkeurige profetie, wachten op de komst van een bevrijder.
Wij weten echter dat in die tijd van grote stabiliteit voor het Romeinse Rijk, maar van vurige verwachting voor het volk Israël, was ieders aandacht, in dat kleine hoekje van de wereld, gericht op de naderende aankomst van Libertador: Was het altijd al zo geweest? In werkelijkheid had het wachten op een wereldheerser enkele eeuwen geduurd. De vroegste verwijzing staat in het boek Genesis (49, 10) (4). Na verloop van tijd dus, wordt het idee van een gezalfde van de Heer die over Israël zou heersen steeds sterker en preciezer.Deze gezalfde, deze Messias, zou een afstammeling zijn van Juda, via koning David.
Geef uw donatie een gezicht. Help ons om diocesane en religieuze priesters te vormen.
In 587 v.C. vond echter de eerste grote teleurstelling plaats: de inname van Jeruzalem door Nebukadnezar, die de tempel verwoestte, het heilige meubilair plunderde, de bevolking van Judea naar Babylon deporteerde en een einde maakte aan de dynastie van koningen die van David afstamden. En daar staat echter een profeet op, genaamd Danielde laatste profeet van het Oude Testament, die voorspelt dat de Messias inderdaad zou komen. In feite heet hun Magna Prophetia: daarin... (Hoofdstuk 2) wordt verkondigd dat:
Niet alleen dat: in hoofdstuk 7 wordt gespecificeerd dat degene die die komt zal zijn "als een Mensenzoon". (in het evangelie van Matteüs, het evangelie dat bestemd is voor de Joodse gemeenschappen in Palestina, gebruikt Jezus een soortgelijke uitdrukking, "mensenzoon", ongeveer 30 keer, die in alle andere geschriften slechts één keer door Daniël wordt gebruikt)..
In hfdst. 9 wordt de profetie echter ook in tijdelijke termen gedaan:
Zoals we zien is de zojuist geciteerde profetie uiterst nauwkeurig. Maar de exacte vertaling van de Hebreeuwse term שָׁבֻעִׁבִ֨ים (šavū‛īm, "šavū‛" dat het getal 7 aangeeft en "īm" dat de mannelijke meervoudsuitgang is) zou het niet "weken" moeten zijn. (dat is עותשבו, šavū‛ōt, waarbij "ōt" de vrouwelijke meervoudsuitgang aangeeft)maar "zeventig jaar": in de praktijk zeventig maal zeven jaar. Jezus' Joodse tijdgenoten begrepen de passage goed.
Daarom konden hedendaagse onderzoekers de exacte berekening van Daniël's tijden niet begrijpen.: ¿Wanneer begon de telling van zeventig en zeventig jaar? Welnu, recente ontdekkingen bij Qumran hebben geleerden als Hugh Schonfield, een groot specialist in de studie van de Dode Zeerollen, in staat gesteld aan te tonen dat niet alleen de Hebreeuwse geschriften al perfect gevormd waren in de eerste eeuw na Christus en identiek waren aan wat wij vandaag lezen, maar ook dat de Essenen, net als veel van hun tijdgenoten, de timing van de Magna Profetie al hadden berekend. Voor hen waren de zeventig jaren (490 jaar) werden geteld vanaf 586 v.C., het jaar van het begin van de Babylonische ballingschap, en culmineerden in 26 v.C., het begin van het Messiaanse tijdperk. Zozeer zelfs dat er sinds die datum, zoals blijkt uit archeologische opgravingen, een toename is van bouw- en woonactiviteiten in Qumran.
Daarom Niet alleen de Joden in het land Israël koesterden een verwachting die hen vervulde met hoop en zuurdesem.. Ook Tacitus en Suetonius, de eerste in de Historiæ en de laatste in het Leven van Vespasianus, melden dat velen in het Oosten volgens hun geschriften een heerser uit Judea verwachtten.
Voorstelling van de 3 Koningen geleid door de ster van het oosten
Juist het Oosten verschaft ons een ander nuttig element om te begrijpen waarom de messiaanse verwachtingen tussen de twee tijdperken voor en na Christus zo vurig waren, namelijk het feit dat andere culturen wachtten ook op de komst van deze "overheerser", waarvan zelfs in Rome al sprake was..
Babylonische en Perzische astrologen verwachtten het in feite rond 7 of 6 voor Christus. (5) Waarom precies in dat interval? Vanwege het opkomen van een ster, weten we uit het Evangelie van Mattheus (hoofdstuk 2).
De astronoom Kepler lijkt deze vraag als eerste te beantwoorden, aangezien hij in 1603 een zeer lichtgevend verschijnsel waarnam: geen komeet, maar de nadering, of samenstand, van de planeten Jupiter en Saturnus in het sterrenbeeld Vissen. Kepler maakte toen wat berekeningen en stelde vast dat dezelfde samenstand in 7 v.Chr. zou plaatsvinden. Hij vond ook een oud rabbijns commentaar, waarin werd benadrukt dat de komst van de Messias precies moest samenvallen met de tijd van diezelfde astrale conjunctie.
Niemand geloofde echter in die tijd aan Keplers intuïtie, ook al omdat men toen nog dacht dat Jezus geboren was in het jaar 0. Pas in de 18e eeuw ontcijferde een andere geleerde, Friederich Christian Münter, lutheraan en vrijmetselaar, een commentaar op het boek Daniël, hetzelfde als de "zeventig jaren", waarin het joodse geloof dat Kepler al aan het licht had gebracht, werd bevestigd.
Er moet echter worden gewacht tot de 19e eeuw om op te helderen wat er gebeurde met dit door Kepler waargenomen astronomische verschijnsel.De publicatie van twee belangrijke documenten is een van de belangrijkste redenen hiervoor:
Aangezien in de symboliek van de Babyloniërs Jupiter de planeet van de wereldheersers vertegenwoordigde, Saturnus de beschermende planeet van Israël en het sterrenbeeld Vissen het teken van het einde der tijden was, is het niet zo absurd om te denken dat de magi (6) van het Oosten de komst van iets bijzonders in Judea verwachtte, omdat hij het met buitengewone nauwkeurigheid had kunnen voorzien.
Geef uw donatie een gezicht. Help ons om diocesane en religieuze priesters te vormen.
Bethlehem is nu een stad op de Westelijke Jordaanoever en er is niets bucolisch of natuurlijks aan. Maar als we teruggaan naar de tijd van het verhaal van Jezus van Nazareth, tweeduizend jaar geleden, was het eigenlijk een klein dorp van een paar honderd zielen.
Later zullen wij het hebben over de volkstelling in opdracht van Caesar Augustus. Bovendien zou in Bethlehem, klein maar bekend als het vaderland van koning David, volgens de Schriften de messias zijn geboren die door het volk Israël werd verwacht.(7). Zowel de Israëlieten als hun oosterburen kenden dus niet alleen de tijd, maar ook de plaats waar de "verlosser" van het Joodse volk ter wereld zou komen.
Het is merkwaardig dat de naam van deze plaats, samengesteld uit twee verschillende termen, betekent: "huis van brood" in het Hebreeuws (בֵּֽית = bayt of beṯ: huis; לֶ֣חֶם = leḥem: brood); "huis van vlees" in het Arabisch (ﺑﻴﺖ = bayt of beyt, huis; لَحْمٍ = laḥm, vlees); "huis van vis" in de oude Zuid-Arabische talen. Alle genoemde talen zijn van Semitische oorsprong, en in deze talen is het mogelijk om uit dezelfde drieletterige wortel vele woorden af te leiden die verbonden zijn met de oorspronkelijke betekenis van de wortel van oorsprong. In ons geval, dat van de samengestelde naam Bethlehem, hebben we twee wortels: b-y-t, waarvan Bayt of Beth is afgeleid; l-ḥ-m waarvan Leḥem of Laḥm is afgeleid. In alle gevallen betekent Bayt/Beth huis, per Laḥm/Leḥem verandert de betekenis afhankelijk van de taal.
Het antwoord ligt in de oorsprong van de bevolkingsgroepen waartoe deze talen behoren. De Joden leefden, net als de Arameeërs en andere Semitische bevolkingsgroepen in het noordwesten, in de zogenaamde Vruchtbare Sikkel, een groot gebied tussen Palestina en Mesopotamië waar landbouw mogelijk is en zij dus een sedentair volk waren.
Hun voornaamste bron van levensonderhoud was dus brood, samen met de vruchten van de arbeid van de aarde. De Arabieren waren een nomadisch of semi-nomadisch volk uit het noordelijke en centrale deel van het voornamelijk woestijnachtige Arabische schiereiland. Zij leefden daarom voornamelijk van de jacht en de veeteelt, waardoor vlees hun hoofdvoedsel was. De zuidelijke Arabieren tenslotte woonden aan de zuidelijke kusten van het Arabisch schiereiland en hun voornaamste voedsel was vis. Hieruit kunnen we begrijpen waarom hetzelfde woord in drie verschillende Semitische talen de betekenis heeft van drie verschillende voedingsmiddelen.
Dienovereenkomstig, kan worden opgemerkt dat Bethlehem voor verschillende volkeren een schijnbaar verschillende, maar in werkelijkheid eenduidige betekenis heeft.De naam zou niet zozeer duiden op het huis van brood, vlees of vis, maar eerder op het huis van ware voeding, datgene waar je zonder kunt, waar je levensonderhoud van afhangt, waar je niet zonder kunt.
Interessant is dat Jezus, sprekend over zichzelf, zei: "Mijn vlees is ware spijs en mijn bloed is ware drank". (Joh 6:51-58) (Gv 6:51-58). Deze taalkundige vergelijking is een voorbeeld van hoe de filologie een belangrijke bijdrage kan leveren aan de benadering van de figuur van de "historische Jezus" en het begrijpen van zijn plaats in zijn culturele context.
We komen echter op een ander punt: voorbij de filologische en exegetische speculaties.
De geschiedenis leert ons dat reeds in het midden van de 2e eeuw de heilige Justin, een inwoner van Palestina, schreef over de grot/stal in Bethlehem, waarvan de herinnering reeds verscheidene generaties van vader op zoon was overgeleverd. Zelfs Origenes, een auteur uit de 3e eeuw, bevestigt dat in Bethlehem zelf christenen en niet-christenen de locatie van de grot zelf kenden.
Omdat keizer Hadrianus, met de bedoeling de joodse en joods-christelijke plaatsen in de nieuwe provincie Palestina na de joodse oorlogen uit het geheugen te wissen, vanaf 132 heidense tempels wilde bouwen, precies bovenop de plaatsen waar de plaatsen van het oude geloof van de regio lagen. (8). Dit wordt bevestigd door Hiëronymus (9)auteur van de eerste Latijnse vertaling van de hele Bijbel, de Vulgaat. (Jerome leefde 40 jaar in Bethlehem) en Cyrillus van Jeruzalem (10).
Zoals in JeruzalemOp de plaats van de heiligdommen ter ere van de dood en verrijzenis van Jezus liet Hadrianus beelden van Jupiter en Venus oprichten. (Jeruzalem was inmiddels herbouwd onder de naam Aelia Capitolina)., In Bethlehem werd een bos gewijd aan Tammuz, of Adonis, geplant boven de grot waar Jezus werd geboren.
Het was echter dankzij Hadrianus' stratagem van damnatio memoriæ dat heidense symbolen aanwijzingen werden om sporen te vinden van begraven plaatsen, waarvan de herinnering altijd bewaard was gebleven. Zo slaagden de eerste christelijke keizer Constantijn en zijn moeder Helena erin de exacte punten te vinden waar de primitieve domus ecclesiæ zich bevonden. (11)dat deLater werden het kerken waar de herinneringen en relikwieën uit het leven van Jezus van Nazareth werden vereerd en bewaard.
U kunt de tweede deel van dit onderzoek over het leven en de prediking van Jezus van Nazareth
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
