Belvy Delphane Diandaga is een priester uit het bisdom Brazzaville, in de Republiek Congo. Hij is in 1985 in dezelfde stad Brazzaville geboren en studeert momenteel in Rome voor een graad in de filosofie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis, dankzij een beurs van CARF - Centro Academico Romano Foundation. Hij vertelt ons zijn verhaal, dat, zoals hij zelf zegt, een liefdesverhaal is.
"Het verhaal van een roeping is bovenal een prachtig verhaal van liefde en een werk van Gods barmhartigheid dat ons, ondanks onze beperkingen en zwakheden, deelgenoot maakt van het grote ambt van zijn Zoon. En dit werk in ons is een waar voorrecht dat God ons schenkt," zegt hij.
Belvy Delphane Diandaga is geboren in een gezin met verschillende geloofsovertuigingen: zijn vader is katholiek en zijn moeder protestants, zodat hij de kans kreeg te kiezen tussen de twee opvattingen van het christelijk geloof.
Maar zelfs als kind was hij een regelmatige bezoeker van de zondagsmis. "Hoewel ik er geen echte kennis van had, was het voor mij een moment van geluk, omdat het een moment van ontmoeting was met de andere gelovigen, een moment van gemeenschap. Juist op vierjarige leeftijd begon ik de wens uit te spreken mijn vader te vergezellen naar de zondagsmis en dit heeft, naarmate ik opgroeide, een grote invloed op mij gehad", zegt pater Belvy.
Al op deze leeftijd kon hij de tekenen waarnemen van zijn neiging tot het katholieke geloof. "Komend uit een gezin met gemengde religieuze tradities, met een evangelische (protestantse) moeder, had ik de mogelijkheid om de ene of de andere traditie te omarmen. Maar het was op het katholieke geloof dat ik me richtte toen ik zeven jaar oud was, toen ik me ging inschrijven voor de cursussen van inwijding tot het christelijke leven (catechese) zonder het aan mijn vader te vertellen, die me echter al snel zou opmerken en aanmoedigen".
Tijdens deze inwijdingsperiode had hij het initiatief genomen om zich samen met zijn neef aan te sluiten bij de padvinderij, en vervolgens bij de misdienaarsbeweging, "zelfs zonder op dat moment het verlangen te voelen om priester te worden, want mijn droom was om priester te worden. legerofficier of zelfs een magistraat, om de onderdrukten te verdedigen en het onrecht in mijn land te bestrijden".
Belvy Delphane Diandaga is priester van het bisdom Brazzaville in de Republiek Congo.
Hij is geboren in een gezin met verschillende godsdiensten: zijn vader is katholiek en zijn moeder is protestant, zodat hij de kans kreeg te kiezen tussen de twee opvattingen van het christelijk geloof.
Maar zelfs als kind was hij een regelmatige bezoeker van de zondagsmis. "Hoewel ik er geen echte kennis van had, was het voor mij een moment van geluk, omdat het een moment van ontmoeting was met de andere gelovigen, een moment van gemeenschap. Juist op vierjarige leeftijd begon ik de wens uit te spreken mijn vader te vergezellen naar de zondagsmis en dit heeft, naarmate ik opgroeide, een grote invloed op mij gehad", zegt pater Belvy.
"Het was aan het einde van mijn middelbare schooltijd dat ik me op de een of andere manier realiseerde dat de Heer me riep voor zijn dienst. Dit verlangen werd duidelijker bij de priesterwijding van een priester van de Orde van de Heilige Drie-eenheid. Ik kan niet beschrijven wat er die dag gebeurde, maar ik kan wel in het algemeen zeggen dat deze wonderlijke ontmoeting met Christus mijn hele leven heeft veranderd. Zoals Augustinus zei: "niemand kan Christus ontmoeten en dezelfde blijven".
Belvy is duidelijk: het motto van zijn leven is een woord van de apostel Paulus aan de Korintiërs (1 Kor 15:10): "Door de genade van God ben ik wat ik ben, en de genade die Hij mij gegeven heeft is niet onvruchtbaar geweest".
"Nadat ik Gods roeping voelde, sprak ik er op een dag snel met mijn vader over toen we terugkwamen van de repetities van mijn parochiekoor. Wij namen beiden deel aan deze lofliederen aan God door middel van liturgische animatie, vooral tijdens de Mis, die voor mij een sterk moment van ontmoeting met Christus was: een moment van extase, waarin mijn hart vervuld werd van vreugde.
"Later, zonder twijfel, zou hij ontdekken, zoals hij zou seminarist en door de theologische studies die de Eucharistie is het sacrament der sacramenten...Het is het centrum van alle katholieke christelijke spiritualiteit omdat het het sacrament is waar Christus volledig aanwezig is. En meer en meer werd ik me bewust van de sublimiteit en adel van het priesterschap.. Omdat Jezus, die mij roept in zijn mysterie, mij een bedienaar van de Eucharistie wilde maken, en dat is gewoon een genade.
Daarom beschrijft mijn levenswoord uit de eerste brief van Paulus aan de Korintiërs (1 Kor 15, 10) juist deze dimensie van genade: "Door de genade van God ben ik wat ik ben, en de genade die hij mij gegeven heeft is niet onvruchtbaar geweest". Daarom dank ik God voortdurend voor de gave van een priesterroeping. en tegelijkertijd dank ik allen die deze genade mogelijk hebben gemaakt en allen die mij helpen deze roeping waardig te leven.
"Het verhaal van een roeping is bovenal een prachtig verhaal van liefde en een werk van Gods barmhartigheid dat ons, ondanks onze beperkingen en zwakheden, deelgenoot maakt van het grote ambt van zijn Zoon. En dit werk in ons is een waar voorrecht dat God ons schenkt".
Meer dan negentig procent van de Congolese bevolking is christelijk, en katholieken vertegenwoordigen min of meer 52%. Echter, Belvy De evangelische (protestantse) belijdenis in ons land raakt steeds meer verspreid. Daarom, is het steeds noodzakelijker om goed opgeleide priesters te hebben, in een goede culturele omgeving, om in de katholieke kerk te werken. niet alleen in de vorming van de geestelijkheid en het volk van God zelf, maar ook in de evangelisatie en in het apostolaat aan de armen en de geestelijk en materieel behoeftigen".
Juist daarom had hij, na zijn canonieke opleiding in de filosofie en vervolgens in de theologie, na zijn priesterwijding besloten terug te keren naar de École Normale Supérieure om zijn studie filosofie daar voort te zetten....
"Maar wie had kunnen denken dat, in de ons bisdom, zo arm aan middelen, de kans zou krijgen om een priester in het buitenland op te leiden.Maar twee jaar later vond mijn bisschop het nodig dat ik naar Rome ging, naar de Pauselijke Universiteit van Santa Croce, omdat het noodzakelijk werd geacht dat een priester wordt gevormd in een academische en multiculturele omgeving die geschikt is voor integrale vorming en ontwikkeling, om vervolgens terug te keren naar het werk in het bisdom," zegt hij enthousiast.
"Dus, dankzij een beurs van CARF - Centro Academico Romano Foundation, kwam de droom uit en vandaag sta ik op het punt mijn bachelor in filosofie af te ronden. Ik kan mijn dankbaarheid aan mijn weldoeners bij CARF voor alles wat zij voor mij hebben gedaan niet in woorden uitdrukken: ik kan hen slechts elke dag opdragen, opdat God hen met genade en zegen vervult".
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
