Χειροτονήθηκε ιερέας το 2011 και, πριν φτάσει στην Ισπανία, διετέλεσε εφημέριος, ενοριακός ιερέας, επικεφαλής της επισκοπικής επιτροπής για την ποιμαντική φροντίδα των παιδιών, εφημέριος της Λεγεώνας της Μαρίας... Τον Ιούλιο του 2022, κατόπιν αιτήματος του επισκόπου του, ήρθε στην Παμπλόνα να εμβαθύνουν μελέτες στην Ηθική Θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2023 η ζωή του άλλαξε για πάντα. Εισήχθη στην κλινική San Miguel στην Παμπλόνα για οξύ πόνο. Οι γιατροί διαπίστωσαν σοβαρό πρόβλημα στο συκώτι και παραπέμφθηκε στο Clínica Universidad de Navarra (CUN). Σύμφωνα με τους γιατρούς, το συκώτι του είχε καταστεί μη λειτουργικό λόγω του ιού της ηπατίτιδας Β.
El domingo 26 de febrero fue uno de los días en que su sufrimiento fue terrible. Un amigo suyo, el padre Fred, bautizó ese día como «el domingo negro del padre Renel». «Hubo días en que me quedaba inconsciente, no tenía control sobre mis palabras y acciones. Sufrí mucho, pero pude superar mi sufrimiento. Sentí que Dios estaba realmente conmigo».
El 27 de febrero, los médicos llegaron a la conclusión de que no había otra alternativa que trasplantarle un nuevo hígado. Si no, con total probabilidad, moriría. Gracias a Dios, encontraron un nuevo hígado y ese mismo día, a las 10 de la noche, le operaron. Para nuestro sacerdote haitiano, fue uno de los varios ejemplos del cuidado providencial que Dios tiene con él.
Al trasplante le siguieron varias complicaciones: un hematoma subcapsular, neumonía, leve rechazo del hígado y diabetes por tratamiento esteroide, entre otras. «Durante los 36 días que pasé en los hospitales sufrí mucho. Pero también, aprendí mucho». Estar en España en el momento de la enfermedad le salvó, le dio la oportunidad de una operación casi imposible en otros países. Actualmente, sigue con tratamientos médicos, pero se encuentra mejor.
Είναι πεπεισμένος ότι Θεός περιμένει κάτι από αυτόν ως ιερέα. Στην πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται στα πρόθυρα της θάνατος: siendo bebé una insuficiencia que casi le cuesta la vida; y en 2010 sufrió el gran terremoto de Haití que mató a casi 300.000 personas. Como en las anteriores ocasiones, está convencido que esta vez Dios le salvó para una misión. «Creo que quiere que sea un testigo de ελπίδα". Αναγνωρίζει ότι έχει ωριμάσει πνευματικά. Οι καθημερινές επισκέψεις των συντρόφων του, οι προσευχές τόσων πολλών και οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας που τον αντιμετώπισαν με απέραντη στοργή, τον βοήθησαν να είναι δυνατός.
Για αυτό το τεράστιο δώρο, ευχαριστεί τον Θεό και όλους τους ανθρώπους που του έσωσαν τη ζωή: το ιατρικό προσωπικό, το Ίδρυμα CARF - το οποίο ανέλαβε το κόστος της επέμβασης στο συνεργασία στους εκπαιδευτές και τους φοιτητές της Σχολής Εκκλησιαστικών Επιστημών της UNAV, στους αδελφούς-φίλους του από το Los Tilos, στους αδελφούς και τις αδελφές του από την Αϊτή που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο, στους πολλούς ανθρώπους και στις ομάδες Whatsapp που προσευχήθηκαν για τη θεραπεία του, σε όσους τον επισκέφθηκαν, στους οικογένεια βιολογικά και πνευματικά: "Σας ευχαριστώ!
Μαρτυρία ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής του και ένα από τα χαρακτηριστικά ενός ιερέα. Για όλους τους γύρω του και για τους γονείς του που γιορτάζουν φέτος 52 χρόνια γάμου, καθώς και για τα οκτώ αδέλφια του, που γεννήθηκαν όλα στο Grosse-Roche, μια γειτονιά της κοινότητας Vallières (βορειοανατολικά της Αϊτής). A οικογένεια Καθολικοί, πολύ θρησκευόμενοι και πολύ δεμένοι. Μια οικογένεια από την επαρχία. Στην ηλικία των 15 ετών συνειδητοποίησε και σκέφτηκε να γίνει ιερέας. Ήταν μια στιγμή προσευχής κατά τη διάρκεια μιας δραστηριότητας που διοργάνωσε η χορωδία της ενορίας του.
Έχει λίγες πιθανότητες να επιστρέψει στη χώρα του, ένα όμορφο έθνος, πολύ ελκυστικό για το κλίμα, τον πολιτισμό και την ιστορία του, όπου όμως υποφέρει πολύ. Οι καταστροφές διαδέχονται η μία την άλλη: πλημμύρες, κυκλώνες, φονικοί σεισμοί...
"Ο λαός της Αϊτής είναι πολύ γενναίος αλλά, πάνω απ' όλα, παραιτημένος. Θα μπορούσαν να σταθούν όρθιοι αν οι φυσικές καταστροφές ήταν το μοναδικό τους πρόβλημα. Αλλά το μεγαλύτερο κακό του λαού της Αϊτής τον τελευταίο καιρό είναι η κακία, η σκληρότητα των πολιτικών, των διεφθαρμένων ολιγαρχών που βυθίζουν τη χώρα στο απόλυτο χάος. Καταφέρνουν να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει χρόνια πολιτική αστάθεια και δημιουργούν ένοπλες συμμορίες που σκοτώνουν, λεηλατούν και αποσταθεροποιούν. Η χώρα έχει γίνει μια κόλαση όπου η μόνη επιλογή για έναν Αϊτινό σήμερα είναι να φύγει από τη χώρα", λέει με θλίψη ο ιερέας.
"Ω, Θεέ μου, πώς μπορώ να σας ευχαριστήσω; Για τη ζωή που μου δίνεις για δεύτερη φορά, Πάτερ. Όταν κοιτάζω πού ήμουν, εσύ με έσωσες. Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω. Θεέ μου, δώσε μου δύναμη να πω τι κάνεις για μένα. Δείξε μου τον καλύτερο τρόπο, μπαμπά, για να σου αποδείξω ότι δεν είμαι αχάριστη. Όταν θυμάμαι πώς έχασα την ελπίδα, όταν μου λένε ότι το συκώτι μου δεν θα μπορεί πλέον να λειτουργήσει, μιλάς, λες ότι θα υπερασπιστείς την υπόθεσή μου. Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω. Όταν θυμάμαι εκείνη την 27η Φεβρουαρίου, στο δρόμο για το χειρουργείο, ήμουν λυπημένη. Με παρηγορείς, μου δίνεις τη δύναμή σου. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. Όταν θυμάμαι πώς επιλέγετε ανθρώπους για να με βοηθήσετε, θα ήθελα να γίνω υπηρέτης όλων. Πάρε τη ζωή μου, κάνε με μάρτυρα της ελπίδας. Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω.
Marta Santín. Δημοσιογράφος που ειδικεύεται στις θρησκευτικές πληροφορίες.
