D. Bolívar Andrés Batallas, beter bekend als D. Bolo, is een priester uit het bisdom Ibarra, Ecuador. Hij kwam in 2006 naar Pamplona aan het Internationale Seminarie van Pamplona. Bidasoa en werd in 2013 gewijd. "Sindsdien ben ik God oneindig dankbaar, want dankzij Bidasoa en de Universiteit van Navarra ben ik een gelukkige priester die mij heeft geleerd om een echte diocesane priester te zijn. Ik heb geleerd om mijn bisschop lief te hebben met mijn intelligentie en met mijn hart mijn diocesane bisschop".
In 2019 stuurde zijn bisschop hem terug naar zijn "meest geliefde Universiteit van Navarra". om verder te gaan met cyclus III in de Kerkelijke Faculteit Wijsbegeerte. Hij verbleef in de priesterresidentie Pater Barace, waar hij rector was. Op 10 juni jl. las hij zijn proefschrift "Christian humanism in Charles Moeller".
Alle training die hij in Pamplona kreeg, heeft hem geholpen om zich ten dienste te stellen van de katholieken en burgers van zijn bisdom en om een goede diocesane priester in Ecuador te zijn. "Deze jaren in Pamplona zijn een groot en onverdiende geschenk van God geweest. De vorming aan de Universiteit van Navarra heeft voor mij de intelligente en verrukte ontdekking betekend van dienstbaarheid aan God en aan alle mannen en vrouwen van onze tijd, vooral aan hen die het meest behoeftig zijn", bevestigt hij.
Ter gelegenheid van zijn terugkeer naar zijn bisdom spraken we met hem over zijn roeping en zijn ervaring als rector van de Priesterresidentie.
D. Bolo, hoe heb je je roeping ontdekt?
Ik heb basis- en voortgezet onderwijs gevolgd aan de Salesiaanse school in Ibarra. Op de basisschool leerde ik het leven van Don Bosco kennen en de prachtige en wonderbaarlijke ervaring van zijn toewijding aan kinderen en jongeren. Het was daar dat het voorbeeld en leven van een salesiaanse priesterBenito del Vecchio, fascineerde me en ik dacht dat ik misschien priester moest worden.
In het laatste jaar van de middelbare school, in januari, ging ik voor het eerst naar het Diocesaan Seminarie om te vragen naar de "vereisten" om priester te worden. Danilo Echeverría (hulpbisschop van Quito) was toen rector van het seminarie. Ik vertelde hem over mijn zorgen en hij nodigde me uit voor de maandelijkse bijeenkomsten op het seminarie. Die bijeenkomsten hielpen me om het panorama van mijn leven te verduidelijken en aan het einde van de middelbare school geloofde ik dat de Heer me riep om priester te worden. In september 2005 ging ik naar het Diocesaan Seminarie van Onze Lieve Vrouw van de Hoop.
Wat was je eerste indruk toen je het seminarie binnenkwam?
Ik werd met enorme genegenheid ontvangen. Ik herinner me met grote dankbaarheid de open armen van D. Julio Pérez García (een diocesane priester uit Santiago de Compostela, die zijn leven gaf en nog steeds geeft voor de diocesane geestelijkheid van Ibarra), die toen de vormer van het seminarie was.
Aan het begin van die jaren van onderscheiding had ik niet verwacht dat mijn bisschop het jaar daarop aan mij zou denken om mijn studie aan de Universiteit van Navarra voort te zetten. In 2006 kwam ik aan in Pamplona aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa. En sindsdien ben ik God oneindig dankbaar, want dankzij Bidasoa en de Universiteit van Navarra ben ik een gelukkig priester.
Op de foto verschijnt D. Bolívar (tweede rechtsonder) met de priesters van de Pater Barace Priesterresidentie in Pamplona, tijdens een bezoek aan het huis van de aartsbisschop van Pamplona Francisco Pérez González en de toenmalige hulpbisschop Juan Antonio Aznárez Cobo, nu aartsbisschop van Pamplona.
Voor hem is de zorg voor priesters een goddelijke taak. "De missie van de residentie is ervoor te zorgen dat er een familiaire sfeer heerst waarin de priesters die door hun bisschoppen naar de Universiteit van Navarra worden gestuurd zich "thuis" voelen.
In deze drie jaar is de missie van rector van de Pater Barace Priesterresidentie aan u toevertrouwd. Vertel ons over uw werk.
In 2019 stelde Monseigneur Iván Minda, die Apostolisch Administrator van mijn bisdom was, mij voor om terug te keren naar mijn geliefde Universiteit van Navarra om Cyclus III te studeren aan de Kerkelijke Faculteit Wijsbegeerte. Ik heb het voorstel met veel plezier aanvaard.
Toen ik in augustus 2019 in Pamplona aankwam, bood de dienst voor bijstand en promotie van de kerkelijke faculteiten me aan om een beetje te helpen door wat werk te doen in de priesterresidentie die al drie hele mooie jaren mijn thuis is.
Ik wist uit mijn korte priesterleven hoe groot mijn genegenheid was voor de Sint Josemaria door hun broeders diocesane priesters, maar de ervaring van deze jaren heeft mij met concrete feiten aangetoond dat, de de zorg voor priesters is een goddelijke taak. De missie van de residentie is het bieden van een familiale sfeer. waar de priesters die door hun bisschoppen zijn gestuurd om aan de Universiteit van Navarra te studeren zich echt "thuis" voelen. Dankzij de zorg van verschillende oud-studenten is deze familiale sfeer echt bevorderlijk voor het gebedsleven en de broederschap van de priesters.
In deze geseculariseerde samenleving vragen veel mensen zich af wat de bestaansreden van een priester is. En wat is jouw antwoord, wat is het doel van een priester?
Deze vraag fascineert me! Ik denk dat het de belangrijkste vraag is die alle priesters zichzelf zouden moeten stellen. Ik denk dat de priester er is om te dienen!
Als elke menselijke persoon volledig gerealiseerd wordt in dienstbaarheid, in de oprechte zelfgave, dan wordt in de priester deze "oprechte zelfgave" gerealiseerd door dezelfde Christus die zichzelf elke dag geeft in de Eucharistie en in het hele liturgische leven, sacramenteel aanwezig te maken.
Ik herinner me met liefde de blik op het gezicht van mijn bisschop, Mgr. Valter Maggi, toen hij me tot priester wijdde en in zijn homilie tegen ons, de wijdelingen, zei dat als we de mensen die hij ons zou toevertrouwen niet bij naam kenden, zouden we kerkelijke functionarissen zijn die niets weten van de vrouw die de eindjes niet aan elkaar kan knopen om haar kinderen te voeden, of van de man die geen werk kan vinden, en nog meer van die kinderen en jongeren die het aantrekkelijke en mooie gezicht van Jezus Christus niet kennen en dat niemand hem aan hen voorstelt.
De aanwezigheid van Christus in de Eucharistie wordt sacramenteel gerealiseerd omdat er priesters bestaan. Daarom is het dilemma of je een kerkelijke functionaris bent (die niet dient) of een jonge pastor (ook al gaan de jaren voorbij), blij en vooral in liefde, die de Kerk dient zoals de Kerk gediend wil worden.
"Dankzij CARF heeft Ecuador, mijn land, beter voorbereide priesters. Moge God hen belonen".
En in deze tijden, waarin de kerk enigszins in diskrediet is geraakt en roepingen schaars zijn, hoe zou u jonge mensen aanmoedigen om hun roeping te ontdekken?
Ik denk en geloof dat de Kerk Christus is die aanwezig is onder de mensen. Als we deze prachtige waarheid echt geloven, kunnen we veel jonge mensen de schoonheid en de grootsheid van de christelijke roeping voorstellen: de roeping tot heiligheid en deze dan in elk geval existentieel realiseren volgens wat God voor ieder van hen wil.
Het grote probleem en de De grote verleiding die wij christenen hebben is om burgerlijk te worden, om comfortabel te worden en de grootsheid van onze roeping te vergeten.. Het getuigenis van zoveel mensen die onbaatzuchtig hun leven geven voor God en voor anderen laat echt zien dat Christus vandaag de dag in ons midden aanwezig is en dat Hij het risico van onze vrijheid heeft willen nemen, zodat wij in vrijheid het Goede kunnen kiezen, omdat we de Waarheid hebben gekend.
Tot slot wil ik mijn oprechte dank uitspreken aan CARF, aan de stichtingen en weldoeners van de kerkelijke faculteiten van de Universiteit van Navarra, want dankzij zoveel vrijgevigheid heb je hier een verliefde man die met zijn fouten en ellende, maar vooral met de hulp van de Heer, voor de volle honderd procent probeert priester te zijn. Dankzij CARF heeft Ecuador, mijn land, beter voorbereide priesters. Moge God hem belonen".
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
